Norðlingur - 31.12.1878, Blaðsíða 1

Kemur íit 2—3 á mánuði
30 blöð als um árið.
þriðjudag 31. Desember.
Kostar 3 krónur árg. (erlendis
4 kr.) stöK nr. 20 aura.
W2> wm
skólakennara €iiisln Hfigi&tíssttMar.
(f 24. ágúst 1878).
Líður að aptni Nú er Ijós leiðar
Ijósskær dagur við lát hans slokknað,
þá er sól sígur er yndi’ og unað fann
að sævi köldum, af eigin hvötum
höfuð húmfaldið að efia megin
hvítra jökla mannlegs anda
krýnir kvöldgeislum og sólbraut sýna
og kveður frón. sannrar vizku.
Líkt var með æfi Hjarta hollvinar
íturmennis, inns hugum prúða
er lífdagur leið einlægni’ og alúð
að ljósum aptni eigi leyndi,
og handan um haf né ljúfu liðsinni
hinstu kveðju við liðþurfendur,
færði fold sinni því öllum vildi vcl
eptir fögur störf. til vegs og heilla.
LiQr minning
mœrings heiðruð
fyrir fremd er vann
fósturjörðu,
og að starfslaunum
í stundarheimi
björtum bjarma slær
á braut bans farna.
Br. Oddsson.
BRÉF
frá Eiríki Magnússyni, M. A. til frú K. K. Kjerúlf
að Ormarstöðum í Fellum.
IV.
Hamborg er stór bær og björgulegur. Hvar sem litið er, þá
er maður gengur meðfram lendingarstöðunum, sér ekkert, eptir
öllu fljótinu, nema kolsvartan skipaskrokka grúa, og þar yfir siglu
við siglu, stöng við stöng, rá við rá og endalaust net af reiða-
böndum; og glórir í gegnum þetta mor í himininn, sem hér er
allopt gráleitur, eins og gegnum lauflausan skóg í sólarlausu
skammdegi. H&r er mestur verzlunarbær á öllu þýzkalandi, og eru
vörurnar sem iunduttar eru í Ilamborgarliöfn árlega metnar á tólf
hundruð og sexlíu miiiiónir króna. Talið er að altað sex þúsund-
rnn skipa sigli upp höfn þessa árlega. Niður við höfnina eru
viða allfornfáleg hús. Mörg eru auðsjáanlega frá 16. öid, og
þannig reist að hvert loptið er öðru breiðara, upp á við svo að
yfirhúsið tekur út yfir neðstu hýbýdin. Sama eða líkt húsalág má
enn sjá í fornum bæjum á Englandi. þegar hús eru þannig rcyst
á báðar hendur í götu, og hún er sjálf, eins og vant var að fornu,
mjó, þá verða efri loptin beggja inegin stundum svonáin, að rnenn
geta tekist höndum saman út um gluggana. þetla getur stund-
um verið skemtilegt fyrir þá, sem innan glugganna búa; enn ófríðar
eru slíkar götur ílits og sjaldan finnast þar ávextir ljósvakins lifs.
Inni í rökkrinu — því það er alt af rökkur í slíkum götum — sér
maður í Ilamborg oftast feita, gráhærða Gyðinga á eigri, og ó-
þvegið kvennfólk með ógreitt hárið, þar er nótt og mörur virðast
eiga órótt ryk-hreiður jafnvel um hádegið. Efri hluli bæjarins er
opnari og skemtilegri. Enn það ber til þess, að allur efri bærinu
65
| brann 1842, dagana frá fimtudegi 5, maí til sunnudags, 8. maí, og
lagði eldurinn í eyði 4219 hús og garða, og 75 stræti. Úr ösku
þeirri hefir ílamborg risið fegri en nokkurn tíma fyrri, enn með
þeim kostnaði, að bærinn er nú skuldugri en nokkur önnur borg
eða ríki á fastalandi Norðurálfunnar, að tiltölu.
það hlýtur að vera gott að vera vinnukona í Hamborg ef dæma
skyldi af útliti vinnustúlkna. þær sjást varla á götunni nema prúð-
búnar með hvítar, léttar, kniplaðar kollhúfur, er fara ágætlega og
gefa meyjarkollinum snoturlegan og rösklegan svip; þær ganga
ávalt með geitaskins glófa sem þær hneppa langt upp á handlegg
og optast nær með skrautlitað sjal á handleggnum eða réttara sagt
undir hendinni, og hylur það mjófan stokk, er kvensur þessar
ganga með til markaðar til að kaupa smávegis til hússins, svo
sem smjör, ost, bjúga, kálmeti, o. s. frv. þegar þessum kvenna-
lýð slær sainan á markaðinum við landslýðinn, er kemur ofan úr
sveitinni að selja matvæli, og æfinlega gengur i sínum marglita
þjóðbúningi, verður það ekki varið, að maður sér ekki víöaí nyrðri
hluta Norðurálfunnar jafneinkennilega, og að mörgu leyti merka
sjóu.
Ef maður deyr í Hamborg — það er eiginlega engin efi á
því, að menn deyja þar eins og annarstaðar, en efið í upphafi
málsgreinarinnar er að austan — þá er það ekki siður að ættingj-
ar og ástvinir fylgi liinum látna tílgrafar; það gjöra hinir svonefndu
Reiten-Diener. þeir eru 16 að tölu, og er með þá, öldungis
eius og með konunginn sem aldrei deyr, að þeir deyja aldrei, því
einn er þegar kjörinn er annar líður svo að nátalan 16 er jafnan
hin sama. þessir násyrgendur eru liálf skringilegir, þegar þeir
ci'u komnir í -tárafötin. Búningurinn er svartur á lit; um hálsínn
hafa þeir hvítan kraga, sem líkist nokkuð hinum hræðilega ljóta
prestakraga á íslandi; á höfðinu hafa þeir «parruk» stór hrokkin
og hveitistokkin ; á herðunum banga frágerðarlegar spanskar skykkj-
ur og við hliðina sverð. þcssi flokkur tekur við öllum líkum og
færir þau í frið jarðar. það ltvað vera gott embætti, að vera ná-
syrgjari hér, og það var áður títt að menn buðu fyrir embættið
mikið fé. Enn þegar menn sjá þennan flokk á götu, á leiðinni til
þess að gráta einhversstaðar, þá skyldu menn ætla, að þetta væri
spanskir matadóres (nautsvígamenn) í sorg eptir foringja sinn,
er mannýgur boli hefði stangað til bana og stytt frægan nautsvíga
aldur.
En það var eiginiega Lúbeck, sem eg ællaði að reyna að
komast til í þessu bréfi. Við lögðum af stað þangað kl. 10. Loptið
í vagninum sem við fórum inní, hafði sólin verið að sjóða, Guð
veit hvað lengi, og var sem okkur hefði verið stungið inní ofn.
Eg flýtti mér að opna gluggana. þú þekkir hvað eg er ónýtur að
þola hita og ólopt — og þegar eg var kominn í næði, fór eg að
skoða hina hvítbuxúðu miklu þjóð er nú stóð fyrir framan mitt
sólsoðna auga. Eg sá, að alt gekk hér asalaust, og járnbrautar-
embættisinenn og þjónar stóðu, þetta þrír og fjórir sér á samtali,,
og svipaði þessu til þess er sjá má opt á íslandi á sunnudögum,
þegar gott er veður og fólk bíður eptir messu; aðrir stóðu upp
við stoðir og dyrastafi og horfðu í heim fram, og þessu gekk lengi
eplir að við vorum sezt, og klukkan hafði hringt okkur af stað.
þessu vorum við óvön frá Englandi, því þar sézt ekki þesskonar
værð þegar á ferðum cr verið. Loksins var af stað farið enn hægt
fórum við, og var ekki trútt um .að mér yrði af og til skapfátt við
hið skriðdýrslega ferðaiag. Enn iandið bætti mikið úr ferðaleiðind-
unum, því víða var það hólótt og kvosótt og skógi vaxið, enn þess
á miili vcl yrkt og blöstu akrarnir í silkigrænu slikjuskrúði við sól-
inni er vindurinn fór um þá og bældi kornstanga höfuðin undir
léttri veifandi hönd. Eg varð feginn að stíga úr vögnum þessum
í Lubeck, og fór eg viðstöðulaust með langstígum háum burðar-
karli er hengdi útan á sig fjölskylduna mina — það af henni sem
ekki var í vörzlum járnbrautarstjórnarinnar — og þrammaði með
hana, suma á baki, og suma í fyrir niður að sænska gufuskipinu
«Orion» sem átti að fara um nónbilið til ilafnar og Málmeyjar.
Eg kom öllu fyrir sein bezt eg gat og fór síðan upp í bæ,
að mæta Sigríði cr fór, tneðan eg sá um skinnin að heimsækja
66