Tíminn - 16.06.1873, Blaðsíða 3

59
burbir riím í blaði árvakra blaðasfjóra, eins og
vjer efumst ekki um að útgefendur «Víkv.» sjeu!
— Mál ritstjóra Jóns Ólafssonar og fleira. Mál
Jóns ritsljóra Ólafssonar ganga sinn gang; fyrstu
málin tvö, sem vakist hafa af landshöfðingjahneyksl-
inu, og orðum um yfirdómendurna, ern nú tekin
til dóms; þriðja málið, er sprottið hefirafnr. 11 —
12 af Göngu-Hrólfi, er enn í undirbúningi; Þjóð-
ólfur hefir nýlega í blaði sínu, nr. 31—32, minnzt
á mál þessi; vera má að snmum þyki sumt frek-
lega orðað í greinum Göngu-Hrólfs um lands-
liöfðingjadæmið, en þeir munu varla verða færri,
sem þykja orð Þjóðólfs í máli þessu hrakleg og
ómannleg; honum kippir í gamla horfið; hontim
sýnist líklega Jóni Ólafssyni liggja við falli; leggst
hann þvi þunglega með afturbægslið á hinn unga
ljónsunga; hjer er líkt sem grá og gömul assa
hlakki yfir laxi í hyl.
Assessor Benidikt Sveinsson hættir ekki að
reyna að styðja og styrkja mál vor Islendinga eptir
bezta megni; til dæmis hefir hann, þó hann eptir
því, sem oss sýnist, hafi verið- sviptur embætti
sínu á mjög óþekkilegan hátt, stofnað til fundar-
halds i vor í Árnessýsslu, og nú fyrir skömmu hefir
hann gefið út upphaf á smáriti einu; upphaf rits þessa
er almenns efnis um rjettarásigkomulag vort, en
mergurinn mun eptirvera;landsmenn ættu að styrkja
útgefanda rits þessa með því að kaupa það, því
hann grípur ekki gull á hverri stundu í ríkishirzlu
konungs vors, og yfirstjórnendur prentsmiðju lands-
ins og landsmanna munu lítið vægja honum, ef
gjaldið gellur ekki í lófanum. Ef íslendingar láta
ekki sitt eptir liggja, að styrkja þenna vel gáfaða
og örugga þjóðvin vorn, mun hann ekki láta sitt
eptir liggja, að efla hag vorn eptir því, sem hon-
um er framast unnt.
það er orðið heyrum kunnugt, að stiptsyfir-
völdunum mun hafa þótt ýmiskonar tilefni vera til
að víkja hinum góðkunna skólakennara Gísla Magn-
ússyni frá embætti sínu fyrir eins konar peninga-
ábyrgð, sem hann hafði verið með að veita um
stund fyrir litlu af prentunarkostnaði Göngu-Hrólfs.
Stiptsyfirvöldin sýnast að hafa litið eitthvað sjer-
staklega á þetta mál; blandað saman peningaleg-
um eignarrjetti einstaks manns og opinberri em-
bætlisstöðu hans, enda mun málinu nú vera lokið
með brjefi landshöfðingja, sem talað er um í um-
getnu nr. fy'óðólfs, og er sagt þar, að landshöfð-
ingja þyki ekki tilefni til að víkja skólakennara
Gísla Magnússyni frá embætli hans; sumum mun
líka sýnast, að vel sje komið hag landsins, efþetta
væri eitthvert hið fyrsta og fremsta nauðsynja-
verk valdstjórnar vorrar.
Menn heyra nú á dögum opt rætt um það,
að ekki sje til neins að reyna að hrinda neinu ’í
lag af því marga og mikla hjer á landi, sem sýn-
ist þó vera í hinu mesta ólagi, og að allt verði
að vera eins og það er, eða eins og hin æðstu
yfirvöld vor vilji láta það vera; en vjer íslendingar
mættum nú þakka fyrir, ef forfeður vorir á 15.,
16., 17. og 18. öld hefðu haft eins almennan á-
huga á velferðarmálum þjóðar vorrar, eins og vjer
ætlum og vonum, að fleiri en færri hafi hjá oss
nú á dögum. Menn hafa hina fornu tímana, en
hversu margir vita, hvað það er, sem þeir hrósa?
tiefðum vjer til dæmis ekki haft gott af því, að
vjer hefðum átt nokkra örugga og óeigingjarna
formælendur, þá er landið forðum daga var svarið
undir Noreg? og má ísland ekki skammast sín
fyrir hina síðari forfeður vora, sem uppi voru,
þegar bræðraland vort Noregur hvarf til Svíþjóðar,
og það átti engan einn mann, er minntist þess og
mælti máli fyrir það? f>á áttu menn ekki auka-
fund á Þingvelli, sem sumir, er miklir þykjast, og
miklir eru hjá hinni dönsku yfirstjórn vorri, draga
nú dár að.
Nú er afráðið að halda almennanfund á Þingvelli
hinn 26. þ. m., og sýnum nú, íslendingar, að
vjer sjeum ekki rjettnefndir ættlerar forfeðra vorra,
sem höfðu óneilanlega sína kosti, en þó virkilega
líka sína bresti, fjölmennum nú, landar góðir, fund
þenna, sem bezt má verða, og látum á sannast,
að vjer reynumst sjálfum oss og niðjum vorum