Norðurljósið - 01.11.1963, Blaðsíða 7

NORÐURLJÓSIÐ
87
hluta dags og lá uppi í rúmi mínu, í hræðilegum vandræð-
um, þegar rödd sagði við mig: „Villi, ef þú ert ekki sann-
arlega frelsaður, þá veiztu, hvernig þú getur orðið það“.
Sem elding var ég kominn á kné við rúmið mitt og sagði:
„Drottinn Jesús, hafi ég aldrei veitt þér viðtöku áður
sem frelsara mínum, þá geri ég það nú“. Komi það fyrir
nú, að ég hrasi eða djöfullinn hvísli efasemdum að mér,
þá segi ég: „Allt í lagi, djöfull, ég skal bráðum jafna um
þig”. Og þá segi ég við Drottin og sný mér að honum:
„Drottinn, hafir þú ekki verið Drottinn minn áður, þá
ertu það nú“ “.
Hættu að horfa INN á við, þar sem efasemdir einar búa.
Horfðu stöðugt UPP á við, þar sem hinn særði Jesús, á-
byrgðarmaður okkar, situr við hægri hönd Guðs sem sönn-
un þess, að Guð sé ánægður með verk hans, og sem trygg-
ing þess, að við komum þangað líka, af því að hann er
þar sem „frumburður meðal margra bræðra".
LÁTTU ÞENNAN SANNLEIKA FESTAST í HUGA
ÞÉR. ÞAÐ ER EKKISÚ TEGUND TRÚAR, SEM ÉG HEFI,
HELDUR SIJ TEGUND VERKS. SEM HANN VANN. -
HIÐ FULLKOMNA VERK, SEM ALGERLEGA MÆTIR
KRÖFUM HINS HEILAGA GUÐS GAGNVART MÉR,
SEM GEFUR MÉR FULLVISSUNA UM FRELSUN SÁL-
AR MINNAR.
Þessi tegund fullvissu er alveg gagnstæð sjálfstrausti.
Hún er gleðirík tileinkun og mat á verki Krists, óhaggan-
legt bjarg undir fótum Guðs heilögu.
Fullvissa blessuð! Frelsari’ er minn
forsmekkur sælu, í dýrð kem ég inn.
Hjálpræði á ég, eign Guðs svo kær,
Andinn mig fæddi, blóð Krists mig þvær.
--------------x---------
URÐU ÞEIR EKKI GLAÐIR?
Á undanförnum áratugum hafa verið uppi raddir um
það meðal manna, sem guðfræði stunda, að Páll postuli
sé ekki höfundur allra þeirra bréfa, sem kennd eru við
hann í Nýja testamentinu. Tveir brezkir fræðakönnuðir
tóku sig nýlega til og rannsökuðu þetta mál með aðstoð
rafeindaheila. Niðurstaðan varð, að það væru aðeins fjög-
ur bréf í Ntm. eftir Pál, sem sé Rómverjabréfið, I. og II.,
Korintubréf og Galatabréfið. Um Fílemonsbréfið voru
þeir ekki vissir.
Rannsókn þeirra er gerð á þeim grundvelli, að rithöf-
undar hafa jafnan hver sinn stíl eða rithátt. Auðvitað er
talið sjálfsagt, að Andi Guðs, sem innblés rit Páls, lúti
sömu lögum og venjulegir, dauðlegir menn, að Páll hafi
sem aðrir höfundar átt sinn hefðbundna rithátt, sem hann
hafi ekki vikið frá, hvaða efni, sem hann var að rita um.
Sönnun þeirra félaga og rafeindaheilans sannar samt
ekki nokkurn skapaðan hlut annað en það, að hvorki þeim
eða vélinni er gefin hin andlega speki. Vélin getur talið
°rð, eins og t. d. „og“, hve langt bil er á milli þess, að
Páll notar það, hve oft það er endurtekið og hve oft það
byrjar setningu. En efnið, sjálft innihald orðanna, fer
að sjálfsögðu fram hjá vélheilanum. Er því jafnt á kom-
með rafeindaheilanum og blindum manni, sem á að
dæma um liti.
Svo er annað. Skáldið Einar H. Kvaran fann eitt sinn
ástæðu til að geta þess, að hann hugsaði þá og ritaði ó-
líkt því, sem hann gerði 40 árum fyrr. Sama á sér stað
um fleiri höfunda, ritháttur þeirra breytist með aldrinum.
Orðaforðinn vex, smekkurinn og skoðanir standa ekki
í stað. Fróðlegt væri að láta rafeindaheila skera úr því,
hvort lofsöngurinn „Ó, Guð vors lands“ og „Vísur Skugga-
Sveins“ væru eftir sama höfund. Eða „Lísa í Undralandi“
og stærðfræðiritgerðir höfundar hennar.
Eigi að síður er þetta þó fróðlegt að einu leyti. Svæsn-
ustu niðurrifs-guðfræðingar Þýzkalands viðurkenndu á
sínum tíma einmitt þessi fjögur áðurnefndu bréf, að þau
væru óneitanlega eftir Pál. Þeir menn, sem stríða við efa-
semdir, geta því lesið þessi bréf með þeirri fullvissu, að
nú sé það vísindalega sannað, að þessi bréf séu eftir Pál,
upprunalegar heimildir um trú hans og boðskap, sem ger-
breytti öllum, sem tóku hana, líkt og hann sjálfur var
gerbreyttur orðinn.
Efagjarni vinur, viltu nú ekki taka Nýja testamentið
þitt og lesa þessi bréf Páls með bæn til Guðs um skilning
á þeim og með fúsleika hjartans að trúa öllu því, sem þú
lest þar, og breyta samkvæmt því? Láttu mig vita, ef þú
skyldir gera þetta og iðrast þess eftir á.
Mergur málsins er sá, að maður, sem trúir sannleikanum,
sem Páll boðar í þessum fjórum bréfum, mun á eftir trúa
öllu, sem stendur í biblíunni. S. G. J.
---------x-——-——
Er unnt að brenna syndir sínar?
Sunnudaginn í föstuinngang s. 1. gerðist það í meþó-
distakirkju í Norfolk, Virginia, Bandaríkjunum, að tvö
kertaljós brunnu á altarinu, á milli þeirra stóðu grunnar
vatnsskálar. Safnaðarfólk gekk upp að altarinu með
pappírsmiða í hendi, sem á voru skráðar þær syndir, sem
fólkið taldi sig hafa drýgt undanfarið ár. Miðana brenndi
það í logum kertanna, en fleygði öskunni í vatnsskálarnar.
Blað nokkurt, sem ritaði um þennan atburð, komst svo
að orði: „Væri það ekki gaman, ef við gætum komið öll-
um okkar smágöllum fyrir á einum pappírsmiða, og að
það væri svona auðvelt að losna við sínar vondu venjur.“
Ritstj. Nlj. finnst, að annað hvort hafi þetta verið frá-
bærlega vandað fólk eða þá hitt, sem er öllu líklegra, að
það hafi verið andlega sjóndapurt og illa uppfrætt í heil-
næmri kenningu Drottins Jesú Krists.
Því fer víðs fjarri, að unnt sé að brenna upp syndir sínar
í kertisloga. Hefði það verið unnt, hefði Drottinn Jesús
getað sparað sér sálarstríðið í Getsemane, húðstrýkingu í
höll Pílatusar og krossfestingu á Golgata. Ef það væri
kleift að brenna syndir og afmá þær á þann veg, þá hefði
Faðirinn á himni svarað bæn Sonarins í Getsemane og
látið bikar kvala, smánar og syndabyrðar fara fram hjá
honum. Hvers vegna svaraði Guð ekki bæn hans?
Það var vegna þess, að „eigi fæst fyrirgefning án úthell-
ingar blóðs.“ Synd er dauðasök. „Sú sálin, sem syndgar,
hún skal deyja,“ hefir Guð sagt. Þeim dauðadómi varð
ekki brtytt, nema vegna friðþægingarblóðs Krists, úthelltu
á Golgata. Þess vegna hlaut Kristur að deyja, hversu sárt
og kvalafullt sem það var.
Uthelling blóðsins, blóðs Krists, hefir átt sér stað. Þess
vegna er til örugg syndafyrirgefning handa þér og mér.