Norðurljósið - 01.11.1913, Blaðsíða 6

86
Norburljósi®
Molar frá borði meistarans.
(Á þessari blaðsíðu verða jafnan fluttar uppbyggilegar
greinar fyrir trúaða.)
Hið sigursæla líf.
(Framhald.)
(c) Ef þú vilt hlýðnast Jesú Kristi, sem drotni þínum
og meistara, þá verður þú að segja skilið við þá fje-
laga þína, sem eigi eru sannir lærisveinar hans.
Sumum veitir erfitt að skilja þetta, enda er lítið rætt
og ritað um þessa kenningu Krists; ef»til vill er minni
áherzla lögð á hana hjer á landi, heldur en hjá nokk-
urri annari mótmælendaþjóð. Þó er hún skilyrði þess,
að menn geti lifað hinu sigursæla lífi; án þess að hlýð-
nast þessari kenningu er engin von um, að menn geti
orðið öðrum til blessunar í þeim mæli, sem annars
væri hægt.
Drottinn Jesús sagði í bæn sinni til Föðurins (Jóh.
17. 14,—16.): »Jeg hefi gefið þeim orð þitt, og heim-
urinn hefir hatað þá, af því að þeir heyra ekki heim-
inum til, eins og jeg heyri ekki heiminum til. Ekki bið
jeg, að þú takir þá úr heiminum, heldur að þú varð-
veitir þá frá illu. Þeir heyra ekki heiminum til, eins
Og jeg heyri ekki heiminum til." »Hegðið yður ei eftir
öld þessari,« skrifar postulinn Páll (Róm. 12. 2.), og
Jóhannes postuli segir: »Elskið ekki heiminn, ekki held-
ur þá hluti, sem í heiminum eru. Ef einhver elskar
heiminn, þá er kærleiki til föðurins ekki i honum,
því að alt það sem í heiminum er, fýsn holdsins og fýsn
augnanna og auðæfa-oflæti, það er ekki frá Föðurnum,
heldur er það frá heiminum.« (I. Jóh. 2. 14.—16.).
Hver er »heimurinn«, sem hjer er talaðum? »Heim-
urinn« er, í þessari merkingu, blátt áfram alt fólkið í
kringum oss, sem ekki er sameinað Jesú Kristi með lif-
andi trú. í »heiminum« eru bæði vandaðir menn og
óvandaðir, að manna dómi, — allir, sem ekki þekkja
Jesúm Krist sem sinn eigin frelsara, eru taldir í »heim-
inum«.
Hjer er ekki átt við, að trúaðir menn verði »teknir
úr heiminum« (Jóh. 17. 15.); því þeir eiga að umgang-
ast alla með alúð og kurteisi, í atvinnu sinni, á heim-
ilinu og í öllum viðskiftum hins daglega lífs; heldur
er átt við, að menn geri aðeins þá að fjelögum sinum,
sem hafa lifandi trú á Krist.
Syndin er eins og sóttnæm veiki, og hinn mikli lækn-
ir sálna vorra vill hlífa oss, sem á hann trúum, frá á-
hrifum hennar. Samt er oss óhætt, jafnvel þar sem ofur-
vald syndarinnar er mjög magnað, ef skyldan ein heimt-
ar að vjer sjeum þar, og vjer tökum ekki þátt í því,
sem fram fer. Til dæmis á heimili, þar sem menn lifar
í gáleysi, drykkjuskap og ólifnaði, getur, ef til vill,
verið einn meðlimur fjölskyldunnar, sem er sannkrist-
inn og hefir óbeit á öllu því illa, sem hann heyrir og
sjer dagsdaglega. Auðvitað er það honum sálarkvöl að
vera þar, en ósk Krists, í bæn sinnni til Föðurins, var
ekki að lærisveinar hans sjeu „teknir úr heiminum«
heldur að þeir sjeu „varðveittir frá illu«. Hann veitir
þeim, sem þannig er ástatt fyrir, nógan kraft og and-
legan þrótt til þess að halda sjer hreinum; en hinn
trúaði má ekki „eiga hiut í verkum myrkursins, sem
ekkert gott hlýst af, heldur fletta miklu fremur ofan af
þeim.« (Efes. 5. 11.)
En ef hann skyldi fara af eigin hvötum þangað, sem
hann veit að meistari hans, Kristur, er ekki í neinum
heiðri hafður, til þess að afla sjer fjár eða til þess að
skemta sjer, eða af öðrum slíkum hvötum, þá má hann
alls ekki ætla, að Drottinn fari með honum, til að varð-
veita og styrkja hann, Drottinn Jesús styrkir engan til
þess að óhlýðnast Föðurnum; hann er honum æfinlesfa
trúr.
Ef einhver þykist ekki þurfa að gæta slíkrar varúðar,
þykist >>geta verið jafn sannkristinn, þótt hann taki sig
ekki út úr öllu«, sem menn segja, þá er hætt við því,
að andlegur hroki hafi náð fótfestu í sálu hans, — gæti
hann að sjer, að hann falli ekki! Þegar Pjetur sat meðal
þeirra, sem fyrirlitu Krist og Ijet sem hann væri einn
þeirra, — þá fjell hann. »Sæll er sá maður, er eigi fer
að ráðum óguðlegra, eigi gengur á vegi syndaranna
og eigi situr í hóp háðgjarnra.« (Sálm. 1. 1.)
»Gangið ekki undir ósamkynja ok með vantrúuðum;
því að hvað er sameiginlegt með rjettlæti ogranglæti?
Eða hvaða samfjelag hefir Ijós við myrkur? . . . Hver
hlutdeild er trúuðum með vantrúuðum ? ... Þess vegna
farið burt frá þeim, og skiljið yður frá þeim, segir
Drottinn.* (II. Kor. 6. 14,—17.)
Eiga lærisveinar Krists að hlýðnast þessu eða eigi ?
Það er ekki nema eitt svar. »Hví kallið þjer mig herra,.
herra, og gerið ekki það, sem jeg segi?« (Lúk. 7. 46.)
Guð bannaði Israelsþjóð stranglega að hafa nokkur
mök við nágrannaþjóðirnar, því hann vildi ekki láta
hana taka upp þær viðurstygðir, sem hinar þjóðirnar
frömdu. ísrael hlýðnaðist ekki, og Drottinn hlaut þá að
hegna henni, með því að láta flytja alla þjóðina í burtu
hertekna í fjarlægt land. Hver sem les gamlatestament-
ið, getur sjeð, að þetta var orsökin til herleiðingar-
innar.
Jósafat Júdakonungur fór í herferð með hinum óguð-
lega konungi Akab. Þegar hann kom heim, mætti hon-
um spámaður Drottins og mælti: »Hjálpar þú hinum
óguðlega og elskar þú þá, er hata Drottin? Sakir þessa
liggur á þjer reiði Drottins.« (II. Kronik. 19. 1.—2.)
Jeg veit vel að »heimurinn« skilur ekki þessa kenn-