Fjallkonan


Fjallkonan - 21.04.1891, Blaðsíða 2

Fjallkonan - 21.04.1891, Blaðsíða 2
62 FJALLKONAN. VIII, 16. ráð kenslumálanna frá prestunum, af því að það þyk- ir þjóðunum hollara. t>að eru að eins íhaldsmenn og klerkasinnar, er mæla á móti þessu. Pað er vitan- legt, að prestastétt vor, eftir dómi margra viturra manna útlendra og innlendra, ber í frjálslyndi og þjóðlegleik af prestastéttum annara landa; hún má heita vor „lærða alþýða", og er það bæði heiðr og gagn landi voru, enn fyrir það á eigi að þröngva kosti hennar; þrátt fyrir það er eigi ráðlegt að gefa henni of mikil völd, enn ongin stétt hefir meiri völd enn sú sem ræðr upp ddismálum. — Að segja það lika að kensla prestanna, manna sem liafa öðrum störf- um að gegna, geti orðið eins góð og sérstakra barna- kennara, sem hafa það fyrir aðalvcrk, það nær engri átt. Enda mundi eigi auðið að bæta þessu á prestana, jafnvel eigi með jtví að fjölga prestum um helming. í sumum prestaköllum verðr prestrinn alt missirið oft og tiðum að vera á ferð tvisvar eða oft- ar rúmhelga daga vikunnar til að gegna ýmsurn em- bættisverkum; engir menn hér á landi þurfa eins oft að vera á ferðalagi á vetrardagí vondu veðri og illri færð, og þá eru menn fyrst eftir heimkomuna eigi vel lagaðir til að setjast við kenslu, sem ávalt kostar mikla áreynslu, heldr þurfa hvíldar, því að fátt lýir meira enn mikil ferðalög. Það er með þetta sem annað, að fáir geta um það borið nema þeir, sem sjálfir hafa reynt hlutinn og þvi halda margir að það sé hægra sem aðrir gora. Efiir því sem framast verðr séð, nægir sú mentun er höf. stingr upp á þjóð- inni heldr alls eigi, ef hún á mentuð að heita, hvort heldr prestar eða kennarar veittu hana; húu þarf j meira mcð. Til að efla aljíýðumentun þarf sérstaka j kennara, er beinlínis hafa lært að kenna, með því að prestarnir mundu aldrei taka það í mál að verða j kennarar, ef neyða ætti þá til þess og líklegt væri aðþeirog kirkjueigendr liðu heldr alls eigi að kirkjur ! væri gerðar að veraldlegum skólum; slíkt væri mesta j hneyksli og engum presti sainboðið að fallast á. Flest- ir prestar mundu heldr kjósa að ríki og kirkja væri j algerlega aðskilin, og þótt þetta yrði dýrara raundi j öllum, sem eigi miða alt við likamsauðinn, heldr kunna i einnig að meta andlegan auð, þykja sá skaði bættr- Það ervíst, að mikið af fé landsins fer til að launa embættisrnönnum og sumt að óþörfu, enn mikið af landsfé fer þó til þeirra manna, sem efla mentun í landinu, svo sem allra skólakennara, og alla mentun þurfum vér að efla, bæði hina æðri og einkuin þá lægri( sem styttra er komin. Það er annað mál, þótt latína væri minkuð og griska afnumin i lærða skólanum; vér þurfum aftr að auka fræðslu þá, er liann veitir í öðrum greinum, og svo þyrfti þá að bæta við einu ári á prestaskólamun til grískunáms. Yér þurfum j líka lagaskóla og ýmislegt fleira þarf að gera til að auka liina hærri mentun. Enn vér þurfum umfram j alt að efla liina lægri mentun. Heimilisfræðslan ís- J lenska er að vísu nafnfræg í öðrum löndum og hefir verið svo góð, að alþýða hér á landi hefir til skams tíma verið | fremri enn eigi eftri enn alþýða í öðrum löndum með sínum skólum. Best er að heimilið geti kent scm mest. Og upp til svcita mun lengst af verða tor- velt að koma á reglulegum skólum, enda veit eg cigi hvort gott væri að skólar kendu ait enn heimilin ekkert eins og i útlöndum, þvi það licfir lika sína stóru galla eins og hitt kosti. Ég er eigi viss um j að æskilegt |væri að heimiliskenslan legðist niðr og barnaskólar yrðu settir 1 staðinn til að kenna krist- indórn, lestr, skrift og reikning. Þetta fernt ættu menn að geta kent á flestum heimilum og viða er líka svo, enn þá er aftr minni þörf á barnaskólum, því þetta er það sem þeir kenua og lítið annað sem að gagni komi, enn sem komið er. Aftr getr verið gott að efla hoimakensluna með farkennurum, því að þeir ættu að geta kent ýmislegt fleira og ieiðbeint hinum fullorðnu í mörgu; að eins mega þeir þá eigi verða til þess að heimilið sjálft leggi árar í bát, eins og sumstaðar mun liafa borið á. tNiðri. næst]. Sitthvaö smávegis um atvinnumál el'tir sunnlcuskau srcitnbóuda. IX. Vátrygging. Eins og kunnugt er, hafa framfara þjóðirnar mynd- að vátryggingarfélög i mörgum greinum, og eru þau hinar þörfustu stofnanir. Menn geta vátrygt sjálía sig og allar eigur sínar svo að segja: skip og farm, hús, búshluti, matvæli, fénaðarfóðr, nautpening, hross, og rúðurnar í gluggunum sínum o. s. frv. Hér á iandi er mjög íátt um slík félög enn. Enn nokkur útlend vátryggingarfélög liafa liér agenta eða útibú, eins og t. d. brunabótafélög og lífsábyrgðar- félagið danska. Getr það oft að góðu ko nið, enn fé það, er til þeirra gelst, er þó ekki í veltu hér á landi, og væri sjálfsagt æskilegra, að slík félög væru til í landinu. Það, sem ég nú sérstaklcga vildi vekja máls á, eru kúalífsábyrgðarfélög, eða vátrygging fyrir bæði liross og nautpening; væri sjálfsagt ekki vanþörf á, að þau væru almenn hér á landi. Má nægja að minna á miltisbrunann og doðann, sem nú árloga drepa fjölda gripa um land alt; eiukum er millisbruninn orðinn geigvænlegr vogestr. Hann getr á fiim dögum gjörfelt alla gripi bónda. Tilfinnanlegt er það og flestum bændum, að missa kýrnar þegar þær bera. Enn væru til lifsábyrgðarfélög og menn vátrygðu alment gripi sína, gætu þ^ir sem fyrir ijöni yrðu, fengið skaðann bættann gegn því að greiði litið ár- gjald af hverri skepnu eða hundraðsgjald (°/0) af virðingarverði þeirra. Velgjörningr væri það við þjóðina. að gaugastfyr- ir stofnun slíkra félaga. Þykist ég viss um, að það mundi eigi ganga séilega erfiðlega sumstaðar, jmr sem nokkur dáð og ræna er í þjóðinni; menn cru farnir að skilja og viðrkenna framfarakröfur tím- ans. Best mundi að félög þessi næði yfir nokkuð stór svæði, t. d. heila cða liálfa sýslu, enn svo ætti að skifta þeirn í smærri deildir, svo stjórn og eftirlit væri auðvoldara. Fyrir 10—20 árum varoinusinni í „Norðanfara" mikið ritað um slikt félag, sem þa var slofnað i Eyja- firði. Síðan man ég eigi eftir að neitt liafi lieyrst né sést um það. Væri fróðlegt að frétta livað því liðr. Vill ekki einhver, som kunnugr cr fyrirkomtil igi slikra félaga crlendis, bæta liér við nokkrum upp- lýsandi og ieiðbeinandi atliugasemdum um þetta efui?

x

Fjallkonan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fjallkonan
https://timarit.is/publication/122

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.