Heimdallur - 01.06.1884, Page 4

84
Maðurinn gokk hægt suður fjöruna, hugsandi,
! og steig þungt. Hann var að sjá liðlega tvítugur,
meðallagi hár, en þrekinn, dökkhærður og rjóður
; í andliti, kjálkabreiður, og tugði tóbak. Hann var
| í nýrri, þykkri, tvíhnepptri duífelstreyju, og hafði
; að eins miðhnappinn hnepptan, og mikið í vösun-
\ um. Flibba hafði hann, og rauða blöðku með
í glertölum, og gráleitar buxur utanyfir vatnsstígvjel-
> um- Það var auðsjeð að þetta voru ekki hvundags-
; fötin, enda var hann á leiðinni í heimboð, á sömu
; leiðinni og stúlkurnar höfðu verið, því að svo var
; mál með vexti, að frænka hans ein suðrí «Fjör-
; unni», gömul kona, ekkja eptir pakkhúsmann einn,
hafði boðið nokkru ungu fólki, vinnukonum og
; ungum piltum til sín um kveldið, og átti að dansa,
hafði hún sagt. fað var ekki að sjá að hann
hlakkaði mikið til kveldsins, því hann stanzaði í
öðruhverju spori, og hleypti brúnum svo að stóru
gráu augun urðu kringlótt og störðu vandræðalega
\ út í loptið. Við og við hugði hann niður eptir
; sjer, og strauk hárið upp undir húuna. pað var
auðsjeð, að hann átti eitthvað að vinna, sem hann
; treysti sjer ekki sem bezt til. Enginn skyldi þó
; halda að hann hafi verið að kvíða dansinum, þó
; hann væri á vatnsstígvjelum; honum datt ekkert
; slíkt í hug; reyndar var hann ekki vel liðugur í snún-
; ingunum, nje fastur í taktinum, en hann hafði
; aptur nóga kraptana til að halda stúlkunum, og
: oin hafði jafnvel sagt honum, að hann dansaði
■ skrambi vel polka, en, sem sagt, hann var um
; engann dans að hugsa; það voru alvarlegri hugsan-
; ir, sem hreifðu sjer í honum. — «Skyldi jeg endi-
; lega þurfa að gjöra það í kveld», sagði hann hálf-
; hátt. Já, það var víst ómögulegt að komast hjá
: því, «Grána» átti að fara í vikunni, og með henni
> ætlaði h ú n að sigla. pað var annars merkilegt að
; frænka lians skyldi ekki vilja hjálpa honum neitt
; öðruvísi enn svona, að bjóða þeim saman. Hún
; vildi ómögulega spyrja stúlkuna að þessu, sem hann
; hafði beðið hana, og stóð fast á því, að hann
; skyldi gjöra það sjálfur. pað kunni ekki góðri
> lukku að stýra. Henni sagði víst ekki vel hugur
í um þetta. Og hann fann að vísu fullvel, að
; það var mikið í ráðizt, að ætla svona upp úr þurru
; að fara að biðja innistúlku hjá kaupmanni, og
; hvað þá þegar hún var. annar eins kvennmaður
; eins og hún Kristín Guðbrandsdóttir, sem var
; uppáhaldið allra pilta, orðlögð fyrir hvað hún væri
kát og fjörug, og jafnvel skáldmælt. En það var ;
auðvitað ekki svo litil bót í máli, að hann sjálfur ;
var Magnús Ásmundsson, sonur eins ríkasta sjáf-
arbóndans út með ströndinni og átti ekki svo lítið ;
undir sjer, og það hafði líka mörgum stúlkum þar ;
útfrá litizt nóguvel á hann. Aptur varð því ekki ;
neitað, að hún hafði lært marga heldri manna
háttu, og reynt margt, og var svo fín, og ætlaði ;
nú jafnvel að sigla. Hún var svosem ekki barna j
meðfæri, ekki síst úr því hún var talsvert eldri enn !
hann, komin undir þrítugt. En hann var heldur !
ekki svo slakur, búinn að vera 3 ár í hákallaleg- í
um, og stóð til að verða formaður, því nú var hann
að lesa sjómannafræði, og svo var hann kominn ;
í reikning hjá öllum kaupmönnunum — það var :
heldur ekki svo ómannalegt. :
Við þessa hugsun stanzaði hann, dokaði svo- !
lítið við, hugsaði sig um, sneri sjer svo á hæl, og >
hálfhljóp út í kaupstaðinn aptur. ;
Eptir góða stund kom hann fyrir hornið á ný. ;
Hann gekk miklu rösklegar enn áður, og vingsaði !
handleggjunum meira, og hafði nú spánýjan, mjög ;
barðastóran hatt á höfðinu, aptan í hnakkanum >
eins og sjómönnum er títt. Hann hafði lengi !
langað til að eignast svona hatt, til þess að sýna !
það svart á hvítu, hvort hann var ekki maður með \
mönnum, og hvenær þurfti hann að sýna það, of >
ekki nú. pcssvegna hafði hann þegar gripið tæki- í
færið, þegar hamingjan bljes honum í brjóst, að
taka hatt út í reikninginn.
|>að var reyndar búið að loka búðum, svo hann :
hafði orðið að sækja Eyjúlf búðarmann vin sinn ;
upp á Bauk til að opna — Magnús lofaði honum ;
5 glösum af púnsi fyrir ómakið — og hann hafði ;
orðið að fara til faktorsins að fá lykilinn og allt ;
þetta hafði tekið tíma. En það hafði haft sín :
áhrif, nú leit hann allt öðruvísi á málið eptir að ;
hann fjekk hattinn, og þegar hann var kominn
dálítið suður fyrir spítalann, tók hann hann af sjer, ;
strauk hann brosandi með erminni, og setti hann
aptur betur á sig, alveg aptur í hársrætur. Nú
var hann ekki svo smeikur um, að þeir væru !
margir sleipari enn hann. petta var í rauninni
enginn vandi. f>að var eiginlega hún, sem var ;
bráðskotin í honum, og það að minnsta kosti
fyr enn hann í henni, eptir því sem Eyjúlfur búð-
armaður liafði sagt honum kveldið góða, og hann
fann engaástæðu til að rengja Eyjúlf, sem þekkti hana ;
i