Norðlingur - 16.08.1876, Síða 2

19
20
Múðir grætur móðgum tárum!
Meyja smá, er blundar hðr,
þreytt af fáum æsku-árum,
er velkomin hvíldin þðr!
Fagra, sæta sálin mín!
se oss heilög minníng þín!
Engill varstu, og engil aptur
upp þig vekur herrans kraptur!
IMóðir kær, þín móðgu tárin
máttug þerri drottins hönd!
Ilennar eru horfin árin,
hún er flogin Ijóss að strönd
sem þú barst við brjóstið þitt,
barnið var hún þitt og mitt,
ástarpantur okkar fagur,
upp þá lyptist gleði-dagur.
|>á var yndi, þá var gaman,
þá var gleði í okkar sal!
Iljörtun bæði slóu saman
sætt við barna-hljóð og tal!
Okkur blíðum örmum vaf,
okkur blessun drottins gaf
og með engla helgum höndum
liélt hún okkar ástar-böndum.
Skila eg af mér skærum blóma,
skaparinn léði stutta tíð!
Sofðu vel í sumars ljóma,
sé þér gröfin ,vær og blíð!
O þú skæra og litla ljós!
Liöin meyja visnuð rós!
Sæt og fögur í sjálfum dauða,
sorgum fjær og lífi nauða.
Enginn meir þig aptur kallar
upp til lífsins, kæra mín!
því til skærrar hirana hallar
bafin er nú ferðin þín!
Fijúgðu vængjum fögrum á
frárn til ljóssins, meyja smá!
Drottinn okkar böiið bæti,
blessaður sé hann, þó hann græti.
15. G.
Ctlendar frettir,
Kmh. 9. júní 1876.
(Framhald). Ilinn nýi Soldán var mjög lofaður í öllum sögum,
og það fram tekið, að liann væri mentaður maður á Evrópumanna
vísu, kynni frakknesku og íleiri tungur og svo frv. f>á fóru og
miklar sögur af heitum hans — sem títt hefir verið í hvert skipti,
sem Soldánaskipti hafa orðið — og sagt að hann ætlaði að gjöra
enda á fjölkvæni Soldána, hleypa niöur hirðeyri um f, gjöra öllum
sagt mína leið ti.l Skáneyjar sama dag og salan á Rækidalsgarði
fer hjer fram —
Hún náði eigi fleira að mæla, því þá heyrðist hark úti í garð-
inum. Varðhundurinn gó, en vagn kom inn um hliðið og í þrír
menn. J>að var Kristiun Rlokk, presturinn úr hinu næsta þorpi,
vinur hans og Langa, og hinn nýi bæjargreifi herra Stelfens, er
var skólabróðir þeirra og góður kunningi, eins og presturinn.
Rlokk stökk úr vagninum með mesta gleðibragði; hann var búinn
í hið bezta skart sitt og hafði allmikinn pappírsstranga, sem veld-
isvönd, í hendi sjer, en þeir, sem fyrir voru, vissu alls ekki hvað
hjer mundi bera til nýlundu. Gestirnir voru óðara komnir inn í
stofuna, áður enn nokkur fengi ráðrúm til að ganga í móti þeim.
Kæru vinir! — lók Kristinn Rlokk til orða — lofið þið mjer
nú í dag að vera borgarhöfðingi hjerna á Rækidalsgarði! Jeg hef
með mjer tvo gesti, er gjöra sjer allt að góðu, það sem er fyrir
hendi í húsinu. En fyrst verð jeg að biðja minn virktavin, Kasp-
ar Langa, að hrekja burt allan hryggðarsvip af hinu fríða enni
sínu, og hina kæru húsfrú Emilíu að vísa frá augum sjer hverri
perlu, hversu fögursem hún kynni að vera. Jeg kemnúhjermeð
það svart á hvítu, að góðvinir mínir í þessu húsi eru svo vel efn-
aðir, að þeir geta þegar leyst sig af hverri skuldbinding og fært
út kvíarnar á Bækidalsgarði, svo það verði úr honum dálítill, og þó
fullsæmilegur herragarður. Ilina skáldlegu grein, er þú, minn ein-
þykki vinur! settir í blaðið tii að kunngjöra söluþingið, hana þarft
jafnt undir höfði, hverrar trúar sem þeir væru, friða Iandið með
réttvísi og góðum lagasetningum og með öllu þessu halda uppi
rétti og forræði ríkisins. Menn hafa fyrir satt, að hinir nýju ráð-
herrar Ábdul Aziz hafi ráðið mestu um afsetningu hans, en bróð-
ursonur hans róið undir, því það var bert orðið fyrir löngu, að Ab-
dul Aziz ætlaði að leiða son sinn til arfs og svipta Múrad sínum
rétti (eptir ríkiserfðum Tyrkja). Nú liðu að eins fáir dagar áður
sú fregn barst frá Miklagarði, að Abdul Aziz hefði ráðið sér sjálfur
bana með því móti, að hann hefði skorið í sundur lífæðina á öðr-
um handlegg sér og látið sér blæða til ólífis. |>ó stjórn liins nýja
Soldáns þykist hafa næg rök og skýrslur frá læknum, að svo haíi
aðborizt, þá leggja engir trúnað á þær sögur, en öllum þykir senni-
legra, að hér hafi morð verið framið. Slíkt er og of samfelt við
ríkissögu Tyrkja, að Soldán þeirra skyldi hika sér við þau úrræði
eða ráðherrar hans, þegar svo er ástatt sem nú var. Múrad þriðji
lét myrða fimm bræður sína, auk fleiri skyldmenna, þegar hann
kom til ríkis (1574), Amúrad fjórði lét aftaka þrjá bræður og Osman
annar einn bróður (1621). En í hvert skipti er kallað, að það sé
gjört til að tryggja frið í ríkinu. í hirzlum Abdul Aziz eiga að
hafa fundist 250 mill. franka í gulli, og hefir hinn nýi Soldán skil-
að því í fjárhirzlu ríkisins, en þar var nú alt á þrotum. — J>ess
er almennast til getið, að Englendingar hafi stutt að þeim breyting-
um sem orðið hafa um stjórnar og höfðingaskipti í Miklagarði, og
er þá auðvitað, hvað þeim hefir gengið til bæði þessa og til her-
búnaðarins; þeim hefir þótt sem Rússar ætluðu nú að láta sverfa
til stáls og gjöra enda á ríki Tyrkja í Evrópu en færa völd sín svo
suður á bóginn sem þeir lengi hafa stofnað til. J>að er ekki ólíklegt
að Tyrkjaveldi standi nú við «faliandi forað»,en þaðer vonandi, að
Englendingar verði ekki einir í leik, þar sem við liggur að stemma
stiga fyrir ofráðum Rússa í Norðurálfunni. Við slíkt fylgi, sem T’yrkir
ætla sér búið af því, hvernig Englendingar horfa við málunum,
verða þeir án efa þverari við aðhald og áskoranir keisaraveldanna,
en þó standa eigi minni vandræði af hinu að uppreisnarmenn taka
öllu fjarri um uppgjöf síns máls eða sættir, og segjast vilja berjast
unz yfir lúki, og þeir taki engum öðrum kosti enn að losast við
Tyrkjaveldi með öllu. Serbar og Svartfeliingar standa albúnir til
herfara á hendur Tyrkjum og mikill hluti Rúlgaralands er þegar í
uppnámi, en sögur segja að hér hafi uppreisn verið lengi undir-
búin og hingað liafi bæði komið vopn og fé frá Rússlandi og fleir-
um slafneskum löndum. það er sem tveir megnir straumar mæt-
iot, þar oom Xlúooar og Euglandingar standa að þessum málum,
því hvorir um sig standa andspænis fyrir austan, eða í Asíu, og
eiga þar mikils að gæta. J>ó Austurríki hafi til þessa dregizt til
málafylgis með Rússum og J>jóðverjum, þá er auðvitað, að hér kemst
allt á los, ef Tyrkland leysist sundur, eða Rússar komast á svig
við það að Miklagarði. J>ar sem málin horfa svo við sem nú er
á drepið, er hægt að sjá, að stórveldin þurfa að neyta bæði vits og
stillingar, ef þeim þykir mest undir því komið, sem alla jafnan er
látið í orði uppi, að friðurinn haldist ríkja á rneðal í vorri álfu.
J>ess mun og frestað i lengstu lög að stilla til samkomulags um,
að láta Soldán og uppreisnarmenn eða jarla hans, sem enn kunna
að hefja herskjöld í rnóti honum, eigast við án tilhlutunar af ann-
ara hálfu. En flestir eru þó trúartregir, að þetta takist þegar til
lengdar leikur.
þú eigi að taka aptur. Jeg hef annazt um það, þótt jeg að vísu
liefði eigi við neitt skáldskaparmál.
Yinir hans hlýddu til með mikilli undran; en hann fjekk þeim
nú tvö skjöl með mörgum innsiglum og nöfnum undir, og sögðu
þeir báðir, bæjargreiíi og prestur, að skjöl þessi væru góð og
gild í alla staði. Annað þeirra var viðurauki við testament
Straums heitins verzlunarstjóra og var þar sú skipan gjörð, að ef
Emilía dóttir hans giptist og yrði henni barna auðið , þá skyldi
og hverfa til hennar einnar arfur nokkur, er honum hafði tæmzt
eptir að hann samdi sjálft testament sitt Var það allmikið fje og
stóð í Lundúnabanka. Hitt skjalið var skírteini til Straums verzl-
unarstjóra og lýsti því, að sá, er hefði það í hendi, gæti heimt
tíu þúsundir punda sterlinga, er geymd væru í hinum enskabanka.
Á þetta skjal hafði Straum skrifað með eiginni hendi, að það ætti
að fylgja viðurauka testamentis síns. En þessi orð höfðu þó því
sem næst verið klippt í burt. Kristinn lllokk sagði þá alla sög-
una, hvernin það hefði aðborizt, að hann varð í rauninni varnaðar-
maður Emilíu henni til trausts í gegn lögráðanda hennar, þeim er
nú var strokinn. Mönnum þótti liklegt að einhver hefði allt í einu
komið að svikaranum, þar sem hann ætlaði sjer að falsa skjalið^
eða þá að sarnvizka sjálfs hans hefði þrýst honum til að fremja
eigi fyr enn að síðasta kosti þessi svik, það er að skilja, að taka
undir sig fjeð, svo sem handhafl að skjalinu.
Allir fögnuðu þessum happafundi.