Kristileg smárit handa Íslendingum - 03.01.1869, Blaðsíða 8

8
sinn glaður og öruggur fyrir guðs náð, hughraustur og
vongóður. En þótt hann fyndi til farsældar sinnar,
fann hann þó jafnframt til ófullkomlegleika síns, því lét
hann engan hlut ónotaðan, er gat veitt honum framför
á helgunarinnar vegi, og reyndi á aliar lundir til að
fræðast og styrkjast af guðsorði.
Svo miklum stakkaskiptum hafði þessi maður tekið,
að enginn, sem nú sá hann í fyrsta sinn, skyldi ætla,
að það væri sami maðurinn, sem fyrir skemmstu hafði
sagt við mig : «haíið þér nokkurn tíma séð guð?» En
þeir, sem áður höfðu þekkt hann, urðu öldungis hissa
á þeirri breytingu, sem hann hafði tekið, og ætla eg að
segja frá einu dæmi upp á þetta. Maður nokkur, sem
áðar hafði búið í Rússlandi, en seinustu árin sezt að
á Englandi, fór eitt sumar kynnisferð lil Rússlands.
Skipstjórinn, sem var sannkristinn maður, las á hverjum
degi guðsorð í lypingunni. Ferðamaðurinn gat ekki
komizt hjá því að vera viðstaddur við þessa daglegu
guðsþjónustugjörð, þótt honum væri það móti skapi og
hann stundum jafnvel reyndi til að gjöra gys að guð-
rækni skipstjórans. Ferðamaður þessi hafði fyrrum
þekkt rússneska skraddarann, sem hafði verið í vinnu
hjá honum, og höfðu þeir þá opt talað saman um ver-
aldlega hluti, hallmælt öðrum og haft ljótan munnsöfn-
uð. Slíkar samræður gat nú vinur minn ekki lengur
þolað; guðs sáluhjálplega náð hafði kennt honum að
afneita óguðlegu athæfl og veraldlegum girndum og lifa
siðsamlega, ráðvandlega og guðrækilega i heimi þess-
um, og þetta sagði hann hreint og beint þessum forna
kunningja sínum, þegar hann kom til hans, og jafnvel
bauð honum að lesa með sér kafla í heilagri ritningu.
Á þessu varð ferðamaðurinn svo hissa, að hann fór til