Norðurljósið - 01.05.1935, Síða 2

18
NORÐURLJÓSIÐ
ur fer að andmæla syndinni, þegar vikið er að
spillingu mannshjartans og brýnt fyrir mönnum,
að »bera ávöxt samboðinn iðruninni«, þá verður
»plássið of lítið«.
Ungu mennirnir virðast hafa verið eitt hundr-
að að tölu (4. kap. 43.). Sje svo, þá hafa 99 af
þeim sagt við spámanninn: »Leyf oss að fai'a!«
en aðeins einn hafði svo mikla trygð og kurteisi
til að bera, að hann sagði við gamla manninn:
»Ger oss þann greiða, að fara mcð þjónum þín-
um.«
Þetta er spegilmynd af þessum dögum. Gömlu
kenningarnar þykja of strangar. Menn gleyma
því, hvernig þær hafa, hvað eftir annað, bjargað
mönnum úr hörmung og andlegri örbirgð, og hafa
hreinsað eitrið úr þjóðlífinu á mörgum sviðum,
þar sem þær hafa fengið að njóta sín. Hinn nú-
tíðar Gehasí verður óáreittur að fá að ljúga og
svíkja og safna sjer óleyfilegum auð. Ef nokkur
dirfist að fletta ofan af hinni andlegu líkþrá,
sem Mammons-dýrkunin hefir í för með sjer, þá
þola menn ekki mátið. Það er ekki nokkrum vafa
bundið, að aðalástæðan fyrir því, að menn vilja
yfirgefa hinar gömlu kenningar Guðs orðs og
velja sjer annan andlegan bústað, er sú, að þær
hlífa ekki syndinni, heldur andmæla henni ótví-
rætt. »Plássið er of lítið.«
Ungu mennimir fara ofan í dalinn til að
byggj a sjer nýjan bústað þar. Þeir ætla að taka
sinn bjálkann hver. Nú víkur sögunni sjerstak-
lega að einum þeirra. Hann hafði fengið öxi aö
láni, til þess að höggva bjálka sinn. 1 þessum
unga manni sjáum við táknmynd af mönnum
á öllum öldum, einnig á þessum tímum. Við
erum öll að höggva trje í okkar eilífa bústað, því
að það, sem maðurinn niðursáir, það mun hann
og uppskera. En öxi okkar er lánsöxi. Hún er
hæfileikar okkar til að vegsama Guð og þjóna
honum. Guð hefir lánað okkur þá, og við verðum
að gera honum reikningsskap fyrir þeim á
komandi tíma. En margir hafa týnt lánsöxinni
í ána. Eins og Daníel sagði við Belsazar, konung-
inn í Babel: »Þann Guð, sem hefir lífsanda þinn
í hendi sjer, og ráð hefir á öllum högum þínum,
hann hefir þú ekki tignað.« (Dan. 5. 23.) Belsazar
hafði týnt öxi sinni.
Margir, sem einu sinni leituðu Drottins og
gerðu hina góðu játningu, hafa týnt öxi sinní.
Það var, ef til vill, þegar þeir lentu í vondum fje-
lagsskap og lærðu að blóta og tala gálauslega
um helga hluti; þegar þeir lærðu að reykja vind-
linga, eða fá sjer í staupinu; eða þegar þeir lentu
í ógæfusömu hjónabandi; eða þegar þeir seldu
sálarvelferð sína fyrir ávinning. Eða það var
þegar þeir skirtust við að hlýða einhverju boði
nýja testamentisins, — þáðu heldur fágaða af-
sökun af hendi óvinarins og ljetu hana svæfa
samviskuna í bili. Eða það var þegar óvinurinn
tældi þá á einhvern hátt og leiddi þá af þeirri
götu, sem hinn óumbreytanlegi Guð hafði vísað
þeim á í upphafi.
Hvernig sem það var, — þeir hafa týnt öxi
sinni! Ef til vill hafa þeir haldið áfram að
höggva, en í margmenninu er ekki tekið eftir, að
þeir höggva ctðeins með skaftinu! En þeim geng-
ur illa að fullkomna hinn andlega bústað sinn
með þeim hætti.
Kennimaður! Þú, sem átt að höggva við I
Drottins hús, hefir þú týnt öxi þinni? Týndir þú
henni ekki, er þú mistir trú þína í guðfræði-
deildinni, þar sem þjer var kent, að gamalguð-
fræðin væri úrelt og óvísindaleg, að það sje ó-
mögulegt að trúa á ritninguna eins og forfeður
okkar gerðu, eða á friðþæginguna, eins og Páll
postuli hjelt henni fram? Mistir þú þá ekki traust
þitt á Jesú Kristi sem hinum eingetna syni Föð-
urins og frelsara og friðþægjara þínum? Síðan
hefir þú verið að höggva með skaftinu einu. Þú
hefir því ekki lagt öxina að rótum trjánna, eins
og Jóhannes skírari sagði, að Kristur myndi gera,
þegar hann tæki til starfa, og þjér bar að gera
sem starfsmanni hans. Þú hefir því verið verka-
maður, sem þarf að skammast sín, vegna þess að
þú hefir ekki farið rjett með orð sannleikans.
(II. Tím. 2. 15.)
Ungi maðurinn í sögunni var svo skynsamur
að halda ekki áfram að höggva með skaftinu,
heldur kallaði hann undir eins á Guðs manninn
og bað hann hjálpar. Þá spurði Elísa: »HVAR
DATT HÚN?« Þetta er spurningin, sem við verð-
um öll að svara, ef við viljum finna öxina, sem
við týndum. Sumir geta munað greinilega eftir
því, hvar þeir mistu hana. Rödd samviskunnar
segir þeim það greinilega. Aðrir verða að hugsa
lengi og rannsaka hjarta sitt til þess að komast
eftir því, hvar þeir mistu öxi sína.
ó, að allir, sem hafa mist axir sínar, vildu biðja
Guð að sýna sjer, HVAR það var, sem þær duttu!
Því að við finnum öxi okkar ekki fyr en við við-
urkennum, hvar hún datt. Við verðum að kannast
við það, hvar við viltumst af veginum. Við verð-
um að viðurkenna synd okkar eða vanrækslu fyr-
ir Guði, og ef hún hefir verið opinber, þá fyrir
mönnum líka. Þá, en ekki fyr, getum við fengið
öxina okkar aftur, sem Guð lánaði okkur.
Þegar ungi maðurinn hafði sýnt Elísa staðinn,
sneið hann af viðargrein, skaut henni þar ofan í
og ljet járnið fljóta. Það má vera, að við eigum
að skilja þetta þannig, að Elísa notaði greinina
til þess að veiða járnið upp. Orðin á frummálinu
geta þýtt þetta, og ekki meira. En þau geta og
þýtt það, að járnið hafi flotið á yfirborðinu, svo
að maðurinn gæti náð því. Hugvitsmaðurinn, Sir
Ambrose Fleming, sá, er fann upp radíólampann
og margt annað, og er talinn með fremstu vís-
indamönnum nútímans, hefir skrifað um þetta
mál og segir, að hann, fyrir sitt leyti, trúi því,
að Elísa hafi komið jáminu til að fljóta á vatn-
inu. Sje þetta hin rjetta skýring, þá á þessi at-
burður eflaust að kenna okkur, að hið ómögu-
lega (fyrir manna sjónum) muni eiga sjer stað,
til þess að bæta úr tjóninu í lífi okkar, þegar við
loksins viðurkennum syndir okkar og sættumst
við Guð að nýju.