Norðurljósið - 01.03.1926, Blaðsíða 5

NORÐURLJÓSIÐ.
13
arinn hafði mjög lítinn tíma, en áleit pað þó skyldu sína,
að heimsækja manninn. Vegna pess að maðurinn var kunn-
ur fyrir pað, hve mjög hann var andstæður kristinni trú,
porði prjedikarinn ekki að gera hann æstan með pví að tala
um trúmál undir eins.
Lítið orgel stóð par í herberginu, og kom pessum Drott-
ins pjóni pá í hug að spyrja, hvort hann mætti ekki syngja
söng fyrir sjúklinginn. Maðurinn hafði ekkert á móti pví,
svo að trúboðinn settist við orgelið og söng sálminn: „Jeg
hefi fullkominn frelsara’ á himni“.
Pegar söngurinn var á enda, varð ofurlítil þögn. Pá bað
sjúklingurinn um, að fá að heyra sálminn aftur. Trúboðinn
söng hann aftur, og einnig nokkra aðra sálma. Pannig gat
hanri flutt boðskap sinn, án pess að styggja manninn.
Þegar lrann kom til að finna hann næst, var gagnger
breyting orðin á manninum. Hann hafði snúið sjer til Krists,
viðurkent sínar mörgu syndir og fengið fyrirgefningu. Hann
hafði öðlast „frið eins og fljótandi strauma" og eilíft líf í
Jesú Kristi.
Trúboði einn í New-York fylki söng pennan sálm á sam-
komu einni í smábæ, sem Hensonville heitir, og voru ver-
aldlega sinhuð hjón par viðstödd. Á leiðinni heim hljómuðu
orðin stöðugt í eyrurn konunnar, og næsta morgun, er hún
vaknaði, var pað eins og hún heyrði einhvern vera að
syngja orðin aftur. Sama daginn Ieitaði hún Drottins og
fann hvíld og frið í honum. Maðurinn hennar sneri sjer til
Guðs skömmu síðar.
Pessi hjón höfðu ekki þekt gleðina í Guði áður og höfðu
pví altaf leitast við að svala sjer við hinn svikula brunn
glaðværða heimsins. Pau höfðu jafnvel nýlega stofnað til
dansleiks á heimili sínu, sem átti að verða haldinn nokkr-
um döguin eftir að pau höfðu snútð sjer til Krists. Pau
höfðu boðið fjölda mörgum vinum og hefði „ballið" Iíklega
spilt fyrir vakningarsamkomunum. En „ballið" átti sjer
aldrei stað. Bænar- og lofgerðar-samkoma var haldin í
staðinn. Pau höfðu öðlast „pann frið, sem hinn guðlausi
heimur ei sjer“ og vildu fúslega „fara og segja öðrum í
lifandi trú“.
Ritstjóri „Norðurljóssins" leyfir sjer að bæta við einni
sögu enn, um áhrif þessa sálms í sínum íslenska búningi.
Árið 1906 var hann á ferð um Austur-Skaftafellssýslu og
hjelt útisamkomu einn surmudagsmorgun, í skínandi sól-
skinsveðri, nálægt Brunnhólskirkju. Sex eða sjö árum
seinna kom ungur maður úr þessari sýslu til Akureyrar og
sótti samkomurnar stöðugt á Sjónarhæð. Eitt kvöld sat
hann til borðs með trúboðanum og fjölskyldu hans og sagði
honum þessa sögu:
„Þegar pjer ferðuðust um i Austur-Skaftafellssýslu fyrir
nokkrum árum, hjelduð pjer samkomu við Brunnhólskirkju
og sunguð þá sálm, sem byrjaði: „Jeg hefi fullkominn
frelsara’ á himni“. Kirkju-organistinn var viðstaddur, og
varð hann svo hrifinn af pessum sálmi, að hann skrifaði
iagið upp á blað, svo að hann gæti munað pað rjett. Margir
keyptu af yður sálmakverið, sem pessi sálinur var í. Við
fyrsta tækifæri kendi organistinn unga fólkinu að syngja
lagið og pað var svo hrifið af því, að þessi sálmur var
sunginn víða um sveitina um langan tíma, — nær pví á
hverjum bæ!“
Ritstjórinn vissi ekkert um þetta, fyr en gestur hans sagði
honum pað, eftir svo mörg ár.
Sálmurinn er oft sunginn enn pann dag í dag á sainkom-
um á Sjónarhæð, og er hann einn af peim, sem menn verða
seint þreyttir á að syngja.
„ A p a m á 1 i ð “.
(Framhald).
Víðvarps ræða prófessors Huxley er óræk sönnun
fyrir hroðvirkni og hugsanareiki þessara nýtisku *vísinda-
manna«, sem hann er fulltrúi fyrir. Sú var tíðin á
dögum þeirra Newtons, eða Faradays, að vísindamenn
rannsökuðu verk Guðs með lotningu og auðmýkt. Ef
þeir ráku sig á eitt og annað, sem þeir ekki skildu,
biðu þeir með þolinmæði eftir eðlilegri skýringu. þeir
tóku líka til greina allar sannreyndir, sem þekking
þeirra náði til. Peir könnuðust einnig við. hve þekk-
ing þeirra væri skeikul og takmörkuð. F*ess vegna
komust þeir svo langt, og þess vegna stendur svo margt
enn óhrakið, sem þeir lögðu grundvöll að.
En nú á þessum dögum eru nokkrir menn uppi,
sem kalla sig »vísindamenn«, en láta stjórnast algerlega
af tíðarandanum. Hroki þeirra er ótakmarkaður og þeir
leyfa sjer að tala með mikilli fyrirlitningu um það, sem
fjölmargir hugsandi menn um allan heim hafa þreifað á
og sannað í sínu daglega lífi um mörg ár. Verk Guðs
á andlega sviðinu vilja þeir ekki rannsaka, en afsaka
sig með einhverri úreltri átyllu, sem sýnir, hve þeir eru
gersneyddir allri þekkingu á þeirri grem. Grundvallar-
regla allra vfsinda er, að athuga kostgæfilega og yfir-
vega með þolinmæði ali, sem getur verið möguleg
skýring á úrlausnarefninu. En þetta er þeim fjærst
skapi. Hversu frægur sem vísindamaður kann að hafa
verið í sinni grein, ef hann lætur í Ijós trú sína á Guð
og orð hans í ritningunni, þá eru sumir sem álíta það
sönnun þess, að allar röksemdir hans sjeu ónýtar.
Um trúvarnarrit Newtons (sem fyrstur fann þyngdar-
lögmálið), er sagt, að hann hafi »orðið elliær*, áður
en hann skrifaði þau, — sem nær ekki nokkurri átt,
þvf að hann var sanntrúaður maður frá því hann var
ungur. Sama mun vera sagt um Darwin, sem komst
að þeirri niðurstöðu að síðustu, að biblían væri Guðs
orð, og að honum hefði skjátlast, er hann kendi hið
gagnstæða.
»Apamálið« fræga, í Dayton, Ohio, í Bandaríkjun-
um, kom til af því, að ungur kennari í barnaskólanum
þar, sem hafði fengið nasasjón af »þróunarkenningunni«,
fór að reyna að uppræta alla Guðstrú úr hjörtum barnanna,
sem hann átti að kenna. Reyndi hann að sannfæra þau um,
að biblían væri með öllu ósönn og að vjer mennirnir
værum af öpum komnir, o. s. frv. Nú var þetta brot
á samningnum, sem hann hafði gert, er hann fjekk
kennarastöðuna, enda líka á móti skólalögum fylkisins,
og var honum því vísað frá stöðunni.
Út af þessu gerðu hinir »frjálslyndu« mikið veður.
Töluðu þeir um »miðalda ofsóknarandann* og reyndu
að gera þennan samningsrofa að píslarvotti sannleikans!!
Varð það úr, að leiðtogar guðsafneitunarstefnunnar og
kristindómsins leiddu hesta sína saman á þessum velli
til þess að heyja úrslitaorustu um ágreiningsefnin.
W. J. Bryan, fyrverandi utanríkisráðherra Bandaríkjanna,
flutti mál kristindómsins með miklum dugnaði. Hann
var að þvf kominn, áð flytja síðustu ræðu sína í málinu,
en þá fjell öll mótstaða andstæðinganna um koll. Peir
vildu láta málið dæmast án frekari umræðu. Kviðdóm-
urinn dæmdi kennarann sekan og þar með var málinu
lokið.