Kristileg smárit handa Íslendingum - 03.01.1869, Page 14

14
dali. t’eir, sem við voni staddir, furðuðu sig á þessu,
og hentu gaman að því. 1‘ær greiddu þegar verðið, og
beiddu manninn að aka þeim heim fyrir sig. Hanu
bað þær leyíis, að mega fyrst skreppa heim til sín; en
er þær heyrðu hvar hann ælli lieima, kváðust þær geta
farið hina sömu leið. Á leiöinni keyptu þær kartöplur,
brauð, hrísmjöl og eldiVið. I’etta var allt látið á hjói-
börurnar, og bráðum komu þær að dyrum liins fálæka
manns. I'ær fylgdu lionum inn í herbergi hans, og
var þar mikla eymdarsjón að sjá. Móðirin hafði fallið
í ómegin, og lá á góliinu, Nú var þegar fengið vín,
eldur var kveiktur, og litla Hans gefið að borða. I’ær
sögðu nú fátæka manninum, að hann skyidi eiga hjól-
börurnar og alit það, sem á þeim væri, og að þær vildi
framvegis hjálpa honum og útvega honum vinnu. Þær
hétu nú að senda lækni til vcika barnsins, og fóru síð-
an burtu þaðan. Veslings foreldrarnir gátu riauinast
trúað öllu þessu; þau gátu ekki komið upp einu þakk-
arorði; og meyarnar héldu lengi þeyjandi áfram heim
til sín. Loksins sagði önnur þeirra: »I,uð getur ekki
átt sér stað meiri sæla á þessari jörðu, en að vera
sendur af guði, til að hjálpa fátækum, þcgar þeir eiga
bágt«. Og þær vörðu tíð sinni eptir þetta til að hjálpa
nauðstöddum; þær gengu hús úr húsi um sirætin, þar
sem bágindin voru mest, og færðu aumingjum bæði
hjálp og huggun.