Tíminn - 16.06.1873, Blaðsíða 4

60
ekki ver en forfeður vorir reyndust sjálfum sjer og
oss, og óskum þess af heilum hug, að hinir æðri
leiðtogar vorir bregðist oss ekki, þegar oss mest
á liggur.
IjR BRJEFI.
.... «Af því eg heíi nú minnzt á ýmsa spánýja
hluti, detta mjer í hug ýmsir eldri hlutir, svo sem
spásagnir Daniels gamla, og ýms spásagnarorð í
opinberunarbókinni. Fyrir hverju haldið þjer, gull-
fróði ábyrgðarmaður «Tímans», að opinberan sú sje,
sem gjörðist í Stykkishólmi í vor hinn háloflega
landshöfðingjadag, sjö hrafnar svartir á einni stöng,
og einn efstur og mestur'; æ, hvað haldið þjer,
gullsmiður góður, að slík opinberan hafi átt að
formerkja? og fyrir hverju ætlið þjer, hún sje?
ætli það sje eins og barnið sváraði forðum prest-
inum: sjöunda daginn skaltu verk þitt vinna, og
gera svo eitthvað þarft hina sex dagana; það er
að segja, að menn eigi vel og nákvæmlega að gefa
gætur að þeim sjöunda, en smádútla svo sitthvað
við hina sex» ....
(Aðsent). NÝ SÝSLNASAMEINING.
Landsmönnum er víst flestum kunnugt, að
Borgarfjarðarsýsla og Mýrasýsla voru fyrir nokkr-
um árum sameinaðar; þótti sumum þessi samein-
ing þá nokkuð undarleg, þar sem hún gjörði mörg-
um sýslubúum talsvert erfiðara fyrir að nátilyfir-
valdsins, en vel hæfir menn sóttu um hverja sýsl-
una fyrir sig, og þær að minnsta kosti voru þá,
og eru enn, betur færar til að veita forstjórnar-
mönnum sínum hæfilegt og nægilegt viðurværi, en
sumar aðrarsýslurá landinu, enda sýnist fullerfitt
fyrir einn mann að gegna almennum sýslumanns-
störfum í þessum sýslum sameinuðum. Jón gamli
Guðmundsson fór líka að kvaka eitthvað um þetta
í t’jóðólfi, en mál hans um þetta efni varð heldur
andarteppulegt eður endasleppt, en hvernig á því
1) pes8 6kal getib, ab íjer hiifnm heyrt mnnnlega aí) sama
kveldft hafi hausinn veriá skotinu af efsta hrafninum.
Abm.
hefir staðið, má hann bezt vita sjálfur. í líking
við hina hjer umgetnu sýslnasameiningu, sýnist
sumum ekkert vera því til fyrirstöðu, að Árnes-
og Rangárvallasýslur verði sameinaðar, því hægð-
arleikur væri fyrir ungan og Ijettfæran mann, að
skreppa utan úr Árnessýslu og austur í Rangár-
vallasýslu, einkanlega, ef haganlegur ís væri á
J’jórsá.
(Aðsent).
Þeir, sem hafa verið nokkurn tíma í Reykja-
vík munu brátt komast að raun um, að verzlunar-
hús kaupmanna eru eigi aðeins verzlunarhús, held-
ur einnig veitingahús; því ef manni verður reikað
inn í einhverja búð, það gyldir einu á hvaða tíma
dagsins og hverjum tíma ársins það er, þá munu
menn sjá búðina fulla af mönnum, sem ekkert
annað erindi eiga, en annaðhvort að kaup sjer
pela, hálfpela o. s. fr. eða þá að snýkja hann út
gefins og drekka hann svo við búðarborðið, þetta
láta þeir ganga allan guðslangan daginn og rápa
úr einni búð í aðra, og svo eru þeir áfjáðir, að
á morgnana, áður en búðum er lokið upp, safn-
ast þeir hópum saman fyrir utan hverjar búðardyr
til þess að ná sem fyrst í seitilinn þegar upp er
lokið. Nú er eigi nóg með það, að þeir drekka í
búðunum, heldur setja þeir þar með hrókaræðum
um hitt og þetta, svo eigi heyrist mælt mál fyrir
mælgi, sköllum, hryndingum og áflogum, sem opt
eiga sjer stað, ekki sízt þegar náunginn hefir
verið fengsæll og er orðinn hálfhlaðinn. Hver
sá maður, er hefir nokkra velsæmis tilfinningu, eg
tala nú ekki um heiðarlegt kvennfólk, getur naum-
ast fengið af sjer að fara inn í þær búðir þar sem
þessir slæpingar og landeyður eru saman komnar,
hvað mikið sem honum liggur á, því bæði er það,
að þeir rjúka upp með fjúkyrðum og allskonar
svivirðulegu tali við þá, er þeir sjá að eigi eru
af sama sauðahúsi og þeir, og svo geta þeir, sem
ætla að verzla eigi komist að fyrir þrengslum og
ógangi þessara kompána.
Því er ver og miður að þessi ósiður á sjer