Norðurljósið - 01.09.1963, Blaðsíða 5

NORÐURLJÓSIÐ
69
enn ein syndsjúk sál fæddist inn í Guðs ríki. María var í
höfninni dásamlegu hjá Ethel, unz barn hennar var fætt
og hafði verið tekið sem kjörbarn. Þá fékk hún vist á mjög
góðu kristnu heimili. Hún óx í náð dag frá degi og hætti
aldrei að þakka Guði fyrir Ethel, sem hann hafði notað til
að vinna hana sér til handa og umbreyta ævi hennar alger-
lega. Löngunin til að stela og drekka, unz hún var orðin
drukkin, var horfin að eilífu. Hið gamla var orðið að engu,
og allt var orðið nýtt.
15. kajli.
Fleiri óvæntir gestir.
Hver dagur í þjónustu Drottins var Ethel eitt nýtt ævin-
týri. Það var erfitt líf, en hrífandi og fullt óvæntra atburða.
Hún vissi aldrei, hver kæmi næst að finna hana eða hvaða
verk Drottinn hefði á dagskránni hvern dag. Þó varð hún
sérlega undrandi hitadag nokkurn, er blá Cadillac bifreið
nam staðar við dyr hennar. Ut úr henni stigu þrír rík-
tnannlegir, stoltlegir menn í tandurhreinum, hvítum, suð-
rænum baðstrandarklæðum. Hvaða erindi gátu þessir
menn átt til lítils og fátæklegs heimilis hennar, hugsaði
hún, er hún horfði á þá út um gluggann.
„Er þetta frú Burkhardt?“ spurði einn mannanna, er
hún lauk upp dyrunum.
„Já, herra, hvað get ég gert fyrir yður?“
„Við viljum koma inn og tala við yður, ef við megum.
Safnaðarhirðir okkar, herra Brown, sagði okkur, að vera
mætti, að þér gætuð hjálpað okkur. Hann finnur, að þér
eruð mikil bænakona og að þér fáið bænasvör frá Guði,
þegar enginn annar fær þau.“
„Ég þekki sálnahirði ykkar vel, og ég er fús til að veita
vinum hans hverja þá hjálp, sem ég get. Hvað viðvíkur því,
að ég fái bænasvör, þegar enginn annar fær þau, herrar
mínir, þá tekur Guð ekki einn fram yfir annan, og það,
sem hann getur gert fyrir mig, getur hann gert fyrir hvern,
sem er. Mergur málsins er sá, að vera alveg samstilltur
honum og fullkomlega undirgefinn honum. Bænin lætur
hlutina gerast, en vér megum ekki líta með velþóknun á
fanglæti í hjörtum vorum, því að biblían segir, að Guð
vilji ekki heyra oss, ef vér gerum það. Setjist niður, herr-
ar mínir, meðan ég les þetta litla ljóð, sem ég fann látið í
hiblíuna mína í morgun.
Ethel tók blað úr bókinni ög las:
„Aður en þú krýpur niður
áttu að segja fyrr en þú biður:
Er synd í hjarta mínu leynt?
Er það innra tært og hreint?
Er bæn mín um eigin ávinning,
í anda mér hroka tilfinning?
Hafi einhver gert mér rangt,
er það, að fyrirgefa, strangt?
Rannsókn hjartans þarf ég þá
rétta veginn til að sjá,
unz Guðs helgu augum í
allt er hreint og rétt á ný.“
„Ef þér fullnægið þessum skilyrðum, herrar mínir, þá
^iun Drottinn ekki einungis hlusta á bænir ykkar, heldur
^un hann svara þeim. Nú, ég er smeyk um, að ég hafi
ekki látið ykkur segja mikið. Hvert er vandamál ykkar?“
„Jæja“, sagði einn mannanna, mjög snortinn af ljóðinu,
sem Ethel hafði lesið, „við erum kristnir menn, en við-
skipti okkar reka okkur til að gera sumt, sem kristið fólk
mundi ekki samþykkja eða taka þátt í, sumt, sem yrði
fyrirlitið af söfnuðinum, sem við erum í. Það mundi verða
of auðmýkjandi að útskýra starf okkar fyrir honum, eink-
anlega vegna þess að við höfum góðan orðstír í umhverfi
okkar og söfnuði. Okkur datt í hug, að þér gætuð hjálpað
okkur og sagt okkur, hvað Guð vill láta okkur gera. Þrátt
fyrir allt erum við Guðs börn“.
„Fyrst af öllu segir biblían mín“, svaraði Ethel, „ef
lýður minn, sá er við mig er kenndur, auðmýkir sig, og
þeir biðja og leita auglitis míns og snúa sér frá sínum
vondu vegum, þá vil ég heyra“. Þið skiljið, að þið verð-
ið að viðurkenna ranglæti ykkar í viðskiptum, og það
er þó nokkuð auðmýkjandi, og síðan að snúa ykkur frá
því, sem þið hafið verið að gera, þeim hlutum, sem ekki
sóma kristnum mönnum; þá, en ekki fyrr, mun Guð heyra
bænir ykkar“.
„Þér þurfið ekki að segja meira“, sagði einn mann-
anna og reis á fætur. „Guð hefir talað til mín í ljóðinu,
sem þér lásuð, og í orði sínu. Ég fer heim til að kippa
þessu í lag“.
„Það má vel vera, að þér hafið ekki fengið mikla mennt-
un, og vera má, að þér hafið ekki mikið af þessa heims
gæðum, frú Burkhardt, en Guð hefir gefið yður mikla
vizku“, sagði annar.
„Við viljum skilja eitthvað eftir hjá yður handa starfi
yðar“, sagði þriðji maðurinn, og þar með tæmdu þeir
veski sín á borðið hjá Ethel. Er þeir höfðu átt bænastund
varðandi vandamál sín, óskuðu þeir Ethel Guðs blessunar
og óku af stað, umbreyttir menn eftir heimsókn til hinnar
trúföstu þernu Guðs. Ethel keypti matborð, sem mikil
þörf var á, og stóla fyrir peningana, sem gestir hennar
skildu eftir. — (Framhald.)
---r—1---X--------
ÞANNIG FÓRU ÞEIR AÐ
Ekki mjög fyrir löngu voru þurrkar miklir í Hong Kong.
Búddatrúarmenn héldu þá sjö daga bæna-guðsþjónustu til
að biðja um regn. Bænatímanum lauk með því, að þeir
slepptu lausum sjö hundruðum spörva, dádýra, apa, fiska
og skjaldbaka, sem þeir höfðu keypt í heimilisdýrabúð-
Um og á torgum. Samkvæmt þeirra heimspeki var þurrk-
urinn því að kenna, að Búdda var reiður yfir syndum
mannanna og að friðþægja varð fyrir þær með því að
þyrma lífi dýranna.
Það er nú samt sem áður Drottinn Jesús, sem friðþægt
hefir fyrir syndir vor mannanna. Friðþæginguna gerði
hann með blöði sínu, úthelltu á krossinum á Golgata.
„Hann er friðþæging fyrir vorar syndir, og ekki einung-
is fyrir syndir vorar, heldur líka fyrir syndir alls heims-
ins“. (I. Jóh. 2. 2.).
Friðþægingin, hin eina, sem gildir fyrir Guði, hefir þeg-
ar farið fram. Hún bíður eftir því, að menn veiti henni
viðtöku, þiggi hana sem gjöf frá Guði. Hefir þá tekið á
móti frelsara þínum, sem er Drottinn Jesús Kristur?
(Að mestu eftir „The Sword of the Lord“.)