Norðlingur - 22.11.1878, Síða 3

53
U
húðhvílir Frakkár með hár, skegg og brýr alt kolsvart, og keppt-
ist hver við annan, að seðja sig af gæðum hins matsæla borðs
áður en brott færi. Eg fór út í garð, tíl að koinast út úr fólks-
þröng og vellandi hita, og settist á döggrakan stól til að njóta
kvöldandvarans, en hann var svo syfjaður, að hann bærðist varla.
Tunglið mændi svo eineygingslega yfir jörðina, sem lá þyrst og
magnþrota í hitamóki hins deyjanda dags, enn garðurinn endur-
gall af málmhvelium hlátrum ungra meyja, margrödduðu skrafi
karla og kvenna, hringli hnífa, forka, glasa, skeiða og' hvellum
opnaðra kampavíns flaskna sem alt lagði ut um gluggana galopna.
Eg stóð upp eptir nokkra stund, draghaltur, því nú hafði fylgja
mín, gigtin, notað dögg og rekju næturinnar til að flytja inn í
gamlan bústað sinn, hægri mjöðmina á mér, og sat þar, líkt og
«orðið» i illri samvizku, eins og tvíeggjað sverð. þannig staulað-
ist eg í rúmið.
Morguninn eptir var mjöðmin hressari og við lögðum nú af
stað árdegis upp til London. Eg fór eptir skinnunum og flutti
alt á sterkum fjórhjólavagni og fekk lið flelga og Einars til að
halda öllu saman. f>egar niður var komið að ánni, Thames, var
Sigríður þar fyrir og nú þyrptist að lendingunni sá urmull af öll-
utn tegundum manna — og eg hafði nærri sagt málleysingja, að
við tá á hverri stundu að við smámennin hyrfum alveg í það mor
af kistlum, sekkjum, böggum, körfura, hripum, sem í stanslausu
óðstreymi komu niður lendingarstigana á herðum og höfðum há-
blótandi, löðursveittra burðarkarla, skörnugra og ræfiltyrjulegra. Far-
angri farþegja var hlaðið á lítinn gufubát sem flytja skyldí eigur
og eigendur út í gufuskipið, enn það lá miðstreymis úti í á og
hlóð þar. Skipið het Libra, eða Vogin, það var stórt og rúmgott,
enda veitti ekki af rúmi nú, þvi margt var af manninum. þeir
Einar og Belgi urðu samferða niður að Gravesend, sem er tveggja
tíma ferð vatnsveginn, og fóru þeir þar í land með hafnsögumanni.
övíða í öllum heimi er sigling lík því sem hún er á Thames. þar
agar öllu saman frá stærstu herskipum Breta niður að smáum
tveggjamannaförum. Sökkhlaðnir kolabyrðingar með gjárífum rökk-
um fram á og kolahrímugum stýrimanni apturí með skörnuga fjöl-
skyldu liggjandi eða skríðandi á fjórum fótum kringum hann,
þreyta þar árangurslaust kapp við skemtiför auðmanna undir lín-
hvítum seglum með logagiltu vatnsborði. Upp og .niður ösla
smá gufuskip með hundruðum farþegja frá og til London; inn
undir bökkunum liggja gömul herskip, þríþiljuð, lík fornum víg-
borgum; þar er skóli fyrir unglinga, er ætla að verða sjómenn,
eður hermenn í skipaliðinu og má opt sjá, er fram er farið lijá
þessum gömlu drekum fjölda alsnakinna drengja stökkva fyrir borð
til að æfa sig við sund, björgun drukknandi manna o. s. frv. Hvar
sem litið er, er alt á iði aptur á bak og áfram, þvert og endi-
langt og því verður að fara með hálfri ferð, þangað til áin slær
sðr út í flákann er byrjar við Gravesend. Og þó vilí varúðin sjálf
ekki duga stundum, eins og sorgleg raun varð á núna fyrir skemstn,
er gufuskipið Prlncess Alice var siglt sundur í miðju, hlaðið tólki,
og á svipstundu drukknuðu um 800 manns.
(Framhald).
FRÉTTIR ÚTLENDAIl
eptir
Gest Pálson.
Ekki lítur eiginlega út fyrir það, að Berlínarsamningurinn hafi
búið svo um ^hnútana, að menn getí haft trygga von um langgæð-
an frið. Grikkir hafa farið þess á leit við Tyrki, að þeir bindi
enda á lolörð sín í Berlín og láti af hendi rakna við sig lönd
nokkur, en Tyrkir neita því mcð öllu; við neitun Tyrkja rituðu
Grikkir stórveldunum og kváðust sem salt var, vera blekktir með
loforðum einum í Berlín, ef stórveldin vildu eigi á hinn alvarleg-
asta hátt hlutast tii um þaQ v;g gtjórn soldáns, að hún efndi lof-
orö sín, því ella yrði pag óumflýjanlegur kostur Grikkja eða hins
griska þjóðernis, að stefna á ný hinu austræna máli til vopnaþings
og leita á þann hátt rettar sins> svar stórveldanna til Grikkja er
rnjög á huldu, einkum frá Rússum og þjóðverjum. Frakkar og
ítalir cru Grikkjum mjög sinnandi og vilja með tillögum sínum
beina máli þeirra í þá átt, að þeirn rnegi sæind að verða, en til
styrjaldar ráða þeir þeim ekki. Englendingar eru aptur á móti
lítt vinvcittir kröfum þéirra; kveða þeir Tyrki vcra svo aðþrcngda
°g löndum svipta í ár, að eigi sð \ert fyrir smáþjóðir, cr litið eiga
undir ser auuað eti verud stórveluanna að yia skap «sjúklingsins
við Sæviðarsund» og reita hann tii reiði. ]>að cr þannig vant úr
aö ráða fyrir Grikki; cptir svari stórveldanna lítur ekki út fyrir að
þeir eigi verulegrar hjálpar að vænta þaðan, en heima fyrir geng-
ur búskapurinn ckki sem bezt, þvi að ríkissknklir eru miklar og
flokkadrættir Svo miklir, að það gæti verið hið ir.esta efamál, hvort
flokkshöfðingjarnir mettu ekki sig og síná meira en ríkisheill, þótt
yfirvofði þjóðháski hinn mesti. En þó nú ástandið sð svo voða-
legt, sem nú var getið, þá eru lítil líkindi til að Grikkir láti af
sínu máli, eptir því sem komið er, nema þeir fái einhverja leið-
retting síns máls. Frakkar hafa hótað Tyrkjum því, að þeir láti,
það eigi fá framgang, að Tyrkir sendi flota sinn lil að sækja
Grikki heim, ef tii ófriðar kemur; atriði það mun eigi liíið efl^
von Grikkja, því að floti Tyrkja er þeim mestur voðagesturinn.
]>egar sú grein sáttmálans í Berlín var samþykt, að Austur-t.
ríkismenn skyldu koma friði á fyrir hönd soldáns í Bosníu og.
Ilerzegovina, þá mun mörgum hafa dottið í hug, að þar skyldi,
blindur blindan og sjúkur sjúkan leiða. Enda mun það mála sann-.
ast, að Austurríkismenn hafa ekki meira vandaverk á hendur tekizt,
síðan þeim varð sú glópska á, að berjast við Prússa um hertoga-
dæmin dönsku. Eins og kunnugt er, stendur fjárhagur þeirra svo
báglega, að til vandræða horfir árlega, og engínn hefir enn fundið
það ráð við því er gagni. En nú kosta þeir nær því milljón gyll-
ina á dag til þess að halda her sinn í löndum soldáns til að kúga
þegna hans til hlýðni, og mun það verk hvorki afla þeim fjár nð
frægðar; því að það gefur hverjum manni að skilja, að slík útgjöld
sem þessi, eru hin þyngstu úrræði er gripið verður til, þegar svo
stendur á högum sein fyrir Austurríki. En á hinn bóginn er frægð-
in, sem taka skal í aðra hönd, harla lítil, því að uppreistarmenn
berjast sem Ijón optast nær, og þó að það liggi í augum uppi, að
þar komi, að Austurríkismenn yfirbugi þá algjörlega, þá verður svo
miklu fð og svo mörgum blóðugum vígvelli kostað tii þess, að
lítið verður úr framanum og frægðinni. Og að síðustu er mjög
óvíst að Tyrkir þakki þeim nokkru góðu.
Rússar líta, eins og eðiilegt er, hýru auga til skýjanna sem
taka að dragast upp yfir austræna málinn; því að þeir skilja þetta
svo, sem alt lúti aö því að sýna fram á að friður þeirra við Tyrki
í San Stefano hafi verið heppilegar ráðinn en samningur stórveld-
anna í Berlín. Ekki láta þeir heldur sitt eptir liggja að leita vin-
áttu við Tyrki og sýna þeim fram á það, að Rússar séu einu vin-
irnir sem hægt sé að treysta, því að Slava vinátta sé marg-
reynd tröllatrygð. Tyrkir eru hins vegar iila settir, að þvi leyti,.
að þeim er farið eins og heiðingjunum forðum, þeir vita ekki til
hvers þeir eiga að leyta «með vis?ustu von um hjálp og aðstoð»,
því að hinumegin við þá sitja Englendingar, sem hvísla að þeim,
að alt það, sem Rússar segi söu Loka ráð og lýgin tóm, en
Englendingar, það sé eina þjóðin, sem rnegi reiða sig á «á þess-
uin síðustu og vestu tírnum»; svo geta þeir og eigi heldur látið
hjá líða að minna þá á, að þeir haíi eigi ósjaldan látið «gott skild-
ingsvirði» af hendi rakna við þá, en benda á um leið, að llússar
séu eigi örir á fé. ]>að er eigi gott að seg'ja hvor þessara tveggja
þjóða öðlist hylli og vináttu Tyrkja þegar fram líða stundir, en nú
sem stendur munu þó Endlendingar vera þar í mestum metunum,
enda hefir þeim tekizt að fá soidún til að veila Midhat Pasja lands-
vist, hinum mikla framfara- og frelsisvin, er útlægur var gjör í fyrra
i'yrir sakir rógs áburðarmanna sinna. ]>ykir Rússum hann illur
gestur til Miklagarðs og i ráö með soldáni, því að hann er vinur
Engiendinga mikill. Annars hafa Rússar margt að hugsa heima
fyrir, því að jafnaðarmenn og aðrir þeir er fjandsamlegir eru liarð-
stjórn þeirra og lagaleysi vinna mörg spellvirki og gjöra óskunda
mikinn. Nýfega var þar ráðist á póst einn; var hann veginn og
og stolið 3 hundruð þúsund rúplum (rúpla er undir 4 krónur í
vorum peningum). Keisari og stjórn hans reyna lil á allan «rússn-
eskan hált» að losa þjóðfölagið við alla þá menn, er sýna stjórn-
arl'yrirkomulaginu eða fylgifiskum þess lilræði nokkurt. En «rússn-
eski hátturinn» er sá, að vega menn, eða senda þá til Síberíu til
æfilangra kvala.
Áf þjóðverjum er það helzt að segja, að þing þeirra er nú að
ræða lög, er stemma eiga stigu fyrir ofbeldi og framgöngu jafnað-
armanna. Lítur út fyrir að þingið muni í öllu verulegu fallast á
frumvarp stjórnarinnar í þá stefnu. Vilhjálinur keisari er nú orð-
inn hér um bil alheill sára sinna, þeirra er Dr. Nobeling veitti
honum. ]>egar eptir tilræðið veitti Nobeling sjálfum sér sár þau,
er nú fyrir skömmu hafa leitt hann til bana. Bismarck er lasinn
nú sem stendur, en þó er lasleiki sá eigi talinn hættulegur og
menn eru vongóðir um að hann verði eigi langvarandi. Einka-
dóttir hans er nú nýlega heitin holsteinskum greifa, er llantzau
hcitir; hún þykir rnjög Iík föður sínum í gáfnalagi og skapferli
.öllu, enda er hún talin kærst honum af börnum hans.
V Englendingar hafa nú sem stendur í ýms horn að h’ta. Fyrst
er nú bágindi og eymd kjöllubarnsius, Tyrkja, sem allvönd eru úr-
ræða; en það er tilgangur Englendinga, eptir því sem enn er Ijóst
orðið, að láta Tyrki bæta svo kjör þegna sinna, að þeir taki með
tímanum að una vel hag sínum undir stjórn Tyrkja. Einkum líta
Englendingar til Litlu Asíu með réttarbæturnar, en hana hafa þeir
sérstaklega tekið undir sinn verndarvæng. En Tyrkir eru allra
þjóða seinastir til stórbreytinga, enda hafa þeir þá afsökun fyrir