Tíminn - 16.08.1872, Side 6

78
að nýja skattaverður að leggja á landið, semmenn
yrðu því síður færir að bera, sem örbyrgðin verð-
ur meiri.
5. ÍM meir sem peningurinn fækkar i land-
inu, því minni áburð fá menn, og því minna rækt-
að gras, en af þessu leiðir aptur, að jarðirnar
verða að fara í niðurníðslu, og peningurinn að
fækka er haldinn verður á þeim, til niðurdreps
fyrir allar stjettir, og eins landeigendur og leigu-
liða.
Eg skal nú ekki lengur vera að telja upp það
illa, er leiðir af sölu arðpeningsins út úr landinu,
skaði sá er landið hefir af henni, er þó i mörgu
fleira fólginn, en þessu, sem nú var sagt; það
er samanhangandi keðja af ógæfum fyrir landið,
sem því rís af sölu þessari, en er menn hafa sjeð
einn hlekkinn eru hinir auðsjenari og auðfundnir.
En hvernig á nú að fyrirbyggja þessa sölu ? Jeg
veit eigi, hvort nauðsynlegt er nú þegar, að banna
hana gjörsamlega, því önnur mildari ráð kunna að
vera nóg, eða nokkuð geta stöðvað, svo sem ef
hár tollur væri lagður á hverja skepnu og kjöt-
tunnu er aðflutt væri, ogmundi þá bezt að helm-
ingur hans falli í landssjóðinn, en helmingur til
hreppanna í sýslu þeirri þaðan sem útflutningur-
inn er, og felli jeg mig vel við það, sem jeg hefi
heyrt nokkra segja að tollurinn ætli að vera fyrir
hverja nautkynd 15 rd., fyrir hverja sauðkynd 2rd.,
hverja kjöttunnu 10 rd., og hvern hest 3 rd., ann-
ars vii jeg vona, að bænarskrár um þetta efni
streymi frá oÞjóðvinunum" inn á næstkomandi
alþing, þvf jeg þykist vita, að þeim sje hugað um
landsins velferð, og að þeir með grátandi augum
horfi á allt það sem þjóð vorri er til niðurdreps.
Hið veglega nafn, er þeir hafa tekið sjer, væri
þeim ella til vanvirðu tómrar.
(Aðsent).
í «Heilbrigðistíðindunum» 2. ári bls. 48 stend-
ur grein, og í henni segir svo: «jþess hefir áður
verið getið hjer í tíðindunum, hversu nytsamlegt
það hefurverið,að koma hjer á sjúkrahúsi íReykja-
vfk, og reynslan er nú líka búin að sýna, hversu
ómissandi það er, því síðasta árið lágu þar um
70 — 80 sjúklingar».
Vjer rengjum nú þessa sögusögn alls ekki,—
en það hefði nú líka verið fróðlegt að vita, hvað
margir af þessum sjúklingum hefðu komist þaðan
iifandi, því það hefði ofur vel átt við, að gela þess
í greininni, með öðru þar að lútandi,— en látum
nú það vera. í*ar næst segir enn fremur í grein-
inni: «í*að er hörmulegt til þess að vita, hversu
landsmenn hugsa lítið um stofnun þessa, og að
það sjeu einungis bæjarmenn — liklega í Reykja-
víkurbæ — sem hafi komið stofnuninni á fót, að
í fyrra hafi hjer gengið bónarbrjef um bæinn til
að koma á fót styrktarsjóði, sem verja ætti til
þess, að ljetta undir með fátæklingum, að borga
legukostnaðinn, og að allir bæjarbúar hafi tekið
vel undir það, og að inn hafi komið um 140 rd.,
og eins að því hafi verið farið á leit við bændur
hjer og fram um Seltjarnarnes, og suður með sjó,
en ekki einn einasti látið af hendi rakna 4 sk.
virði nema herra Geir Zoega, sem strax hafi gefið
sjóðnum 2 rd., og boðið fram meira»,— síðan er
nú lagður dómur á menn fyrir það sem þeir alls
eigi eiga skilið, og «sagt það sje hörmulegt tii
þess að vita, hversu íslendingar sjeu fráhverfir
öllum samskotum, þar sem um eitthvað nytsam-
legt er að ræða». Það sem segir í þessari grein
er nú býsna mikið, væri það sannleikur, en vjer
getum nú frætt höfund hennar á því — sem vjer
naumast trúum að sje hinn heiðraði útgefari Heii-
brigðistíðindanna — að vjer höfum talað við merka
bændur bæði hjer í Reykjavik, Seltjarnarneshrepp,
Álptaneshrepp og Valnsleysustrandarhrepp, en
enginn af þeim segist hafa heyrt þess getið af
neins manns munni um þetta bónarbrjef og aldrei
sjeð það. Vjer viljum nú spyrja: hverjum var nú
sýnt hið umrædda bónarbrjef, þar svo margir í
þessum hreppum, og það hinir betri bændur ekk-
ert um það vita? Vjer álítum því að sá eða þeir
sem hafa átt að fram fylgja bónarbrjefunum, hafi
gjört það mjög linlega, eu þykir þá höfundinum