Norðurljósið - 01.11.1963, Blaðsíða 1

44. árg.
Nóvember
1963
11. tbl.
HUGSÁÐ TIL LYKTA
Eftir Robert A. Laidlaw, Nýja Sjálandi.
Þegar ég heimsótti Ástralíu, var ég beðinn að ávarpa
hóp nemenda við Sidney háskólann og ræða efnið „Astæð-
an hvers vegna?“ sem sjálfsagt var kosið vegna þess, að
ég hafði fyrir nokkrum árum ritað litla bók, sem hét þessu
nafni (nefnd „Hvers vegna?“ í ísl. þýð.). Hún hefir verið
prentuð í meira en 10 milljónum eintaka. Þar sem biblían
segir í I. Pét. 3. 15.: „Verið ætíð búnir til varnar fyrir
hverjum manni, er krefst af yður reikningsskapar fyrir þá
von, sem í yður er,“ þá gladdi það mig að verða við beiðni
þeirra. Það, sem hér fer á eftir, er útdráttur úr því, sem
ég sagði við þá.
Strangasti mælikvarðinn, á hvað sem er, verður þessi:
Er það nothœft? Kemur trúin á Krist mönnum í lifandi
samband við Guð? Eg vil segja frá dæmi þess.
Við hjónin vorum með börnum okkar á ferð í Þýzka-
landi í ágúst 1939. Er við sáum hernaðarskýin hranna sig,
stakk ég upp á því, að við skyldum biðja um það, hvort
hún ætti að fara til Nýja Sjálands, meðan ég væri kyrr í
Bretlandi til að sinna kristilegu starfi meðal hermannanna.
Því meir sem við báðum um þetta, því betur fundum við,
að þetta væri Guðs vilji.
Við snerum aftur til Englands á föstudag, 1. september.
Eg lét strika mig út sem farþega til Nýja Sjálands, en
lét bóka konu mína og börn, að fjölskyldan færi næsta
þriðjudag. Bretland sagði Þýzkalandi stríð á hendur sunnu-
Baginn 3. september, og næsta morgun, mánudag, sögðu
blöðin frá með stórum fyrirsögnum, að „Aþenia“ hefði
verið sökkt af þýzkum kafbátum.
Þetta gerði mig að sjálfsögðu órólegan, þar sem mér
b'innst, að vegna svo yfirvofandi hættu, ætti ég að fylgja
Ijölskyldu minni. Viðskiptamál héldu mér bundnum, unz
klukkan var 3. Er ég kom í gistihúsið, fann ég þar konu
ftbna og einn sona minna, sem biðu eftir mér. Eg sagði
þeim, hvað mér lá á hjarta. Konan mín stakk upp á því,
ab við færum og fengjum okkur tebolla og ræddum málið
a meðan.
Þegar í stað fann ég sterka hvöt hjá mér að vera kyrr
°g biðja, svo að ég stakk upp á því, að þau létu mig
einan, en færu sjálf. Þetta er svo bæn mín, sem ég bað:
„0, Guð, hér eru knýjandi kringumstæður, — það er
enginn tími til að bíða með þolinmæði eftir þér. Það er
bráðnauðsynlegt, að ég fái að vita vilja þinn þegar í stað.
Eg veit ekki, hvernig þú getur gert hann mér ljósan, en ég
veit þú getur það, og af minni hálfu lofa ég því að vera
hlýðinn opinberuðum vilja þínum.“
Ég var aðeins búinn að segja þetta, þegar var barið á
dyr, og sendisveinn rétti mér símskeyti frá Nýja Sjálandi,
sem hljóðaði þannig: „Hikaðu ekki við að vera kyrr í
Bretlandi og taka þátt í kristilegu hermannastarfi; við
höldum öllu gangandi,“ undirritað „W. M.“
Eins og þið getið ímyndað )rkkur, kvaddi ég konu mína
og fjölskyldu með fullkominni hugarró, er þau lögðu af
stað í fyrstu skipalestinni, sem sigldi frá Bretlandi eftir
byrjun stríðsins. Hálfum mánuði síðar fékk ég flugbréf
frá hr. M., sem sagði: „Eg man, að þú sagðir fyrir tveimur
árum eða svo, að kæmi annað stríð, mundir þú vilja vera
erlendis og fara með fagnaðarerindið til hermannanna, og
einkennileg áhrif hafa komið til mín á þá ieið, að þú sért
að biðja í London um leiðbeiningu og að ég eigi að senda
þér símskeyti, sem muni verða þér leiðbeining frá Guði.“
Hr. M. var 12.000 mílur (19.200) km í burtu hinum
megin á hnettinum. Samt verkuðu þessi áhrif á huga hans,
jafnvel áður en ég vissi, að „Aþenia“ hafði verið sökkt.
En símskeytið, sem hann sendi mér frá Nýja Sjálandi fékk
ég í London á nákvæmlega réttu andartaki. Eigin með-
vitund mín, með fjörutíu ára reynslu að baki, sannfærir
mig um, að fyrir meðalgöngu Jesú Krists geti maðurinn
komizt í lifandi samband við Guð og þekkt vilja hans.
Auðvitað neita ég því ekki, að trúin á sín vandamál, en
það fylgja einnig vantrúnni vandamál. En Guð hefir
gefið oss fullkomna lausn á öllum slíkum vandamálum í
Jóh. 7. 17.: „Ef sá er nokkur, sem vill gera vilja hans
(vilja Guðs), hann mun komast að raun um (vita)“. Samt
er þetta sú aðferð, sem við viljum sízt af öllu nota, að gefa
okkur undir vilja Guðs og hætta að láta stjórnast af eigin
vilja.