Norðurljósið - 01.02.1963, Síða 5

NORÐURLJÓSIÐ
13
nokkru móti lifað lengur en eitt ár í þessu ástandi. Ethel
fannst, að heimurinn hennar hefði alveg hrunið saman,
þegar Klara var orðin svo sjúk og ekki gefin lengri lífs-
von. Hugsunin, að missa Klöru, virtist afmá síðustu stjörn-
una á sjóndeildarhring hennar. Þetta var meira en hún gat
borið. Ævi hennar virtist fyllast fleiri og fleiri ósvarandi
spurningum. (Framhald.)
---------x---------
Borgarstjóri leitar sannleika
og réttvísi
Eftir Alfred R. Pierce.
Meiri hluta ævi minnar var ég einn þeirra manna, sem
alitaf leita einhvers. Loksins var það niðurstaða mín, að
virkilega væri ég að leita að sannleika og réttvísi.
Sem drengur sótti ég öðru hvoru sunnudagaskóla, og
einhvern veginn var þar gróðursett hjá mér sú hugsun,
að svipast um eftir sannleikanum. Fjögur ár í herþjónustu
erlendis hjálpuðu til, að þetta festi dýpri rætur hjá mér.
Ef til vill gæti ég fundið sannleikann, ef ég yrði mál-
færslumaður.
I lagaskóla fór ég, er styrjöldinni lauk. Leit mín að
sannleika og réttvísi var hafin fyrir alvöru. Því fastar,
sem ég sótti námið og því meir, sem ég leitaði, því minna
fann ég. Þá bar svo til, að ég hugleiddi herþjónustuár
mín og þau skipti, er ég hélt, að allra síðustu mínútur eða
andartök mín væru komin. Þá hafði ég, eins og langflestir
menn í svipuðum kröggum, ákallað Guð um hjálp. Er
hann hafði veitt þá hjálp, hafði ég lifað lífinu áfram eins
og ekkert hefði gerzt.
Nú, þar sem þetta var mér samvizkubyrði, skildi ég
snögglega þetta. Hér er ég í lagaskóla að leita sannleika
og réttvísi, — en þau eru ekki hér! Maðurinn getur ekki
veitt sannleika og réttvísi.
Með þetta allt í huga hóf ég að lesa biblíuna með meiri
nákvæmni en ég hafði nokkru sinni áður gert. Ég las
hana með einlægri þrá að leita sannleikans. Er ég koin
í Jesaja 53. kap. og spádóm hans um komandi frelsara,
fóru hugsanir mínar að skýrast um efnið sannleikur og
réttvísi. Hvernig gætu nokkrir dómendur sagt, ef þeir ættu
að kveða upp úrskurð um þennan kafla, að hann lyti ekki
að Jesú Kristi?
Handritin, sem fundizt hafa hjá Dauðahafinu, hafa
staðfest, að þetta var skráð fyrir daga Krists: „Hver írúði
því, sem boðað var af oss?“ Hver vill trúa því, að Guð
hafi sent son sinn í heiminn til að deyja, til að krossfestast,
til að taka á sig syndir heimsins? Hver mundi trúa þessu?
Er ég með bæn hugleiddi þennan stórmikla ritningar-
stað, varð ég að spyrja sjálfan mig einnar spurningar:
„Hvernig get ég sem maður, er leitar sannleika og rétt-
lætis, neitað orði Guðs?“ Þá vissi ég, að ég átti frelsara,
og hann var Jesús Kristur. Ég vissi, að hann var til og að
hann dó fyrir mig. Trú mín beindist að honum, og ég
veitti honum viðtöku sem frelsara mínum.
Þetta var árið 1946, rétt eftir stríðið. Þá mætti mér
spurningin, sem aldrei verður umflúin: Hvað vill Guð
láta mig gera? Hugsanir sannkristins manns beinast að
því, fyrst af öllu, að ganga í þjónustu Krists. Ég bað
mikið um þetta mál. Allt í einu komst ég að undrunar-
verðri niðurstöðu. Þegar Jesús kom, fór hann ekki til
prestanna eða levítanna. Hann kom til óbreyttra manna,
fiskimanna, sem stunduðu fasta atvinnu. „Þér skuluð vera
vottar mínir.“ Sérhver okkar á að vera vottur. Við eigum
að nota þá hæfileika, þær talentur, sem Guð hefir gefið
okkur, og „verzla með þetta, þangað til hann kemur.“
Sem starfandi málfærslumanni varð mér mjög þung
byrði það ástand, sem ríkti í borginni okkar. Þar sem
ég hafði barizt í stríði, hafði ég talsverðar áhyggjur af
því, hvernig ástandið væri í landi voru: Siðspilling í
borgunum, kommúnismi að læðast inn í landið. Eitthvað
verður að gera! Vor kynslóð og undangengnar kynslóðir
hafa leitt inn í stjórn Bandaríkjanna saur og spillingu.
Vandamál vort er ekki spilling æskunnar; það er spilling
fullorðna fólksins, sem veldur oss erfiðleikum.
Sorglegur skortur á leiðtogum hrjáir oss. Jafnvel margir
trúaðir menn harma þá hugmynd, að sannkristnir menn
skipti sér af stjórnmálum. Þeir gleyma tvennu mikilvægu:
Annað er boðorð Drottins: „Farið út um allan heiminn.“
Hitt er sú staðreynd, að ljósið skín hjartast í myrkrinu
— og að þar er þörf á þínu ljósi og mínu.
Guð notar fólk! Idann notar það í stjórninni, í stjórn-
málum. Satt er það, menn geta hiotið meiðsli í stjórnmál-
um. En það er kominn tími til, að kristnir menn leggi nokk-
uð í hættu, — að þeir leggi niður að láta guðlaust fólk
taka allar mikilvægar ákvarðanir, sem velferð vorri koma
við. Það er af þessu, sem ég er í stjórnmálum og auðvitað
af þeirri ástæðu, að ég trúi, að Guð vilji hafa mig þar.
Hvílík gleði er það, að fólk kemur til mín á götunum,
oft og tíðum, og segir mér að það sé að biðja fyrir mér!
Og að vita, að Guð heyrir og svarar bæn. „Sá er meiri,
sem í yður er, en sá, sem er í heiminum.“ Vér þurfum
ekki að óttast óvininn. Það er kristileg ábyrgð mín í
stjórninni að þjóna. Megi Drottinn stöðugt minna mig á
þá staðreynd.
(Þýtt úr „Contactmálgagni kristinna kaupsýslumanna,.
127 South Wacker Drive, Chicago 6, Illinois.)
ATHUGASEMD RITSTJ. — Sjónarmið háttvirts höf„.
að kristnir menn eigi að taka þátt í stjórnmálum, er íals-
vert umdeilt. Menn benda á, að hvorki Drottinn Jesús né
postular hans skiptu sér vitund af stjórnmálum, svo að
kunnugt sé. Ennfremur, oss er bent á að breyta eins og
Kristur breytti, einnig að feta í fótspor Páls.
Lausnin á málinu liggur líklega í þessum orðum Páls
postula: „Bræður, sérhver verði hjá Guði kyrr í þeirri
stétt, sem hann var kallaður í.“ (I. Kor. 7. 24.) Þetta
merkir, að maður, sem sinnir stjórnmálum áður en hann
snýr sér til Krists, þarf ekki og á ekki að hætta við þau
þess vegna. Slíkir sannkristnir menn hafa oft unnið mikið
verk fyrir Guð. En hins vegar eru dæmi um menn, sem
farið hafa út á stjórnmálabraut eftir afturhvarf sitt og;
beðið af því mikið andlegt tjón.
x-