Kristileg smárit handa Íslendingum - 03.01.1869, Qupperneq 7

7
Þessi góöi maðiir las mi kostgæfllega í biflíunni, og
óx í kyrrþey í Drottíns vors Jesú Krists náð og þekk-
iijgu, svo eg gladdist opt og hughreystist af hans sterku
og innilegu trú á frelsarann.
Trúin gjörði hann farsælan og ánægðan. Frá því
hann tók til að bera umhyggju fyrir sálu sinni, hafði
hann hugfest guðs orð og heimfært það til sín í lifandi
trú, og hann gat ekki skilið í því, hvers vegna menn
væru að þrátta um trúarbrögðin, og hvað til þess kæmi,
að niargir, sem þættust trúa, byggðu trú sína fremur á
sínum eigin hugsmíðum, en á hinum fasta og óbifan-
lega grundvelli gnðsorðs. Hann hélt, að menn yrðu
annaðhvort að vera trúaðir eða vantrúaðir, og að allir
sem annars létu sér anntum að hugfesta guðsorð, yrðu
að hafa líkar skoðanir og tilfinningar eins og hann.
En eitt kveld komst hann að raun um, að hann fór
villt i þessu, þegar hann varð samferða Englendingi
nokkrum frá kirkju og 'lét honum gleði sína i Ijósi yfir
prédikun þeirri, sem þeir höfðu heyrt; því þá sagði
Englendingur þessi, að sér befði þótt heldur mikið talað
um Krist í ræðunni. Yið þetta brá honum, svo hann
nam staðar og mælti: «o( mikið talað um Krist! hvað
segið þér, herra minn? Hann ermér dýrmætari en allt
annað; hann er orðinn mér speki frá guði, réttlæli,helgun
og endurlausn. Aldrei verður of mikið um hann talað,
og ávalt skal eg lofa og vegsama hans heilaga nafn».
Daginn eptir kom hann til mín og spurði, hvort
margir mundu þannig lítilsvirða frelsara sinn. Eg sagði
honum, að því miður gjörðu það margir. «Æ! mikil
er blindni mannanna», sagði hann, og ekki er það
furða, að þeir eru ófarsælir!» Af eigin reynslu þekkti
hann þetta ófarsæla ástand, en nú fetaði hann lífsferil