Heimdallur - 01.06.1884, Blaðsíða 12

I
l
<
(
<
breiddist yfir allt, og þar voru toppar á háum
björkum eins og syndandi og í bylgjugangi undan
storminum, sem sumstaðar hafði skafið dældir en
sumstaðar þyrlað upp sköflum. Jeg stóð á borð-
inu og sá menn fara á skíðum ofan frá okkur
niður í dal, jeg sá Finna komaþjótandi með breindýr-
unum sínum út úr Rörás-skógi niður fjöllin
og upp eptir aptur til okkar. Sleðarnir rugguðu
af og til, og jeg gleymi því aldrei, þegar lestin
stöðvaðist loksins á húsinu og út úrhverjum sleða
skreið skinnböggull, sem var þá lítill og fjörugur
maður sem seldi hreindýra kjöt.
Jeg hef heyrt, að Kviknidælir sjeu í seinni tíð
orðnir menntaðir og liðlegir menn; en þá voru
Kvikniþing eitt af þeim brauðum, sem einna verst
orð ljek á í öllu landinu. þ>að var ekki svo langt
síðan að einn presturinn hafði orðið að hafa með
sjer skammbyssur til kirkju. Einu sinni þegar
annar kom frá messu, fann hann öll búsgögnin
sín brotin eða rifin eptir menn, sem höfðu verið
svertir í framan, og konan hans, sem var ein
heima, var hálfdauð af hræðslu. Brauðið hafði
verið prestlaust í mörg ár, þegar faðir minn fjekk
það, og það getur verið, að hann hafi fengið það
einmitt af þessu; því að hann var haldinn maður
til að andæfa í ofsaveðri.
Jeg man vel eptir því enn, að einn laugardags-
morgun var jeg að klifrast upp stigann upp í
skrifstofuna hans pabba; jeg skreið á fjórum fótum,
því að það hafði verið þvegið og stiginn var lagð-
ur á eptir; en þegar jeg var kominn fáein skref,
hrökk jeg niður aptur dauðhræddur við hark og
gauragang uppi á skrifstofunni. þar hafði þá fær-
asti maðurinn í sveitinni tekið að sjer að reyna
að kenna þráa prestinum siði sóknarmanna, en sjer
til skelfingar sá hann, að presturinn ætlaði nú fyrst
að kenna honum sína siði. Hann kom svo út að
hann datt ofan endilangan stigann, brölti svo á
fætur og komst út fyrir dyrnar í fjórum stökkum.
Kviknidælir vissu ekki annað enn að það væri prest-
urinn, sem setti þeim þau lög, sem komu frá
stórþinginu. pannig ætluðu þeir að banna honum
að fram fylgja skólalögunum; þeir heituðust við
hann og þeir fjölmenntu á fund skólanefndarinnar,
til þess að banna allt með valdi. J>rátt fyrir þrá-
bænir mömmu hafði hann farið þangað, og þeg-
ar enginn þorði að hjálpa honum að skipta sókn-
inni í skóla-umdæmi o. s. frv., gjörði hann það
sjálfur eptir beztu vitund, en mannfjöldinn stóð
ógnandi í kring; en þegar hann gekk burt með
fundarbókina undir handleggnum viku þeir undan
og enginn snerti hann. Menn geti nærri, hvað
mamma varð glöð, þegar hún sá hann koma akandi
heim, rólegan eins og alltaf annars.
Svona hagaði til þar sem Bleikur fæddist.
Hann var undan stórri rauðri hryssu úr Guðbrands-
dölum, sem var yndi allra, sem sáu hana, — og
fjörugum brúnum hesti utan úr fjörðum; einu
sinni þegar menn voru á ferð með hryssuna á
ókunnum stað, kom sá brúni hvíandi út úr skógin-
um, stökk yfir gryfjur og girðingar og tók það,
sem hans var, með elskunnar rjetti. Snemma var
sagt um Bleik, að hann yrði sá traustasti hestur
sem í minnum hefði sjezt þar norðurfrá, og af því
að jeg var svo vanur sögum um kraptamenn og
áflog, skoðaði jeg litla folaldið eins og gáfaðan
lagsbróður. Hann var samt ekki alltaf góður við
mig; jeg ber enn í dag ör fyrir ofan hægra eyrað
undan hófunum á honum; en samt fylgdist jeg
stöðugt með hryssunni og folaldinu, svaf hjá þeirn
úti í haga og velti mjer milli fótanna á merinni,
meðan hún var að bíta. En einu sinni hafði jeg
elt þau of langt. þ>að hafði verið heittum daginn
ogjeghafði sofnað inni í opinni hlöðu úti í skógi,
en þangað höfum við víst öll farið til að komast í
skugga, hryssan og folaldið höfðu haldið áfram, en
jeg legið eptir. f>að var orðið áliðið, þegar fólkið,
sem hafði kallað og leitað árangurslaust, kom heim
með þau tíðindi, að jeg fyndist hvergi. f>að getur
hver maður ímyndað sér, hvað foreldrar mínir urðu
hræddir — allir út að leita, það var kallað út um
allar engjar og skóga og leitað í lækjum og gjám
— þangað til einhver loksins heyrði barnsgrát inni
í hlöðunni, og þar fannst jeg í heyinu. Jeg var
svo hræddur, að jeg kom lengi vel engu orði upp,
því að það hafði stór skepna staðið og gónt á mig
með eldlegum augum. f>að er ekki gott að segja,
hvort mig hefur dreymt það eða það hefur í raun
og veru verið svo — en víst er það, að fyrir
nokkrum árum síðan vaknaði jeg við, að sjá þessa
sömu skepnu standa yfir mjer.
Bráðum fengum við Bleikur nokkra fjelaga:
fyrst hvolp, sem kenndi mjer að stela sykri, og
svo kött, sem einn góðan veðurdag gjörði vart við
sig frammi í eldhúsi, án þess að nokkur ætti von
á honum. Jeg hafði aldroi sjeð kött fyr; jeg hljóp