Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1897, Qupperneq 33

Smávegis.
Eftir
Björn Magnússon Olsen.
---SN---
I.
Legsteinar og grafskriftir meö latínuletri.
Rúnasteinar eru því miður fremur fásjeðir hjer á landi. Aftur
á móti er landið mjög auðugt að legsteinuin með latinuletri. Þeir
finnast svo að segja i hverjum kirkjugarði og tala til vor um horfn-
ar aldir, um forfeður vora, lit þeirra, trú og siðu.
Því miður virðist það ekki enn vera koinið inn í meðvitund
þjóðarinnar, hversu roikill fjársjóður firir persónusögu landsins er
fólginn i þessum þögulu, enn þó talandi vottum horfinna alda. —
Legsteinum þessum er lítill gaumur gefinn og víða eru menn svo
ræktarlausir — að jeg ekki segi annað verra — að þeir leifa sjer
að hagnita sjer legsteina þessa, flitja þá af leiðiuu, þar sem ástrikir
ættingjar liafa sett þá, hafa þá annaðhvort í grundvöllinn undir
kirkjuna eða í stjett firir kirkjudirum eða til annars verra, ganga
á þeim og brjóta þá í sundur. Ef þetta er ekki það, sem rómverska
skáldið kallar »mingere in patriox cineres« (saurga ösku feðra sinna),
þá veit jeg ekki hvað er. Fornleifafjelagið og forngripasafnið hafa
hjer vitt verksvið firir höndum, að vernda þessar fornleifar frá
glötun, safna þeim og gera þann fróðleik, sem í þeim er fólginn,
heirum kunnan og arðberandi fyrir sögu landsins. Ættu þau til
þess að eiga vísa aðstoð prestanna og kirkjustjórnarinnar, því að
þeim stendur það næst að vernda rjett látinna manna og sjá um
að trú og góðum siðum sje ekki misboðið með svo bligðunarlausri
röskun á friði og helgi grafarinnar.
Fornleifafjelagið hefur þegar gefið út nokkrar af þessum áletr-
unum i árbók sinni. Jeg leifi mjer nú að bæta við fáeinum.
6