Fjallkonan - 04.12.1895, Blaðsíða 3

4. desember 1896.
FJALLKONAN.
199
7. Lög um leigu eða kaup á eimskipi og útgerð
þess á kostnað landssjóðs.
8. Fjárlög fyrir árin 1896 og 1897.
9. Fjáraukalög fyrir 1892 og 1893.
10. Lög um samþykt á landsreikningnum 1892
og 1893.
11. Lög um breyting á gjöldum þeim sem hvíla
á jafnaðarsjóðunum.
12. Lög um hagfræðisskýrslur.
Nr. 1.—6. eru staðfest 2. okt., nr. 7 25. s. m. og
nr. 8—12 8. nóv.
Arnarfirdi, í nóv.: ,Héðan góð tíðindi, — ár-
gæzka til lands og sjávar. Mun hér sjaldgæfr meiri
eða betri heyforði enn nú er. Þilskipaafli, næstum
undantekningarlaust, í góðu meðallagi. Á opna báta
var vor- og sumaraflinn nokkru minni enn undanfarin
(óminnilegustu fiski-) ár, enn í haust (okt.) hefir mátt
heita landburðr af síld og fiski, og munu útvegsmenn
eiga nú lítið minni fisk enn þeir í sama mund í
fyrra áttu. Má ætla, að einhver hafi hlotið drátt úr
sjó, þar sem talað er að verzlunina á Bíidudal hafi
skort að eins 14—16 þús. fiska til þess að hafa þvegið
og verkað út á þessu ári eina milliön, eða 4920 skp.,
ef gert er, að 200 af fiski fari að meðaltali i skpd.
Mun það víst og nema talsverðu, sem aðrir hafa
verkað hér í firðinum. Efnahagr og horfur almennings
mættu því sýnast að vera mjög blómlegar. Enn því
er ver, í reyndinni skortir þar of mikið á, og ber til
þess einkum tvent, — óeigingirni almennings og eigin-
girni verzlunarrekandans. Að þetta sé sagt, almenn-
ingi hér til hróss, mun ég við fyrstu hentugleika
sýna, að er allra sízt meining mín. — Fyrir skemstu
var skotið á eriudi á Bíldudal. Yar þar allítarlega
talað um verzlun og kaupmannieg viðskifti, og þá
ekki heldr gleymt verzluninni á staðnum (Bíldudal).
Var fjöldi fólks viðstaddr, — fáu og ómerkiíegu and-
mælt af liðsmönnum verzlunarinnar (tveimr). Verðr
sjálfsagt ágrip af samanburði og skýrslum þeim, sem
þar vóru lagðar fram, innan skamms birt í Fjallk.
— Mætti vera, að sá samanburðr kæmi að nokkru
góðu, og víst er það, að Arnfirðingar hafa að saman-
lögðu yfir miklum og heilsusamlegum krafti að ráða,
enn það þarf að hreyfa hann’.
Vatnsleysustrandarhr., 16. nóv.: ^Vcðráttufarið í haust hið
bezta. Aflabrögð engin og þar af leiðandi mjög ískyggilegt út-
lit með bjargræði manna á milli. — Síldveiði hefir verið hér tölu-
verð undanfarinn tíma; enn lítið verðr gagn að henni, sökum
þeBS, að íshús vantar til að geyma hana í til beitu framvegis;
og væri það þarflegt fyrirtæki, að koma því upp hér í hreppi.
Enn það fyrirtæki kostar mikla peninga, og er ekki útlit fyrir,
að ráðizt verði í það á meðan svona er hart í ári, því flestir
munu þykjast eiga fult i fangi með að hafa eitthvað i magann.
— 1 Keflavik er búið að stofna íshúsfélag með hlutabréfum, og
er nú farið að byggja það; taka Njarðvíkingar hlutdeild í því.
— Bráðafárið er lítið farið að gera vart við sig; enn fjár-
heimtur vóru slæmar. — Fjárkaupm. G. Thordahl keypti hér úr
hreppi nokkuð af fé, og gaf 9—11 kr. fyrir vetrgamalt og 16
—16 kr. fyrir sauði, og mun það hafa verið vel borgað. — Að-
faranótt 9. þ. m. kyngdi niðr svo miklum snjó, að við lá, að fé
fennti, sem upp í fjöllum var — eftir blíðviðrið. — Andlegt líf
virðist nú liggja hér i dái. Dað eru helzt kvenfélagsdrósir, sem
eru að skvetta sér upp og fá sér snúning. Virðist sumum, sem
hin mikla og háleita framfarahugmynd kvenfélagsins hér sé öll
í því falin, að menta sig sem bezt til fótanna’.
Mannalát. * 13. júní andaðist að heimili sínu
Forna-Hvammi i Norðrárdal húsfreyjan Þórdís Jóns-
dóttir eftir 30 vikna legu í vatnssýki, 67 ára gömul,
eiginkona Davíðs bónda Bjarnasonar er þar býr. Höfðu
þau hjón verið saman yfir 40 ár og eru 5 börn þeir-
ra á lífi, 4 í Ameríku, enn 1 heima. Hún var greind
og ráðgóð dugnaðarkona, og ávann sér elsku og virð-
ingu hjúa sinna og annara sem hana þektu.
Lífið 1 Georgíu.
(Eftir Henri Cantell).
(NiM.). Klukkan var orðin eitthvað 7. Klukknahring-
in í dómkirkjunni sagði til, að nú kæmi prestrinn,
eins og þar er landssiðr, til að blessa brúðhjónin í húsi
brúðrinnar, áðr enn hin mikla viðhafnarlega athöfn
færi fram í kirkjunni. Enn nú læddist Dimitri fölr
sem nár til húss sins og fór á ýmsum krókavegum.
Hann stökk yfir garðmúrinn og kom þá hundrinn hans
gamli hlaupandi á móti honum og sleiktí hönd hans.
Hann hélt höndum fyrir andlit sér og tróð sér svo
inn á meðal hinna grúamörgu þjóna, sem héldu að
hann væri boðsgestr. Þrammaði hann svo áfram inn
í saiinn, undireins og prestrinn, og um leið og hann
krefti höndina af alefli um beltishníf sinn, staðnæmd-
ist hann, með hettuna á höfðinu, beint fyrir framan
konu sína og æpti með hárri röddu: tÉg er I)i-
mitri Domenti f
Furstafrúin hneig niðr yfirkomin af skelfingu og
stóð ekki upp framar. Gestirnir urðu sem steini
lostnir af ótta og undrun og flýttu sér burt. Fursta-
frúin barðist við öndina. Eun Dimitri sneri sér með
heiftglóandi augnaráði að Armeningnum og sagði
kuldalega: (Vamíran! brúðkaupinu er þá lokið'.
Eftir þessa kynlegu frásögu Alex. fursta varð
ofrlítil þögn. fNú, nú’, segir hann, ,hvað segið þér
nú? erum' við ekki .barbarar?’ Dimitri Domeuti hafði
numið öll fínindi hinnar evrópsku meuningar; hann
hafði af fróðleiks fýsn farið um mörg lönd, — samt gat
þessi rnaðr ómögulega fyrirgefið rétt í sömu andránni
og hann reis upp úr gröfinni. Ástríðan kæfði hjá
honum göfuglyndistilfinningar hins mentaða manns.
Þó vér Georgíumenn séum kristnir, þá erum vér þó
líkir hinum mahómedanska pasja, sem var svo Ijúfr
og elskuverðr í París, enn óargadýr þegar hann var
i Trapezunt. Loftslagið í landi voru leiðir fram aftr
það eðli, sem sýnist vera upprætt hjá oss. — Ég get
svarið yðr, að þessi saga er ekki nein skáldsaga.
Menn muna ennþá glögt eftir þessum atburði hér í
Tíflis, og tala stundum um haun á kvöldin, auðvitað
með ýmsum smávegis ýkjum. Ég hefi heyrt Dimitri
segja frá þessu sjálfan’.
,Hvað varð svo um Grígory?’
.Húsbóndi hans launaði honum trygð hans. Gri-
gory sagði skilið við pál og skóflu. Lítið þér þarna
á feita manninn með rauða andlitið, sem gerir sig
svo breiðan fyrir framan húsdyrnar sínar — það er
Grigory. Þessa fallegu búð með ávextina, blómin og
grænjurtirnar — hana gaf furstinn houum. Dató