Tíminn - 16.08.1872, Qupperneq 7

79
sómi í, að fara síðan að kasta steini á oss fyrir
afskiptaleysi af því sem vjer ekkert vissum um.
Hinn heiðraði höf. hefði því átt að vera viss um
það, að bónarbrjeíið hefði öllum bændum verið
sýnt áður en hann greip til þessa úrræðis að rita
þessa grein, sem vjer álítum ritaða með heitu
blóði, og hníta í alla bændur hjer og í kringum
Reykjavík og landsmenn yfir höfuð? Vjer erum
sannfærðir um að mörg 4 sk. virði hefðu áunnist,
hefði almenningur fengíð að sjá þetta umrædda
bónarbrjef, og stjórn sjúkrahússins væri í ákjós-
anlegu standi, eptir sem föng eru til; vjer skiljum
ekki í hinum heiðraða útgefara «Heilbrigðistíð.»,
sem er að mörgu góðu kunnur meðai landsmanna
skildi ekki fyrst aðgæta þetla betur, svo vjer þyrft-
um ekki að lýsa það ósannindi sem hann ritar
eða rita lætur. Hann veit í hverri stöðu hann er,
hann veit fyrir hvern hann er, og hann veit, að
hann er íslendingur, en Ijær sig til að bera lönd-
um síuum þá sögu, er þeir alls ekki eiga skilið,
og væri betur að greinin á bls. 48 í Heilbrigðis-
tíðindunum, væri, þegar kaupendur þeirra látabinda
þau inn, klipt burtu eða útstrikuð svo, að hana
gæti enginn lesið.
Skrifab í júuí 1872,
n — n.
(Aðsent). «Fár veit hverju fagna skal».
Sá málsháttur rætist nú á mjer, því jeg hafði
í 15.—16. bl. «Tímans», lálið í Ijósi gleði mína
yfir komu «Skírnis» og íslenzkum frjettum frá
nýjum rithöfundum, en sú von heíir algjörlega
brugðist, og brá mjer heldur en ekki í brún, og
vissi eigi hverjum getum jeg átti þetta að leiða,
jeg ímyndaði mjer eitthvað af þessu: annaðhvort
hafa íslenzku frjettirnar aldrei verið ritaðar, eða þá
orðið síðbúnar, og í þriðja lagi, verið óboðlegar
anda og stefnu bókmenntafjelagsins. En sízt af
öllu get jeg trúað þvi, að forseti Kmhdeildarinnar
hafl bægt frjettunum frá, sökum ólíkra skoðana
bans og þeirra, maður sem er frjálslyndur í ræðum
og ritum. Jeg skora því á hlutaðeigendur, að
leysa hið fyrsta ráðgátu þá sem bæði mjer og
öðrum lesendum «Skírnis» er hulin, hvers vegna
ísl. frjetlirnar fylgja honnm eigi í þetta sinn; mjer
finnst og fleirum undarlegt, að þeirra var ekki
minnst í ræðu forseta í «Skírni•>. Jeg vonast eptir
að fá þær sem fyrst prentaðar, því annars tel jeg
mikils misst, og hætt við að engin fáist til að
rita þær framvegis, ef óþörf tálmun er lögð á rit-
frelsið. Barði á Tanga.
FLJÓTSHLÍÐ.
Fögur ertu Fljótshlíð, með fjölmarga lind,
er freyðandi steypist af snarbröttum tind,
með skrúðgrænar hlíðar og heiðbláa laut,
er hásumar prýðir í lífgjafar-skraut.
Vorkunn var það Gunnari, þótt vildi’ann ei brott,
og vera í Hlíðinni þætti honum gott,
og heldur þar kysi að falla með frægð,
en fjandmönnum undan að hopa’ í útlægð.
G—r.
INNLENDAR FRJETTIR.
Sama veðurblíðan helzt allt af við hjer sunn-
anlands, með staðviðrum og hitum, sem verið hefir
í júní og júlí. Fiskiaíli má heita enginn hjer á
Seltjarnarnesi og Suðurnesjum.
— 10. þ. m. fundu menn í íiskiróðri, dauðan
hafreiðarkálf vestur á sviði, og var hann þegar
róinn upp á Suðurnes á Seltjarnarnesi, og seldur
við opinbert uppboð 13. þ. m. í vættatali (8 fjórð-
ungar lagðir í hverja vætt), «fe;'öí: frá 12 sk. til 7
mark (vættin), spik: frá 3 rd. 4 mrk 4 sk. til 6 rd.
Undanflátta: 3 mrk 8 sk. til 1 rd. 4 mrk 12 sk.
Rengi: 2 rd. 3 mrk til 5 rd. 1 mrk 12 sk. Tunga:
1 mrk 4 sk. til 1 rd. 2 mrk 8 sk. Skíðið alt: 13
rd. 3 mrk. Beinin öll: 7 rd. 3 mrk. Allur hval-
urinn mun samtals hafa hlaupið 470 rd.»
MANNALÁT.
Presturinn til Undirfellssókna í Vatnsdal, síra
þorlákur Stefánsson, andaðist úr kvefsótt og taki,
21. f. m. nál. 66 ára að aldri; hann eptirijet sjer