Norðurljósið - 01.11.1963, Blaðsíða 4

84
NORÐURLJÓSIÐ
ETHEL EKKERT
Eftir Hope Evangeline.
18. kajli. (Framhald).
Elsie.
Það var ekki löngu eftir jól, að Elsie, sextán ára stúlka
frá yndislegu heimili, kom til að finna Ethel. Hún grét
eins og hún ætlaði að springa. Ethel reyndi að hugga hana
og tókst að lokum að fá hana til að segja allt af létta.
„Ó, frú Burkhardt,“ sagði hún, „ég hefi gert eitthvað
hræðilegt, ekki eingöngu sjálfri mér, heldur foreldrum
mínum. Ég er aðeins sextán ára, og ég vildi endilega vera
með hópi af unglingum, sem móðir mín hafði varað mig
við. Þetta var mjög léttúðugt fólk, og móðir mín var svo
áhyggjufull út af því, að ég var með því. Ég hélt samt
áfram með þrjózku, unz ég komst að því fyrir nokkrum
dögum, að ég var orðin vanfær. Ég blátt áfram gat ekki
sagt móður minni það, frú Burkhardt, svo að ég nældi
miða á koddann hennar, og ég skrifaði á hann: „Ég er
vanfær.“ Ég get ekki sagt þér frá því, sem þá kom fyrir.
Það er svo skelfilegt.“
„Haltu áfram, góða, þú getur sagt mér alla söguna, og
það getur verið, að ég geti hjálpað þér.“
„Jæja,“ sagði Elsie snöktandi, „þegar vesalings móðir
mín las miðann, datt hún niður dauð, hjá rúminu.“ Síðan
grét hún eins og hún mundi springa. „Eaðir minn fann
hana, og þegar hann las miðann, sagði hann mér að fara
og koma aldrei aftur. Ó, hvað get ég gert? Ég hefi engan
að fara til. Ég er enn í skóla, og þangað get ég ekki farið
aftur. Einhver sagði mér frá þér, frú Burkhardt, og ég
held þú getir ekki neitt, en ég varð að segja einhverjum
frá, hve hræðilegt það er, sem ég hefi gert.“
„Þú getur ekki gert neitt viðvíkjandi því, sem þú hefir
gert, Elsie, en ég þekki einhvern, sem getur það. Nafn
hans er Jesús, og það skiptir engu máli, hvað þú hefir gert,
hann mun fyrirgefa þér. Það er ekki hið allra versta, sem
komið getur fyrir, að þú eignist barn, þó að þú sért ógift.
Allra versta syndin er sú: að hafna Kristi. Honum stendur
ekki á sama, hvað verður um þig, og hann getur læknað
brostna hjartað þitt, Elsie. Við skulum sjá, hvað hann
segir í orði sinu um fólk eins og þig.“ Hún lauk svo upp
biblíunni og las Hósea 14. 4., 5.: „Hjá þér hlýtur hinn
munaðarlausi líkn. Ég vil lækna fráhvarf þeirra, elska þá
af frjálsum vilja, því að reiði mín hefir snúið sér frá
þeim.“ Þú skilur það, Elsie, að jafnvel þótt þú sért föður-
laus nú, getur þú fundið miskunn hjá þínum himneska
Föður. Hann mun elska þig. Hann er ekki reiður við þig,
ef þú ert hrygg vegna synda þinna, og hann mun lækna
fráhvarf þitt.“
„Heldur þú í raun og veru, að hann geri þetta, frú Burk-
hardt? Ég hélt, að Guð mundi aldrei fyrirgefa mér, og
að ég kæmist aldrei til himnaríkis, þegar ég dey.“
„Elsie, hann segir: „Öllum þeim, sem tóku við honum,
gaf hann rétt til að verða Guðs börn.“ Þú þarft ekki nema
að veita honum viðtöku, og hann mun fleygja fortíð þinni
bak við sig og aldrei minnast hennar framar. í Filippí-
bréfinu 3. 14. segir hann: „Ég gleymi því, sem að baki
er, en seilist eftir því, sem fyrir framan er, og keppi þannig
að markinu, til verðlaunanna, sem himinköllun Guðs fyrir
Krist Jesúm býður.“ Krjúptu niður með mér, Elsie, og við
skulum biðja hann að koma inn í hjarta þitt og létta af
þér byrði syndanna og hjálpa þér til að treysta sér.“ Er
þær báðust fyrir, vissi Elsie, að hún var endurfædd og
að hún treysti Drottni Jesú til að sjá um alla framtíð sína.
Hún dvaldi hjá Ethel, og dag nokkurn talaði Guð til
föður hennar, og hann kom að finna hana. Hann varð
undrandi að sjá, hve vel og ánægjulega hún leit út, þrátt
fyrir það, hve einmana hún var eftir lát móður sinnar.
Þetta gaf henni tækifæri til að vitna fyrir honum. Hún
sagði honum frá Drottni Jesú Kristi, sem hafði mætt
henni og hreinsað hana af allri synd og algerlega fyrirgefið
henni. Er hún sagði frá þessu, þiðnaði hjarta föður hennar,
og hann tók einnig á móti Kristi sem frelsara sínum. Seinna
kynntist hann og kvæntist dásamlegri stúlku í Hjálpræðis-
hernum. Elsie giftist líka ungum, sannkristnum manni, og
saman fóru þau út í þjónustu Drottins. Enn þá einu sinni
hafði Ethel rétt fram hendur kærleika síns og meðaumk-
unar til að bjarga týndum sauð, og nú hafði hún enn einn
til að bæta við í sauðabyrgi sitt.
19. kafli.
Veikindi Ethelar.
Ethel hélt áfram starfinu dag eftir dag. Hún svaraði
símahringingum fólks, sem átti í erfiðleikum, hún baðst
fyrir hjá hinum sjúku í sjúkrahúsum og í heilsuhælum.
En hún vann of mikið og fékk þess vegna alvarlegt hjarta-
kast. Hún var flutt í sjúkrahús, og færustu sérfræðingar
voru fengnir til hennar. Hjúkrunarkonur varð hún að hafa
hjá sér allan sólarhringinn, og enginn vissi um tíma, hvort
hún mundi ná sér og geta haldið starfi sínu áfram eða
ekki. Hún hafði mjög hægt um sig vikum saman. Þegar
henni fór að batna, sagði hún við einn gesta sinna: „Ég
held ekki, að ég muni deyja núna, vegna þess að ég vil
ekki deyja. Ég finn, að Drottinn hefir enn meira handa mér
að gera. Þegar við eigum að deyja, hefir Drottinn lofað
að gefa okkur náð til að deyja, og ég hefi ekki fengið
hana, svo að ég held, að tími minn sé ekki kominn enn þá.“
Hún styrktist betur með hverjum degi, unz hún gat setið
uppi í rúminu, tekið á móti heimsækjendum og opnað
sjálf bréfin sín. Sjáanlega var tími hennar ekki kominn
enn, og hún vissi það.
Dag nokkurn leit hjartasérfræðingurinn mikli inn til
hennar. „Hvernig líður yður í dag?“ spurði hann.
„Ég lofa Drottin, læknir,“ svaraði hún. „Þér vitið,
læknir, að Drottinn hefir bræðsluhert hjarta mitt.“
„Bræðsluhert hjarta yðar, frú Burkhardt. Hvað eigið
þér við með því?“ spurði hann og furðaði sig á notkun
orðsins „bræðsluhert“.“
„Ég á við, að hann hefir læknað það. Mér líður ágæt-
lega.“
Læknirinn varð að viðurkenna, að hjarta hennar virtist
miklu nær réttu lagi, og hann sagði, að héldi henni áfrarn
að batna svona, gæti hún bráðum farið heim.
„En,“ sagði hann, „hvernig ætlið þér að fara að þVJ