Kristileg smárit handa Íslendingum - 03.01.1869, Síða 5

5
og eptirtekt; en þó Icið langt um áður en eg liitti liann
sjálfan að máli. í’að var eitt laugardagskveld, er eg sat
í stofu minni, að kona mín sagði, að ókunuugur maður
vildi tala við mig, og héldi hún, að það væri gerski
skraddarinn. Eg fór fram og sá, að það var eins og
hún sagði; bað hann mig að misvirða eigi, að hann
kæmi til mín á laugardagskveldi og mælti: «einn af til-
heyrendum yðar langar til að gefa yður nýan kjól; lof-
aði eg að færa yður liann, og er kominn hér með hann
og vona eg, að þér misvirðið það ekki«. Eg svaraði:
»eg er ekki svo liltektasamur og sízt þegar mérergefinn
nýr kjóll; en eg bið yður að segja mér hver gjafarinn
er«. »Nei«, svaraði hann* »það þori eg ekki; einmitt
þess vegna sendir hann mig, að hann vill ekki láta sin
verða viðgetið«. »Er það ungur maður?«, sagði eg.
»Nei«, kvað hann ; það er gamall maður og gráhærður«.
þar stóð hann hjá mér hvítur af hærum, en mér kom
ekki til hugar, að gjöfin væri frá honum sjálfum. »Ælli
þér mættuð ekki«, sagði eg, »segja konunni minni,
hver gjafarinn er?« Hannjátti því og sagði henni eins-
lega, að gjöfin væri frá sér, en hún sagði mér það apt-
ur, og kom mér þettamjög óvænt. Litlu seinna fann eg
hann á gangi og sagði við hann: »nú veit eg, frá hverj-
um gjöfin er, sem eg fékk um daginn; eg þakka yður
hjartanlega fyrir góðvild yðar; en segið mér, hvað gekk
yður til að gefa fnér nýan kjól?« »Æ! kæri herra!«,
svaraði hann með tárin í augunum, »mér hefði aldrei
dottið það í hug, hefði guð ekki snúið lijarta mínu«.
»Hafið þökk fyrir þetta svar«, mælti eg, »sé gjöfin sam-
einuð endurnýingu hjartans, þá er hún ómetauleg«. En
brátt gaf hann mér langtum órækari og gleðilegri vissu
fyrir því, að hjartalag hans haföi algjörlega breyzt.