Suðri - 31.03.1883, Blaðsíða 2

26
Ef kæti mér í hjarta hló,
J)á hlóst pú með svo ástúðlig.
pú varst mér allt, sem eg hef þráð,
mín ástmey, systir, vinan mín,
Þú vissir æ hin vænstu ráð
og vafðir J)au í gæðin þín.
Ei furða það var pó að mér
æ þætti vænna og vænna’ um pig,
og pekkust minning j)að mér er,
að p ú hefur getað elskað mig.
Svo tíðum j)ú mér barst á brýn,
við brúðir margar ætti tal;
pú skildir ekki að ástin mín
sig einmitt tíðum pannig fal.
pví hún var feimin fyrri ei
hún fanga hafði látið sig,
og karlmannstolt hún kveið pví, mey,
pað kæmist upp, eg elskaði pig. [
Og svo leið ár — eg þakka J)ér,
að þú svo lengi unnir mér,
já, |)að leið vel, en J>ví fór ver,
með J)ví hvarf ást úr hjarta þér.
Eg finn |)ú tekur að kyssa kalt,
|)ín kærleikshót eru þreytuleg,
já, já, eg þekki pvílíkt allt,
eg parf ei mcira, fcr minn veg.
Mér undrunar pað engrar fær
pótt úti sé um blíðuhót,
eg geng ei eptir, góða mær,
eg gustuks-eyri tek ei mót.
Eg pakka og geng minn gamla veg,
og gleymi bæði von og trú,
og komandi engu kvíði eg,
pað kætir ei né hryggir nú.
Eg pakka allt sem áður varst
og aldrei framar verður pú,
eg pakka tryggð sem til mín barst,
eg tef ei lengur, kveð pig nú.
Bertel E. Ó. porleifsson.
Útlendar fréttir.
Á FrakMandi þykir það mestum
tíðindum sæta, að um miðjan janúar-
mánuð lét Napóleon keisarafrændi (bróð-
ursonur Napóleons mikla og bræðr-
ungur Napóleons III.) festa skjal mikið
upp á gatnamótum í París. Var það
ávarp til lýðsins; þjóðveldisstjórninni
voru valin ill orð og henni brugðið
um dugleysi og skammsýni og taldi
Napóleon að þjóðinni væri sá einn kost-
ur nauðugur, ef vel ætti að fara, að
fá sér í hendur «forræði framkvæmd-
arvaldsins». Keisarafrændi var tekinn
höndum og á þingi risu allmiklar um-
ræður um mál hans. Sunnan og vest-
an úr landi bárust og ýmsar fréttir
um, að einvaldssinnar létu þar miklu
meira til sín taka en áður; ýmsir af
af ættum einvalda þeirra, er að völd-
um hafa setið á Frakklandi hafa og
foringjavöld í liði Frakka og fór nú
að kvisast að margir þeirra neyttu
hervaldanna til að ná vináttu annara
liðsforingja og hylli hjá hernum. pótti
nú mörgum sem einvaldssinnum hefði
vaxið svo hugur* við dauða Gambetta,
að þeir hefðu nú í hug stórræði nokkuð.
Frumvarp var borið upp í fulltrúadeild-
inni um að vísa öllum einvaldaættingj-
um úr landi. Öldungadeildin felldi
frumvarpið; var nú aptur frestað að
fá frumvarp í þessa stefnu gert að lög-
um, en þingdeildirnar gátu eigi orðið
á eitt sáttar. Urðu nú tíð ráðgjafa-
skipti; Duclerc og þeir er með honum
stýrðu, urðu að fara frá, en við stjórn-
arforsæti tók sá, er Falliéres heitir.
Eigi sat hann langa hríð að völdum,
því að hann fekk engan veg ráðið máli
þessu til lykta, er þingdeildirnar stóðu
andvígar hvor annari. Átti nú Grévy
úr vöndu að ráða, því flestum þótti
helzt til mikill vandi fylgja þeirri virð-
ingu, að vera sjórnarforseti. Um 20.
f. m. tókst Ferry að fá menn með
sér í nýtt ráðaneyti. Ferry hafði þau
ráð, er honum þótti örvænt um, að
deildirnar yrðu á eitt sáttar, að hann
neytti einhverra eldri laga til að taka
hervöld af konungsættingjum. par við
lætur stjórnin lenda um sinn. Napó-
leoni var sléppt úr varðhaldi eptir 3
vikur og fór hann úr landi til Eng-
lands. Sumum þykir þetta allt vottur
þess, að þjóðveldið standi nú ejgi leng-
ur á svo föstum fótum sem meðan
Gambetta naut við. Hvað sem því
líður, þá er auðsætt af þessum atburð-
um hvílíkan missi Frakkland hefur
beðið við lát Gambetta; fjandmönnum
hans,einvaldssinnum, þykir færið kom-
ið til að búa þjóðvaldsstjórninni fjör-
ráð, og vinum hans þykir slík hætta
á ferðum, að þeir reka einvaldaætt-
ingja úr landi og taka hervöld af þeim,
þar sem þeir in síðari árin, er vegur
Gambetta var sera mestur, gerðu ein-
ungis gis að rétti þeirra til ríkisstjórn-
ar á Frakklandi og kölluðu það fíflsku
eina og flónsku, að byggja, að kögur-
sveinar þeir fengju nokkurusinni skotið
þjóðvaldsstjórninni [skelk í bringu.
I útlendu fréttunum í 3. blaði voru
gátum vér þess, að Krapotkin, rúss-
neskur fursti, hefði verið tekinn fastur
í Lyon í desembermán. I janúarmán-
uði var mál hans dæmt. Varnarræðu
flutti hann skörulega og sagði hreint
og beint, að það hefði verið mark sitt
og mið að koma föstu skipulagi á bylt-
ingamenn og breiða svo út kenningar
þeirra, sem unnt væri. Hann var
dæmdur í 5 ára fangelsi og inir helztu
af félögum hans.
Gustave Doré lézt 23. jan. í vet-
ur; hann var einhver frægastur málari
Frakka, þeirra er nú eru uppi. Hann
hefur auk annars málað myndir með
ritningunni og þykir það prýðisverk.
Keisari Bússa lét í janúarmánuði
auglýsing út ganga til allra þegna
sinna, þess efnis, að í maímán. í vor
skuli þau keisarahjónin krýnd í Mosk-
ófu, inni fornu ramrússnesku höfuð-
borg ríkisins. Sagði hann meðal ann-
ars í auglýsingunni, að nú væri slík
kyrð og spekt komin á í ríki sínu,
að in helga athöfr. œundi ná fram að
ganga og verða til sannrar trúarstyrk-
ingar öllum landslýð. Skömmu síðar
fann hann á náttborðinu í svefnher-
bergi sínu ávarp frá byltingamönnum.
Skoruðu þeir á hann að gefa nú þjóð-
inni frjálslega stjórnarskrá fyrir krýn-
ingu sína; ella kváðust þeir eigi mundu
hætta fyr, en honum væri í hei komið.
Giers, utanríkisráðgjafi flússakeisara
ferðaðist í vetur til Ítalíu. Á heim-
leiðinni kom hann við í Vínarborg og
var tekið þar með inum mestu virtum.
Hafa menn fyrir satt, að enginn maður
nema konungborinn væri, hafi fengið
slíkar alúðarviðlökur hjá Austurríkis-
keisara og frændum hans. Blöðum
þjóðverja þótti nóg um dálætið og
hræddust, að hér mundi eitthvað búa
undir, og að Austurríkismenn mundu
fúsir á að gera samninga og bandalag
við Rússa um skipulag allt á Balk-
anskaga að pjóðverjum fornspurðum,
en þjóðverjar og Austurríkismenn eru,
eins og kunnugt er svarnir bandamenn
og Jbandalag það sáttmálum bundið;
mjög þykja pjóðverjar fyrir þeim í öllu