Heimskringla - 30.09.1891, Page 2

HEmSKRIKCiLA, WIKNIPM MAJÍ..30. SKPTKMBKR 1*91.
5)
kemur ót á hverj-
nm miðvikudegi.
AnlcelandicNews-
paper.
Published every
Útcefendur: Wednesday by
The Hkimskringi.a Printing& Publ. Co’y.
Skrifstofa og prentsmiðja:
Lombari St. - - - Winnipeg. Canada.
Blaðið kostar:
Heill árgangur.............. $2,00
Hálf ar arganguT............ 1
Um 3 .......................
Skiifstofa og prentsmiSja:
161 Lombard St.......Winnipeg, Man.
HfUndireins og einhverkaupandiblaðs-
Ins s> iptir um bóstað er hann beðinn a6
senda hina breyttu utanáskript á skrif-
gtofu blaðsins og tilgreina um leið fyrr-
mrandi utanáskript.
Aðsendura nafnlausum greinum verð-
«r ekki gefinn gaumur, en nöfn höf-
undanna birtir ritstjórnin ekki nema
með sampj’kki peirra. En undirskript-
Jna verða höfundar greinanna sjáltir að
til taka, ef peir vilja að nafni sínu sje
leynt. Rrtstjórnin er ekki skyldug til
att endursenda ritgertsir, sem ekki fá róm
í blaðinu, nje heldur að geyma pær um
lengri eða -s-keminri tíma.
Upplýsingar um verð á auglýsingum
í „Heimskringlu” fá menn á afgreiðslu-
stofu Dlaðsins.
BUSTNESS MANAGER:
Þor&temn ÞórarinnHon.
Hann er að hitta á afgreiðslustofu
blaðsins hvern virkan dag kl. 9 til hádeg-
is og frá kl. 1—6 e. m.
UtarasKript til blaðsins er:
The B vimtkrinyla Printiny&PuMithingCo.
P. 0. Box 305
Winnipeg. Canada.
V. IR. NR. 40.
TÖLUBL. 251.
Winnifeö, 30. september 1891.
MANNVINAR MINNINC.
(ort við anillátnfregn Geets Pálssonar.)
1. Grát ísfold! grát!
gráttu ins ástblíða mannvinar lát,
dökkri að gröf hnígðu grátin—
Gestur er látinn.
2. Eldfjöll og ár,
auðnir og jöklar, ó fellið nú tár,
og rósir á blómskreyttum bölum,
bekkir f dölum.
3. ísalands öld
af einreeni blinduð, af mannhatri köld,
syrgðu f)<5 soninn f>inn kæra,
snillinginn mæra.
4. Þrautbeygða f>jóð,
f>ar sjerðu storkið f>itt fegursta blóð
mög f>ann sem mest urn f>jer unni
ei meta f>ú kunnir.
5. Svannar og menn,
er sigtiva brennið af guðmóði enn,
baðið nú böltárum náinn,
bróðurinn dáinn.
*
* *
6. Virtir og völd
að vettugi mat hann og öll f>eirra
gjöld,
en f sannleikans leitaði ljóma
lifsins ástblóma.
7. Hann brauzt áfram einn
um einstigu lífsins, f>að hirti ei neinn
einstæðing ástfylgi veita
nje aðstoðar leita.
8. En sannleikans sól
skein gegnum húm f>að er oftrúin fól
líf-blómstur liðinna alda
í let.rinu kalda.
9. Listlagins hönd
lævísis sundurskar deyðandi bönd
og blómanna ávexti bjarta
bar hverju hjarta.
10. Ávexti f>á
i’lgresi lyginnar skyldi hann frá,
og f>eir uxu á örlagaheiði
und Yggdrasils meiði.—
11. En fjandmanna fjöld
af fávizkublinduð, af mannhatri köld,
ljúgandi lasti hann kærði,
Jjúfmennið særði.
12. Fjendanna sveit
fullhuginn varði f>ó ástblómin heit
líknandi hreldum og hrjáðum
hjálpandi|f>jáðum.
13. Loksins kom kvöld,
hvergi sást neitt nema óvina tjöld,
f>ví lagt var allt annað í eyði
á elkaldri heiði.
14. Vegmóður f>á
hann varp sjer til hvíldar með brenn-
andi þrá
að leysast frá hverfulu lífi,
losast frá kífi.
15. Höfgum í draum
hann heyrði ei mannlífsins truflandi
glaum
og kenndi ei svíðandi sára
nje sorgbrenndra tára.—
16. Dagsljósið dó,
deyjandi geislum á andlitið sló
en hjartað, sem blóðslögum bærðist,
brast—ei meir hrærðist.
17. Skinfegri pá
skunduðu sólkerfin alheimsum sjá;
á ljósvakans ljómandi unnum
loggeislar brunnu.
18. Lífsól hans leið
á lífsvakans bárum um uppheima
skeið,
og lffsvakans lifandi unnir
lífsgeislum brunnu.
19. Heyrði hann hljóm
hnattanna symfón og englanna róm,
og ódáins eldi sem lysti
ástblómin kysti.
20. Leysti pá hönd
líknandi alföður sonarins bönd,
en ljóss englar lotningu sýndu
ljómsveig hann krýndu.
*
* *
21. Horfið er^allt,
hvflir í gröf líkið stirðnað og kalt;
en guðfagran syrgjum vjer grátin
Gestinn vorn látinn.
22. Leiði hans á
lifendur J sólgylltum blómsveigum
stré,
legstað ins ljúfa og blíða
lárviði prýða.
23. Lífsins í draum
lauguð af kærleikans ylgeislastraum
ástblómin ofar gröf ljóma
í eilífum blóma.
24. Helguð er fold,
helguð in dökkleita fskalda mold,
helguð af helgasta blóði,
helgum guðmóði.
25. Gleðst grátna pjóð,
gleðst að svo heitt rann f æðum pjer
blóð,
syrg ei, pvf sorg hafinn yfir
sonur pinn lifir.
Frimann.
FECINS-HROLLUR
Niðurlag.
Fleira getum vjer sagt um pað,
hvernig óvinir vorir reyndu að spila
með Gest heitinn Pálsson, til pess,
að hann yrði bæði sjálfum sjer og
oss sem allra minnstur maður. En
pær sagnir geta eins vel beðið betri
tíma. Og á meðan að ekki eru
heimtuð af oss fleiri rök til pess að
fullnægja forvitni lesenda vorra og
meðan ekki sendist ný padda úr
tLögbergs’-vjela-koinpunni, skulum
vjer benda á, að pað parf engum
blöðum að fletta um, hvaðan aldan
reið, sem Gesti varð pyngst, nema
bara ltHeimskringlu” og tLögbergi’.
Hver sem hefur lesið hvefsnis
ogrógburðar-pvættinginn, sem Lög-
berg bar út um byggðir á tímabil-
inu frá pví í marz sfðastl. og til 20.
maí, par sem klikkt er út með
fjelegu i(fimmblaða-rósinni”: uiSvar-
ið'\ uFóc/ur uI/eim*kr.", uKeskni
Heimskringlu og níð", Hlátur-
mildi^Heimskringlu" og uÁbyrgð-
in"—hver”sem leggur sig niður við
að líta ofan í pað hyldýpi óvandaðra
orða og illsaka um Gest Pálsson og
Heimskringlu, sem reyndar var nú
eitt og hiS sama—ja, hann kemst
fljótt á snoðir^uni pað, að öll von er
til pess, að Lögb. eða E. Hjörleifs-
son hafi mátt bera kinnroða og há-
skammast sín,ljafnvel hverfa í ((sekk
og ösku” og rífa klæði sín, fyrir
breytnina við Gest, pegar peir nokkr-
um vikum seinna sáu hann liðið lfk.
Vjer segjum pað meir enn von, að
piltarnir, sem Lögbergi stýrðu og
ljetu blaðið lemjast á bæxlunum
með slíkar svfvirðingar, nötruðu og
skilfu á beinunum og leituðust við að
fsgra málstað sinn, leituðu upp eitt-
hvert, enda logið, forsvars-meðal. Og
í skelfingar-æðinu samblönduðu feg-
inleikanum út af missir Hkr., tekur
Einar pað fangaráð, að skella skuld-
inni á Heimskringlu-menn. Og pað
var nú heldur aldrei við öðru að bú-
ast, afpeim manni. Óvitrara bragð
gat hann að vfsu ekki fundið, pvf að
sá áburður knúði oss mest til að
lýsa Marðar-sárinu, til að ryfja upp
pað, sem annars er uenginn leyndar-
dómur” f pessum bæ, að mest studdi
að veikindum og dauða Gests Páls-
sonar.
Lesi menn vandlega ((Hkr.” og
((Lögb.” yfir pað tfmabil, sem vjer
höfum bent á og liggur pá í augum
opið, hvað til pess bar, að Gestur
Pálsson varð ekki sami maður eptir
á. Það voru sannarlega ((sólarlitlir
dagar” hans, upp frá pví, að Einar
eða Lögberg hafði ausið út yfir hann
úr ópokka-döllum sfnum. Og svf-
virðingarnar urðu Gesti pví sárari
og átakanlegri, sem hann bjóst síð-
ur við peim frá Einari, kunningja
sínum, en nokkrum öðrum manni.
t>eir höfðu til forna mælt til vináttu
milli sín og mun Gestur, frá Hafnar-
dögum, hafa átt annað skilið af Ein-
ari, en tóma varmennsku. Svo hef-
ur oss skilist. En ekkert sveið
Gesti pó sárara en pað, að Lögb.
var aptur og aptur að japla á pví,
að Gestur bæri mönnum pess einn
og annan hrakyrða-pvætting um
Heimskringlu-menn. Hann kunni
pví aldeilis ekki, að sjer væri borinn
sá ódrengskapur á brýn, að hann
gengi með lygar og róg um sam-
fjelags og velgjörðamenn sína. Og
þá sáum vjer Gest heitinn vand-
ræðalegastan, pegar hann var að
toga fram úr hugmynda djúpi sfnu
samlfkingar og orðaleppa handa
((klíku”-jálkunum fyrir svona níð-
ingslegann uppspuna. Að vfsu gat
Gestur, sjer til sóma og oss til hægri
verka, mótmælt greinilega peim
Lögbergs-lygum sem hjer um ræðir
svo að vonandi er, að blaðstgórnin
taki pær ekki aptur upp.
Núviljum vjerlítasem snöggv-
ast ofan í eptirmælip hans hr. Einars
Hjörleifssonar í 34. nr. Lögb., par
sem hann er að bisa við að búa til
morð-líkur á hendur oss.
Það er fyrsta flaggið, sem Einar
dregur upp, að hann ber oss á brýn,
að vjer höfum rofið samninga við
Ge3t heitinn Pálsson, pá samninga,
sem gerðir voru lauslega fyrir vora
hönd heima á Islandi. Einar segir,
að Gesti hafi brugðist sú von, pegar
hingað kom, að verða ueinn" rit-
stjóri ((Hkr.”. Oss er nú alveg
ómögulegt að segja um pað, hvort
Gestur sál. hefur nokkurntíma bú-
ist við að verða einn ritstjóri (Hkr.’
eða aðalritstjóri hennar, pví pess
konar hugsun ljet hann ekkert bera
á góma, svo vjer til vissum, fyrr en
að pví kom, um síðustu áramót, að
hann varð ((einn” ritstjóri blaðsins.
Og eptir samningum, purfti Gest—
ur alls ekki að búast við, að stýra
((Hkr .” einn, pvf að pað atriði var
par ekki nefnt á nafn. Svo er pað
sannast að segja, að Gestur Pálsson
var svo vitur maður, að honum datt
víst aldrei í hug, að hann gœti á
fyrsta missiri orðið annað en ineð-
ritstjóri blaðs, í peirri heimsálfu, og
meðal pess fólks, sem hann pekkti
ekki minnstu vitund. Og pegar
einnig par við bættist, að hann kunni
ekki pjóðmálið, framar en ómálga
barn, var og alveg bráðókunnugur
hinum dýpri og hættulegri fjand-
ráða-straumum, sem yfir purfti að
að hann hefur aldrei í alvöru hugsað
á pá leið, að taka ((Hkr.” einn að
sier fyrsta sprettinn. Enda liggja
mörg orð eptir hann gagmtœð peirri
meiningu.
Ekkert. hefur Einar upp úr
pessu.
í sambandi við petta, flögrar
Einar með pann vísdóm, að Gesti
Pálssyni hafi sízt dottið ((annað í
hug, en að hann yrði látinn ráða
ste/nu blaðsins að pví er snerti mál
pau, er íslendingar einir eru við
riðnir”. Færir hann pað til sönn-
unar, að Heiœskringlu-menn hafi
áður ((tekið athugasemdalaust allt
sem hann hafði skrifað, pó pað væri
þveröfngt við pað, sem fram kom í
ritstjórnargreinum blaðsins”.
Látum nú sjá. Hvar f dauðan-
um skyldi vesalings Einar hafa rekið
sig á pað, að Heimskringla hafi tek-
ið upp svo svo mikið af pjóðmála-
skoðunum eða andastefnu Gests
Pálssonar, frá íslaiuli, sem hafi verið
((pveröfugar” blaðsins eigin áliti?
Það iná reyna að leita. En sann
leikurinn er pó pessi, erallir heilvita
og lesandi menn geta fundið, að
Gestur heitinn var eina 4—5 mánuði
frjettaritari ((Hkr.” heima á ísl. og
hann skrifaði blaðinu lfka mestmegn
is frjettir, og ((Hkr.” tók pær alveg
Uathugasemdalaust”, pví hún áleit
að pær væru áreiðanlegar. Hann
sendi einnig blaðinu nokkra gaman
pistla, sem ekki eiginlega höfðu pá
pýðingu, að geta verið gagnstæðir
stefnu nokkurs ærlegs blaðs í öllum
heimi. ((Hugsunarhátturinn á ís
landi”, eptir Pátl Briem, kom enn-
fremur til blaðs vors fyrir tilstilli
Gests og p a ð er sanriast að segja,
málefni með skoðun og stefnu, og al
deilis ekki andstætt áliti ((Hkr.”
Mjög líklegt að Gestur hafi og pess
vegna sent oss ritgjörðina, að hún
hafi í höfuðatriðunum verið sam
kvæm hans innstu sannfœring. Og
pá er víst ekkert ótalið, er Gestur
Pálsson sendi blaðinu áður hann tók
pátt f ritstörfunum hjer á staðnum
að minnsta kosti ekkert pað, sem á
nokkurn hátt gaeti komið f bága við
stefnu ((Hkr.”. Vjer getum ekki
annað sjeð, en að hr. E. H. lendi í
hæðilegan bobba með petta stefnu
skran sitt. Máske hann reyni að
sýna og sanna hvað hann hefur meint.
Bezt að sjá hve fimlega pað
ferst.
En eitt er frámunalega kátlegt
við pað, að Einars-tetur er að hnjóta
um pessi tvö atriði: að Gestur Páls-
son hafi ekki mátt vera ((einn” rit-
stjóri ((Hkr.” og að hann hafi ekki
mátt ráða ((stefnu” blaðsins. Og
lætur Einar sem sig taki petta svo
ofur sárt. Nú er pó sögunni sann-
ara og sólinni ljósara, að Gestur
Pálsson varð einn ritstjóri Heims■
kringlu og mátti ráða stelnn
hennar, frá pví um næstliðið nýár
og fram undir andlát sitt eða að
minnsta kosti fram til pesstíma, sem
nokkur von var til, að heilsa hans
leyfði honum slíka stjórn. Og hvað
skeður? Enmitt eptir að Gestur
er orðinn pannig einráður pá—ja
þá fór nú lúterski djákninn í Lögb.-
viðrinið, svo að pað veit ekki lifandi
vitund fótum sfnum forráð. Þá ham-
ast pað á ((Hkr.”-ritstjóranum—af
pví að hann hafði aðra ((stefnu” en
Lögberg og leit engum mat-vonar-
augum til Greenway’s-gæðinganna.
Þá er(Hkr.’pað dæmalaust veraldar-
-óbermi á Lögbergs-tungu, að blaðið
er næstum í standandi vandræðum
með að raka saman hrópi og hrakyrð-
um til hennar, sem nokkur minnsta
meining væri í. Lögberg varð bara
ákafiega stór munn-hola, sem alltaf
stóð á öndinni og gapti.
Af pessu ytirliti geta menn ráð-
ið, hversu fjemætir dómar Einars
Hjörleifssonar eða Lögbergs eru.
Og í fám orðum iná segja meining-
stýra—pá er óhætt að fullyrða pað, luna: Allt er gott og blessað, sem
blaðstjórnin vonar að hafa einhvern
hag af, allt vitlaust og bölvað sem ekki
sainrímist ((litlu heilunum”—sann-
færing fyrir finnst engin.
Þar eð vjer höfum hjer að fram-
an drepið á tildrög pau, er ollu G.
Pálssyni hinnar næstum óslitnu ó-
reglu seinustu mánuði æfi hans og
að lokum—dauða,— pá stígum
vjer orðalaust yfir 3. höfuðatriðið,
sem Einar Hjörleifsson trompar út,
og gefur í skyn, að dregið hafi G. P.
tildauða, o: ((sambúðin” við oss.
Svo heldur Einar áfram stell-
unni: ((Það var prennt sem alltaf
var af honum (ö: Gesti Pálssyni)
heimtað jafnt og pjett frá pví hann
kom hingað og pangað til hann
var kúgaður til að sækja um lausn:
1. Að spilla fyrir málum lútersku
kirkjunnar hjer. 2. Að svfvirða
kirkjunnar menn. 3. Að skamtna
Lögberg”.
Vjer höfum nú allareiðu vfsað
lesendum vorum leið, til að sann-
færast um pað, að Lögb. eða E. H.
neyddu Gest Pálsson loksins í ill-
indiog skammir. Á pólitlska fundin-
um sæla 27. febr. kom ((gamli kall-
inn á gráskjóttum” og kveikti upp
ófriðar-bálið. Þess vegna látum vjer
nægja að sinni, að biðja herra Einar
að hugsa sig dálftið um og reyna
til að koma fram með sannanir fyrir
pví, að vjer höfum uheimtað”, að
G. P. skammaði Lögb., lúterana eða
kirkjuna, fóstru Einars.
Gamanið dregur alveg af, peg-
ar ((Vona”-volæðið kemur til sög-
unnar og Einar auminginn hrópar
og kvartar um, hvað ári stirðlega
hafi gengið að koma ritdóminum um
((Vonirnar” inn í Heimskringlu.
Segir, náttúrlega, að Gestur hafi
komið til sín, eptir pað að hann
var búinn að leysa af höndum rit-
dóminn um ((Vonir”. Og pá var
nú svosem ekki aðsökum að spyrja
Gestur átti að hafr staðið i óttalegri
orustu við einn ((Director” Hkr.
((vinnukonu-í<t«/.(tort?, sem E. nefnir.
er hafði átt að segja á pá leið, að
vinnukonum mundi ekki geðjast að
pví, að ((Vonum” væri tillt upp í
heldri röð ísl. bókmennta o. s. frv.
Ja, vinnukonum og vinnukon
um—vinnumönnum hefði kannske
mátt bæta við. Það er eiginlega
Einar einn, sem pykir gott ((Vona”-
bragðið. Og petta sjerstaka til-
félli, að Gestur heitinn Pálsson fór
heldur að mæla með peim, kom
af pví, að Vonir seldust svo skamm-
arlega og lágu í hrúgum hjá höf
undinum. Menn eru orðnir vanir
við, að heyra og sjá fígúrur Einars
og sannast að segja fyrirlanga löngu
orðnir preyttir áhjegómanum. Þeir
gefa ekki Dam'd cent fyrir svodd-
an orða-salla. En samt sem áður
er pað eina beinið, sem ekki er al-
svart í minningar-sorphaug Einars,
að stjórnarnefnd Heimsknnglu sagði
Gesti heitnum, að sjer hefði ekki
dottið í hug, að mæla með pessum
((Vonum”, pvf að sjer pætti ekkert
mikið til peirra koma, pað mætti
eins vel hjálpa Einari skinninu um
skilding á annan hátt. Þess vegna
)ætti sjer fara betur, að meðmœla-
tilraunir um ((Vonir” væru ((með
undirskript Gests, en ekki sem rit-
stjórnargrein”. Samt sem áður ljet
stjórnarnefndin petta ekki verða að
ágreiningsefni og tók auglýsing-
una um (Vonir’ í blaðið ónotalaust,
eins og frá hendi ritstjórnarinnar.
Aður en vjer skiljumst við petta
mál, að pessu sinni, skulum vjer með
örfáum orðum, láta pess getið við
vini vora og vini Gests Pálssonar,
að þó svo væri komið, að G. P.
skömmu fvrir andlát sitt, væri bú-
inn að leggja niður ritstjórnarstörfin
við Hkr.’ os væri ferðbúinn til
Norðurlamla—helzt til Noregs, par
sein haiin ætlaði að halda áfrain að
vera frjettaritari vor—pá var pessi
breyting gerð í allri vinseini okkar
á milli. Illir menn og óvandaðir
reru að pví öllutn árum, að gera
honum lífið svo súrt, að hann gat
ekki verið hjer á slóðum. Og petta
sá eða fann enginn betur enn Gest-
ur sjálfur. Að vísu höfðu náung-
arnir smeygt sjer úr rosta-sniykkj-
unni og mættu Gesti með tnjúkum
tilboðum, eins og sá, sem forðum
stautaði upp á fjallið og musteris-
bustina segjandi: ((allt petta, petta
°g petta skal jeg gefa pjer ef”---
Gestur páði ekki boðin.
Allt var á götu gert: Samið
um að vjer kostuðum ferð vinar vors
til Norðurlanda, samið um, að hann
ritaði fyrir ((Hkr.”, eptir sem áður,
pegar hann kæmi i fríska lopts-
lagið. Og—pó vjer fátækir værum,
buðum vjer að sæma hann svolítilli
vinargjöf,—$200—sein greiðast átti
til hans pegar hann stigi í eimvagninn
og kveddi oss. Boðið var pegið
og pakkað alúðlega. En vjerhöfð-
um ekki pá ánægju, að mega búa
vin vorn út til fornu átthaganna.
Vjer hlutum aptur á móti, að fylgja
honum til—grafar.___________
Lögbergingar náðu f ritsjóra
heiman af íslandi um sömu mundir
og vjer peir eru pessa dagana að
gera honum ferðaskóna.
Ekki ómaklegt að vjer köstuð-
um frain orði til burtfararminnin~i
ar.
TIl verkmanna.
Það eru mikil líkindi til pess, að
verkamenn geti nú á pessum tíma
hækkað kaupgjald hjer I Winnipeg.
Það er óskandi og vonandi, að ís-
lendingar noti petta sfðasta tæki-
færi fljótt og vel, pví eptir að inenn
fara að streyma inn f bæinn aptar,
pá er ekkert hægt að gera.
Eins og stendur, er hjer mikil
vinna og pess vegna töluverð eptir
spurn um menn. Það mun mörg-
um kunnugt, að hinn alpekkti verk-
gefandi Lee, hefur nú ti ikið rerk,
sem parf uð vera búið búið f haust,.
Þftð er lfka kunnugt, að pessi
nefndi verkmanna harðstjóri (sem
nú sækist eptir mönnum) vill helzt
hafa Islendinga f pjónustu sinni, en
geldur peim pó aldrei nema lægsta
kaup; par að auki hafa menn opt
purft að gera sjer fyrirhöfn og skaða
til pess að ná út pessu litla kaupi,
sem peim hefur verið lofað.
Til pess að reyna að ráða bót á.
pvf, að verku.önnum sje borgað á
Óreglubundnum tíma og til pess að
reyna að hækka kaup—að minnsta
kosti hjá pessutn umtalaða verkgef-
anda, pá ættu menn almennt að
koma saman á verkamannafund næst-
komandi laugardagskvöld, ekki
seinna en kl. 8. Verkmaður.
[Vjer minnum iesend ir ((Heims-
kringlu” á, að undir ((Raddir frá almenn-
ingi” er fað ekki ritstjórn blaðsins, sem
talar. Hver maíur getur fengið færi á
að láta þar í ijósi skoðanir sínar, þótt
b*r sjeu aiveg gagnstœðar skoðunum
ritstjórnarinnar, en menn verða að rita
sæmilega og foröast persónulegarskamm-
ir; auk Þess verða menn aö rita um
eitthvert pað efni, sem almenning að
einhverjn leyti varðar.
UM SKALDSKAP
(eptir St. B. Jónsson).
I.
Jeg var beöinn að skrifa um skáld-
skap í blöðin. Fyrir þeirri bón hefðu
peir átt a* heldur að veröa, sem til pess
eru alls vegna mjer færari menn.
Til pess að geta skrifað um skáld-
skap, útheimtist í fyrsta lagi að vita, skiija
hvað skáldskapur er—eða á að vera__.
Verði pað nú álit manna, sem vit hafa á,
að mjer með línum þessum, er hjer fara
eptir, hafi tekist að sýoa ljóslega hvað
skáldskapur er, og til hvers hann er, pá
er tilganginum náð með tilraun pessari.
Hvað er skáldskapur?
Skáld, er inyndasmiður (málari), og
skáldskapur, (skáldverk) er myndasmíði,
ða öllu heidur myndasöfn, í mörgum
tilfellum; er, manneðlis og mannlífssýn-
ng-
Allir peir, sem gainan liafa af að skoða
Tiyndir yfir höfuö, og horfa á sjónarleiki
og enn frem ír allir peir, sem hafa gam-