Norðlingur - 30.01.1878, Blaðsíða 1

NOMLIH.
III, 37.-38.
Kemur út 2—3 á mánuði,
30 bluð als um árið.
Miðvikudag 30. janíiar.
Kostar 3 krónur árg. (erleqdis
4 kr.) stuK nr. 20 aura.
f
SIGFÚS JÓNSSON,
prcslur að IJndirfelli, dáinn 9. marz 1876.
8yrg þú, dalur! friðar leið í Ijós
þjónn gnðs orða, sem með sálu hreinni
sannleiks-trúr ei skeytti fordild neinni,
vann til lofs, en vanD ei fyrir hrós.
Syrg þú, kirkja! nú er þögull nár,
hann sem blítt með kærleiks orðum kendi!
kom og fór sem leiddur cngils liendi
með guðs frið um silfur bjartar brár.
Syrg þinn föður, heiðursmannsins hús!
syrg þú hann, er sínum tryggur unni,
sá, sem þekti hann og meta kunni,
gráta mundi hann úr helju fús.
Djúp var hyggja duld und svipsins ró
og með skýrum merkjum sifclt sýndi
snildar blær, er orð og verkin krýndi,
að hið innra andi fagur bjó.
Tamt var honum hljómsins lista mál,
löngun lians um Ijóssins heima dreymdi,
ljúpt með óm frá hjartadjúpi streymdi
alt, sem fann hin svana-blíða sál.
Farvel vinurT friðúr sð mcð þðr,
nú þú heyrir sönginn, sem þú þreyðir,
sólvang liljum vaxinn mót þðr breiðir
Eden þitt, sem enga þyrna ber.
Steingr. Thorsteinsson.
Kaupmannahöfn 10. nóv. 1877.
Iværi vin:
Nú eru liðnir nærri tveir mánuðir síðan eg kvaddi þig og fleiri
kunningja á Akureyri og Iet í haf ineð Díönu. Ferðin gekk í
meira lagi seint og stirt í kringum landið, scm að nokkru leyti
var að kenna stormi, en hinsvegar slóðaskap og aðburðaleysi skip-
stjóra. það kann að vísu að mega segja margt með og inót í því
efni, en það er annað, sem er óþolandi, það að farþegjar og fleiri
sem hafa skipti við skipið, mega sæta alskonar ónotum og illyrð-
um af yflrmönnum þess, ekki sízt Jansen stýrimanni, auk óskila og
illrar meðfcrðar á farangri. Hvergi þar sem eg liefi farið á Eng-
landi og Ameríku hef eg séð slíkar aðfarir sem á Díönu, en hör
er aðgætandi, að þar eru það félög einstakra manna sem halda úti
slikum skipaferðum, og þau keppa hvert við annað, og eins og
auðsætt cr, er hagur hvers einstaks félags nndir því kominn að
það láli alt sem bezt úti, því ef eitthvert slíkt félag yrði kunnugt
að vánrækslu í einhverju tiliiti, þá vildi enginn við það eiga, held-
ur færi til hius sem betur kynti sig. Slík félög kosta því kapps
um að fá sem duglegasta menn á skip sín án tillits til þess hvort
þeir eru hærri eða lægri að tign sem optast vill brenna við, þar
sem stjdrnir hafa um slíkt að sjá. Má af þessti sjá hversu miklu
affarasælla það væri ef landar sjálflr gætu stofnað félag til að halda
úti strandferðum, heldur en að varpa áhyggjunni upp á stjórnina,
en um slíkt mun nú varla vera að tala á þessum tímum heima á
íslandi, þ&r sem menn ekki duga, nema einstöku undantekningar,
til að stunda fiskiveiðar neroa rétt úti fyrir Iandsteinum svo að
þegar að afli leggst frá einum stað, þá sitja menn þar eins og
fastgróið gras og geta enga björg sér veitt eins og raun ber vitni
um við Faxafióa, þólt ógrynni íiskjar sé við aðra strönd landsins,
og það eingöngu að heita má, af félags- og samtakaleysi. Eu svo
eg hverfl aptur að gufuskipamálinu, þá gætu íslendingar gegnum
fulltrúa sína í alþingi gjört samband við eitthvert útleut áreiðanlegt
gufuskipafélag (t. d. enskt) einkum ef sljórnin fæst ekki til að gjöra
þá bót á straudferðunum, er viðunanleg sé, goldið svo slíku félagi
það fé sem ákvcðið er af landsjóði lil strandferðanna, móti því að
félagið fullnœgði þörfurn og kröfum landsmanna hvað strandferðir
snertir og sem alt yrði að vera trygt með nákvæmum samningum.
Eg hef dvalið liér í llöfn um nokkurn tíma og ferðast lílið
eitt út á Sjáland; 'en nú er að því komið að eg leggi af stað apt-
ur vestur um haf. það er fyrir mér eins og eg standi á vega-
mótum milli tveggja heima. Annars vegar cr gamla landið, sem
guæfir með sínum fannhvftu jöklum og fögru fjöllum og dölum og
fornöldin sveimandi yfir, en hins vegar er n}'ja landið, sem er eins
ólíkt íslandi gamla og fjarlægðiu er mikil á miili þeirra. Einsog
eg hef áður minst á í blöðunum heima er það skógi vaxið næstum
um alt, frjóvsamt land, liggur við fiskisælt vatn. Hið lilla þjóðfélag
sem þar hefir tckið sér bólfestu, er að miklu leyli út af fyrir sig,
meðan landið hringinn í kring er lítið sem ekkert bygt, svo að
það getur ráðið sínum eigin málefnum; án þess að þurfa að þola
afskipti af öðrum, en hefir þó greiða götu til samgangna og við-
skipta við aðra íbúa landsins, bæði landleið eplir vegi sem lagð-
HYER VAR SÚ FARSÆLASTA,
(Eptir H. C. Andersen).
„Ilvafca undur fagrar rósir*, sagbi s ólski n i& , „og hver blóm-
knappur wun opnast og veréa eins fagur. þetta eru börnin inín,
eg hef kyst í þau lífifc“. Bþab eru mín börn“, sagfci döggin, Bþau
hafa nærst á tárum mínum*. „Eg gæti nú trúaí) þvf, a& eg væri
inótir þeirra,“ sagéi rós ar u n n u ri n n, ,,þi& huiiö aéeins haldiö þeim
undir skírn, og gáfub þeim skírnargjöf af gótuin bug og eptir efn-
um'1. BYndis!egu rósabörn“ sögéu þau öll þrjú, og óskuéu bverju
blómi hamingju, en a& eins eitt gat hlotib mesta hamingju, og eitt
hlaut ab verba hamingjusnaubast, en hvert þeirra? Bþab mun eg fá
vitneskju um“, sagti vindurinn. rEg fer víba, eg kemst í gegnum
hinar minstu smugur og veit alt, sem ber vit> úti og inni“. Allar
hinar nýgræddu rósír heyrtu hvab sagt Var. Hver blómknappur
skildi þab. þá gekk harmþrmigin og kærteiksrík móbir 'um garb-
inn, þún var svartklædd; bún tók eina rósina, sem var hálfopnub
og sem her.ni sýndist fegurst þeirra allra; bún bar blómib inní hib
þögula herbergi, þar sern hin fjöruga og unga dóttir lék sér fyrir
nokkrum dögum síban, en nú lá hnn eins og köld marmaramynd í
hinni svörtu kistu. Mótirin kysti þá libuu, síban kysti hún rósina
og lagbi hana á brjóst hinnar ungu meyjar, eins og hún héldi ab
móburkossinn og hib nýgrædda blóm fengi hjartab til ab slá aptur.
145
þab var eins og afl færbist í rósina. Hvert blab bærbist af
glebi. „Hvítíkur ástavegur hefir mér vcrib búinn. Eg verb eins og
börn mannanna, eg fæ móturkoss, blessunar orb hljóma yfir mér og
eg svíf í dratuni inn á ókunna landib vib hrjóst hinnar dánu!
Sannarlega hefi eg hlotib hina mestu farsæld af öllum mínum
8ystrum.“
t garbinum þar sem rósatréb stób, gckk hin gamla kona, sem
upprætti illgresib, hún liorfbi á hib fagra tré, og einkumstakk henni
í augun hin stærsta og fuilkomnasta rósin. Eiun daggardropi og
einu hitadagur til, þá rnunu blöbin falla, þab sá kouan, og hún sá
einnig ab hún var nú búin ab gjöra gagn hvab fegurbina sncrti,
nú skyldi hún gjöra verulegt gagn, og nú tók hún hana og vafbi
hana innaní dagbiab, hún átti ab fara heirn til annara blabfallinna
rósa og súrsast mcb þeim og verba samsuli;j hún átti ab komast f
félag vib dáiitla bláa drengi sem kallast Lavendlar*, og smyrjast
meb salti.
Smyrjast: þab eru ab eins rósir og konungar, sem þab hlotn-
ast. „Eg verb mest virt,“ sagbi rósin, um leib og hin gamla kona
tók hana, „eg verb hin farsælasta! Eg á ab smyrjast 1“ — Tveir
ungir menn komu í garbinn, annar var ínálari, hinn var skáld, þeir
tóku sína rósina hver, fagrar rósir. Og málarinn sýndi mynd hinn-
*) llmjurttr
146