Norðurljósið - 01.04.1913, Blaðsíða 6

30
Norðurljósið
Molar frá borði meistarans.
(Á þessari blaðsíðu verða jafnan fluttar uppbyggilegar
greinar fyrir trúaða.)
Þýðing dauða Jesú fyrir mannkynið.
Fyrir nokkrum árum fjekk jeg brjef frá ónafngreind-
rnn manni, og var jeg þar beðinn um að gefa »nákvæma
skýringu yfir það, hvaða þýðingu dauði Jesú sjerstak-
lega hefði haft og hafi fyrir mannkynið.« Jeg svaraði
þegar með smáriti, en það voru þó ekki svo mörg
eintök prentuð af því, að nægði til að senda ritið út
víðsvegar, og hafa tiltölulega fáir fengið það í hendur.
Af því að spurning þessi er afarmikilvæg, álít jeg þarft
að láta svarið við henni komast til svo margra lesenda
sem hægt er, og í því skyni set jeg það í »Norðurljós-
ið«. Bið jeg þá fáu menn, sem kunna að hafa lesið
það áður, að misvirða það ekki, enda hafa nokkrir
þeirra skrifað mjög hlýlega um þessa tilraun til að
svara spurningunni.
Brjefritarinn skrifar, meðal annars:
»í lærdómskveri mínu stendur svohljóðandi grein:
»Þá er Jesús gekk út í pínuna, tókst hann á hendur
æðstaprestsembætti sitt, sem er í því fólgið, að hann
færði algilda fórn fyrir syndir allra manna. Með því að
þola kvalir Og dauða, hefir hann fórnað sjálfum sjer,
saklatis þolað hegningu fyrir oss seka og friðþægt oss
við Guð.«
Hvernig getur þessi Jesú fórn Iinað á hegningu vorri?«
Svarið hljóðar eins og segir hjer á eftir. ftjtstj
1. Það er afaráríðandi, að menn skilji þetta háleita
efni, en það hefði staðið langt fyrir ofan skilning allra
manna, ef Guð hefði ekki af náð sinni gefið oss mjög
einfalt dæmi, til þess að vjer gætum áttað oss á því. Hann
útvaldi Gyðingana úr öllum öðrum þjóðum, og setti
þeim sjerstakar regiur og guðsþjónustu þeirra; ætlaði
hann hana til þess að gera mönnunum síðar Ijósa og
skiljanlega kenninguna um endurlausn fyrir bloð Krists,
enda hefðu þeir alls eigi getað skilið hana án þess.
»Æðstaprestsembætti«, »fórn«, »friðþæging«, »blóð« —
þetta eru alt' orð, sem litla eða enga þýðingu hefðu
haft fyrir oss, ef oss hefði verið meinað að þekkja
guðsþjónustugerð Gyðinga. Þessi orð lýsa hugmyndinni,
sem Guð hefir notað til þess að kenna oss sannleikann
um endurlausnarverk Krists. Fyrir þessa sök hefir hann
varðveitt í gegnum öldugang sögunnar bæði þjóðina
og bókina, sem hafa flutt til vor þessar hugmyndir, —
einu þjóðina og einu bókina, sem honum hefir þóknast
að varðveita fyrir árásum tímans og viðburðanna.
Til þess að geta skilið þetta háleita efni, verður því
að viðhafa sömu aðferðina eins og Guð sjálfur viðhefur,
og það er að taka fórnirnar í guðsþjónustugerð Gyð-
inga, sem dæmi eða fyrirmynd upp á það, sem annars
væri óskiljanlegt mannlegu viti, af því að það er himn-
eskt og guðlegt.
2. Hin fyrsta þörf mannsins er að komast í samfjelag
við Guð, því að að eðlisfari sínu er hann ekki í því
sæluástandi. Það er alls ómögulegt að neita falli mann-
kynsins; merki þess eru alstaðar sjáanleg. Eitt er víst,
að til er í mannssálinni þrá, — löngun eftir einhverju
óþektu, — sem hún heldur, að hún geti náð, en nær
aldrei; þessi þrá er besta sönnun fyrir því, að hún
hefir mist af þeim hæfilegleika, sem henni var gefinn í
upphafi, og átti að lyfta henni upp til samfjelags við
Guð. Mannkynið er fallið.
3. Það sem gerir aðskilnaðinn á milli Guðs og
manna er SYND. Annað skilrúm er ekki á milli. Eng-
inn maður á jörðunni getur metið rjettilega afleiðingar
syndarinnar. Syndumspiltur skilningur getur ekki dæmt
um það, hvað mikilvæg hún er. Það má ekki treysta
lögbrotamanninum til þess að meta brot sitt; og ekki
heldur er uppvísum glæpamanni ætlandi að segja fyrir
hver dómur hans skuli verða. Menn geta hvorki dæmt
um það, hvað synd þeirra er mikilvæg, nje fundið að
þeim dómi, sem yfir henni er feldur. Guð einn veit
það, og Hann segir: »Sú sálin, sem syndgar, hún skal
deyja.« (Framh.)
Aðeins verkfæri.
Einu sinni var auglýst, að mikill fiðluleikari ætlaði að
leika á fiðlu, sem kostaði 18,000 krónur. f>að komu
margir áheyrendur, sem hlustuðu hugfangnir á spil listi-
mannsins og klöppuðu ákaft lof í lófa. Alt í einu hætti
hann að spila og braut fiðluna í spón á stólbakinu.
Fólkið stóð á öndinni, því að það hjelt að hann væri
orðinn vitskertur að eyðileggja svo dýrmætt hljóðfæri.
F>á kallaði hann upp: „Þetta hljóðfæri kostaði ekki
nema sjö krónur! Nú ætla jeg að nota 18,000 króna
fiðluna." Fólkið hló að þessu bragði hans, og hann fór
að leika á dýrmætu fíðluna. En það var erfitt að finna
nokkurn mun á spilinu, og þá varð mör.num ljóst, að
fegurðin var öll undir meistaranum komin, en ekki
hljóðjœrinu.
Vjer erum alt of ónýt verkfæri, en ef vjer leggjum
06s algerlega í vald Guðs og gerum vilja hans að vilja
vorum, þá getur hann notað oss í þjónustu sinni eins
og hann vill. Árangurinn er undir meistaranum kom-
inn, en ekki undir verkfœrinu. „Þannig er þá hvorki sá
neitt, er gróðursetur, nje sá er vökvar, heldur Guð, sem
vöxtinn gefur." (I. Kor. 3. 7 ).