Norðurljósið - 01.04.1963, Blaðsíða 7

NORÐURLJÓSIÐ
31
fram sjálfur, hljóta að vera beztu og sterkustu röksemdir,
sem unnt er að fá, algerlega fullnægar sérhverjum einlæg-
um manni. Röksemdir Guðs geta verið fleiri en hér verða
taldar, en þessar eru augljósar:
1. Sköpunarverk Guðs, stjörnur himins og jörðin, sann-
ar tilveru hans. (40. 12.—:28„ 45. 18.). Þessa sömu rök-
semd lét heilagur Andi Pál postula nota. (Róm. 1. 18.—
20.) Guð hefir í verkum sínum birt sig, eilífan kraft sinn
og guðdómleik. Menn, sem ekki vilja viðurkenna þetta,
eru í augum Guðs sekir um óguðleik og rangsleitni. Þeir
eiga í vændum reiði hans og refsingu.
2. Vald Guðs yfir konungum og höfðingjum jarðarinn-
ar. (40. 23., 24.) Mannkynssagan, sem mest er skráð sem
saga konunga og höfðingja, sýnir þetta ljóslega. Er þess
skemmst að minnast, er Hitler stofnaði ríki sitt í Þýzka-
landi. Það átti að standa í þúsund ár, en stóð í tíu ár eða svo.
Meðal allra konunga og höfðingja nafngreinir Guð
einn, „manninn í austrinu“, (41. 1,—4.; 44. 28.; 45. 1.—6.)
Kýrus konung. Þennan mann, sem borinn skyldi út og
deyddur nýfæddur, hóf Guð upp og gerði að ósigrandi
konungi, unz hlutverki hans var lokið. En það var að leyfa
ísraelsmönnum heimför úr útlegð og að endurreisa Jerú-
salem.
3. Spádómar Guðs sanna tilveru lians. Hann einn getur
sagt fyrirfram, hvað muni verða mörgum öldum og kyn-
slóðum eftir þann tíma, þegar spádómar hans eru bornir
fram. Hann skorar á skurðgoð þjóðanna: „Gerið kunnugt,
hvað það er, sem þér áður hafið spáð, svo að vér getum
hugleitt það og séð, hversu það hefir rætzt. Gerið kunnugt
hvað hér eftir muni fram koma, svo að vér megum sjá,
að þér eruð guðir.“ (41. 22., 23.) Flestir þeir, er lesa
þessar línur, hafa lifað þann dag, er Guð lét einn af spá-
dómum sínum rætast: Endurreisn Israelsríkis, 12. maí
1948. Menn segja, að 33 spádómar að minnsta kosti hafi
rætzt daginn þann, er Kristur, frelsari vor, var dæmdur
°g deyddur á Golgata. Allir höfðu þeir staðið öldum sam-
an í heilögum ritningum ísraels.
Spádómar þeir, sem Drottinn vitnar sérstaklega til, eru
uni þjón hans og endurreisn Jerúsalem og Israels. Um
þjón sinn talar hann í 42. 1.—7.; 49. 1.—10.; 50. 4.—8.;
52. 13,—15. og 53. kap. Menn hafa með öllum ráðum
reynt að smjúga framhjá þeirri staðreynd, að þessir spá-
dómar séu um Drottin Jesúm Krist. En það er engin
srnuga finnanleg. Handritið af Jesaja, sem fannst við
öauðahafið fy rir nokkrum árum, tók af allan vafa. Eng-
!nn, nema Jesús frá Nazaret, fyllir mynd þjóns Guðs í sér-
hverju atriði.
Meðal annars, sem Guð segir um þjóð sína, Israel, er
lleOa: „. . . . af því að ég elska þig, þá legg ég menn í
sölurnar fyrir þig og þjóðir fyrir líf þitt.“ (43. 4.) Þetta
hefir rætzt á vorum dögum. Heimsstyrjöldin fyrri endaði
hjótt, þegar Palestína, hið forna Gyðingaland, hafði verið
Ut|nin undan valdi Tyrkja og sú ákvörðun tekin, að hún
yrði gerð að þjóðarheimili Gyðinga. Heimsstyrjöldin
Slðari sannfærði Gyðinga um, að þeir yrðu með einhverj-
Ulu ráðum að setjast að í landinu sínu forna og rak þá
1 raun og veru heim. Þannig voru þjóðir lagðar í sölurnar
tyrir ísrael.
4. Tilvera mannkynsins er ein af sönnunum Guðs fyrir
tilveru sinni. (41. 4.; 42. 5.; 45. 12) Líf vor manna, til-
vera vor, er gersamlega óleysandi ráðgáta hugsandi mönn-
um„ nema með því móti, að Guð sé til. Ef maðurinn er
ekkert nema rafeindir, hvað kom þeim til að sameinast og
mynda hann?
5. Tilvera Israels. „Þér eruð vottar mínir, segir Drott-
inn; ég er Guð.“ (43. 10., 12.) Á þeim tíma, sem liðinn
er, síðan Israelsþjóðin varð til, hafa stórveldi fæðzt og
gengið til grafar í mannkynssögunni, svo að þeirra sér
engan stað. En Israelsþjóðin lifir, dreifð þó væri og
tvístruð, ofsótt og hrjáð öldum saman. Skapandi lífs-
þróttur hennar, þegar hún tekur nú að safnast aftur í
land sitt, á hvergi sinn líka. Hún lifir, af því að Guð
sagði, að hún skyldi lifa. „Svo segir Drottinn, konungur
Israels og frelsari, Drottinn hersveitanna: Eg er hinn
fyrsti, og ég er hinn síðasti, og enginn Guð er til nema ég.“
(44. 6.) „Þú, ísrael, þú ert þjónn minn; ég hefi skapað
þig til að vera þjón minn.“ (44. 21.) ísraelsþjóðin hefir
gefið heiminum heilaga ritningu alla að undanskildu guð-
spjalli Lúkasar og Postulasögunni. Hún hefir með írú
sinni á Guð verið sá þjónn og vottur, sem vitnað hefir um
Guð mitt í myrkri heiðni og skurðgoðadýrkunar.
6. Guð frelsar menn. „Snúið yður til mín og látið frels-
ast, þér gervöll endimörk jarðarinnar, því að ég er Guð
og enginn annar.“ (45. 22.) Sú staðreynd, að Guð frelsar
menn, er snúa sér til hans, sannar til fullnustu tilveru
hans. Guð hefir frelsað menn og frelsar menn frá vantrú
og efasemdum, sjúkdómum og ástríðum, syndum og
glæpum, ofdrykkju og eiturnautn. Hann hefir frelsað
menn frá bráðum bana í lofti, á landi og sjó. Hann stendur
við orð sín og frelsar menn.
7. Leiðbeining Guðs. — „Svo segir Drottinn, frelsari
þinn: „Ég Drottinn, Guð þinn, er sá, sem kenni þér að
gera það, sem þér er gagnlegt, sem visa þér þann veg, sem
þú skalt ganga.“ Maðurinn stendur oft á vegamótum um
dagana og veit ekki, hvaða leið hann á að halda. En það
er staðreynd, að leiti menn þá Drottins með auðmýkt og
undirgefni við vilja hans, gefur hann þeim leiðbeiningu.
Sir Winston Churchill segir frá því, þegar hann strauk úr
varðhaldi Búa á tímum Búastríðsins, þá þurfti hann hjálp
og húsaskjól. Hann sá nokkur hús álengdar. Til hvers
þeirra átti hann að ganga? Hann settist niður og bað
Guð, heitt og innilega, um leiðbeiningu. Hann gekk svo
að því húsi, sem honum fannst sér vísað á. Það var eina
húsið á stóru svæði, þar sem hann var óhlutur. Alls staðar
annars staðar hefði hann verið seldur Búum í hendur,
var honum sagt þar. Hefði þá saga hans naumast orðið
lengri. Síðan hefir verið alveg gagnlaust að segja Chur-
chill, að Guð sé ekki til og að hann svari ekki bæn.
8. Osigur óvina lsraels er síðasta röksemd Guðs. Hann
segir: Eg mun láta kúgara þína eta sitt eigið hold, og þeir
skulu verða drukknir af sínu eigin blóði, eins og af vín-
berjalegi, og allt hold mun þá komast að raun um, að ég,
Drottinn, er frelsari þinn. Þessi mikli ósigur óvina Israels
er enn í framtíðinni. Hann kemur á sínum tírna. Þá verður
öllum mönnum á jörðu loksins ljóst, að lifandi, sannur
Guð er til. — (Framhald.)