Norðurljósið - 01.01.1933, Síða 6

6
NORÐURLJÓSIÐ
Molar Irá borði Meistarans.
(Greinir sjerstaklega fyrir trúaða birtust í fyrstu ár-
göngum blaðsins undir þessari sameiginlegu fyrirsögn.
Margir áskrifendur hafa látið í ljós þá ósk sína, að blaðið
flytji samskonar greinir aftur, og verður því ein blaðsíða
helguð þessum greinum í framtíðinni fyrst um sinn).
»Minst þú Jesú Krists«.
(II. Tím. 2. 8.).
Gamlí postulinn skrifar þessi orð í dýflissunni
í Róm, þar sem hann liggur í fjötrum fyrir trú-
mensku sína við Krist. Hann á skamt eftir ólifað.
Innan skamms mun hann setja kórónu á hið
sjálfsafneitandi starf sitt, með því að láta lífið
fyrir Meistara sinn. Og hann veit það vel. Stuttu
áður en stundin kemur, tekur hann pennan og
skrifar sínum fyrri samherja, hinum unga Tímó-
teusi, skilnaðarkveðj una. Margt er^ dýrmætt í
þessu brjefi, sem lærisveinar Krists á öllum öld-
um hafa glaðst yfir, og fundið huggun í raunum
sínum við að hugleiða það. En eitt af því besta er
þessi kjarnyrta áminning postulans: »Minst þú
Jesú Krists«. Hann fann huggun sína og kraft
sjálfur í því, að minnast Jesú Krists. Þegar hann
mintist Jesú Krists, mintist hann ekki böðla Nerós
keisara, heldur lyftist hugur hans hátt yfir alt
það, sem þjáði líkama hans. Eins og hann skrifaði
um sama leyti til Filippímanna: »Alt megna jeg
fyrir hjálp hans sem mig styrkan gerir.« (Filipp.
4. 13.). Honum kom þá eflaust í hug það, sem
hann hafði áður skrifað lærisveinunum í Róm: »í
öllu þessu vinnum vjer meira en sigur fyrir hann.
sem elskaði oss.« (Róm. 8. 37.).
Já, og einnig vjer sigrum með því, að mmnast
Jesú Krists. Hjer er ekki hægt að sjá, að hann
hafi átt sjerstaklega við það, að minnast Jesu
Krists í kvöldmáltíðinni, þó að það sje sjálf-
sögð og Guði þóknanleg leið til þess að minnast
hans. Heldur mun hann hafa átt við það, að vjer,
á öllum stundum lífsins, í öllum þess raunum og
erfiðleikum, mintumst Jesú Krists.
Á UNGLINGSÁRUM eigum vjer að minnast
Jesú Krists. Hinn vitrasti allra manna lagði ríkt
á við ungdóminn, að »muna eftir Skapara sínum
á unglingsárum sínum« (Prjed. 12. 1.). Án Drotfc-
ins Jesú varð ekkert til, sem til er orðið (Jóh. 1.
3.). Guð gerði heimana fyrir hans hönd (Hebr. 1.
2.). Alt var skapað í honum í himnunum og á
jörðunni, hið sýnilega og hið ósýnilega; allir hlut-
ir eru skapaðir fyrir hann og til hans. (Kóloss. 1.
16.). Hann er þá skaparinn, sem vjer eigum að
minnast á unglingsárum vorum. Ekkert ungmenni
getur siglt klaklaust lífsins sjó án Jesú Krists.
Á GLEÐIDÖGUNUM eigum vjer að minnast
Jesú Krists. Þegar vjer kveðum upp fagnaðaróp
og segjum: »Lofa þú Drottin, sála mín, og alt, sem
1 mjer er, hans heilaga nafn,... sem fyrirgefur,...
læknar,... leysir líf þitt frá gröfinni, krýnir þig
náð og miskunn«, þá eigum vjer að minnast Jesú
Krists, því að það er fyrir hans nafn, að vjer fá-
um fyrirgefning synda. Hann er sálarlæknirinn
mikli. Það er hann, sem leysir oss frá gröfinni, og
það er hann, sem krýnir oss náð og miskunn. f
allri gleði vorri eigum vjer að minnast Jesú
Krists, sem bar hrygð vora og sorg, til þess að
vjer öðluðumst fögnuð Heilags Anda.
Á FREISTINGARTfMUNUM eigum vjer að
mmnast Jesú Krists. Hans var freistað á allan
hátt eins. og vor, og hann sýndi oss, hvernig vjer
getum sigrað yfir freistingum. Hann rökræddi
ekki við óvininn, en notaði sverð Andans, sem er
Guðs orð, til þess að vísa honum á bug. Freisting-
arnar, sem djöfullinn lagði fyrir hann, voru allar
þess eðlis, að fá hann til þess að fara einhverja
krókaleið að því, sem var í sjálfu sjer alveg rjett.
Það er alveg leyfilegt og nauðsynlegt, að eta
brauð, en Drottinn Jesús fjell ekki fyrir freisting-
unni að fullnægja þörfum sínum að ráðum djöf-
ulsins, heldur beið hann þangað til Faðir hans á
himni sendi honum hjálp gegn um óflekkaða milli-
göngumenn. Það var rjett, að treysta Guði í öll-
um kringumstæðum, en ekki rjett að freista hans
með því að steypa sjer að óþörfu í hættu. Og í
þriðja lagi var það rjett fyrir hann, að taka á
móti ríkjum þessa heims, og hann mun vissulega
gera það, þegar tíminn er kominn, en það var ekki
rjett að fara krókaleiðina, sem djöfullinn bauð
honum, og forðast krossinn og endurlausn mann-
kynsins, því að til þess var hann kominn, eins og
hann tók oft fram. óefað munum vjer einnig sigra
yfir freistingum hins vonda, ef vjer minnumst
Jesú Krists, lærum af sigri hans og förum engar
krókaleiöir.
Á ÁHYGGJUTÍMUM eigum vjer að minnast
Jesú Krists. Hann talaði í fjallræðunni um það, að
vjer eigum ekki að bera áhyggju fyrir ókomnum
tíma og vantreysta himnaföðurnum. »Yðar himn-
eski Faðir veit, að þjer þarfnist alls þessa«, sagði
hann, og postuli hans, Pjetur, sagði: »Varpið allri
áhyggju yðar upp á hann, því að hann ber um-
hyggju fyrir yður.« (I. Pjet. 5. 7.). Allar þær á-
hyggjur, sem á honum hvíldu, bar hann með óbil-
andi trausti til Föður síns, uns hann gekk í gras-
garðinn og bað: »Ekki minn, heldur þinn vilji«.
Minnumst Jesú Krists og göngum sömu leiðina og
hann, svo að vjer í öllum áhyggjum vorum auð-
mýkjum oss undir Guðs heilaga og góða vilja.
f DAUÐANS HÆTTU eigum vjer að minnast
Jesú Krists, svo að vjer verðum rólegir og látum
ekki eftir tilfinningum vorum. Þegar hann var
leiddur fyrir Pílatus og Kaífas, var hann hinn ró-
legasti af öllum þeim, sem viðstaddir voru. Hinir
æptu upp, hvörfluðu frá einu til annars, lýstu
vandræðum sínum í öllu, sem þeir gerðu eða
sögðu. En hann einn var rólegur, svaraði stillilega,
þegar til hans var talað, og sýndi, að friður Guð3
ríkti í sálu hans, þrátt fyrir alt, sem á gekk.
I DAUÐANS SKUGGADAL eigum vjer að
minnast Jesú Krists. Ef vjer þekkjum hann, þá