Norðurljósið - 01.11.1963, Blaðsíða 6

86
NORÐURLJÓSIÐ
Molar frá borði Meistarans.
(Greinir handa lœrisveinum Krists.)
Fullvissa.
EFTIR ROBERT A. LAIDLAW, NÝJA SJÁLANDI
( Niðurlag.)
Við skulum nú draga líkingu frá páskunum í Egypta-
landi. I II. Mósebók 12. kafla lesum við: „Er ég sé blóðið,
mun ég ganga fram hjá yður.“ Tveir unglingar eiga heima
í samliggjandi húsum. Hvor um sig er elzti sonur í sinni
fjölskyldu. Lömbunum hefir verið slátrað og blóðinu roðið
á dyrastafina og dyratréð. Miðnætti nálgast. Annar ungi
maðurinn stendur fölur og skjálfandi, hinn í næsta húsi er
algerlega rólegur. Þó er hvorugur öruggari en hinn. Guð
horfir á blóðið, en ekki á tegund trúarinnar, hvort hún er
mikil eða lítil hjá þeim, sem blóðið verndar.
Þoð, sem veitir mér hjólpræðið og fullvissuna, er ekki það, sem
ég trúi um sjólfan mig, — trú mín — úkvörðun min, eða traust
mitt, heldur það, sem ég trúi um Krist, úlit Guðs á synd minni og
fullnægingin, sem gildi Krists og verk veita honum.
Þegar þú skoðar málið frá sjónarmiði Guðs, þá mun
fullvissan fylla svo hjarta þitt, að út úr flóir.
Blóðið gerir mig ÓHULTAN.
Orðið gerir mig FULLVISSAN.
Setjum svo, að ég skuldi manni 12.000 kr., og að ég hafi
ekkert til að greiða þær með. Faðir minn segir við mig:
„Hvað gengur að þér, sonur minn?“ Ég segi: „Ég hefi
fengið að láni 12.000 kr. hjá honum Smith, sem lánar
peninga, og nú hótar hann mér lögsókn.“ „Hvað er þetta?“
segir faðir minn, „veiztu ekki, að ég elska þig?“ „Ég þarfn-
ast ekki elsku þinnar, faðir minn, heldur peninga þinna til
þess að geta á réttlátan hátt losað mig við skuldina hjá
Smith.“ Faðir minn greiðir þá 12.000 krónurnar og færir
mér kvittunina.
Gáðu nú oð: 12.000 krónurnar gera mig óhultan, en kvittunin
gerir mig öruggan, alveg eins og það er blóð Krists, sem gerir mig
ohultan, og Orð Guðs, sem gerir mig öruggan.
Kvittunin er ekki hið sama sem greiðslan, — þessu
tvennu má ekki rugla saman. Næsta dag mæti ég Smith,
lánsala, og hann segir: „Heyrðu, karl minn, nú er ég bú-
inn að krækja í þig, borgaðu mér 12.000 krónurnar.“
„Nei“, segi ég, „ég skulda þér ekki grænan eyri.“ „Þú
hefir ekki borgað mér nokkurn skapaðan hlut,“ segir hann.
Ég viðurkenni það, en bæti við: „Einhver annar hefir
greitt skuldina alla til fulls, og ég hefi kvittunina frá þér.“
En setjum svo, að Smith sé heiðarlegur maður, taki í hönd
mér, þegar hann mætir mér, og segi: „Ég óska þér til
hamingju með að vera laus við skuldina hjá mér og úr
allri hættu.“ Mundi ég þá vera nokkuð hræddur um, að
skuldin væri ekki greidd? Þetta er sú afstaða, sem Guð
setur mig og þig í. Hann var sá, sem við skulduðum. En
einkasonur hans greiddi skuldina á krossinum á Golgata,
og Guð hefir gefið okkur skriflega kvittun sína hér á jörð
í orði sínu. Og til þess að forðast allan hugsanlegan mis-
skilning, hefir hann sett Jesúm sem lifandi kvittun sér til
hægri handar með stimpilmerki greiðslunnar í lófum sér.
RITAÐA ORÐIÐ Á JÖRÐU, LIFANDI ORÐIÐ Á HIMN-
UM, — er ég þá örugglega orðinn hólpinn? Alveg eins
áreiðanlega og Guð er á himnum og alveg eins áreiðanlega
og það, að ég verð að standa frammi fyrir honum, svo
fullviss er ég um það, að ég er óhultur.
Hvernig fer, ef ég syndga?
Mun ég þá ekki syndga? Jú. Og mun ég þá ekki efast
um frelsun sálar minnar? Jú, ef þú lítur ekki á málið frá
sjónarmiði Guðs, heldur þínu eigin. Vér skulum muna
það, að vér erum nú í fjölskyldu Guðs. Þegar móðir er
að kenna barni sínu að ganga og það dettur, þá fleygir
hún því ekki út um gluggann. Hún tekur það upp og læt-
ur það leggja af stað aftur, af því að hrösun þess slítur
ekki fjölskylduböndin. FAÐIRINN SÝNIR NÝFÆDD-
UM BÖRNUM SÍNUM í KRISTI LANGTUM MEIRI
VIÐKVÆMNI EN NOKKUR MÓÐIR.
Það getur komið fyrir, að við syndgum, en hér er orð
hans, ritað til kristinna manna, ekki óendurfæddra, í I.
Jóh. 1. 9.‘. „Ef vér játum syndir vorar, þá er hann trúr
og réttlátur, svo að hann fyrirgefur oss syndirnar og
hreinsar oss af öllu ranglæti“. Og fyrsta versið í 2. kafla
sama bréfs segir: „Börnin mín, þetta skrifa ég yður, til
þess að þér skuluð ekki syndga; og enda þótt einhver
syndgi, höfum vér árnaðarmann hjá föðurnum, Jesúm
Krist hinn réttláta“. Guð hefir séð fyrir þessu að öllu
leyti. Hann fyrirgefur, af því að syndin er móðgun við
Guð. Hann hreinsar oss, af því að syndin er persónuleg
saurgun. Gáið svo að því, að það er enn þá Jesús Kristur
hinn réttláti, sem er fulltrúi vor á himnum.
Vinur minn einn var vanur að mynda þetta þannig: Það
er lítill drengur að leika sér í eldhúsinu hjá móður sinni
að knetti. Á bak við húsið er allt blautt og forugt. Móðir
hans þarf að bregða sér frá andartak og varar drenginn
við að fara út í forina. Utidyrnar standa opnar, knöttur-
inn skoppar út, drengurinn þýtur á eftir, skrikar fótur og
dettur og verður allur forugur. Móðir hans kemur aftur
og hittir hann grátandi. „Mér leiðist þetta svo, mamma,
ég ætlaði ekki að óhlýðnast þér, en ég hljóp út til að ná
í knöttinn minn“. Játning hans og iðrun eru sannar. Móð-
irin segir: „Sonur minn, ég skal fyrirgefa þér í þetta sinn,
vertu ekki óhlýðinn aftur. Farðu nú burt og leiktu þér“.
En litli snáðinn lítur á forug fötin sín, fætur og arma og
segir: „En, mamma, ætlarðu ekki að hreinsa mig?“ Þeg-
ar svo búið er að þvo honum og gera hann hreinan, leggur
hann handleggina um hálsinn á mömmu sinni. Samfélagið
er hnýtt að nýju. Þannig hefir Guð séð um það, að við
játningu vora fáum vér hvort tveggja fyrirgefningu hans
og tilfinningu um persónulega hreinsun.
Ég man eftir því, að ég dvaldi í sumarbúðum K.F.U.M-
fyrir 30 árum. Þar bar ungur sjómaður fram vitnisburð
sinn. Hann sagði: „Ég er sjómaður. Áður en ég sneri
mér, notaði ég viðbjóðslegan munnsöfnuð. Þegar ég hafðx
veitt Kristi viðtöku sem frelsara mínum, steig ég á skip
og viðurkenndi hann. Hér um bil mánuði seinna gerði
sjómaður nokkur mig afskaplega reiðan. Ég hellti yfir
hann blótsyrðarunu, og í sex mánuði á eftir var ég í Vítx
á jörðu, óttaðist, að ég væri alls ekki frelsaður. Óvinur-
inn hvíslaði stöðugt í eyra mér: „Villi, þú getur ekki ver-
ið sannkristinn, annars hefðir þú ekki gert þetta“. Eg
man svo vel eftir því, að ég var ekki á vakt einn seinni