Norðlingur - 20.04.1876, Blaðsíða 4

201
202
“i
1. I Hiínavatns os; SkagafjaríarRýsIom, dag* 16. febr., meíai-
alin 5 8 aur, (Vœttin 11 kr, 60 aur).
2. í Eyjafjariar og þingeyjarsýslum og AkureyrarkaupstaS, mebal-
alln 5 5J- aur. (Vœttin 11 kr 10 aur).
3. 1 Norfcur- og Sufurmúlasýslu, mefcalalin 56 aur. (Vættin 11
kr. 20 aur)
Svar frá rilst. Norðiings til yíirkennara II. Kr. Friðrikssonar,
„Djö/ullitm var róyberi Jrd vpphnji, o/j var ekki stód g-
vr i sann'etkatmm. af þii ad sannleiki er eigi i Itonnrnj
þd er Jiann talar lýgi, taJar Jiann af eigin brjósti, þvi
ad hann er Jygari, Jóh. 8. 44.
Rlaðafrændi vor Norðanfari liefir nú nýlega opnað faðm sinn
fyrir langri grein eptir hinn alræmda födur IIii'Oin og stað-
fasta þjóðfjanda vorn í Ijárkláðamálinu H. K. Friðriksson í Reykja-
vík. þó nú grein þessi að minsta kosti meðfram sé last um mig,
þá dettur mér cigi í hug að álíta að svo sé í raun réttri, hvað þá
heldur að reiðast lienni, því að eg veit að það er hverju orði sann-
ara, er Jón þorláksson kvað: «Vondra last ei veldur smán , en
vondra lof er Íieiðursrán». Mónniim má vera kunnugt um róg-
burðarmál Ilaidórs þessa við Benidikt assessor Sveinsson hérna um
árið, sera vissulega var sproltið af því, að B. Sv. vildi fyrir engan
mun «fegra vonsku» lians í kláðamálinu. Er því eigi að undra,
þótt Ilaldór ráðist nú með ósóma sínum á mig og Jón ritara Jóns-
son. j>aö er sannarlega óhætt að fullyrða að Ilaldór hefir ofsótt
og ofsækir enn hvern þann mann, er vili og reynir til að losa þjóð
sína frá þeim voðalega skaða og skömm, er hann sjálfur, þessi al-
ræmdi kláðakóngur hefir bakað henni með alferli sínu í kláðamál-
inu hæði leynt og Ijóst. Ilver sá er þekkir Haldór, eður liefirles-
ið ósómann hans, hann «Ilirði» sál. , hann þekkir fyllilega hversu
Haldór er hrokafullur, óskainfeilinn og ósannorður, en hitt mun
eigi vera öilum almenningi eins kunnugt um, að hann er jafnframt
»slægur sem höggormur» og bæði augljós og sahfeldur róg-
burdarinadur.
llaldór má liæðast svo mikið sem liann lyslir að Iögvísi minni;
eg er fús lil að viðurkenna það, að eg heö engum samskonar sigri
að hrósa á vígvelli lögvísinnar sem hann, aðvera dæmdur og
sektaður rógburðar- og fjölmælismaður; og nú sýnir álit
hans um stefnulöggjöf vora í þessari margkámugu grein lians hina
aumlegustu grænku, er vér ekki nennum að leggja oss niður við
að lagfæra hér, eður þær auðsjáanlegu missagnir um kláðasýknu
sauðskepnanna hans «Dóra» f sömu grein. En það má nærri geta,
að slíkur maður sem Haldór er, getur ekki tekizt trúanlegur um
eitt einasta atriði í því er hann sjálfur fjasar um mál sitt í «Nf.»
eður í því er hann segir um Jón ritara Jónsson. |>ótt Jón ritari
sé uiigur og þvi eigi enn nægilcga reyndur, þá er það víst, að hann
er, að vitni allra þeirra manua er hann þekkja, vandaðasti og sam-
vi/.kusamasli maður, svo er og Jón þegar orðinn alþeklur að góðu
einu fyrir sína ötulu og ágætu framgöngu í kláðamálinu. Ilal-
dóri róg mun því aldrei takast að bía hann eða sverta f áliti
landsmanna og allra sízt Norðlinga. j>ó mér sé, eins og eg hefi
áður drepið á, liægt að sýna Ijóslega ofaná margar mótsagnir, rang-
færzlur, ósannindi og lögvillur í þessari grein Haldórs í Nf., þá
sé eg jafnframt að það væri jafuvel að misbjóða lesendunum að
fara að fylla blað mitt með slíkan ófögnuð, þareð hvert mannsbarn
á íslandi þekkir mannskepnuna hann «Dóra» að því að engu orði
hans er trúandi i kláðamálinu. «Dóri» ætti þó að kynoka sér við
þá óskamfeilni að vera að mynna menn enn að nýju á nafn sitt í
kláðamálinu, liann má þó vita að hann er að vcrðungu nægilega
hataður og fyrirlitinn fyrir því, og allra sízt ætti norðlenzkt blað að
hýsa þvílíkan óþverra. Hvað vit mitt á kláðamálinu snertir, þá ber
mér ekki að dæma um það, en tillögur mínar í því máli eru fyrir
almenningssjónum, þess sama almennings, sem fyrir löngu hefir
leynt og Ijóst sagt að Haldór hefði ekkert vit á kláðamálinu,
eða jafnvel verra en ekkert.
«I’lá er þér tunga, «Reiðir ’ro þér Æsir
«hygg ek at þér fremr «ok Ásynjur;
«myni ógott um gala. «hryggr muntu licim fara.
— Fjárkláðinn. j»ví er miður að tæplega mun treystandi
kláðaleysissögunum að sunnan, því að oss er skrifað af áreiðan-
leguin manni að sunnan að kláðinn sé smám sainan að gjöra vart
við sig í ýtnsum sveitum það heíir glatt oss að sjá tvo ein-
staka menn (séra j>órarirm í Görðum og Jón Sigurðsson frá Gaut-
löndum) boða til |>ingvallafundar einkum vegna kláðamálsins, því
það sýnir samræmi í þessu máli; það er líka mjög heppilegt að
fuudardagur þeirra tveggja cr nálega sá sami og sá, er ákveðinn
er í Norðiingi eptir tilmælum Akureyrarfundarins 1. f. m er sóttur
var Úr tveimur sýslum. En svo að enginn glundroði geti orðið
um dagana, þá skulum vér jleyfa oss að láta það álit vort í Ijósi,
að s'jálfsagt sé að halda sér til Jiingiinarmmcsciii 2.
júii, bæði vegna þess að það má lieita að tvær sýslur hafi
komið sér saman um þann dag, og svo er ekki útlit fyrir að fyrr
verði ferðafært, og því ítrekurn vér enn á ný áskorun vora í
Norðlingi 23. tölubl. að hver sýsla kjósi 2 rnenn er mæti á J>ing-
velli 2. júlí. Skapli Jósepsson.
— Einsog getifc er í sífcasta blafci Norfcl. gjörfci hér norfcanátt
nrefc frosti og hrffcum fyrstu daga þ, m., dreif þá nifcur töluverfcan
snjó, rak þá hafísinn inn á flóa og firfci, og segja menn hafþök fyrir
511 u Norfcurlandi. Mefc fsnum kom hér inn á fjörfcinn margt af smá-
hvelum (höfrungum), en fáir hafa náfcst enn þá. |>ar á móti hefir
frézt austan úr Kelduhverfi afc 92 höfrungar hafi verifc drepnir (
Fjallahöfn, og miklu fleiri kafnafc undir fsnum, en töluverfcan skafca
höffcu menn befciö viö tap á selanótum er þeir voru nýbúnir afc leggja.
12 selir voru komnir og þarafcauki talsvert af hákalli f nætur og á lag-
vafci, hérum 2 tunnur til hlutar eptir fáa daga.— í Breifcuvfk á Tjörn-
nesi var festur hvalur bérumbil 20 álná langur, og annar nálægt Bsb
á Höffcaströnd.
Vifc þessar hrífcar hefir töluvert vesnafc á jörfc norfcan Yxna-
dalsheifcar, og er f sumum sveitum farifc afc brydda á heyskorti.
— Á Möfcrudalsfjöllura varfc mafcur úti 1 hrífcunum um mifcjan f.
m. og í þessura undangengnu hrffcum liu 2 menn úti á þistilfjarfc-
arheifci, kól þá m)ög á liöndum og iótum.
Leilrétting: í 25 tölubl. Norfcl. 4. línu afc nefcan f ofanmál-
inu stendur: til þess afc Iosa: á afc vera: og losar.
Eigandi og ábyrgðarmaður: Skapti «1 úsepgson, cand. phil.
Akureyrt 1816. Prentari: B, Æ. Stephdnsson,
Nokkru seinna gekk maður hár vexti og hnakkakertur út um hið
sarna hlið. Ilann var í kápu og sveipaði henni um sig vandlega.
|>að var bæjargreifinn sjólfur, og fór hann eigi fyr en þetta lil veit-
ingahússins, þar sem menn voru fyrir löngu orðnir óþolinmóðir
að hiða eptir lionum, skörungi hátíðarinnar.
Meðan á þessu stóð, gekk Kristinn Rlokk inn til liins gamla
Fálka meistara, og hitti hann einsamlan við hinn óbreytta kveld-
verð sinn. Öðara enn karlinn sá hann, spratt hunn npp úr sæti
sínu og rjeð sjer varla fyrir fögnuði. Föðmuðu þeir nú hvor ann-
an rneð hinni meslu blíðu. Loksins komstu þó, Kristinn æðikoll-
ur! og ekki hefurðu stokkið úr landi með jungfrúna, — tók karl-
inn til orða. En hvern fjandann varstu nú cnn að brugga? Og
íyrir lílilli stundu voru menn að henda það á milli sín,aðþúsæt-
ir lijer í höplum öðru sinni og hefðir verið tekinn fastur, þar scm
þú varst að Lrjótast inn í hús Læjargreifans. Jeg þóltist vita að
það væri Jygi og þvaður. Rlessaður, segðu mjer nú nlla söguna!
En að hverju erlu að hyggja svona undarlega?
Að hverju skyLdi jeg hyggja, nema að henni Soffíu? J>vf
kemur hún ekki? hún cr þó ekki veik?
J>að vona jeg ekki sje, mælti karlinn. Hún hefur nú verið
hálft misseri hjá móðursysUir sinni í Kaupmannahöfn og verður
jrar, þangað til hún kemst í góða vist.
Með alvöru — f Kaupmannahöfn? Og þar var jeg að slœp-
ast fullar sex vikur og hef yerið sá glópur að finna það ekki á
mjer, hve skammt var í milli okkar. En livernig stendur á þessu
Fálki meistari? Ilefurðu rekið frá Jijer dóttur þína, til þess að
sitja lijer eptir einmana, sem barnlaus hrota?
Nei, góði vinur! Ef jeg út skúfaði öðru eins barni, þá væri
mjer það mörgum sinnum mátulegt, að jeg væri strengdur í gamla
gapastokkinn hjá vatnsbissuhúsinu og stæði þar til alldægis öllum
bæjarmönnum. j>að tók nokkuð á mig að skiljast við lrana, en
við þurfum bæði að fá ofan í okkur, og ef það getur ekki auðn-
ast við sama borð, þá verður maður að taka annað lil bragðs.
Ilvorugt okkar vill lcita slyrks hjá öðrum, meðan við getum, bjarg-
að okkur sjálf, og Drollinn mun leggja til þcss sína hjálp En
við skulum ekki tala meira um það. Nú vil jeg vera með glöðu
skapi, og það skalt þú líka vera, rneðan við erum saman. Segðu
mjer nú allra fyrst hvað þú hefur brallað í dag I þá skal jeg apt-
ur segja þjer frá því, sem er meira vert enn öll þín frægustu
fólskubrögð.
Blokk sagði honum þá alla söguna af vini sínum Kaspar Langa,
frá því er hann handleggsbraut liann og þar til er hann skildist
við hann nú í rökkrinu, nýkvæntan og manna sælastan; og karl-
inn tók upp vínflösku, sem hafði beðið heilt ár eptir slíkum ham-
ingjudegi. þeir settust nú glaðir við hið litla borð og drukku
minni brúðhjónanna með hjartanlegum feginleik.
(Framhald).