Norðurljósið - 01.01.1917, Blaðsíða 6

6
Norðurljósis
gera það. Ef jeg verð nokkurn tíma kristinn maður í
raun og veru — trúr hermaður Krists, eins og þú
mundir orða það, — þá mundi jeg rekja byrjun hins
nýja lífs til þeirra stunda, er við sátum saman undir
þessari eik.«
Föla andlitið á Raphael ljómaði af gleði, eins og
þegar sólargeisli, sem brýst fram undan skýi, varpar
dýrðlegum bjarma á straumhægt vatn. Brosið var svo
hýrt og engilfagurt, að Horace mintist þess oft síðar.
Raphael»tók í hönd hans innilega og bróðurlega, án
þess að gera nokkrar athugasemdir við það sem hann
sagði, og skömmu síðar fór hann burt að vitja sjúkra.
XIII
Það var ekki einungis dæmi og áhrif Raphaels, sem
studdu að því, að góð áform þroskuðust í huga enska
fangans; það var mikið að þakka áhrifum hinna löngu
einverustunda, þá er hann var neyddur til að hugsa.
Horace, sem var fjörmikill og hneygður til starfa, áleit
alvarlega íhugun hið leiðinlegasta og gagnslausasta,
sem nokkur maður gæti gefið sig við, meðan bóknám
eða skemtanir tóku upp fyrir honum hverja stund, er
hann var vakandi. Þannig öðlaðist Horace Cleveland
lítið af sannri visku, þó hann hefði aflað sjer talsverðr-
ar þekkingar, og jafnvel það, sem reynslan kendi hon-
um, hafði lítil áhrif á hann. Að sönnu hafði hann haft
ýmsa dagdrauma, og áformað ýmislegt af metnaðar-
girni, en hvorugt hafði hann nokkru sinni skoðað ró-
lega í Ijósi sannleikans. Nú, þegar Horace hafði ekk-
ert að gera, var hann neyddur til að hugsa, og af þeirri
umhugsun leiddi það, að hinn drambláti unglingur,
sem var svo hreykinn af meðvitundinni um yfirburðina
yfir fjelaga sína, og óttaðist ekki samanburð við neinn,
auðmýktist nú, og fjekk jafnvel viðbjóð á sjálfum sjer.
Horace mintist atvika, sem eitt sinn höfðu gert hann
mjög hróðugan; hann mintist sigurmerkjanna, sem
hann hafði unnið fyrir úrlausn andlegra eða líkamlegra
viðfangsefna, en nú var öll þeirra dýrð og ljómi horf-
inn. Þegar ungmennið hugsaði um það, hversu mjög
hann hafði vanrækt »hið eina ætlunarverk, seni sam-
boðið er ódauðlegri sálu«, fann hann litla ástæðu til
gleði yfir að hafa unnið verðlaunin við prófin, eða
heiðursmerkin við fótboltaleikina eða kappróðrana. Alt
þetta var að vísu gott í sjálfu sjer, en hvað var það í
samanburði við kórónu lífsins, sem hermenn Krists
keppa eftir? Horace hugsaði um hetjurnar í fornöld,
sem hann hafði langað svo mjög til að líkjast; hann
bar Cæsar og Alexander mikla saman við galeiðu-
þrælinn Marino. Þeir æddu sem drepsótt yfir Iöndin,
en hann neytti sinna síðustu krafta til að leiða píslar-
naut sinn til Drottins. Hverjar voru svo afleiðingar af
störfum hvors þeirra um sig? Herforingjarnir höfðu, ef
svo mætti að orði kveða, skotið Ijómandi flugeldum
upp í loftið, til að gera heiminum bilt við; þeir ljóm-
uðu fagurlega um stund, og urðu síðan að engu. Oal-
eiðuþrællinn hafði verið verkfæri í hendi Ouðs til að
skapa stjörnu, sem síðar átti að ljóma á sælunnar
himni, þegar sólín og tunglið sjást ekki framar. Hvaö
eru öli jarðnesk sigurmerki í samanburði við sigur-
merki frelsaðrar sálar, og hvað er heiðurinn, sem kera-
ur frá mönnum, í samanburði við þann, sem kemur
frá Guði?
»RaphaeI hefir fengið erfitt og hættulegt skylduverk
að vinna,« hugsaði Horace. »Var ekkert skylduverk út-
hlutað mjer? Hann reynir að hafa góð áhrif á auð-
virðilegustu og verstu menn. Hefi jeg ekki haft nein
áhrif á aðra, eða, hafi jeg haft þau, hvernig hefi jeg
þá notað þau ? Gæti jeg ekki einnig orðið hermaður
Krists?«
Ungmennið ásetti sjer fastlega að lifa nýju og betra
lífi, en hann hafði gert að undanförnu, ef honum
auðnaðist að sjá aftur móður sína og land sitt. En
hann varð mjög sorgbitinn, er hann hugsaði um mögu-
Ieikann, eða öllu heldur, eins og nú stóð á, líkindin
til þess, að honum mundi aldrei gefast tækifæri til að
bæta fyrir hið liðna. Sárbiturt var það fyrir hann nú
að hugsa til þess, hversu mjög önuglyndi hans og
dramb hafði kvalið móður hans, og vita að hann hafði
þyngt ekkjunni byrði lífsins, í stað þess að hjálpa
henni til að bera hana. »Þú hefir oftsinnis gert mjer
lífið Ieitt.« Voru þetta--ekki næstum því síðustu orðin,
sem hann heyrði af munni hennar? Hafði hann ekki
sjeð hana gráta yfir óhlýðni einkasonar síns? Horace
stóð upp þreyjulaus; hann varð að finna eða gerá eitt-
hvað til að hrinda frá sjer þessum hugsunum, sem
ætluðu að gera hann brjálaðan. Raphael hafði reist
gítar sinn upp við klettinn, og skilið hann þar eftir.
Horace tók hann upp, og strauk með hendinni yfir
strengina, en þessi sterka, tilgangslausa snerting fram-
leiddi óhljóð, en ekkert sönglag. Horace lagði hljóð-
færið frá sjer aftur; það vakti einungis upp fyrir hon-
um hið sama sorglega umhugsunarefni. Hafði hann
ekki snert strengi lífsins jafn gálauslega, og var ekki
hljóðið, sem þeir gáfu frá sjer, ömurlegt ósamræmi?
Úr því fanginn gat ekki leikið á hljóðfærið, reyndi
hann að syngja, til að eyða tímanum. Hann reyndi að
vekja bergmál í fjöllunum með einhverju af fjörugu
lögunum, sem hann hafði sungið með skólabræðrum
sínum.
(Framhald.)