Norðurljósið - 01.01.1957, Blaðsíða 4

4
NORÐURLJÓSIÐ
Læknir, lækna þú sjálían þig.
(Framhald.)
RUT RAYNER.
Pósturinn var sjálfsagt kominn. Rut Rayner fór í káp-
una sina og læddist hljóðlega út. Móðir hennar svaf. Hún
gat því skroppið í pósthúsið til að vita, hvort ekki væri
komið svar við bréfi, sem hún hafði ritað gömlu skólastýr-
unni sinni. Svo gat viljað til, að hún mætti aðstoðarprestin-
um, Adrian Francis.
Þau höfðu mætzt daginn eftir, að þau fóru til Lundúna.
A heimleiðinni þaðan höfðu þau ekkert talazt við, af því
að þær ungfrú Moffatt höfðu komið seinna en aðrir í vagn-
inn og sátu fjarri prestinum. Auk þess hafði hana ekkert
langað til að ræða við hann eða nokkurn mann. Hún vildi
sitja hljóð og hugleiða það, sem hún hafði lært vegna þess-
arar samkomu.
Þeirri hugmynd, að Guð hefði áætlun, sem hún ætti að
fylgja, meðan hún lifði, hafði hún aldrei fyrri kynnzt. Ef
hún hafði eitthvað hugsað um tilgang lífsins, þá leit hún
þannig á, að lífið væri barátta og að hinir dugmestu yrðu
ofan á. Nógu oft hafði hún sagt við sjálfa sig, að hún væri
lítilmagni, en hún ætti að vera hugrökk og guggna ekki í
stað þess að láta erfiðleikana sigra sig. Avallt fór þó svo,
er hún hugsaði á þessa leið, að kjarkleysi mikið greip hana,
og minnimáttarkenndin var stöðugt sterk hjá henni. Mun-
aði minnstu, að hún liti svo á, að hún fengi engu komið í
framkvæmd.
Það var í fyrsta sinn, að hún fann einhvern styrk hjá sér,
er hún var að leggja af stað á samkomuna í Lundúnum.
Rétt þegar allir voru að setjast í vagninn, komu þau skila-
boð frá móður hennar, að hún sé orðin fárveik. Allra
snöggvast hikaði hún, en minntist þess þá, að fjórðungi
stundar áður hafði verið sjáanlegt, að móðir hennar var að
gera sér upp veikindi. Rut bað því sendimanninn að fara
heim til læknisins og biðja frú Haggs að líta til móður
hennar. Það var alls ekkert að frú Rayner.
En samkomunni átti Rut það nú að þakka, að hún vissi,
að takmark lífsins er ekki barátta, að komast betur áfram
en aðrir. Takmark lifsins er að gera Guðs vilja. Þetta
þýddi, að hún þurfti ekki framar að halda, að lífið geymdi
henni engin gæði. Jafnvel þótt svo færi, að Adrian Francis
vildi ekki eiga hana, þá þurfti henni ekki að finnast, að
lífið væri án tilgangs. Hún hafði verið fullvissuð um, að til
væri áætlun, sem henni væri ætlað að fylgja. Ur augum
konunnar, er sagði henni þetta, skein hamingjuljós; og
þegar hún ráðvillt spurði, hvernig hún gæti þetta, opnaði
konan biblíuna og sýndi henni í Orðskviðunum grein, sem
hún endurtók með sjálfri sér alla leiðina heim: „Mundu til
hans á öllum þínum’vegum, þá mun hann gera stigu þína
slétta.“ (Orðskv. 3. 6.) Þetta var fyrirheit sagði konan, og
Guð sveik aldrei fyrirheit sín.
Nú var það markmið Rutar, að muna til Guðs, minnast
hans, í öllum smámunum lífsins, til þess að hún gæti ör-
uggt vænzt þess, að hann mundi, á sínum hentuga tíma,
sýna henni, hver væri áætlun sú, er hann hefði ætlað henni
að fylgja.
Þetta var örvandi og hrífandi hugsjón: lífið samkvæmt
áætlun Guðs.
Fyrst af öllu varð henni ljóst, að henni var ekki ætlað
að vera áfram heima og eyða dögum sínum til ónýtis.
Hefði móðir hennar þarfnast hennar, gæti það hafa verið
fyrirætlun Guðs, að hún væri kyrr; en móðir hennar þurfti
hennar ekki við. Hún ætlaði því að útvega henni vinnu-
konu; sjálf ætlaði hún að takast á hendur eitthvert starf.
Rut hafði því skrifað gömlu skólastýrunni sinni og spurt,
hvort ekki væri orðið of seint að hefja hjúkrunarnám. Hún
var að vitja svarsins við þessari fyrirspurn.
Hjarta hennar svall af sælu, þar sem hún gekk. Hve Guð
hafði reynzt henni góður, einmitt þessa fáu daga, sem liðnir
voru, síðan hún varð barnið hans. Hvað það var óvænt,
þegar hún hitti aðstoðarprestinn. Þau mættust, og hann
sagði henni frá samtali sínu við prestinn. Og hún — sér til
furðu — varð þess vör, að hún var farin að segja honum,
hvað komið hafði fyrir hana á samkomunni, alveg óþvingað
og eðlilega.
Þau gengu saman í áttina út úr þorpinu, og hann sagði,
er hann hafði minnzt á afturhvarf sitt:
„Þetta hefir auðvitað breytt áformum mínum. Hér verð
ég að vera í sex mánuði enn, — rétt til að láta fólk sjá,
hvað hefir gerzt. Síðan verð ég að fara eitthvað annað og
starfa mikið. Þetta er ekki staður handa mér. Vera má ég
lendi í fátækri sókn. Það getur verið hræðilegur staður
sem heimkynni. Það geta liðið, ef til vill, mörg ár áður en
tekjur mínar — ég á við það, að aðstoðarprestar eru af-
skaplega illa launaðir, Rut. Ég, — ef til vill ætti ég ekki
að biðja neina stúlku að vera förunautur minn í lífinu. —
Þú ert auðvitað sú, sem ég á við.“
Hún var alveg ótrúlega sæl, er hún rifjaði upp fyrir sér
orð hans.
í pósthúsinu beið hennar bréf. Hún fór með það út á
fáfarna götu, opnaði það og las:
„Kæra Rut mín!
Það var sannarleg ánægja að frétta frá þér eftir svo lang-
an tíma. Það gleður mig að vita, að þú hefir ekki með öllu
sleppt fyrirætlun þinni, að læra hjúkrun barna.
Jú, leiðin er opin enn þá. Ég skal undirbúa allt fyrir þig
hér. Mér þætti vænt um, að þú kæmir sem allra fyrst. Ef
þú getur símað, þá er númerið. .. . “
(Framhald.)
-----------------------------
FRÁ EMMAUS BIBLÍUSKÓLANUM.
Skýrt var frá því í 9.—10. tbl. síðasta árgangs, að ís-
lendingum væri gefinn kostur á að njóta eins af bréfa-
námskeiðum þessa biblíuskóla. Nefnist það „Biblíu-
kenningar“, er í 12 námsköflum og kostar þátttaka í því
50 kr.
Námi er hagað þannig, að þátttakanda eru sendir
námskaflar ásamt prófblöðum frá umboðsmanni skólans
hér, sem er ritstj. „Nlj.“. Er nemendur hafa athugað
námskaflann, leysa þeir af hendi verkefni sín og senda
prófblöðin hingað. Eru þau þá leiðrétt, ef þörf krefur, og
síðan endursend ásamt nýjum námsköflum.
Enginn vafi leikur á því, að margir gætu haft stórmikið
gagn af þessu námskeiði, og hefir reynslan sannað það
víða um heim.
Fólki, sem les ensku nokkuð vel, er bent á, að hægt er
að útvega því námskeið í mörgum greinum, sem koma við
kenningum heilagrar ritningar eða kristilegu starfi. Verða
gefnar nánari upplýsingar, sé þess óskað. Utanáskrift er:
Emmaus-biblíuskólinn, Hólf 148, Akureyri.
Arthur Gook og konu hans leið sæmilega vel, er síðast
fréttist.