Heimdallur - 01.03.1884, Qupperneq 11

á Karenu. Og þegar hún var að smeygja sjer
áfram milli gestanna með fjölina sína, þá viku
þunglamalegu vaðmálskallarnir til hliðar, og það
óvanalega fljótt; þeir lofuðu henni að komast, og
samræðan datt sem snöggvast niður, því að allir
þurftu að horfa eptir henni, hún var svo notalega
snotur.
Karen var svo eygð, að það var að sjá eins
og stóru gráu augun gjörðu hvorttveggja í einu, að
horfa á eitthvað, og þó langar leiðir fram hjá því,
og hún var sperrbrýnd, eins og hún væri hissa.
þ>essvegna hjeidu þeir, sem ókunnugir voru, að
henni væri ekki vel Ijóst, hvað þeir væru að biðja
um. En hún skildi vel, og skjátlaðist ekki. þ>að
var að eins eitthvað undarlegt við hana samt sem
áður, — eins og hún væri að hyggja að einhverju
langt í burtu — eða hlusta — eða bíða — eða
væri í draumi.
Vindurinn kom vestanað yfir lágar sljettur.
Hann hafði verið að velta löngum og þungum
öldum yfir Vesturhafið; hafði nú steypt sjer inn
yfir ströndina saltur og suddavotur. En í háu
sand-hólunum með langa marhálminum var hann
orðinn þurr og þungur af sandi, og enda farinn að
þreytast, svo það gjörði ekki betur enn hann gæti
skellt upp hurðunum að úthýsinu við Kra-
rúpsbauk, þegar þangað kom.
En upp hrukku þær, og vindurinn fyllti húsið,
og brauzt inn um eldhúsdyrnar, sem stóðu í hálfa
gátt. Og loksins varð svo mikill loptþrýstingurinn,
að dyrnar hinumegin á úthýsinu hrukku líka
upp; og nú þaut vestanvindurinn sigri hrósandi
gegnum þver húsin, sveiflaði til og frá Ijóskerinu,
sem í bitanum hjekk, tók húfuna af húskalli, og
henti út í myrkrið, feykti ábreiðunum upp um haus
á hestunum, og þoytti hvítri liænu niður af palli,
og beint í vatnstrogið. Og haninn hóf upp garg
mikið, húskarl bölvaði, hæn'snin örguðu, og fólkið í
eldhúsinu ætlaði að kafna úr svælu. Hestarnir ó-
kyrrðust, og slógu eld úr steingólfinu, og jafnvel
endurnar, sem höfðu troðizt fast upp að jótunni,
til þess að verða fyrstar til að ná þeim kornum,
sem kynnu að detta, þegar farið væri að gefa, fóru
að garga, og þarna brunaði vindurinn í gegnum með
afskaplegum gauragangi, þangað til nokkrir piltar
komu úr stofu, ýttu lierðum að hurðum, og hrundu j
þeim aptur, en neistarnir ílugu úr tóbakspípunum
þeirra upp í skeggið á þcim.
Eptir þessi þrekvirki vatt vindurinn sjer niður
í lyngið, þaut eptir djúpu jarðföllunum, og þreif
heldur en ekki óþyrmilega í póstvagninn, sem hann
hitti hálfa mílu vegar frá veitingastaðnum.
«Fjandans ósköp liggur honum alltaf á, að
komast á Krarúpsbauk» sagði Andrjes póstsveinn,
ergilegur í rómnum, og gjörði smell með svipuólinni
uppyfir hestunum, sem voru í einu löðri.
þ>ví að þetta var víst í tuttugasta skiptið, sem
pósturinn hafði rennt niður vagnrúðunni, og hrópað
eitthvað upp til’hans. Fyrst hafði hann verið að
bjóða honum í bróðerni kaffi á veitingastaðnum, og
«stjörnu» í það, meira að segja; en smámsaman fór
að grynnka á góðmennskunni, og var hann farinn
að skella niður rúðunni allómjúklega, og senda
honum tóninn, og stinga að honum athugasemdum
um hestana og þann sem hestunum stýrði, sem
Andrjesi var harðla lítil uppbygging eða þægð í
að heyra.
En vindurinn straukst lágt með jörðunni, og
stundi svo undarlega langan og þungan í þurru
lyngrunnunum. Tungl var í fyllingu, en óð svo
djúpt í skýjum, að það kastaði að eins ofurlítilli
gráfölri glætu yfir náttmyrkrið.
Bakvið veitingahúsið var svarðarmýrin með
svörtum móhraukum og djúpum hættulegum
gröfum. Og grasræma lá í bugðum inn á milli
lyngbarðanna, rjett eins og þar væri vegur. En
það var ekki vegur, því að ræman lá beint út í
eina svarðargröfina, sem var stærri enn hinar, og
dýpri líka.
En á grasræmunni lá tóa marflöt, og beið
bráðar, og hjerinn hoppaði Ijettfættur yfir lyngið.
f>aö var hægt fyrir skolla að gizka á, að
hjerinn mundi ekki lilaupa langan svig, svona
seint að kveldi. Hann stakk varlega mjóatrýninu
upp, og gjörði áætlun; síðan laumaðist hann aptur
undan vindinum, til þess að finna sjer hentugan stað
svo að hann gæti sjeð, hvar hjerinn lyki hringnum,
og legðist fyrir, og á meðan var hann, ákaflega,
ánægður með sjálfan sig, að hugsa um, hve refirnir
alltaf væru að verða slungnari og slungnari, og
hjerarnir æ heimskari og heimskari.
f>að var óvanalega mikið að gjöra inni í
veitingahúsinu, því að tveir kaupfarendur höfðu
beðið um hjerasteik. f>ar við bættist, að gestgjafinn
var ekki heima; hann var á uppboði, og húsfreyja
var aldrei vön að eiga í öðru enn eldhússtörfum.