Heilbrigðistíðindi - 01.11.1879, Blaðsíða 3

83
Auk þessa roá geta þess, að þótt mjöl sje
handhægara en rúgurinn, þá ættu íslendingar að
vera svo undirbúnir, að þeir þyrftu eigi að vera að
taka fólkið, sem víða hvar bæði til sjávar og sveita
hefir marga snúninga, og allt annað að gjöra, og
láta það sitja við handkvarnir og mala, heldur fer
bezt á að brúka vind og vatn í stað annars erfiðis
og áreynzlu, til þess að koma þessu fram. það er
ýmislegur sparnaður við vindmylnur og vatnsmyln-
ur. þær þurfa t. a. m. ekki að borða, sem strax
er sparnaður, og auk þess afkasta þær margfalt
meira verki. en aumingja malararnir, sem eru að þreyta
sig í handkvörnunum.
það) verður því mitt ráð, að menn smátt og
smátt fjölgi, bæði vind- og vatnsmylnum um allt
land, hvar sem því verður við komið. það er ein-
földustu verkvjelar, sem til eru, enda sjá menn þær
í: hverju landi. það getur bæði orðið heilsubætir og
þá líka búbætir. Yfir höfuð getur maður álitið það
sem hina mestu framför í einu landi, þá er menn
ætla náttúrukröptunum að gjöra það, sem áður hefir
verið gjört með manna höndum. Vjer sjáum, þótt
lítið sje, hve mjög hinar almennu siglingar, sem nú
eru komnar á vor fiskiskip, ljetta undir þann ára-
róður, sem áður var viðhafður; og hvað þessar betri
bátasiglingar hafa stuðlað að heilsu fólks, veit víst
allur almenningur sjómanna. það að gjöra náttúru-
kraptana að vinnumönnum sínum, er eigi að eins
hin mesta framför, heldur og hinn bezti heilsubætir,
þar sem því er rjettilega fyrir komið.