Fjallkonan - 03.02.1900, Síða 3

F J A LL K 0 N A'N:.
3
Greifinn lyfti nú lokinu af fatinu á borðinu
og bauð mér aftur að sitja. Ég lét ekki segja
mér það í þríðja siun, og tók nú ósleitilega til
matar. Það var bezta hænsasteik, en heldur
mikið pipruð, og gott salat, ostur, smjör og
brauð og flaska af gömlu og sætu Tokayer víni,
sem alt var eins og p&radísarfæða í munninnm
á mér, glorhungruðum manni. Þreytan fór úr mér,
og þegar húsbóndinn síðan bauð mér sæti í
hvílustól við ofninn og bauð mór vindil,
varð ég evo vel fyrir kallaður, að ég hefði
getað talað við hann alla nóttina.
Greifinn sat fyrir miðjum ofninum og rétt á
móti Ijósinu, svo mér gafst gott færi að virða
hann fyrir mér. Hann var mjög stórskorinn,
nefið nokkuð hræfuglalegt, brúnamikill og aug-
un lágu djúpt. Ennið haliaðist aftur á bak,
og hann var grár fyrir hærum; hárið fóll niður
á herðar; hvítur kampur huldi munninn, ea þó
þóttist ég sjá þar merki hörku, eða jafnvel
grimdar, en þau hurfu þegar hann talaði eða
hló. Hanr, var vel tentur, nema vígtennurnar
vóru óvenjulega langar. Hendurnar vóru hvítar
og fallegar, en þó loðnari en ég hefi séð á
nokkrum manni.
Yið töluðum út um alla heirna og geima, um
ferð mina, um stjórnmál sem á dagskrá eru,
sem hann vissi góð deili á, og svo drap hann
á erindi mitt, en kvaðst mundu tala um það við
mig daginn eftir.
Svo varð hvíld á samtali okkar. Þegar ég
leit í gluggann, sá ég að ijómaði af degi. Það
var kyrð á öllu, en aít í einu heyrðist úlfaþyt-
ur. Það var eins og leiftri brygði fyrir í
hræfuglsaugum greifans.
„Heyrið þér, heyrið þér“, sagði hann, „börn
næturinn&r. Þvílíkir tónar!“ — Það fór hryil-
ingur um mig, en hann hló vingjarnlega:
„Ó, kæri hærra, þér borgarbúar getið ekki
skiiið tilfinningar gamals veiðimanns.“
Síðan stóð hann upp og sagði: „Þér hljótið
að vera þreyttur, ég bið yður að afsaka, að ég
hefi tafið svo iengi fyrir yður. Svefnherbergi
yðar er tilbúið, og þér getið farið að hátta þeg-
ar þér viijið. Þér getið sofið fram yfir hádegi;
þér verðið að hvíla yður. Það stendur svo á,
að ég verð.að fara að heiman og get líklega
ekki komið aftur fyrr en undir kvöld. Þér
megið vera áhyggjuiaus. Sofi þór vei, og dreymi
yður vel“.
Hann lauk upp hurðinni og hneigði sig Ijúf-
mannlega og ég bauð honum góða nótt.
Ea ég sofnaði ekki fyrr en sól var korninn
hátt á loft.
Það var komið langt fram á dag, þegar ég
vaknaði. Ég fór að rifja upp fyrir mér það
sem fyrir mig hafði komið daginn áður, og
hló með sjálfum mér að því, hve æfintýraleg
Vilmu mundi þykja ferðasaga mín þegar ég
kæmi heim.
Ég fór nú að litast um í svefnherberginu.
Ársalirnir vóru úr gömlu þykksilki og gobelíns-
tjöld á veggjunum, og hlutu þau að vera afar-
dýr. Ekki verður komist af með minni hús-
búnað en hér er, þó öll húsgögn sé dýr og
gömul. Þvottfatið er óvenjulega lítið, en það
er úr gagnþéttu gulli.
Þegar ég var búinn að klæða mig, fór ég
yfir í stofuna, sem ég borðaði i kveldið fyrir.
Það var stór salur með veggtjöldum. Ealdur
matur var á borðinu og vín. Þegar ég gekk
að borðinu, sá ég að borið var að eins fram
fyrir einn maun og að á borðinu lá seðill til
mín frá greifanam og þeíta ritað á hann:
Ég verð að heiman meiri part dagsins, en
vona að þér góðfúslega fyrirgefið mér þessa ó-
kurteisi, sem ég get ekki gert að. Ef þér
vilduð raða öllum skjölum yðar, þá getum við
talað saman þegar ég kem aftur.
yðar skuldbundinn
D—z.
Þegar ég hafði borðað, — maturinn var góð-
ur, þó hann væri öðruvísi kryddaður og tilbú-
inn en ég hafðj vanist, — fór ég að svipast
eftir bjöllu til &ð hringja á vinnufólkið, en
fann enga .slíka bjöllu. Ég ætlaði þá að lúka
upp ganghurðinni, og furðaði mig á, að hún
var Iæst. Undarlegir eru siðirnir i þessu húsi.
Alt var þöguít, eins og steinninn. Ég leit út
og sá gömlu konuna, sem var að sækja vatn.
Klukk:.!i var milli 4—5, og ég fór því aftur
til svefnherbergis míns og fór að blaða í þeim
skjölum, sem snerta húskaupin, og raða þeim
saman. Ég gekk svo aftur fram í salinn og
reyndi að Iúka upp tveimur hurðum, cn þær
vóru haiðlæstar. Þriðja harðin var ólæst, og
var hún að stóru hornherbergi, sem sóliu skein
inn í. Ég gekk þar inn og var það bókaher-
bergi greifans. Þar var stór bókaskápur, og
vóru sumar skrifaðar og sumar mjög gamlar,
og virtust vera um stjörnuspádóma, gullgerðar-
list og töfra miðaldanna; þær vóru á ýmsum
málum, sam ég skildi ekki, en mest furðaði
mig á því, að ég fann þar stórt safn af ensk-
um bókum, bæði nýjum og gömlum, nær því í
öllum greinum, skáldskaparrit, sögurit og vísinda-
leg rit, og venjulegar har.dbækur, sem allar
vóru lesnar og með merkjum og athugasemdum
Iesarans. Á borðinu lágu ensk blöð og tímarit.
Ég fór nú að skemta mér við bækurnar og
sat við þær þangað til komið var sólsetur. —
Sólsetrið var þar hið fegursta, sem ég hefi séð;
og kemst það hvergi í neina líking þar
sem ég hefi verið, nema helzt í hálöndum Skot-
lands. Þegar sólin var gengin undi«> breyttist
alt í einum svip; loftið varð kalt og rakafult,
og litirnir breyttust þegar tunglið kom upp.
Svölurnar hurfu og í þeirra stað komu leður-
blökur, sem úir og grúir af hér allstaðar. Ein
flaug inn um gluggann, og af því ég hefi við-
bjóð á þessum kvikindum, flýtti ég mér að loka
honum.
Þegar ég leit við, datt ofan yfir mig; ég
var þá ekki aleinn; það var komið rökkur, en
tunglið skein inn um gluggann, svo að nokkur
birta var inni 1 herberginu, þó ekki væri eins
bjart og á degi væri.
Við borðið í miðju herbergiuu stóð grann-
vaxinn, ljósklæddur kvenmaður. Hún studdi
annari hendinni á stól við borðið, en með hinni
hélt hún að sér herðasjali. Hún var ung og
ljósleit, og mér sýndist hún horfa forvitnislega
á mig.
Ég hneigði mig og sagði á svo góðri þýzku,
sem mér var unt:
„Fröken, þér fyrirgefið—ég átti von á greif-
anum“.
Hún færði sig nær mér meðan ég sagði þetta,
og svaraði aftur á þýzku með útlendum hreim:
„Þér eruð útlendingurinn, sem von var á. Ver-
ið velkominn. Það er einmanalegt hér í höll-
inni, einmanalegt á fjö!lunum“.
Rödd hennar vsr undarlega skær; mér fanst
hljómurinn af orðum hennar ganga gegnum
hverja taug, en ég vissi ekki, hvort það var
óþægileg eða þægileg tilkenning; ég vissi að
eins, að hún snart einhverja strengi í mér, sem
áður vóru ósaortnir, og hafði mikil áhrifámig.
— Mér fanst hjartað slá harðara, og það var
eins og ég hefði fengið „feber“.
Ég horfði alt af á hana, meðan hún talaði
við mig, og gat ekki haft auguu af henni. Ég
er þð ekki fljótur til að láta mér finnast til
um kvenfólkið, heldur er ég álitinn fremur
þur og kaldur. Enda hefir mér aldrei þótt
vænt um neinn annan kvenmann en hana
Vilmu mína, síðan ég var drengur.
Hún stóð í tuuglsljósinu fyrir framanmig og
man ég ekki að ég hafi séð nokkura stúlku
jafnfríða.
Ég ætla ekki að Iýsa henni nákvæmlega,
því henni verður ekki lýst með orðum. Hún
hafði gulbjart hár, sem var sett upp í hnút
upp í hvirflinum. Augun vóru blá og stór.
Búningurinn var ekki ólíkur búningi, sem sjá
má á kvenlegum fegurðum frá byrjun aldarinn-
ar, t. d. á Jósefínu drotningu; hálsinn og brjóst-
ið bert. Um hálsina hafði húa festi úr skygð-
um demöntum.
„Þér dáist að útsýninu11, sagði hún. „Já,
þeir segja, að fjöllia okkar séu falleg, — en
þau eru svo eyðileg, eyðileg. — Maður er hér
eins og fangi, sem langar, langar út í heiminn,
stóra heiminn — til manwanna. Hér eru engir
menn, — en mér þykir svo vænt um mennina.
Hún rétti út handleggina, eins og hún væri
frá sér numin, og mér sýndust augn hennar
leiftra í tunglsljósinu.
„Mér þykir vænt um“, sagði hún, „að þér
eruð kominn hingað. Þér lítið svo vel út óg
karlmannlega; það kemur sér líka betur hér í
Karp&tafjöllunum. — Okkur verður ánægja að
kynnast yður“.
Ég vissi ekki, hvað ég átti að segja til alls
þessa, því ég var alveg utan við mig og lang-
aði mest til að taka hana í faðm mér og kyssa
liana; ég færði mig nær henni, en þá hvarf
hún alt í einu, og í sömu svipan kom greifinn
inn með Iampa í hendinni. Hún hafði annað-
hvort smeygt sér út að baki greifans eða farið
út um leynidyr á salnum. (Frh.)
Vöruverð í Eliöfn um miðjan janúar:
Norðlenzk vorull hvít bezta . . 65—66 a.
----- — — lakari . . 55 —
Sunnlenzk vorull hvít og vestfirzk 50—53 —
Mislit vorull og svört........ 43—45 —
Hvít haustull óþvegin......... 40—42 -
Mislit haustull . .................. 30—32 —
Stór saltfiskur óhnakkakýldur, skpd. 65—68 kr.
Miðlungs saltfiskur óhnakkak. . . 49—50 —
Ýsa............................. 45 —
Langa........................... 60 —
Hnukkakýldur salifiskur vandaður 70—75 —
Heilsokkar ísl................ 50—55 a.
Hálfsokkar ísl.................. 45 —
Vetlingar ísl................... 30 —
Æðardúnn .....................ll1/,,—12 kr.
Bankabygg 100 pd..................... 775 a.
Bygg, 100 pd......................... 580 —
Rúgur................................ 550 —
Kaffi................................33V2 —
Melis, höggv...........................14 —
Púðursykur (farin) ....................10 —
Hrísgrjón..........................8 8/4 —
Árnessijslu, 27. jan.: „Óstöðugt er veðráttu-
farið, oftast hafáttir, stundum stórfeldar, en
sjaldan frost, er teljandi sé. Ekki um útbeit
að ræða. Sjógæftir engar. Gott heilsufar manna
og skepna yfirleitt. — Bráðkvaddur varð 11.
þ. m. Guðmundur Oddsson í Háholti í Gnúp-
verjahreppi. Hafði haft eins konar slagaveiki,
er ágerðist á seinni árum; var að öðru leyti
efuismaður og duglegur. Hafði undanfarin ár
veitt forstöðu búi móður sinnar, fátækrar
ekkju“.
Sýslumannsembættið í Barðastrandasýslu
er veitt settum sýslumanni þar, kand. jur.
Halidóri Bjarnasyni.
Ný lög. Þessi lög frá síðasta þingi vóru
samþykt 12. jan.:
Stofnun veðdeildar í landsbankanum.
Breyting á lögum um stofnun landsbanka 18.
sept. 1885 (aukin seðlaútgáfan um x/4 milj.).
Fjármál hjóna.
Meðgjöf með óskilgetnum börnum.
Bann gegn tilbúningi áfengra drykkja.
Fjölgun og viðhald þjóðvega.
Frá Vestur-íslendingum. í Manitoba eru
orðin ráðaneytisskifti Hugh McDonald kominn
til valda, en Greenway farinn frá.
Sigtryggur Jónasson náði ekki kosriingu aft-
ur í Gimli-kjördæmi; í hans stað varð Baldv.
L. Baldvinsson, ritstj. „Heimskr.“ þingmaður.