Heimskringla - 01.09.1887, Blaðsíða 3

FRELSIS-LEITENDURNIR.
Þ«ir drógu upp seglin og sigldu
4 suðanda stórbrimótt haf.
Og manngrúinn m*ndi peim eptir,
Uns misti peim sjónir af.
beim var farið að leiSast að lifa
i>ri lífi, sem kúganir pjá;
Þeim var óglatt og illt fyrir hjarta,
í ófrelsis loptvondri krá.
Og pegar peir mölduðu i móinn,
Til muna jókst allt peirra böl;
Og klerkarnir hjetu þeim heitu
helvíti og eiHfri kvöl !
4 sjónum peir fundu sig frjáDa,
Og fornkappa sungu þeir ljóð,
4 niðandi norðurhafs-öldu,
I norrænum víkingamóö.
I>eir hlógu, pá hafdjúpið sterka
Þi hóf upp mót skýjanna geim.
Og áfram, beint áfram, peir lijeldu,
Bn ekki til baka heim.
Er fjallstrendur föðurlands liurfu
Ei frá eg þeim vöknaði brá;
Aö frelsi peir fóru að leita,
Þá fýsti pann dýrgrip a« sjá.
Og lengi peir leituðu og víðn,
13 m löndin og brimæstann »jó
Uns strönd fyrir stafni peir sáu,
Þar stormur og hafrótið dó.
Og mynd ein þarmikllleg gnæfði
Of mararins dimmbláa sund.
4 löörandi öldur hún lýsti
Meíi Iogandi blýsi i mund.
4 beljandi brimgarða hvíta
Hún birtunni sló út um geim,
Og frelsisins leitendum lýsti
í lifandi frarafara lieim.
Þeir hlupu, og hertu á strengjum,
Og hækkuðu stormþanda voð,
Og vestursins voldugi örninn
Sinn væng rjetti komandi gnoö.
Kr. Siefdimtijii.
Vjer erum nú búnir aö heyra, hvern-
ig Gipsy tók á móti gestum sínum. Afi-
stoðarmenn hans voru peir Idaho Jack
og Bricklee. Hann hafði allt eins vel
búizt við, að peir mundu sækja sig meö
hrekkjum, og þvi lagðist hann á gólfi'S,
en ljet hina leynast við dyr utar, til að
víta hverjum brögtSum peir beittu; hann
hagaði pví svotil, aö jafnóðum og sendi-
menn komu inn um dyrnar svæfttu peir
pá með svefnsýru. Þannig var pví variö,
að ekkert heyröist. Þegar peir röknuðu
við aptur voru peir bæði keflaðir og
bundnir.
Þegar skothríðin byrjaKi, s£ Gipsy
atS ekki var um annað aö gera en að
ganga á opin vigvöll.
Y
30. KAPÍTULI.
voru fangarnir fluttir
SKÓG AlíBÚINN.
*ekkir pú hinn þrekna hal,
Sem þarna stóð, og burtu hljóp,
Og inn i bleikan bjarkasal
Sjer brá, og vakti draugsiegt óp.
Sástu ei að eldur brann
Ór augumhans, erfoldhaun tróð.
bg gastu ei sjett a« geymdi hann
f grimmu neggi heiptar-móð.
Þú sást hans punga þykkjusvip,
Og þrútnu klnn og fölu brá.
Þú líka sást hinn góða gilp
Úr gulli, sem a* hjelt hann á.
Þú sást hans flókna liæruhár
Og hjelu-gráa siða skegg.
Þú sást hann var á fæti frár.
Þú fyrri leizt ei slikan segg.
Þú þekkir ekki pennan hal,
Sem þó er mörgum kunnur vel.
Hann býr í þessum bjarkasai.
Og býr par einn og þráir hel.
Hans jafni finnst, ei jörðu á;
Hann jötnum fornum líkur er.
Hann rífur eikur rótum frá;
Að rándýrum hann leikur sjer.
Hann gerir aldrei mönnum mein,
Þó máttarstór og grimmur sje.
Hann hjalar opt við harðan stein
Og heilsar mörgu birkitrje.
Hans æfisögu enginn kann,
Um ætt hans fáum kunnugt er.
Um æginn fari N hefur hann,
OghundralSþú'und kannað sker.
Hann kannað hefur súrt og sætt
Óg sára þolað rauna-hríð;
Og hörðum þrautum mörgum mætt,
Og margta horft á dauðastri'S.
Hann hefur myrka drauma dreymt,
Og drunur heyrt og vopnagný,
Og sem hann aldrei getur gleymt,
Og getur ekkert skilið í.
Hann situr opt á sjávarst.rönd.
Þá svalur norðan gustur hvín;
Og þungt hann varpai þreyttri öud,
Og þylur ljóð um örlög sín.
Of gerðum heims hann gramurer,
Og grimmur varð of kjörum lifs.
Til heiptugs mannshann hatur ber,
Og harður varð of öldum kífs.
Hans sál er msedd, af þrautum þjáð,
Hann þráir ekkert, nema hel.
Hans nafn finst hvergi í skjölum skráð
Og skyldfólk hans er ekki til.
J. iíagiiút Bjanumm.
trlpsy 13 1 a i i*
(Þýdd saga.)
(Farmhakl).
þó fyrir
af að vjer
ljetu aptur
alla böifun
sjeum hjer’
dynja skot
, ‘\>r *kulum
lát* hann vita
sögðu þeir,
'nn nm gluggana, en nú var þeim
svarað aptur í sama tóni, og fjellu þá
tveir af þeitn fjelögum óvígir, fyrir hin
fvTstu skotum; og í sömu svipan ruddust
þrir menn út úr húslnu, og byrjaði þá
skothriðin a opnu sviði. 8kothríðin var
hörð, en stóð ekki lengi, tveir ræningj
amir fjellu, en hinir tveir, sem eptir
voru, flýðu þegar. og áttu fótum fjör að
launa.
Næsta dag
fangelsið.
Þeir tveir er undan komust voru
þeir Bradden og Bardwell. Fóru þeir
sem lelð lá til gestahússins, þvi Bob
beið þeirra þar, og ætlaði að taka móti
Lucyu, sem hann taldi víst atS þeir
mundu koma með.
,Jæa, drengir; hvernig gekk ferðin’,
spurSi Bob, þegar hinir komu inn.
,Veitt, og veiði ná'K’, svaraKi Brad-
den.
,Það eru góð tíðindi. Svo hún er'
þá aptur á voru valdi’.
,Nei, það var Gipsy Blair, sem
veiddi; liann handtók hina tiu fjelaga
vora, er sendlr voru aö handtaka hann
Bob stóð ölduugia ráðalaus, en um
sitiir varð honurn þetta að orði; ,Er
þessi maður óyfirvinnandi, öllum mönn
um ofjarl!’
,.Jeg er rjett á aömu skoðun s»m
Bardwell’, mælti Bradden, ,að Gipsy
sjegamli kölski sjálfur og enginn annar’.
.Ilvaða fjas’.
,Já, þú kallar þafl fjas, en hvernig
getur hann vitað um alla hluti, og hindr-
að öll fyrirtæki þegar i byrjun
,Vegna þess að hann er hygginn,
og þar af leiðandi sigursæll’.
,En það gildir sama; hann Skal lúta
i lægra haldi
,Það er hægar sagt en gert fjelagi’,
anzaði Bradden.
Bob var nú úrræðalaus og hálftrufl-
aður. Þó margir óttuðust hann, þá ótt-
aðist kona hans hann ekki, miklu lield-
ur hræddist hann hána, og þorði alls
ekki að koma fyrir augu hennar eptir
þessa sneypuför,—-Hún var honum il-
leppur i annan skó.
Um ajiturelding sást kvennmaður
koma út úr gestgjafahúsinu og stiga á
bak hesti, er stóð bundin við dyrnar.
Kvennmaðurinn var Kitty Logan, kona
gestgjafans. Hún var þeim i alla sta'Si
lík, er hún hafði vanist—bóftlm og þjóf-
um. Bob var nú búin að fá hana í þjón-
ustu sina, og sendi hana njósnarferð til
Fjórðalæks.—Um kveldið kom hún apt-
ur meti þau tíðindi, að engin lifandi
skepna væri i kotinu.
Kitty var fullum 30 árum yngri en
maður hennar, en þó svo samrýmd hon-
um í öllu aem bezt gat hugaast. Hún
hafði frá barnæsku gengið glæpaferil,
og verið í flokki sammerkinga sinna.
Kitty undi illa einræningslíli í ó-
byggtfum, en þráði hið fjöruga bæjalíf,
og tók því meö gleði boði Bobs, að ger-
ast sporhundur hans á eptir Gipsy og
Lucyu, og áleit ajer það enga þraut að
yflrstíga þau. Áleit Bob sig hinn mesta
lánsmann að hafa fengiö slika hjálpar-
dýs.—Þau lögðu nú öll þrjú á stað og
fór Bob meö Kitty heim til konu sinnar
og sagði henni um hinn fyrirhugaða
starfa Kitty.
Frú Bob haf'Ki hið algenga kvenna-
einkenni, tortryggni; þar eð Bob tók
Kitty svona i þjónustu sína án þess fyrst
að leita ráða hennar, liafði hún eugan
veginn vina-umgengni við Kitty,- Kitty
var líka fljót að taka eptlr því, og sagði
því: ,Þa* stoðar ekki frú atS við vinn-
um hvor á móti annari. Jeg veit meir
um málefni ykkar en þú hugsar, og vlö
verðum því að vinna saman. Til sönn-
unar því, hvað jeg get sagt, er þafi: að
þá er jeg fór að heiman var jeg alls ó-
afvitandi um hagi ykkar, en á leiðinni
tældi jeg svo margt upp úr manni þínum
að jeg veit nú hjer um bil allt !’
Konu Bobs hægði lítið við þessa
upplýsingu, og segir því: ,ÞÚ segir að
eitt af tvennu verði aS gerast fljótlega’
,.I£, og það er að ryðja Gipsy eða
Lucyu af veginum’.
,Hvernig getur þú hugsafi þjer að
komast í höggfæri við heljarmennið’.
,Þú fær bráðum að vita það, hvern-
ig jeg fer að því. Jeg tel mjer sigur-
inn vísan’.
Um kveldið hjelt þessi þremenn-
ingur ráðstefnu í lestrarherbergi Bobs,
en dvergurinn Mitt var þar einhvers staK-
ar nærstaddur og heyrði alltsem þau töl-
uðu.
31. KAPÍTULL
Bobvar nú búinn að komast að því,
að þau Gipsy og Lucya lijeldu til í St.
Louis.—Kitty var lífið og sálin í öllum
þeirra fyrirtækjum; hún sýndi meK til-
lögum sínum, að hún haffii meir en
meðal kvenna slægð. Hún sagði óefað
lang-hýggilegasta ráði-5 mundi aö vinna
Gipsy fyrst, því þá yrði hægra að ná
Lucyu.
,Komir þú þessu í verk, og getir sýnt
mjer órækar sannanir þess, að Gipsy sje
af dögum ráðin’, mælti Bob, ,þá skal jeg
borga þjer fimmtíu þúsund dollars fyrir
verkits.
,Og fyrir þá borgun dræpi jeg ha*n
flmtíusinnum fyrir eitt, ef þess þyrfti við’.
Stundu seinna var dvergurinn hjá
Gipsy og sagði honum alla söguna.
Næstadagsást maður, er eptir útliti
að dæma var af hinum svokallaða ,heldra
flokki’, standa úti fyrir húsdyrum Bob
Marvins. Hann hringdi dvraklukkunni,
og kom þegar stúlka tll dyra, hann ba5
hana aö segja frú Marvin að hann þyrfti
að tala við hana. Stúlkan fór, en kom
aptur með þau orð, a5 frú Marvin tæki
ekki á móti neinum gestum þann dag.
Komumaður ljet sjer ekki bylt við
verða; hann veik stúlkunni frá dyrunum
og gekk rakleitSis inn í gestamóttökustof-
una.—,Góðan dag, göfuga frú!’, mteltl
hunn ofur kurteyslega.
Hver ertu herra?’ spurði hún eptir
að hafa tekið kveðju hnns,
Orsökina til komu minnar skal jeg
segja þjer frú, þegar þú ert komin til ró-
iegheita. Gerðu svo vel og taktu sæti’.
,Jeg fyrirbauð þjer að koraa inn’.
,En stúlkan opnaKi dyrnar’.
,Og þá ruddist þú inn’.
,8vo var; og þvi geturðu sjeö a« jeg
hef brýnt erindi’.
,Þú ert óþolandi dóni’.
,Helðra5a frú ! Ósvífni er meinlaus
§je hún ekki brúkutS til klækisverka, og
hún er ágætur kostur á hverjum raanni í
vifiskiptum við grimmar og geðleiðar
konur og þóttafulla ölduuga’.
,Jeg þoli ekki ketta lengur. Jeg læt
reka þig út!’
,En jeg læt ekki reka mig út. Jeg
þekki lögin, og hef allt í rainu valdi’.
,Ertu lögmaður ?’
,Ef þú. verður ögn stiltari, þá skaltu
fá að vita hver jeg er, og til hvers jeg er
hingaö kominn’.
,Úr því þú ttanaSir hingað inn, þá
mun vera bezt að hlusta á erindi þitt;
en það læt jeg þig vita að matSurinn minn
er hjer upp yfir’.
,Mjer væri sönn ánægja aö fá að sjá
hann, og getir þú ekki sjálf kallað svo
hátt a5 liann heyri, þá skal jeg kalla fyr
ir i-ig. Jeg hef ágætlega sterkan róm’.
,8eg5u fljótt erindi þitt’.
,Ertu reiðubúin til að hlýða á það ?’
,Já’.
,Þú ert i svo órólegu skapi, frú Mar-
vin’, mælti hann. Hún þagnaði vi5, þvi
hún sá sjer illa fært að eiga orðakast viö
þennan mann.—Eptir litla stund tók
komuraaður aptur tll máls i alvarlegum
rómi:
,Jeg er umboðsmaður góSverkafje-
lags nokkurs; fjárhirzla vor er tóm, og
því kora jeg hingað.
Hennl ljetti mlkið við að lieyra
þetta, og spurði því, hversu mikifi hann
vantaðl.
,Já, nú sje jeg að þú ert raeð sjálfri.
þjer. Jeg segi þjer satt, að þatS er
þreytandi að standa lnng-timum saman
og prjedika fyrir gömlum rikisfrúm, er
ekkert cent þykjast hafa aflögum, fátæk
um til hjálpar, en þetta verður a5 ger-
ast, þvi meö öðru móti gæti fjelagið ekki
staðlst. Og vjer erum neyddir til að
sinyrja ræður vorar með tárum og bæn
um, pví þatS dugar optast, til að brjóta
hinn steinharfia múr, sem girðir hjörtu
maurapúka og auðkifiuga, og þegar
hjartafl er opnað, þá er i>yngjan einnig
opin. Þú gerir svo vel og gefur mjer
ávisun upp á þúsund dollars’.
Frúin sló saman höndunum og nirelti
,Nei, liefur nokkur heyrt annað elns !’
Jeg hef fasta reglu, sem jeg aldrei vik
frá í þessum efnum’.
,Jeg hef einnig fasta reglu, og liafi
jeg tiltekitS of litið, er þjer meir en vel
komið að bæta við’.
32. KAPÍTULI.
Ilann leit á úrið sitt og sagði síðan
,Þa5 er bráðum komin miðdagsverðar-
tími, og fólk, sem jeg heimsæki, er
vant að bjóKa mjer til bortfs, og hið sarna
vona jeg að þú gerir heiðraða frú’.--í
því liann sleppti orðinu kom Bob inn.
Komumaður sneri sjer þegar a5 lionum
og sagði:
,Komdu sæll, Bob Marvin, gamli
kunningi! Það er injer sönn gleði að
sjá þig hjar. Hvemig líður þjer ?
Marvin starði hissa á gestinn, og
spuríi um síðir, liver hann væri.
,Það skal jeg segja þjer’, svaraði
hinn. ,Jeg er útbýtingamaður á gjöfum
forsjónarinnar á milli minna þurfandi
bræSra’.
,0, húsgangur! Jeg skal þá fljót-
lega kenna þjer gott ráð. Þarna eru
dyr sem þú sjer; forðatSu þjer sem fljót-
ast út um þær, e5a jeg tek um háls þjer
og snara þjer út um gluggann.—-Jeg hef
einhver ráð með að borga eiua rúðu’,
,Ef jeg væri á förum Bob, mundi jeg
eins vel geta fari5 þann veg sem annan,
en jeg ætla ekki alveg undireins að skilja
við þig’.
,Og þú segist ekki ætla undireins’.
,Nei, ekki alveg undireins’.
Bob sneri sjer að konu sinni og
spurði: ,Hvernig kom þessi maður
hingafi ?’
Konan sagði honum allt sem hún
vissi um komu hans.
,Ná5uga frú’ greip nú komumafiur
fram í, ,þú gleymir samt ekki dollurun-
um. Hugsaðu nd vel um, hvað mikið
glingur jeg munl geta keypt fyrir þá
lianda heiðingjunum !’
Bob dró upp skammbyssu sina og
og talaði til komumanns: ,Forðaðu þjer
sem fljótast’.
,Hvað. Ertu æfður i að handleika
skambyssu Bob ?’
Nú varð þögn um stuiid. Bob varS
sótrauður af reiði, en komumaður glotti
um tönn liæðnislega.—,Jeg geri ekki að
gamni minu ókunni maður’, sagði Bob
loks meC vonzku.
,Svo þjer er þá hreinlega alvara Bob?
,Svo sanuarlega sem jeg keiti Bob
Marvin, þá drep jeg þig á augabragði,
ef þú ekki forðar þjer’.
,Það er ekki alveg víst að það lukk-
ist, því gáðu að, það er jeg, sem hef þig
I sigti’.
Bob lirökk viö, þegar hann gáöi
þes« að komumaður miðaði á hann byss
unni. llann hafði enn ekki spennt sina
byssu, því hann ætlaði einungis að
hræða komumann. Hann gerði nú til-
raun tll a5 draga upp byssubóginn, en
hinn varnaði honum þess og mælti: ,Ef
þú Bob reynir að spenna byssu þína, þá
skýt jeg þig undireins’.
,Legðu niður byssu þina undireins
eða þú fellur daufiur á þessu augnabliki’
mælti komumaður með voldugri röddu.
Byssan fjell þegar úr hendi Bobs.
83. KAPÍTULI.
,Fáðu mjer nú byssuna; hún er ekki
þægilegt. leikfang i höndum þeirca, sem
ekkert kann með a5 fara’.—Bob fjekk
honum byssuna orðalaust.
,Jeg skal geyma hnifinn þinn lika.
Komdu svo og vertu þarna á raeðan jeg
tala við þig. Jeg sje að ykkur leiðist
a5 bí5a eptir að jeg beri upp erindi
mitt. Jeg er málaflutningsmaíur’.
Hjónin horfKu hvort til annars.
,Þar eö jeg veit að þi5 eruð nú í
þann veginn að falla úr hásæti gæfunn-
ar, þá er jeg hingafi kominn til J>ess a5
hjálpa ykkur, svo fallið verðl vægara
en ella’.
Blóðið ólgaði i æðum frú Marvins,
þegar hún heyrði hvert umtalsefnið var
,Jeg á við’ mælti komumaður enn
fremur, ,að þið sjeuK að stiga niður af
tignarhæðum auðlegðarinnar ofan á jafn
sljettu almennings’.
Viltu gera svo vel a5 tala svo jeg
skilji’.
,Já, mefi ánægju, skal jeg segja þjer
það í fám orðum. llerra Manton Leon
ard hefur faliK mjer á hendur að inn
kalla arf bróðurdóttur hans’.
,Sje þetta aðal erindi þitt, þá er
þjer langsnjallast að fara sem fljótast
heim aptur’.
,Að þessu sinni erum við aíkari að
sakargögnum en áöur var’.
,Komið J>á með þau !’
,Það mun verða gert, og svo get
jeg sagt þjer nokkuð annað, að Ronald
Blair, iögregluþjónninn, er nú einn af
sækjöndum þessa máls, og hann hefur
leitt í ljós ýmsa glæpi þetta áhrærandi
sem áður voru huldir, svo við erum
visslr um at! skjólstæðingur yor sigrar’.
,Þú getur farið lierra !’
,Það mun eiga að skiljast svo að
þú viljir enga samninga—a5 þú viljir
gunga veg laganna, tapa, og verða svo
sjálfsagt hengdur’.
Frú Marvin bliknaði af ótta; liún
vildi tala, en gat það ekki, hin síðustu
orð hans heptu tungu hennar. Hún sá
í huga sínum koma fram dauðbleikann
líkama, sem opinberaKi leyndarmálið, er
hún liafði haldiK huldu, án minnstu
áklögunar samvizknnnar.
Ókunni maðurinn horfði á hana
með hvössu augnaráði og mælti: ,Jeg
hef víst vakiS upp hjá þjer óþægilegar
endurminningar. Eptir 15 ár lieyrizt nú
rödd, sem hrópar um hefnd !’
Hún hvíslaði í eyra Bobs: ,1 öllum
hamíngju bænum rektu þennan vitflrr-
ing út eða dreptu hann !’
Marvin elskaðiekki konu sína, held-
ur heiðraði hann hana vegna auðsins.
Hann svaraði henni því: ,IjOfum lionum
að segja það sem haun vill. Orðin eru
ódýr, en sannanir mikils virði’.
Um síðir stóð komumaður upp, og
tók svo til máls, á*ur hann fór: ,Jeg hef
bundið þa« fastmælum að leiðaþetta mál
til lykta og hætta ekki fyr við eu fjár
haldsmenn Lucyu hanga í gálganum. Þá
fyrst er verkinu lokið. Hugsið vel uiu
þetta!’—Að svo mælti kvaddi hann og
fór.
,Bob’ sagSi kona hans. ,.Jeg skal
gefa þjertíu þúsund dollars, ef þú drep-
ur þennan mann’.
Kitty Logan kom inn í þeasu. Bob
leiddi hana að glugganum og sagfli: Þar
fer nú Gipsy Blalr !’
, Hefur hann rerið hjer ?’
,.Já. En faríu nú á eptir honum og
sýndu hvað þú getur’.
,Já, jeg skal gera það’ svaraði húh
og fór.
34. KAPÍTULI.
Kitty læddist eins og köttur á eptir
lögregluþjóninum, en fór þó svo hart
sem hún gat, því hún vildi um frain allt
sjá hann. Iiún haf*i ekki hugmynd um
að eiga hjer við þann mann, sem af
þegjandi vísbending vissi hvað verða
vildi. Hann heyrði ekki til hennar, en
sá skuggann, ogylatt þegar í hug að sjer
mundi veitt eptirför. Dvergurinn var
lika á*ur búinn að segja honum frá
Kitty, og þóttist hann því vlta að þetta
mundi hún vera.—Vi* götuhornið mætti
hann Logan, og gekk hann til móts rið
konu sína. Ujett á eptir heyrði Gipsy
hrópað: Hjálp ! hjálp ! Iíann leit við
og sá aö Logan var að lemja Kitty, og
því hafði hún hrópað um hjálp.
Þetta er þó ekki svo illa liugsað’,
sagði h«nn vi* sjálfan sig. ,Jeg held
það sje bezt að jeg leiki frelsisgjafann í
þessum leik, tii að sjá, hvernig endirinn
verður’.
Hann hljóp til baka, en Logan flúði
þegar hann sá Gipsy koma. Hann reisti
konuna á fætur og spurfii hana: ,4 jeg
ekkl a* elta fantinn og skjóta hann V
,Nei, nei, láttu hann fara’.
,Hver skollinn, á bófinn að sleppa
þannig. Hann var K> a* gera þjer illt’.
,Þa* er satt, en jeg get ekki sjeð að
nokkur sje drepinn mín vegna’.
,Má ske þú þekkir hann’.
,Nei, jeg hef aldrei sjeð hann fyr’.
,Úr því þú ekki villt þa* frú, þá var
það skaKi a* jeg tók ekki undireina í
lurginn á honuin. Ætlaði hann að ræna
þig ?’
,Já’.
Þegar hún var nú búln að frelsa lif
inanns síns, byrjaði hún á öðru bragði,
og ljet sem hún mundi hníga í óiueginn.
Það ætlar a* iíða yfir mig’, sagði hún,
og hneig um leib í fang Gipsy. Þegar
húnraknaKi við, mælti hún: ,Jeg er þjer
mikið skildug, herra’.
,Þa* er ekkert, en jeg ásaka mig
mest fyrir, að hegna ekki þrælnum fyrir
að fara svona meB þig’.
,81eppum því, ásökun samvizkunnar
er honum nægileg hegning’.
,IIann hefur enga samvizku. Þetta
er forhertur þrjótur. Jeg þekki hann.
En þar eð þú ert nú úr allri hættu, þá fer
jeg minn veg’.
,Bíddu dálíti*’.
,Til hvers ?’
,Jeg hef launungarmál að segja þjer’.
,Og hugsar að segja það ókunnum
manni’.
,Með leyfi að spyrja. Hvert er nafn
þitt ? Og hver er starfi þinn ?’
,Nafn mitt er Boukins, og jeg er
málafærslumaður’.
,Hamingjunni sje lof’.
,Það eru flestir frú, sem forSast
fund vorn, málafærslumannanna’.
,Þú kallar mig fní, en jeg er ógipt’.
,Fyrlrgefðu; Jeg þekki þig ekki’.
,Jeg heiti Delton—jómfrú Deltoo’.
,Jeg get ekki sagt þjer leyndarmáJ
hjerna út á götunni. Geturðu fnndið
mig 1 kvöld ?’
,Það býzt jeg við’. Þetta þótti hon
um nokku* einkennileg aðferð og hafSí
gaman af að sjá leikslokin.
35. KAPÍTULI.
Hún sagði honum hvar þau skyldu
flnnast. llúsið, er hún mælti þeim mót
í, var gestgjafahús. Þa* var í illræmd
um parti bæjarins, og umsetið af hinum
nasvísu lögregluþjónum, er þóttust viss
ir um að væri samkomustaður þjófa og
illmenna.
,Þa« fer illt orð af því húsi, og sýn
ist ekki heppilega valið til að hafa fundi
við kvennmann í’, mælti Gipsy.
,Það er mikið rjett, en þegar þú
heyrir alla málavöxtu, muntu sjá, hvers
vegna jeg hef valið helzt þennan stað’.
,Jæa, yngisstúlka. ef þú hefur hug
til að koma þar, þá skal hræðsla ekki
aptra mjer’.
,Jæa, komdu kl. ll’.
Að svo mæltu skildu þau.- Hann
glotti að því, hvað henni tókzt klók
lega.
Og hún áleit sig að vera hið ráð
snjallasta kvendi. Nú taldi hún sjer
sigurinn visan; að innan lítils tíma stætti
hún yflr Gipsy daiiðum.
(Framhald síðar).