Tíminn - 21.12.1874, Blaðsíða 4

92
heimsku, ósvífni og aðgjörðaleysi? Á það að
koma fram sem áður, að í hvert skipti sem til-
raun var gjörð að útrýma fjárkláðantim, þá komi
fram menn, sem bæði leynt og ljóst reyndu til að
spilla fyrir af ýlrasta megni.
Til þess að menn eigi misskilji orð vor, vilj-
um vjer taka það fram að vjer með þeim hörðu
orðum er vjer tölum, ætlum vjer ekki sjer í lagi
að kveða neinn áfellisdóm upp, hvort heldur yfir
hinum svo nefndu niðurskurðarmönnum eða lækn-
ingamönnum, heldur því öfugstreymi sem ávallt
hefur komið fram hjá ýmsum mönnum. það sem
hefur vantað í fjárkláðarnálinu, eru almenn sam-
tök, samkvæmar ráðstafanir, einlægan vilja, og að
allir hafi getað lagzt á eitt. Almenningi má standa
á sama hvort kláðanum er útrýmt með niður-
skurði eða lækningum, og ef of hart er gengið
að hinum einstaka með niðurskurði, hlýtur hann
að eiga aðgang að endurgjaldi hjá almenningi.
Það vita allir, að þeir af landsmönnum sem
verið hafa fyrir utan kláðasvæðið, hafa neyðzt til
að halda fjárverði og að leggja mjög mikið fje í söl-
urnar, alloptast með frjálsum samskotum til þess
að varna sýkinni inngöngu hjá þeim. Þetta hef-
ur verið hið eina neyðarúrræði sem þeir hafa
haft gagnvart sjúku hjeruðunum, sem hafa verið
beínlínis orsök til þessa kostnaðar, en ekkert af
honum goldið, eða látið á sig hrífa, að allur þorri
landsbúa hafi orðið að verja sig á móti yfirgangi
af kláðasjúku fje?
Á nú aptur að fara gjöra þetta, og ný fjár-
útlát að leggjast á saklausa menn, en hinir sem
ala fjárkláðann í högum sínum, að byrja hinn nýja
sundurlynda leik, sem þeir hafa viðhaft og við-
hafa enn, þar sem vart hefur orðið við sýkina?
Vjer köllum það leik við kláðasýkina, ef það
er satt sem sagt er, að helztu tilraunir með lækn-
ingarnar á sýkinni sje að leyta tipp kláðablctt og
blett, eins og finnast kann í skammdeginu og
smyrja hann með tóbakssósu. Sá blettur, sem
flnnst, kann að eyðast, hinir sem ekki sjást flnn-
ast eigi, og verða til að viðhalda sýkinni og út-
breiða hana á ný.
Hið eina meðal við sýkinni er að menn verði
á eitt sáttir, hvort heldur niðursliurð eða lœltn-
ingar, eða þá heldur sameinaðan niðurskurð og
lækningar, eða fækkun á fjenu og svo öflugar
lækningar með böðum, sem verður að fara fram
almennt og opt á sömu hjörð, með svo stuttu
millibili sem verða má, svo að hið siðara bað
geti haft framhaldandi verkun af hinu fyrra. Vjer
getum eigi nú þegar að kláðans verður vart svo
seint á ári, ráðið til almenns niðurskurðar, en
álítum hentast að bændur fækki fje sínu og við-
hafl almennar lækningar. Svo verða menn og að
varna, svo sem unnt er, öllum samgöngum milli
sjúks og ósjúks fjár.
Vjer höfum orðið svo langorðir um þetta
mál, af því enginn hefur hreyfl þvl, og vjer álít-
um að velferð alls landsins útheimti að nú sje
gengið að því að útrýma kláðanum með oddi og
egg. Ef allir leggjast sarnhuga á eitt, gætum vjer
Sunnlendingar nú ef til vill, orðið heppnari í öll-
um framkvæmdunum en áður, og vjer fáum eigi
betur sjeð, en að hið fyrsta sem við þarf er að
koma á reglulegri samvinnu í þá átt. þetta gæti
sem heppilegast áunnizt með því, að hinar nýju
sýslunefndir kæmi sem fyrst saman á fundum og
tækju málefni þelta til aðgjörðar, og legðu hrepps-
nefndunum fyrir hvað fyrir á taka. Ef sýslu-
nefndirnar strax taka málið að sjer til þeirra
bráðu aðgjörða sem við þarf, og framfylgi kröpt-
uglega þeim ákvörðunum sem gjörðar verða, þá
stöndum vjer ekki litlu betur að vígi en áður,
og vjer sjáum satt að segja ekki betur, en að
það hljóti að vera beinlínis skylda sýslumannanna
að kalla þær strax saman. Sje það meiningin,
að sýslumennirnir ætli að bíða eptir skýrslum
sveitastjórnanna, sveitastjórnirnar að bíða eptir
skipun sýslumanns, o. s. frv. eins og áður hefur
viðgengizt, þá er allt í sama ólagi og áður.
(Aðsenl). AFMÆLI REYKJAVÍKUR
er talið að sje 1877, því þá eru þúsund ár liðin
frá þvf, að Ingólfur landnámsmaður reisti bæ
sinn að föstu á Arnarhóli. Reykjavlkurbúar ættu