Norðurljósið - 01.01.1957, Blaðsíða 2

2
NORÐURLJÓSIÐ
ákafri gráthviðu, en hélt svo áfram: „En það er nú
hið sama — fyrst þú bannar mér það, þá skal ég vera
heima, en það skaltu vita, að þá ber þú líka ábyrgð
á velferð sálar rninnar."
Svo hljóp hún grátandi inn í næstu stofu.
Bertel hafði aldrei búizt við því, að samtalið end-
aði svona.
Ábyrgðin á sál Sínu — ábyrgðin! — Sú hugsun ýtt-
ist sem hnífur inn í samvizku hans og stakk hann
svo, að samvizkan vaknaði.
Ábyrgðin á sál Sínu! — Þetta ómaði fyrir eyrum
hans innra manns, röddin varð hærri og hærri, meir
og meir ógnandi, unz hann að lokum varð hræddur.
Ábyrgð — bera ábyrgð á sál Sínu, nú, það gat
hann reyndar ekki. Og hvað leið hans eigin sál? Sú
hugsun læddist á eftir hinni. Baráttu þessari lauk
svo með því, að hann, í þriðja sinn á ævinni, varð að
taka orð sín aftur.
Heimsókn eins af nágrönnunum varð það sand-
korn, er sligaði úlfaldann.
„Við ættum helzt að fara og hlusta á þennan herj-
ans Beck,“ sagði granninn. „Ég heyri sagt, að í kvöld
ætli hann svona aðeins að lýsa leiðinni til Vítis.“
„Ætlar hann að lýsa leiðinni til Vítis, segir þú,
það verður gaman að heyra," svaraði Bertel. Þar
með var hann ákveðinn í að fara.
Rétt á eftir kallaði hann fram í eldhúsið:
„Sína, komdu inn fyrir, fljótt."
Sína kom inn, niðurlút.
„Sjáðu nú, Sína,“ hóf Bertel máls, „ég vil ekkert
eiga við þessa ábyrgð, sem þú minntist á — þess
vegna — þú mátt sækja samkomuna, og ég kem
líka.“
Sína ætlaði að hlaupa upp um háls honum, en
hann hindraði það.
„Ekki þetta — ég segi aðeins, þú mátt sækja sam-
komuna — og ég fer með. Þar með búið.“
Og Bertel kom á samkomu.
Það varð merkasta atvik á ævi hans. Hann undr-
aðist það í fyrstu, að presturinn ræddi ekkert um
veginn til Vítis, heldur talaði hann um veginn til
himinsins.
Sá vegur lá um Golgata, og efnið í ræðunni, það
var þetta:
Hefir þú verið á Golgata?
Presturinn lýsti krossinum — dóminum og frels-
inu, sem fylgir honum — lýsti honum að sínum
hætti í fögrum, myndauðugum orðum og í krafti
Drottins.
Bertel kom þetta mjög á óvart. Allar fyrri hug-
myndir hans um „vítisprédikara", og einkum þenn-
an hinn versta þeirra, féllu um koll. Það, sem þó
gerði hann ruglaðan mest — allar hugmyndir hans
um Guð, um sjálfan sig og sálu sína, fóru sömu leið.
Eitt var hann þó viss um, hann hafði aldrei kom-
ið á Golgata. Hann var þá á rangri leið — og hvar
endaði hún?
Bertel líktist óhöggnum steini. En hann var úr
góðum marmara. Hann var sannur. Hann vildi
sannleikann, hvar sem hann fann hann. Sannleiki
Guðs snart hann sem hamarshögg.
Hann var sundurkraminn, þegar hann gekk heim.
Engum sagði hann það, Sínu ekki heldur. Hann
reikaði um — einn — hugsandi og hugleiddi dag eft-
ir dag. Seinast leið honum svo illa, að hann varð að
stíga það auðmýktarspor, að leita hjálpar hjá einum
hinna heilögu, einum af þeim, sem hann bar traust
til.
Þegar Bertel kom heim frá heimsókn þessari, var
hann gjörbreyttur, og breyting sú var gjörbreyting.
Allt líf hans síðan var sönnun þess. Ef Bertel sagði
já, þá var það já.
Þegar hann kom heim, kallaði hann á Sínu inn í
stofuna.
Hún varð nærri hrædd, þegar hún leit í augu
honum, þau ljómuðu, glömpuðu sem væru þau full
af eldi.
„Sína,“ hóf hann máls — og óðara en hann nefndi
nafn hennar hvarf óttinn. Svo þýð hafði rödd hans
aldrei verið áður. „Sína, ég hefi verið á Golgata."
„Það var þá blessun, að. . . .,“
„Nei, segðu ekki neitt,“ greip hann fram í, „láttu
mig tala. Ég hefi verið á Golgata — og þar hefi ég
lært eitthvað, sem ég þekkti ekki fyrr. Ég hefi lært
að þekkja Guð, og ég hefi lært að þekkja sjálfan
mig.“
„Ó, Bertel. . . .“
„Nei, láttu mig tala út, segi ég. Ég hefi lært að
þekkja sjálfan mig — og ég vil segja þér það, Sína,
ég hefi verið björn, slæmur maður, einkum gagn-
vart þér.“
„Ó, Bertel. ..."
„En Jesper, sem ég hitti, sagði: „Nú hefir þú
verið á Golgata, og þar hefir þú fengið syndir þínar
afmáðar." Já, allar, Sína, Guði sé lof.“
„En þar verður maður ný skepna," sagði Jesper
við mig, „skilur þú það, Bertel?"
„Það er ekki meira en svo,“ sagði ég.
„Jú, ég á við, að þú hafir verið björn, Bertel.“
„Það á vel heima um mig,“ sagði ég.
„En þegar maður hefir fengið fyrirgefningu
synda sinna, þá getur maður ekki haldið áfram að
vera björn.“
„Því er ég sammála,“ sagði ég.
„En þá verður maður að vera lamb. Vilt þú gang-
ast undir það, að vera lamb framvegis, Bertel?“ sagði
Jesper við mig.
Ég hugsaði mig um snöggvast, því að þetta er
mikilsvert mál, Sína, svo að ég rétti honum hönd
mína upp á það og sagði:
„Já, ég samþykki þetta.“ Og þess vegna er það,
Sína, að ég segi nú við þig: Getur þú fyrirgefið mér,
að ég hefi verið björn, slæmur maður gagnvart þér?“
„Ó, Bertel, Bertel." Tárin streymdu sem úr upp-