Heimskringla - 18.08.1887, Blaðsíða 3

sýna honum fram á, að margt af
fiessu væru börn innflytjenda, sem
eptir jafnlanga ferð og hrakning
bæði ásjó og landi pyldu ekki lopt-
breytinguna og hinn sterka hita.
Gaf hann pað eptir, að mikið væri
haeft í pví, en sagði að skýrslurnar
sýudu hvað væru börn innflytjenda
og hvað ekki, og ljet jafnframt í
Ijósi vandræði sín, að koma íslend-
ingum til að skilja erindi sitt pegar
hann kæmi til að segja peirn að
hreinsa frá húsum sínum. Hann
kvaðst ekki vilja höfða mál gegn
peiin og láta pá verða fyrir fjárút-
látum fyr en í síðustu lög, en gaf
fyllilega I skyn, að ekki lægi annað
fyrir, í mörgum tilfellum. Hann
væri knúður til þess, einkum síðan
í lok júlí, að almenningur vaknaði
til meðvitundar um fyrrverandi al-
mennan sóðaskap og viðurkenndi að
slíkt hirðuleysi mætti ekki eiga sjer
stað framvegis.
Þaö er ómögulegt að neita pví,
að sumir ísl. hjer í bænum eru alls
ekki eptirbátar hjerlendra meðborg-
ara sinna með liirðuleysi í þessu efni,
sjálfsagt mestmegnis fyrir J>að, að
þeir íhuga ekki tjónið, sem af hirðu-
leysi getur leitt, nje hinar ströngu
reglur, er bæjarstjórnin má til að
beita til að afstýra gjöreyðandi pest.
Það er vonandi að peir, sem ekki
hafa fylgt boðum heilsu-umsjónar-
inannsins stranglega að undanförnu,
eða hafi ekki skilið pau, geri nú rögg
ásig, hreinsi garðana umhverfis hús-
•in og haldi peim hreinum, og pann-
ig sneiði hjá óþörfum málarekstri
og fjárútlátum.
[Ritstjórnin ábyrgist ekki meiningar
þíer, er fram koma i „röddurn almenn-
ings”.]
'Af Jjví að svo mikið hefur
dáið og er að deyja af börnum hjer
i Winnipeg úr uppköstum og niður-
gangi, (cholera infantum), vildi
jeg reyna að beuda umniium á pað,
sem helzt gæti spornað við pessari
veiki.
Skýrslur stjórnarlæknisins sýna,
að í júlímánuði hafa dáið hjer í
Winnipeg 62 börn, og af J>eim eru
17 Islenzk. Þetta sýnist mjer
nokkuð mikið samkvæmt fólksfjöld-
anum og jeg get ekki Imyndað
rnjer annað ejin að J>að komi af
röngum aðbúnaði og vondu viður-
væri.
Reglur J>ær, sem jeg hjermeð
ætla að gefa mönnum, eru, auk
reynzlu minnar. teknar úr ymsum
bókum eptir góða lækna:
1. Menn ætiu að forðast öll ó-
hreinindi, utan húss og innan; forð-
ast að láta skólp standa lengi í
husinu, og Jjegar kjöt eða fiskur er
farinn að úldna, J>á að koma því í
burtu sem fyrst.
2. Enginn ætti að hafa svo skólp-
fötu 1 húsi sínu, að hann hefði ekki
i henni dálítið af járnvitríoli (sulphate
of iron), J>ví að pað tekur burt
skaðsamlega og vonda lykt.
3. Mjög áríðandi er að hafa
kamrana hreina ; Jjví að pótt börn
>>kki komi J>ar út, pá geta hinir full-
orðnu borið inn sjúkdóinsefni með
sjer J>aðan. Til pess að halda peim
hreinum er ódýrast járnvitriol.
4. Börnin ættu að vera böðuð úr
volgu vatn daglega lielzt um hádeg-
isbilið meðan heitast er og síðan
perruð vel.
5. Fataskipti verður opt að liafa
á börnunum, og helztættu J>au ekki
**ð sofa í sömu fötunum, sem J>au
*'afa brúkað á daginn.
Snögg umskipti á liita og
kulda eru mjög hættuleg. [>að er
mj®í? fí°tt að hafa ullardúk vafinn
uin lífið á peirn.
7. Þegar veðrið leytír er girtt að
láta börnin vera eins mikið og hægt
er úti.
8. Allar mæður, sein geta, ættu
* að hafa börn sín á brjósti að minnsta
kosti 10 til 12 niánuði.
9. Ef ekki er hægt að koma pví
við að börnin sjeu á brjósti, ]>á
verður að gefa peim kúamjólk bland-
aða með tveim priðju pörtuin af
vatni, sem hefur sohlð, tvo fyrstu
mánuðina, síðan má blanda mjólkina
minna, gott er að láta hjer um bil
eina teskeið af matarsóda í hvern |
pott af pessari blöndu.
10. Ekki má gefa börnuiu súra
mjólk.
11. Menn skulu varast að geyma
injólkina í trjeílátum.
12. Bezt er að flóa hana áður en
hún er brúkuð.
13. Pelan og (( túttuna ” ætti að
j>vo í hvert skipti, [>egar [>að hefur
verið brúkað.
14. Þegar barnið hefur fengið
niðurgang verður að hætta að gefa
pví mjólkina, en gefa J>ví mysu
og dálítið Com-starch, eða Lac-
tated food.
15. Það er mjög óhollt að rugga
börnum eins mikið og vanalega á
sjer stað, og J>að á J>eim tlma, sem
verst gegnir nl. J>egar J>au eru ný-
búin að sjúga og maginn er fullur.
Hver fullorðinn maður, sem hefur
borðað sig saddann, vill helzt hvll-
ast eptir máltíðina; hann mundi
ekki taka [>að með pökkum að vera
skekinn frai v og aptur í vöggu.
Sömu tilfini, 'ingar hafa náttúrlega
börnin, pó að pau geti ekki sagt
frá pví.
Af pví að jeg hef heyrt marga
menn, bæði íslenzka og enska, láta
óánægju sína í Ijósi fyrir að hafa
verið sektaðir fyrir óprifnað, ætla
jeg að bætanokkrum orðum við J>að,
sem á undan er komið.
Þegar einhver einn er drepinn
með skotvopni, eggvopni eða eitri,
er sá, sem verkið hefur framið,
annaðhvort hengaur, hálshöggvin eða
settur í æfilangt fangelsi. Þegar
einhver, sem með óprifnaði, bæði
innan liúss og utan drepur marya
menn er J>að álitið ósanngjarnt að
sekta hann um nokkra dollara. Á-
byrgðin er auðvitað sú sama hjá
báðum afbrotsmönnunum. Sjerliver
maður, sem vill íhuga petta, getur
vitað hverju hann á að svara sjer.
Jeg hef sjeð háskaleg áhrif af
óhreinlæti heima á íslandi, en enn
pá háskalegri hjer, par sem sumar-
hitinn er miklu ineiri.
A\ M. Lambertsen.
Cirlpsy Ellair.
(Þýdd saga.)
(Farmhald).
Viltu ekki fara karl’?
,Jeg fer ekki nema stúlkan fari me’B
mjer’.
Tom sló til karls mets byssunni, en
fjell um leið ttatur á gólfið. Hinirtveir
komu hinum fallna fjelaga sínum til
hjálpar og beindust nú að karli, sem
hörfaði undan J>eim út til dyranna, og
var pá búinn að taka úr vösum sínum
tvær skammbyssur, er hann hjelt á sinni
í hvorri hendi og mitSaði peim spennt-
um á mennina og sagtSi: (Yarið ykkur
drengir. Hjer stendur sá gamli yilli-
köttur Carter', og liann er enginn leik-
soppur’.
Oestgjaflnu liljóp nú til og slökkti
ljósið. En einn þeirra greip Lucyu og
hljóp út. Skotindundu par inni í myrkr-
inu, hvert eptir annað.
Annar maður af pessum lióp ætlaði
út á eptir peim, sem fór með Lucyu,
en fjell fyrir skotum karls á prepskild-
inum. í sömu svlpan hljóp karlinn á
bak hesti sínum, og skaut um leið hest
þeirra, er stó* við dyrnar, hleypti 8YO
á stað á eptir peira sem fór með Lucyu.
,Jeg lield að karl pessi sje hvorki
eins gainall nje drukkinn sem liann læzt
vera', sagði gestgjattnn. ,Það verður
hörð kappreið á milli bónda og Tom
Bardwells, spái jeg, og jeg er hræddur
um að sá gamli vinni’.
Með því a* drepa hestinn og sleppa
lie.sti Bobs fyrirbyggði Gipsy alla eptir-
för.
,Þessi lierjans karl er enginn annar
en Gipsy Blair’ svaraði Bob—í illu skapi.
,Hvar er liestur pinn Bob?’ spurði
gestgjaflnn.
_.Ieg batt hann lijer skammt liurtu’,
svaraði Bob.
,Þú mátt ekki tefja; taktu liestinn og
farðu sein fljótast á eptir þeim. Hje pað
Gipsy Blair máttu óhætt trúa, a* þetta
er pjer tapað spil, ef hann nær Tom’.—
Bob fór nú að leyta hestsins, en sem von
var fann hann ekki. 4Spilið er tapað’
sagði hann við sjálfan sig. ,Gipsy er
auðsjáanlega með í leiknum’.
,Hvar er hesturinn?’ kallaði gestgjaf-
inn; ,þvl ferðu ekki?’
,Tapaður!’
,Gipsy er búin að ná honum, og þá
geturðu sjeð, hvernig komi* er', mælti
hinn særSi.
23. KAPlTULI.
Það var alls ekki ásetningur Gipsy,
að vekja ófrið, heldur einungis að hug-
hreysta Lucyu me* því að láta hana vita
af nærveru sinni.
Það, sem Gipsy óttaðist mest, var,
að þeir mundu hlaupa burt með hana, og
að því kom líka, en það var ekki meira
en tveggja mínútna rei* á milli Gipsy og
Bradwells, og hugsaði hann því að ná
honum fljótlega, og herti því eptirreið-
ina svo sein hann gat, þar til hann kom
á vegamót, og rakti þangað glöggva slóð-
ina, en |>á vandaðist málió, |>ví eptir báð-
um vegunum lágu nýjar hestaslóðir. Þar
varð liann að fara af baki og lýsa eptir
hvor sporin væru dýpri, svo hann elti
ekki hest Bobs. Yegurinn, er þau Lucya
höf*u farið, lá til fjallsins, og þóttist
Gipsy sjá, að það var ætlun Bradwells
að ná þar einhverju fylgsni og bíða þar
hinna.
Gipsy reið nú hvíldarlaust áfram þenn-
an veg í tvær kl.stundir, en þá var hest-
ur hans farina* lýjast, og hann sá sjálf-
ur, að ekki var allt með feldu, stanzaði
því og steig af baki.
,Mjer hefur leiðinlega yflrsjest’ sagði
Uipsy við sjálfan sig. (Skollinn hafi það.
/etta hefði jeg átt a* sjá fyr’.
Tom var brögðóttur líka. Hanu
hafði farið af baki og í skóginn, en sleppt
hestinum lausum eptir veginum. Og )>að
sá Gipsy nú, er hann lýsti meí skri*-
byttunni að slóðinni, og sá aS sporin voru
gryunri en áður. Hið einasta ráð var
nú að fara til baka aptur og finna hvar
Tom áði. Hann varð a* fara mílu vegar
aj>tur eptir veginum, áður en liann kæmi
þangað, sem Bradwell hafði skilið vi*
hestinn. Þegar liann fann áfangastað-
inn, glotti hann og mælti: ,Þar ná*i jeg
honum. Nú veit jeg hvar hann æir".
Það var komin apturelding; hestin-
um vatnaði liann í læk, er rann þar hjá,
gaf honum svo hafra úr sekk sínum, og
settist niður til snæðings. ÞaS leit ekki
út fyrir a* þa S væri neinn hraði á honum.
ÞaS var auðsje* að hann þóttist viss um
hvar Bradwell mundi vera, því eptir að
liafa snætt lagði hann sigtil hvíldar. Að
stundu iiðinni stóð hann upp aptur og
liafði fataskipti. Búningur sá, er hann
klæddist, var rau* skyrta með svörtum
kraga, og hjartarskinnsbuxur, og hattur
með lafandi, stórum börðum. Þessi bún-
ingur var þá veiðimannabúningur Norð-
ur Amerikumanna. Þegar hann hafði
þanuig búizt um og lilaðið skammbyssur
sínar, gekk hann vendilega frá farangri
sínum, steig svo á hest sinu og hjelt
áfram leiðar sinnar.
Langt upp í fjallshliðinni stó‘K gam-
alt. steinhús, er einhver landnámsmaður
hafði byggt endur fyrir löngu, en hafði
orðið að flýja sökum yflrgangs stiga-
inanna. Gipsy þekkti þennan stað og
bjóst haun við að Bradwell hefði leitað
þangað, og til kastalans (svo nefndu ræn-
ingjar húsið) hjelt lögregluþjónninn.
Hið eina er Gipsy óttaðist var það,
að búi* yrði að drepa Lucyu áður en
hann kæmi. Hann efaðist ekki um að
það væri ákvörðun Bobs a* rySja henni
úr vegi, svo hann gæti í ró og næfli notið
unaðsemda hins svikna fjár.
24. KAPÍTULI.
Tom Bardwell var maSur, seni ekki
hikaSi við að drepa menn á hvern liátt
sem vera vildi, einkuin ef það gat verið
sjálfum honum til einhvers hagnaðar.
Og hann vissi hvernig á Lueyu stóð, því
eins og þeir fjelagar komust a* orði,
höfðu hrafnarnir sagt. þeiin það: að hún
væri rikur erfingi, og að einhver skálkur
í St. Louis hefði rænt hana óðali hennar;
og að Bob Marvin var þessi skálkur
vissi Bradwell upp á sínar tíu fingur.
Fyrir þá skuld var Gipsy kvíðandi, að
Bradwell mundi stytta Lucyu stundir,
því Bradwell liafði þá en betra tangar-
hald á Bob Marvin, og gat þá brúkað
þessa hans leyndu lesti, sem hann vissi
svo vel um, fyrir keyri á vin sinn.
Það var um nónbilað lögregluþjónn-
inn sá gamla hrörlega húsi*, og honum
brá heldr í brún, þegar hann sá Brad-
well þar, umkringdann af tólf, heldur
sripþungum drengjum; suma þeirra
þekkti hann frá fyrri timum. Þar var
einn í liópnum, sem honuin varð einkum
starsýnt á, sá hjet Bradden. Hann var
svarin óvinur Gipsy; lögregluþjónninn
hafði nefnilega einu sinni fengið flngur
í hár hans, og koini* lionum í ,gráa kof-
ann’, og þar átti liann að geymast tíu ár,
en liafði slopplð þaðan aptur eptir tvö ár,
og lijer e'mmitt sáust þeir nú fyrst aptur.
Það var í sannleika enginn gle*i-
lelkvðllur fyrir Gipsy, þvl þarna mætti
hanu óvin, sem t>œði var slægur og
skarpskygn, og sem liafði svarið að
liefna óvægilega á Gipsy, þegar fundum
þeirra bæri saman. Og hann var ongin
huglaus skrumari eins og Burt Clark,
heldur var hann grimmur sem tígrisdýr
og hefnigjarn sem fíll.
Gipsy þótti ómannlegt að snúa apt-
ur að öllu óreyndu. Hann vildi heldur
halda lengra áfram og taka svo því sem
að höndum bæri. ,Bradden er glögg-
skygn, og illt aB villa hann’. hugsaði
Gipsy, ,en sjái hann ekki gegnum skýl-
una, þá er engin hætta á ferðum’,
Gipsy fór nú af baki og batt hest
sinn við trje, og gekk svo beint heim
til mannanna, er sátu kringum eld, er
þeir höfðu kveikt. Þegar þeir sáu hann
koma, stóðu allir upp í senn og tóku
vopn sin.
Gipsy gekk hiklaust og ófeiminn til
þeirra og mælti.: (Heill og sæll Bradden,
gamli kunningi!’
,Sæll, ókunni maður. Jog þekki
þig ekki, en þú þekkir mig’.
,Og þú þekkir mig ekki? Það var
skrítið. Manstu þá ekki, þegar jeg
lijálpaði þjer til að sleppa út úr Goliet-
fangelsinu?’
(Hvert er nafn þitt ?’
,Og þii.iettirað muna það, þar sem við
vorum saman um að finna ráð til út-
vegs, til a* sleppa úr fangelsinu, og sem
þú munt muna að okkur heppnaðist svo
vel’.
Lögregluþjótininn liafði fiskað alla
þessa leyndardómssögu llraddens á þann
liátt: að hann hafSi náð sakadólgi, sem
sloppið liafði úr hinu umgetna fang-
elsi, og tælt upp úr honum allt um það,
hvernig eða meí hvaða ráðum þeir kom-
ust burt.
,Jeg lireint sagt þekki þig ekki'.
,Jeg verð þá að koma nær. Jeg
vona þú hafir þó ekki gleymt. mjer al-
gerlega’, sagði lögregluþjónuinn, um
leið og hann ýtti liattinum sinum aptur
á hnakkann og gekk til hins eiðsvarna
óvinar síns. ,Sjáðu mig nú; aðgættu
mig nú vel’.
Vjer höfum áður sje* merki þess,
að lögregluþjónninn var bæði hraustur
og djarfur, en þessi dirfska lians yfir
gekk allt anuað.—Bradden stóð um
stund og virti hann fyrir sjer. En
liverjar liugsanir Gipsy muni liafa haft
meðan Bradden var að virða liann fyrir
sjer, getum vjer betur gert oss i hug-
arlund en sagt frá.
,Nei, jegget ekkikomið þjer fyrir mig’
sagði Bradden. Glpsy hló, og svaraði:
,Þett.a er þó merkilegt, að þú skulir
ekki muna eptir pipardósinni’.
,Er nafn þitt Bouden ?’
tSv<> er, fjelagi. Þar fannstu þaS'.
tHjer er liönd mín. Þú verður að
fyrirgefa, þó jeg ekki þekkti þig svo
fljótlega. Þú veizt að síðan vlð slupp-
um úr búritiu eru nú liðin þrjú ár’.
,Satt er það kunningi. Eu jeg vona
a* jeg sje samt velkontinn''
jAuðvitað’.
Bradden kynnti nú fjelögum sinum
þennau nýkomna vin sinn Bouden, þó
það í raun rjettri væri öldungis óþart,
því lögregluþjónninn þekkti þá alla, og
hafði komið sumum þeirra inn fyrir lás
einhvern tíma.
Þeir settust nú aS dagverði og buðu
lionum með sjer sem tilheyrandi hópn-
um. Bradden tók fyrstur til máls og
sagði: ,Hví komstu hingað Bouden til
kastala vors ?’
,Til að leyta mjer skýlis’.
,Hvað er nú að ?’
,Lif mitt og frelsi er i hættu'-.
Jivernig þekktir þú þennan sta* sem
öruggt hæli ?’
,Jeg varhjer fyrir fjórum árum sið-
an, en Gipsy Blair snu*ra*i upp fjelag
vort’.
,Og eyðilagði það ?’
jJá, en jeg komst undan, og siðan
hefur hann allt af verið á hnetskóg eptir
mjer’.
,Veiztu hvar Gipsy er nú ?’
,Já, jeg var nær því fallinn i greip-
ar hans í gærkveldi’.
,HVár var hann þá ?’
4Á leið til Fjórðalæks’.
Jlvernig veiztu þaö ?’
Af samtali hans og gestgjafans".
Jlvernig var liann búin’, SpurSi
Bradwell.
(Fornlegum bænda búningi’.
,Já, jeg mátti vita a* það var hann’.
.llvað? Tom’, spurfii Bradden.
Lögregluþjónninn leit stórum augum
á Toin og sagði um lei*: Aláske þú
hafir verið með i stúlkuráninu við
Fjórðalæk ?’
,Hvað veiztu um þa‘5?’ spurði Tom
bistur.
(Og það er ekki þess vert að verða
vondur út af, fjelagi. Það sem jeg veit
um það, hef jeg eptir Bob Marvin’.
(Eptir Bob Marvin’? spurði Brad-
well.
(Já, eptir honum’.
(Og livar?’
,í St. Louis’.
(Hvernig mundi hann segja þjer
nokkuð þvi viðvíkjandi’.
(Það er ekkert undarlegt við það;
hann vill nefnilega fá inig til að hjálpa
sjer, en jeg hef ails enga tiltrú til hans.
Hann skuldar mjer peninga fyrir lítil-
ræði, er jeg gerði fvrir hann, og þegar
jeg komst að því, að Gipsy heftsi tillit
með stúlkunni, þá sagtii jeg þvert nei,
því jeg er ekki alveg tilbúinn að taka á
móti klóm hans’.
(Og þú sag*ist hafa sjeð Gipsy i
gærkveldi’.
(Já’.
(Hvað hafkist hann i>á að ?’
(Hann var að leita að Bob Marvin
og fann hann’.
(Hvar, og hvenær ?'
(í nótt’.
(Þvi a*varaðir J.ú Bob ekki ?’
(Því jeg hafði nóg me* sjálfan mig’.
25. KAPÍTULL
Uöksemda tálsnörur Gipsy blinduðu
þá svo a* þeir sáu ekki hið rjetta. Og
hann var liróðugur með sjálfum sjer, að
geta villt sjónar fyrir þeim með þessu
ofdirfskufulia fyrirtæki.—Og þessi vogun
var honum mjög eiginle.g. Með henni
hafði hann lagt mörgum fanti snöru um
háls.
Bardwell t<>k nú aptur til máls og
spurði: (Veiztu liverja Bob fjekk tll að
ná stúlkunni ?’.
,Nei, allt sem jeg veit er það, at> jeg
vildi ekkert við þaS elga; og hjerna ykk-
ur að segja, þótti mjer vænt að sjá Gipsy
kúga Bob eins og hann gerði'.
(Þjer er fremur kalt til Bobs heyri
jfig’-
(Já, svo er. Jeg mundi glaður eySi-
leggja áform hiins, og engu óglaðari sjá
hann hengdan, heldur en sjá Gipsy hýdd-
ann til dauðs. 1>tí það er ætlan mín, a*
margur dyggur fjelagsbrótSir liafi orðið
að lúta fyrir böðulsöxinni vegna hans’.
----Með þessu setti hann smiðshöggið á,
því almæli var a5 Bob hefði optlega svik
ið þessa fjelagsmenn í tryggSum.
Að loknum dagverði lögðust allir tii
hvíldar, og gerSist kyrrt og róiegt, nema
þegar fugiarnir kváðu kvæði sín í topp-
um trjánna, eða þegar hraut i nösuin ein-
hvers, sem lá sjer óhægt.—Lögreglu
þjónnin lagðist niður við hlið Bardwells.
Þeir lágu uú þannig, þar til sól var
sigin til viðar, og næturmyrkrið og þögnin
grúfði yfir öllu, þá risu þeir á fætur,
kveiktu eld og var þá matur fram-borin.
Gipsy sá að einn þeirra fór með mat
heim að húsinu, og rjeð hann af því, að
Lucya mundi vera lifandi.
Rjett, sem |>cir voru nýseztir að
kvöldverði, heyrðist kallað nokkuð ein-
kennilega, og svaraði Bardwell þegar í
sama rómi, og sást þá maður koma.
Bradden spnrði bistur, liver sá væri.
(Engin hætta, drengir’, svaraði Bard
well.
Lögregluþjóninum var komumaður
allt annað en kær gestur, því það var
enginn annar en Bob. En liann varð
hvorki hnglaus nje ráðalaus, eins og
flestir aðrir niundu hafa orðið í hans
si>orum.—(Það er ágætt' sagði liann við
sjálfan sig, (að þú ert nú kominn í gildr-
una, í sta*in fyrir a5 veiða aðia. Þessi
skal verða þín síðasta og versta ferð'.
Lögregluþjónninn var gagnkunnug-
ur krókum og kimum í kastalanum. En
til allrar lukku snerist eptirtekt allra að
því, er hinn nýkomni sagði, svo enginn
tók eptir því, þegar Gipsy læddist burl
og heim að kastalanum.
,Vrið megum ekki tefja’, mælti Bob,
(því Gipsy kemst fljótt á götuna’.
Vi* verðum þó að lofa henni að sofa
i nótt’ svaraði Bardwell, (en svo getum
við farið snemmn á morgun'.
(Jeg vil fá að sjá hana’.
(Til hvers ?’
(Til að vera viss uin að hún sje hjer’.
(Já', svaraki Barddwell, og leit um
leið eptir Bouden, en sá hanu ekki—þa*
leit ekki tryggilega út- .
(Hvar er Bouden’ spurði Bardwell.
Hverer sá Ilouden ?’ spurði Bob.
(Hann er ekki þinn vinur’ svaraði
Bardwell.
(Hvorki vinur eða óvinur vona jeg,
því jeg þekki hann ekki’.
(Hvað, þekkirðu hann ekki ?'
(Nei, alls ekki’.
(Hefur þú þáekki betSi* hann að vera
með í þessu verki ?’
(Nei, því jeg lief aldrei á æfi minni
sje* hann’.
(Nú gránar leikurinn’ mælti Bradden
og stundi við. (Nú skil jeg piltinn’.
(Hvern þá?'
Þú ert asni’ mælti Bradden og hló
um lei*. (Hvernig mundi hann hafa
vitað svo vel um Bob, ef hann þekkti
liann ekki. En hvar er hann nú ?’
(Hann er horfinn. IieyrirSu ?’
(Já. Jeg þori þú að veðja hundrað
dollars móti einu centi að hún er horfin
líka. En jeg skvldi ekki sjá þetta fyr.
Hann liefur leikið þetta skolli laglega.
Skoðun mín er sú, að þetta hafi veri*
Gipsy Blair í dularklæðum'.
Þeir liorfðu með ótta og undrun
hver á annan. Þetta liafði þeim sízt
dotti* í hug. Bradwell hljóp til húss
ins, en kom aptur að víirmu si>ori nu-ð
öndina í hálsinum og sagði: (Fuglinu
er floginn. Gipsy Blair hefur veri*
hjer ?’
(Framhald siðar).