Heimskringla - 10.02.1892, Qupperneq 3

HEIMSKKIN«L,A, \\ IXMPIÍU, MIS. l<». l'BBBUAR
Dominion oí* Oanada.
Ábylisjardir okeypis íyrir nulionir mm
200,000)000 ekra
aí hveiti- oe beitiiandi í Manitoba og Vestur Territóriunum í Canada ókeypis fyrir
landnema “ Diúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, næg« af vatni og skógi
og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakslur hveitis af ekrunni 30 bush., ef
vel er umbúið.
í II I> I FBJOVSAMA BELT1,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfisliggj-
andi sljettlendi, eru feikna miklir flákar af ágætasta akurlandi. engi og beitilandi
—hinn víðáttumesti fláki í heimi af litt byggðu landi.
f f
Malm-nama land.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolía, o. s. frv. Ómældir flákar af kolanámalandi;
eldivitSur pví tryggður um allan aldur.
.1 Ársbkaut frÁ hafi til hafs.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í sambandi vi-R Giand Trunk og Inter-Coloniai braut-
lrnar mv uda óslitna járnbraut frá öllum hafnstöðum við Atlanzhaf í Canada til
Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjómcunn beltmns eptir pvi endilongu og
um hina hrikaiegu, tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Cfra-vatni og um hii
nafnfrægu Klcttufjöll Vesturheims.
Ileilnæmt I « p t s 1 a £ .
Loptslagið í Manitoba og NorSvesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta í
Ameríku. Hreinviðri og purrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartur
og staðviðrasamur. Aldrei þokaogsúld, og aldrei fellibyljir eins ogsunnarí landinu.
SAn ItAX HSST.IOHXIx | CASABA
gefur hverjum karlmanni yfir 18 ára gömlum og hverjum kvennmanni sem hefur
fyrirfamilíu að sjá
I <5O elirur al' landi
alveg ókeypis. Hinir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og yrki pað.
Á þann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnar ábýlisjarðar og
sjálfstæður í efnalegu lilliti.
ISL Fi NZKA R X Ár L E X D U R
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú þegar stofnaðar í 6 stöðum.
Þeirra stærst er NÝJA ISLANJ) liggjaudi 45—80mílur norður frá Winnipeg, á
vestur strönd Winnipeg-vatns. Vestur frá Nýja íslandi, í 30—35 mílna fjarlægð
er ALPTAVATNS-N ÝLENVAN. báðum þessum nýlendum er mikið af ó-
numdu landi, og báðar þessar nýlendur liggja nær höfuðstað fylkisins en nokkur
hinna. AllGYLE-NYLENDAN er 110 mílur suðvestur frá Wpg., ÞÍNO-
VALLA-NÝLENDAN 260 mílur í norSvestur frá Wpg., QLr’AP/JELLB-NT-
LENDAN um 30 mílur sutiur fráÞingvalla-nýlendu, og ALBEUTA-NTIÆNDAN
um 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. I síðast-
Cöldu 3 nýlendunum er mikíð af óbyggðu, ágætu akur- og beitilandi.
Prekari upplýsingar í þessu efni getur hver sem vill fengið með því að skrifa
um það:
Tlomas Bennett,
DOM. GOV'T. IMMIGRATION AGENT
Eda 13. 1 Baldwinson, (IslenzJcur umboðsmaður.)
DOM. OOV'l' IMMIQRATION OFFICES.
- - - Oanada.
Wi i íii i peg,
BEATTY’S TOUB OF THE W0BU>. W
Ex-Mayor Daniel F. Beatty, of Beatty*s
Celebrated Organs and Pianos, Washington,
New Jersey, has returned home from an ex-
tended tour of the world. Read his adver-
tisement in this paper and send for catalogue.
Dear Slr:—Wf
returnecl home
Aprll 9, 1890,
from » tour
iround the
workl, vlBltinK
Europo, Asia,
(Holy l.and), In-
dla, Ceylon, Af-
rica (Egypt), Oce-
anlca, (Islandof
the Heas,) and
Weatern Amerl-
ca. Yet in all
our greatJourney
of 85,974 mlles,
wedo not remem-
oor o f heuring a
Piano or an organ
■weeter |n tone
* Q a n Hentt v's.
For we believe
we have the
From a Photograph taken ln London, toned
EQgl.ud, »». miSlWSX
prlce. Now to prove to you that thla statement fa
absolutely true, we would like for any reader of thln
paper to order one of our matchless organs or pianoa
and we will offer yoo a great bargaln. Particuiars Free
gatisfactlon GUAItANTEED or money promptly ra-
fnnded at any tima wlthln three (8) years, wlth Interest
at6percent. on either Plano or Or}<an, fuliy warranted
ten years. 1870 we left home a penniless plowboy;
to-day we have nearly one hundred thousand of
Bcatty s organa and pianoa in use all over the
world. If tney wero not good, we could not have
aold 80 many. Could wo f No, certainly not.
Each and every instrument is fully warranted for
ten years, to be manufactured from the best
matenal market affords, or ready money can buy.
KX-MAYOR DANIEL F. EKATTY.

OREflHS
uay or
Hon Catalogue Free. Addrea®
Vv,- v.v Beatty, Washiugton, New Jersey.
Chureh, Chapel, and Par
lor Organs. tit ■ rnn
2n íi'*' f;!nlhí PfANOS
Beautiful Weddimr, Birth-
day or Holiday Presents.
Catalotrue Free. Addresc
Pjallkonaii, útbreiddasta blaðið á
sbtndi, kostar þettn árí Ameríku að eins
l dollar, cf andvirfii?; or nrreítt fyrir ágúst
mánaðar lok, eins og áður hefir
verið auglýst- Nýtt bbifi, l.a nd ncm-
inn, fylgir nu Fjallkonunni ökeypn til
»ilra kaupenda; phð blat? flytur fvjettir jrá
Itlendingvm i Cannda og fjallHr cinl’ungu
um málefni peirra; kemur fyrst um sinn
at afinanhvern mánuð, en verður stækk-
»0, ef pað fær góðar viðtokur.
Aðal útsölmna-Sur J WinnipeS,
Ulir. Ólafsson. 57o Main Str.
PBIVATE BOARD.
522- Central Avenue.
Eyjólfur E. Olson.
X
ÍO TJ 8
Qegnt CITY ÍIALL.
Agætar vörur, prýðileg sjerstök Uerbergi,
hlýlegt viðmót. Enska, frakkneska og
ehandinavisku málin töluð. Eigendur
JOPUNG& ROMANSON (norðmaffur)
DOMINION-LINAN
selur (íPrepaid”-farbrjef frá Is-
landi til Winnipey.
Fyrir fullorðinn, yfir 12 ára $40,50
— barn 5 til 12 ára .... $20,25
— barn 1 til 5 ára ..$14,25
Sömuieiðis farbrjef frá Winnipey til
Islands:...............$78,50
að frádregnu fæði inilli Skotlands
og íslands, sera farpegjar borga
sjálfir 2 kr. á dag.
Menn snúi sjer til
B. L. BALDWINSON,
IMMICRATION-HALL WP.
EKKI ER
ALLT GULL
GLÓIR.
SEM geta margir orðið dálítið skáld, en í
btiudnu máli fáir. Jeg vildi óska,
; að allir sem á er bent, vildu hlynna
| að og vinna að pessari guilkorna
Mjer hefur opt dottið í hug, síðan ! hugmynd “Hkr.,” enhefðu jafnfrarnt
að “Hkr.” nefndi mig í sarabandi' hugfast, að tína ekki aunað saman,
við giillkornin, að senda henni fá- | en pag sem er einhvers virði, annað
einar línur. Mjer pótti auðvitað j jvv0rt fyrir aldurs sakir eíganda sem
dálítil heiður að vera komin parna á j forngripur, eða pá fegs rðarinnar
M. 0. SMITH.
COR. ROSS & ELLEN STR.
hefur nýlega fiutt sig þaðan sem hann
var áður í miklu stærri og betri búti.—
Hann hefur nú til sölu »11 r tegundir af
skófr.tnaði, ásamt miklu af leirtani,
er hann hefur keypt mjög lágu verði og
þar af leiðandi selur þa'S ákaflega ódýrt:
t d. bollapör á $1, dnsinið; Glassetts 20
cents og upp; lampar 35 cents—65; te-
pottar 35—35 cents; vatnskönnur 50 cts.;
dúsin af diskum 75 cents til $1,30, vetr-
arvetlimra 50cts.— $1,50 $2—4,25; te setts
$2.50-3.50; vínelös $1 dúsínið; yfirskó
1,50—2,00; skólatöskur 50—75 cents;
ferðakistur $1—2. liczf a verd i
borginni.
M. O. SMITH.
S. K. C«r. R»*s« & Ellcn St„
E. H. PRATT.
llin elzta, stærsta og áreiðanlegasia
verzlun í Cavalier er H. E. Pratt’s.
Þótt verzlanir fjölgi, er hann samt
ætíð fyrstur.
Tilbúin föt, klæða- og kjóla-efni,
skófatnaður, matvara og yfir höfuð fiest
er hver einn þarfnast, er æíinicga til hjá
E. H. PRATT,
CAVAUER, - - N. DAKOTA.
- T ■ H 1
• i u ■ ■ ■ 11. , B
RÚ8BÚNAÐARSALI
Market St. - - - - Winnipeg-
Selur langtum ódýrara en nokkur ann
ar í öllu Nor'Svesturlandinu. Hann hef
ur óendanlega mikið af ruggnstólum af
öllum teþuudum, einnig fjarska fallega
muni fyrír stásstofur.
C. H. WILSON.
pappírinn með fjölda mörgum Agæt-
um mönnuin, vitanlega gjört í peim
tilgangi, að vjer gjörðum eitthvað,
ljetum eitthvað sjást, eða helzt tínd-
um eitthvað sauian. Þetta getur
verið að nokkru leyti gott, og sjer-
staklega praktist fyrir niína góðu
“Hkr.,” sem lengi barpjóðar hylli,
allra helzt, ef peir, sem á er bent,
sendu frá sjer, eða öðrum, laglega,
sarndar greinar í óbundnuin stíl.
Það eru til menn, sem geta bíiið til
dálitla grein úrgullfallegri hugmynd,
án pess að taka nokkuð verulega inn
í fjelagsskapar eða framfara ináliu er
máske væri parflegast að bisa við,
en undir petta númer kynni jeg
bezt við svona laga$ar greinar í dag-
blaði; pað er gatnan að sjá fallegt
hugmynda smíð, bæði í bundnu og
óbundnu tnáli, pað vilja allir sjá,
og pá er pað ávinningur blaðsins.
Það er líka ávinningur fyrir pá, sem
vilja og geta tekið sjer tíma, til að
leitaað svona löguðum kornum; peir
grafa hjá sjálfum sjer eptir gulli, og
geta með tímanum fundið gull, og
sent “Hkr.,” sein pó hvorki hún, eða
íslenzka pjóðin, pyrfti að skamm-
ast sín fyrir. Meira að segja, ekki
Ómögulegt að við pað gæti vaknað
upp menn, sem voru 250 kr. virði,
hálfdrættingur við Eldinguna. Jeg
hef verið að brjóta litla heilann minn
í pessu, og leita og leita, en fundið
pt-tta be/.ta út.
Það sem pví viðvíkur, að safna
ýmsu pessu forna, sein máske að sje
geymt í gömlum bókum, og enhefur
ekki verið tekið upp í pjóðsögusafn,
eða öniiur fornrit, hvort heldur að
eru ljóð, eða sögubrot, pá er pað að
vissu leyti gott, en samt vildi jeg
heldur eiga pau fornu gullkorn ann-
ars staðar geymd en í blöðum. En
sjerstaklega ríður á, að ritstjórinn
sem sjer um aðal-útgáfuna, hafi gott
vit og fínan stnekk fyrir pessu safni,
að hann ekki sýni pjóðinni önnur
korn en pau, sem að einhverju leyti
kasta geisla á göinlu eða nýju kyn-
slóðina; rusli og drasli er engin
heiður að safna, og sárlítið af pví
sem enn er koiriið, er nokkurs virði,
ogsumt betur gleymt en geymt. Það
er auðvitað, að sumirlíta öðruvísien
jeg á petta mál, en upp og niður
kveðnar tækifærisvísur eru lítils virði
i mínum augum.
Skáldin eru gull pjóðarinnar, og
pað er sannarlega fagurt, að skoða
peirra verk, og líka pess virði að
pau glatist ekki. En pað eru ekki
allir skáld, pó peir basli við að yrkja,
og peirra verk hvort, pau eru göm-
ul eðaný, eru einkisvirði, og pjóð-
inni bara til lýta, að vera að geyma
slíkt, nema að pví leyti sem eld-
gömul kvæði geta geymt viðburði.
eður ýms atvik peirrar tíðar. Það
var sú tíð á gamla íslandi, að fjölda
margir póttust vera skáld, um og
eptir pann tíma semfegurð og skarp-
leik menntunarinnar og hugsananna,
var lengst og verst komin í deyfð-
arpoku myrkur, Samt voru gull-
korn innan um, par sem skáldin og
gáfumennirnir áttu hlut að máli,og
eru pau líklega flest geymd, sem
annars er til, hitt má glatast, og ætti
helzt algörlega að gleymast, pað er
engin pjóðar heiður ,að pví, ekkert
fagurt eða skemmtilegt við pað, og
ekkert fróðlegt eða nytsamt sem
pessi leirskáld voru að bulla. Eti
pað sýnist vera býsna mikió eptir en
af leirskáldaframhleypuinni, heilir
dálkar koma stundum i blöðunum
af erfiljóðum, og ýmsu, sem ekki er
eyris virði.
Jeg lield pað sje ómögulegt að
neyta pví, að skáldskapargáfan sje
út af eða sjer skilinn, en vex og
þroskast, skýrist og verður krapt-
meiri og fagrari við menntunina,eins
ogyfir höfuð vit og skilningur hvers
manns. Því vildi jeg helzt að engin
færi aðyrkja, sem ekki hefur pessa
gáfu, pað er að sletta sjer, eins og
fúskari inn í annara verkahring, og
gerir skálda smíði pjóðarinnar allt
með svörtum blettuni.
í óbundnum stíl er minni vandi
að koma fram, en pó eins og minni
tilhneiging, og rækt almennings par
við, samt á'eiðanlega minna hneýsli,
hugmyn ’in
vegna, bæði nýtt og gamallt, sem
skeð getur að til sje einliversstaðar
geymt en mörgum hulið. Allir ætt.
utn vjer að starfa eitthvað. Jeg skal
reyna til að senda einhvern tima
lítið brot af tannbaki, en ekki verð-
ur pað í ljóðum.
Mjer sýndist blaðið 13. f. m., vera
dregið.allt í gegn meðgylltum præði,
par sem talað var í óbundinni ræðu,
pví vildi jeg ráða flestum til að
reyna heldur að yrkja svo leiðis.
Jeg vona að engin verði öskuvond-
ur við mig útaf pessari grein. Með
pví jeg pykist vera einn í gullkorna-
nefndinni, og verð pví að sjálfs-
sögðu að segja álit mitt.
L. GUÐMUNDSON.
DARVINSK EPTIRHERMA
—eða—
Ritstjóri í rifnum buxum.
Jón irinn Ólafsson er eiginlega sá maö-
ur, sem ekki þolir aðfinningar, og getur
sjaldan varið, eða sókt nokkurt máiefnh
án þess að beita linífilyrðum og háðglós-
um, og ráðast beinlínis á persónu mót-
parts síns, með því að reyna að gera hann
skoplegann í augum fylgisfiska sinna. En
þó hann hrósi sjer fyrir fyndni sína, þá
er lxann allt annað en fyndinn maður.
Hann er pólitískur trumbuslagari, sem
er orðinn leikinn í því, að bera sig ridd-
aralega á mannfundum. Og það er liroða-
legur kláði I eyrum þeirra manna, sem
lengi geta hlustað á páfugls-rödd hans,
eins og hún er nú farin að verða rám.
J. MAGNÚS BJARNASSON.
POLSKT BLOD.
(Þýz/c-pólsk saga þýdd).
Ilann Jón minn tHafsson, er svo vænn
að minnast míu á heilum dálki í 17. tölu'
bl. “Aldarinnar” sinnar. Fyrirsögnin er
eiiikennilega smellandi—það er ekta Píla-
tusar snið á henni. Hann byrjar svo með
því, veslingurinn, að fræða menn á því,
að jeg hafi mitt“andlegaheimili í kjallara
Lögbergs,” og staðhaifir um leið, að
‘kjallari Lögbergs” þýði: neðanmáls-
grein í blaði.—Þess vegna er neðanmáls-
greinin í smástirni “Aldarinnar” einnig
“Kjallari Löubergs.”
Jón minn Ólafsson, er svo autlmjúkur
að leyfa mjer að halda yfir sjer “miðs-
vetrar próf;” og til þess að komast hjá
því aS fara í skammarskotið, beygir hann
knje sín, og játarkjökrandi, að í sannleika
sje hann nú “ólukkulegur” að hifa látiS
manns ístru í koluna sína(búið til “salt-
víkur-týru). Hann er ánægður með að fá
þann vitnisburð, sem jeg gef honum, af
því sá vitnisburð tr er ofurlítið skárri en
hinn, er hann fjekk á latínuskólanum í
Reykjavík um árið, þegar hanu var spurð-
ur um Shakespeare, verk hatis og þjóíS-
erni, en Jóni gekk tregt að svara(?) Þá var
hann lítið yngri en jeg er nú. Ilann muu
ekki hafa verið sá fyrsti, sem fjell í gegn
í þeim skóla? Hann hefur lært mikið
síðan, sem betur fer. Minn elskulegi
Jóu Ólafsson segist ekki ætla a'5 brúka
þau orð við mig, sem “áheyrendurnir á
skemmtisamkomu í Nýja íslandi” hafi
sagt við mig um skáldskap miun; liann
vill láta mig skilja að hnnn (J. Ó.), sje
dálítið skynsamari en þeir (mikil fá
dæmi!!) Jafuvel þó Jón minn hefði nú
brúka'5 þau sömu orð við mig, þá mundi
jeg ekki hafa sezt upp á bekkjar-brikina
og snúið afi honum bakinu, eins og nokkr-
ir Dakota-búar gerðu einu sinni, þegar
hann var að ausa út úr sjer upphafs og
endalnusum fyrirlestri, í einu samkomu-
húsi þeirra.
Jeg sagðl a? hann væri ánægður með
vitnisburðinn, sem hann fær hjá mjer;—
ekki alveg. Honum sárnar það, að jeg
skuli ekki hæla “Uppboðsrímunni” hans.
Hann lofar hátíðlega að hæla mjer, sem
skáldi, ef jeg smí'Ki annaTS eins axarskivpt.
Nei. Jegvill ekki gullhamra slátt hans.
Þar, sem Jón minn Ólafsson, er að
reyna að mæla ineð rímunni sinni, segir
hunn metlal annaraorða: “Jeg liefi liing
að til sjeð, einmitt siðaTSar þjóðir liafa
næma tilfinningu fyrir því, sem skoplegt
er, eins hjá pólitískum flautaþyrlum eins
og öðrum.” Hver getur annað sjeð en
liann kalli þarsjálfan sig “flautaþyril,” og
það er sú eina vörn, sem hann ltemur
með, rímunni vrSvíkjandi, nefnilega: að
þó hann sje “tlautaþyrili,” (sem jeg vil
ekki segja að hann sje) þaeigi þó siðaðar
þjóðir að hæla kvæðinu, af því það sje
vel ort af pólitískum flantaþyrli.”
En svo fer ljúfurinn miun, hann Jón,
að reiðast við mig, og bregður fyrir sig
gömlu skálminni skreytninni, og segir,
aðjegkalli hans stóru persónu “dóua”
fyrir það atS kalla skáldkonuua, Torfliildi
leirböllu.” Það stendur hvergi i grein
minni um “smástirni Aldarinnar,” að Jón
Ólafsson sje kallaður dóui; en ef hann
vill endilegaheita dóni, þá get jeg ekki
verið að banna honuin það.
Jón minn Ólafsson er reyndar ekki á
því, að vilja hætta að kalla Torfhildi
Hólm “leirböilu,” því að hann ritar i sín-
um pistli: “Og leirbulla er hún, og ver5-
ur allt til enda veraldar i skáldskaparins
ríki.” Sómamaður er Jón Ólafsson, og
vertiur allt til enda “Aldarinnar’. í stór-
stúku sjáifs álitsins; en þrátt fyrir það
stendur hann lnngt að buki 'lorfhildar í
mörgu tilliti, og þess vegna er það, atS
hatin reiðir mjölni sinn yfir höfuð henni.
Það sýnir bezt hvaða smekkmaður Jón
er, að hann kallar Magnús heitinn Steph-
ensen “leirskáld,” en þykist þó bera sjer-
lega virðingu fyrir houum, vegna bók-
meuntalegrar starfsemi Magnúsar.
Svo endar minn góði Jón pistilinn meí!
því, að gera það heyrum kunnugt, að
hann hafi borgað fyrir mig “Öldina,” og
eigi því þakklæti skilið fyrir greiðann, en
getur þess ekki, að jeg borgaði honum
fyrir hálfan árgang pess blaðs þann 20.
jan. En Jón minn Ólafsson, hefur ekki
1,0 „g
yrði ekki sem L’iztur, og 1 þeim 6til var aldrei sent það.
(Það er rjett, Flanderu. Hvort vi’5
förum til Berlin, til þess að taka dag-
verð Unter den Linden’ eða pöntumhing-
að söngmann til þess að skemmta kon-
unum. Það virðist eingöngu að varða
okkur sjálfa’.
(Gjörum þá svo!’
, Leonie leit yfir til Xeniu, er með
öndina í hálsinum hlustaði á viðræður
þessar og reyndi an þrýsta hinum titr-
andi vörum saman. Það var auðsjeð á
andliti hennar, hve ákafar voru geðs-
hræringar hennar.
(Jeg sting upp á því, að við konurnar
úr riddaradeild þessari bjóðum Proczna
og mun hann varla getaj skorast undan
því afi koma. Og vona jeg að yðar tign
póknist að rita nafn yðar efst á boðslista
þenuan’.
í. Þó að orS baronsfrúarinnar væru að
vísu kúrteis, vöru þau öllíTfrenúir’ töl'úð
semskipun.
Anna Regina leít á hana og virtist
þetta að ganga fram af henni.
(En mín kæra baronsfrú...., jeg get
ómögulega... .Hugsið um..Hvað mundi
ma'Siir segja, j ef jeg byði söngv-
ara?’
(Verið áhyggjulausar, yðar tign.
Jeg skal sjá um þa'5’ mæl'ti“nú I'rifGitrt-
ner og íiló hátSslega. (Það sem kona
vill, villogguð, segja Frakkar, og vona
jeg því, að yðar tign leyfi mjer atS sækja
penna og pappír’.
(Nei, August Ferdinand yrði aldrei
samþykkur þessu’, svaraði prinsessan
fastlega. (Það yrði eigi til annars en
valda nýju þvaðri og óþægindum’.
Leonie leit til greifafrúar Kany og
laut svo niður, á baka til við veifu sina,
aðeyraÖnnu Reginu.
,Þakkið guði fyrir, yðar tign’, mælti
hún í lágum rómi, (ef fólkið hjerna og
einkum prins August Ferdínand, fáeitt-
hvað nýtt og saklaust að hugsa um.
Hafið þjer ekki skilið, að mjer muni
hafa gengrS eitthvað til að fá þessufram
gengt? Jeg hef siðar ýmislegt atS segja
yður einslega’.
(Líkt höggormsbiæstri liöfðu þessi
hægt livísluðu orð borizt til eyrna prins-
essunnar. Leonie ljet nú veifuna síga
niður, en hló hægt og gamansamlega og
spurði hátt:
(Nú, y'5ar tign, á jeg að skrifa?’
Hinn litli líkami prinsessunnar títr-
aði eins og af hrolli. Hún reyndi að
brosa og svaraði sRSan heldur óskýrt:
(Jxja, í guðs nafni þá, þjer ljóti
freistari, Gjörið eins og yður þóknast,
og hafiðnafnið Önnu Reginu fyrir merki.
En þjer skuluðbera allaábyrgtSina. Jeg
þvæ hendur mínar’.
Leonie reis á fætur og lagði fram á
borðrS pappírsörk.
(Hver vill rit°. boðsbrjefið? spurði
hún.
(Ætíð sá er um spyr!’ hijómaði nú
úr öllum áttum með miklum lilátri.
Baronsfrú GSrtner benti greifafrú
Kany að setjast niður lijá henni og rit-
aði meðhjálp hennarmjögkurteistbrjef.
Las liún það því nrest hátt og vargjörð-
ur mikill rómur að brjefinu.
,Og nú undirskrptirnar. Y'5ar tign
ritar líklega sjálf’.
Án þess að bíða svars, rjetti Leonie
pennaun að prinsessunni. Það virtist
sem hin tigna kona tæki nokkuð fast um
hið gyllta pennaskapt með hinu litla
brosaudi engilshöfði á oddinum. Því
niost setti hún pennann á pappírinn og
reit nafn sitt með hálfskjálfandi hendi
og heldur línuskakkt. Þá reit furstafrú
Reusseck nafn sitt og eyddi óþarfa miklu
bleki og rjetti hún svo pappírinn og
pennann að greifafrú Tarenberg.
(En hinar báðar eru eklú með sjálfrí
sjer af óþolinmæði’, sagði hún brosandi
og lagði báðar hinar feitu liendur á
horðið. Myndaðu nú ekki nema hjarta
þitt undir nöfn ykkar beggja, bezta Ett-
isbash, svo aðsöngvarinn af gufis ráíi
megi sem skjóíast vita, hjá hverjum að
nafn lians er á brauðinu’.
(Veri5 hœgar, góða mín, liugsið um
sjálfayður. Nú þarna, bezta Kany’.
Hirðkonan leit upp á hið föla andlit
Xeniu.
Jeg œtla að mjerberi að rita nafn
mitt eptir greifafrú Dynar.—Gjörið svo
vel frú míu’.
Xenia hóf upp hi* fagra enni sitt.
En var stillt og köld eins og vandi henn-
ar var.
(Hafið mig afsakaða’, svaraði liún
kuldalega. (Illííið mjer við þessu, bezta
gieifafrú. Það eru þegar svo mörg nöfu
á lístanum, afi eigi þarf míns við’.
Það vareinsog hnefahögg vœri gleg-
i* í andlit allra þeirra, er viö voru. Allra
raddir risu á móti þessu.
,Þjer viljí* ekki rita nafny«ar undir
skjalið. Ætli* þjer að ónýta það fyrir
okkur. Nei, greifafrú, ritið þjer nú
i fljótt nafn yöar’.
Leonie leit upp með engilslegum
sakleysissvip.
(En bezta Xenia’ mœlti lmn hissa.
(Hvað finni* þjer að hinum ágæta Proc*
zna, fyrst þjer svo bersýnilega skorist
undan því að sýna honum hollustu yðar?’
(Það er eigi svo að skiljn, því jeg
hef alla virðingu fyrir list hans’.
Fle5ulegt, leyndardómsfullt bros
ljek um andlit Kanys.
(Nú skil jeg; þjer voruð í Paris í
fyrra haust, og ef til vill þekkið þjer
manninn’.
Allir fœrðu sig nær og lilustuðu nú
á samtal þeirra.
(Er það svona! Skrifið nú, greifa-
frú, skrifið! Þekkið þjer Janek Procz-
na?’ kallaði Flandern með tindrandi aug-
um, .Hanneryður eftil vill nánari en
vi* ætlum’.
Xonia beit á varirnar og leit með
leiptrandi augum til hirðkouunnar.
(Nei, jeg þekki ekkiJanek Proczna’
svaraði hún titrandi af særðu stolti og
vissi varla hvaðhún sag'hi. (Og þar sem
jeg ætlaði, að ekki þyrfti míns nafns viS,
þá var það eingöngu af því, að líklegt
er, a'5 jeg ferSist með vinkonu minni til
Su*urlanda og ver* hjer því eigi, er Jan-
ek Proczna kemur’.
Tók hún pennann í hönd sjer og
mœlti enn fremur:
Er svo a* þið enn þá æskið þess, að
jeg riti nafn mitt’...
(Au'5vitað, góða mín, mrelti Kany.
(Konan er hviklynd, segir máltrekið og
enn þá hafið þjer ekki látið niður i ferða-
kistu ySar’.
(Og munuð með guðs hjálp, heldur
eigi gera það’ sagði Anna Regina. ,Yfir
gefið mig eigi,Xenia’.
Með stóru greinilegu letri reit greifa
frú Dynar nafn sitt undir boðsbrjefi* til
Janek Proczna. Enginn liefði getað
sje* á liinu kalda marmaraandliti henn-
ar, að hver pennadráttur var hnífslag í
hið kalda hjarta hennar og kylfuhögg á
dramb hennar.
Leonie leit nú sigrihrósandi augum
til vinkonu sinnar Kany, en um lei* var
svipur hennar eitraður og jafnvel hálf-
djöfullegur.
VIII. KAP.
Langt fyrir utan borgina lá liið hall-
arlega hús, er greifafrú Dynar hafði
teki* sjer til vetrarsetu; hafði liúu keypt
það að ríkHin verkstæða-eiganda. Hinir
stórkostlegu múrar, er klæddir voru fer-
hyrndum marmaraflísum, mændu þar
upp mitt í fögrum aldingarði. En allt
húsið virtist vera jafn kalt og hvítt sem
andlit hins stolta, unga eiganda.
Skrautlegar útlenzkar plöntur risu
upp undir hvelfingu forstofunnar, en
það voru blómlaus pálmatrje, burknar,
myrk sedrustrje og lárvíðir, er þar kyr
og alvarleg og iimlaus vöfðu hinum
hreyfingarlausu greinum sínum utan um
koparlíkneskin.
Kyr og bein löfðu dyratjöldin frá
hinum gylltu stöngum, í þráíbeinum
röðum hjengu málverkiná veggjunum og
húsgögnin og listaverkin stóðu í fyrir-
myndarröíum á hiuu spegiifagra astrak-
gólfi. Sretan ilm, líkt og fyrirmann-
legt liros, lag*i móti þeim, er inn gengu;
en þó að eldur brynni á artiinum og jafn-
an lxita iegði um allt húsi*, var þó sem
kuldagustur færi um allt, er þar var inni.
Baron Dracli og fólk hans hjó i hin-
um rúmgóðu herbergjum í neðsta hvolfi
hússins, en greifafrú Dynar hafði sezt
að á öðru lopti, og var þar með lienni
hershöfðingja-ekkja von Godlaw, sem
vara-húsráðandi, því þó að Xeiiia að
vissu leyti teldi sig með heimilisfólki
fjárlialdsmanns síns, hafði liún þegar frá
upphafi haldið sig sjer og gjört dans-
veizlur og boð, þar sem liún ásamt hers-
höfðingja-ekkjunni kom fram í nafní
Dynarrettar-innar.
Það var kaldur og hvass dagur í nóv-
embermánu*i. Úti var snjóhríð og
lamdi hún á ghiggunum, er vissu út a*
aldingarðinum, þar sein vicdurinn nú
hvein í hinum háu trjákrónum.
Herbergi greifafrúarinnar var stórt
og ioptgott og mjög ólíkt hinum dimmu
stofum annara tíginna kvenna. Hún
vildi jafnan birtu og lopt og rúm til að
geta lireyft sigí, og því hjengu hin gull-
ofnu, persnesku gluggatjöid að eins sem
umgjörð uin hina háu glugga eða iáu,
sem þykkar dýnur á hiuum bakiiáu stól-
um.
Nrer því ailt hið spónlsgða gólf rar
bert. Það var að eins fyrir framan skrif-
borðið þakið ljónshúð, en liöfuði* með
hinum þjetta makka var haft fyrir
fótskör, en eigi sáust i vinnustofu
greifafrúar Dynar útslegnar veifur eða
prýðileg líkpeski,—Með fram veggjun-
um stóðu háir bókaskápar og voru þar
þykk vísindaleg verk, jarðarhnettir,
landsuppdrættir og sjaldsjeð vopn og
margt fleira.
Sjaidan eða aldrei kom nokkur ó-
kunnur ma*ur inn í þennan aöal-bústað
Xeniu.
Þegar von Donat Huningen gekk
þar iim, stóðliann torviða kyr og m'eili*
(Gu* komi til! (Þjer hafið bæði
hauskupu og rafurmagusvjel á baka til
við liið grænatjald, lierra professor Xe-
uia. Og blóðsugur í vinanda’.
Gekk hann þá utan uui mikla Jeriko-
rós, er greifafruin haíði haft með sjer
frá ferSum sínum i Austurlöndum og
kom þa að skrítilega löguðu inarmara-
líkueski, er hann dáðist Tujög að.
(En þetta er líkneski Herkúlesar!’
hrópaði Xenia með miklum alvörusvip.
(Mjer tókzt með mikilli fyiirhöfn og
kostua*i að koinast yfir þetta í Róma-
borg’.
.Líkneski Herkúlesar’ mælti Donat,
alveg hissa. .Hefur verið farið svona
illa með vesalings karlinn á leiðinni a*
hann hefur misst bœði handlee'tri ’ o-
fætur?’ 66 J
Greifafrú Dynar leit_á hann og rak i
roga-8tauz.
Framh.