Heimskringla - 01.10.1892, Blaðsíða 3

HEiisÆSiszi^iisra-L^. og- olidihst -wiisrisri^PEa-; 1. oktbe 1092
Sögur Yaleygs
lögreglu-spæjara.
1. SAGA.
JOHN WATSON.
Framhald.
Bréf f>etta kom í heiulr viðtak-
anda utn nónbil, og undir eins og
hann hafði lesið það, kallaði hann
menn sína á fund og var J>að af-
ráðið að hlaupa ekki eftir pessu bréfi
fyr en áreiðanleg vitneskja kæmi
um hftsnúmerið, til pess að eiga það
ekki á hættu, að sbkudólgrinn fengi
vitneskju um að lögreglan væri bú-
in að snuðra uppi aðsetrsstað hans
og mundi handsama liann von bráð-
ara, nema hann færði sig úr stað.
En pangað til f>essi vitneskja feng-
ist var afráðið, að setja vbrð, svo lít-
ið bæri á, um nr. 73 og 93.
Ég, sem var að eins barn að aldri
og í meira lagi fífldjarfr og óvarkár,
var ekki lengi að velta fyrir mór,
hvað gera skyldi. Eg stökk undir
eins af stað og hraðaði n>ér sem
mest óg mátti að nr.46, John-stræti.
l>egar pangað kom,i>ringdi ég dyra-
bjöllunni með ákefð, og sagöi stelp-
unni, sem kom til dyranna, að ég
vildi fá að finna Mr. Kirby undir
eins, og óg beið ekki eftir svari,
heldr hratt henni úr dyrunum og var
kontinn inn í anddyrið áðr en hún
áttaði sig; svo hljóp ég npp stig-
ann, sem lá upp á fyrsta loft og
hafði þrjár rimar f hverju spori; og
á sama augnabliai stóðum við John
Watson augliti til auglitis; hann
stökk upp af stólnum í tnesta ofboði,
misti pf{>una úr hendi sér, greip eld-
skörunginn og bjóst til varnar;
hann hafði sett á sig hárkollu og
gervi-skegg, til f>ess að gera sig ó-
kennilegan, en varla hefði hann get-
að dulizt í pessum búningi fyrir
nokkrum, sem pekti hann og var að
leita að honum.
„Ert pú pað, Valeygr!44 hrópaði
hann með skjálfandi rödd og hvesti á
migaugun. „Þú!—“.
,,Já, pað erég“, greip ég fram í.
„Það er ég, Valeygr, sem er hing-
að kominn á síðustu stundu til að
frelsa J>ig, ef tnögulegt er, úr klótn
lögreglunnar, sem er að draga net
sitt alt af nær og nær J>ér. I>ú
verðr að fara héðan undir eins og
við skulum hjálpast að að gera J>ig
eir.s mikið torkennilegri en pú nú
ert, eitts og við getum á peitn ör-
fáu mfnútum, Sem við megum eyða
til J>ess“.
Watson var engin bleyða, en
pessi óvænti boðskapr um yfirvof-
andi lffshættu gerði hann fyrst alveg
utan viðsig.Hann skalf og nötraði og
var svo gjörsamlega ósjálfbjarga,
að ég varð aleinn nm að gera pá
endrbót á dulargervi hans, som tnér
leizt piirf á vera.
Þegar ég var búinn að gera hann
eins torkennilegan eins og óg
gat, sagði ég honum að koina á ó-
hultan stað bæúi pýðingarmiklum
skjölum og peningum, sem hann
kynni að hafa. Hattti gerði svo, og
hjálpaði ég honum til. Mér J>ótti
mjög rænt um að sjá, að hann bar
ekki ina minstu tortrygni til min.
t>að var réyndar lftil von til f>ess að
hann vantreysti mór. Inir einföldu
tónar sannrar vináttu og hreinskilni
verða sjaldan misskildir.
„Jæja pá, herra minn; pú verðr
nú að treysta á hattdleiðslu drengs
og fylgja lians ráðutn hiklaust. Við
skulum fara út, hvor á eftir öðrum
og geng ég fáeinum skrefum á und-
an pór. Ég er viss um að pjón-
ustustúlkan veit ekki tiein deili á
mér, ég var svo forsjáll að láta hana
ekki sjá framatt S mig nema rétt í
svip. Afram uú, Mr. Watson, vinr
móðr minnar. t>að er ekkert að
óttast“.
Ekkert að óttast! Mest líkindi
vóru til pess, að við yrðum báðir
handteknir um leið og við kæmum
út úr húsinn; reyndar datt mér pað
ekki i hug fyrr en seinna, og var
pá ekki frítt fyrir, að hrollr færi um
mig, og ef slfkt hefði komið fyrir,
pá var pað eini viðlitsvegrinn fyrir
mig, til að komast hjá ákæru fyrir
pann voðaglæp að hafa vanrækt
skyldu mína gagnvart uppreistintii,
að ljúga pví til, að ég með mínuin
vanmátka drengarmlegg hefði tekið
Watson til fanga, og væri á leið-
inni með hann til fangelsisins;reynd
ar var slíkt svo ótrúlegt, par sem
annar eins afburðamaðr eins og
Watson átti í hlut, að pað hefði að
öllum lfkindum ekki komið tnér að
neinu haldi. Ogégkomst sfðar að
pví, að prfr lögreglupjónar höfðu
gengið fram hjá húsinu fáeiuum
mfnútnm áðr en við Watson skild-
um við pað.
Ið næsta tiltæki mftt var pó enn
fííldjarfara og ósvífnara en hitt, og
bar vott um snarræði og talsverða
hygni. Um pennan tfina dags var
hús J>að, er við stjúpi minn áttum
heiir.a í, alveg mannlaust, og par eð
svefnherbergi var par autt, sem
sjaldan var gengið um, datt mér í
hug að hola Warson par niðr, pang-
að til að eitthvert gott tækifæri
kæmi til að koma honum undanfyr-
ir fult og alt; Watson leizt ekki á
pessa uppástungu í fyrstu, en er
hann hafði velt henni fyrir sér
nokkra stund, félst hann á hana.
Það var enginn efi á pvf, að lög-
reglupjónunum mundi sízt af öllu
detta f hug að Watson byggi undir
sama paki og peir sjálfir!
En eitt var pað sem við höfðutn
ekki tekið tneð í reikninginn og
sem óg vissi ekki af. Watson var
kvefaðr og fékk ákafar hóstahviður
með köflum, sem honum var ómögu
legt að lmlda niðri í sér, pótt um
lífið hefði verið að tefla, en svefi:-
herbergi stjúpa míns var við hliðina
á pessu herbergi og að eins Juint
skilrúm á milli. Ég varð ekki var
við [>etta fyrr en seint um kvöldið
[>egar óg koin heitn aftr rneð mat
handa skjólstæðing mínuni; og mór
varð svo ilt vig, [>egar óg hugsaði
mn [>ær afleiðingar, sem pessar
hóstahviður hlytu að sjálfsögðu að
hafa hafa í för með sér, að ísköld-
um svita sló út um mig allati
og var pað að vonum, pví nú var
sá tfini kominn, að stjúpi minn gat
komið á hverju augnabliki, og var
pví ekki annað sýnilegra, en pessi
hræðilega barátta okkar utn lff og
dauða inundi bráðlega verða á enda
kljáð og við bfða lægri hlut. Þeg-
ar ég hafði náð mér aftr dálftið eft-
ir hræðslukastið, komst óg að peirri
niðrstöðu að ekki væri um annað að
gera en bíða átekta og útvega sjúk-
lingnum nóg af meðulum til að sefa
hóstann. Ég gerði petta; og svo
buðum við hvor öðrum góða nótt
af heilum hug og bárum kvíðboga
fyrir morgundeginum.
t>að mátti heita sérstök hunda-
hepni að stjúpi minn skyldi ekki
koma heim uin nóttina, en reyad-
ar var pað mór að pakka, pótt
mér dytti pað sízt í hug. Þegar
við Watson vórum að fara út úr
nr. 46, tók ég eftir pvf að pjónustu-
stúlkan var heldr forvitnisleg og
spæjaraleg á svipinn, og sömuleið-
is eldabuskan, sem var að gægjast
út rreð eldhúshurðinni, sem stóð í
hálfa gátt; mér hugkvæmdist pá
alt f einu að leika dálftið á drósirn,-
ar, og laut ég pvf að Watson og
hvíslaði að honum svo liátt að pær
gátu heyrt orð mín: „Ef við að
eins getum komizt klakklaust til
Deal eða Ramsgate, pá erum við
úr allri hættu“. Og hamingjunni
sé lof að mér datt petta f hug.
Svikahrapprinn, sem ætlaði að ofr-
selja Watson í hendr lögreglunnar,
hafði sent annag bréf til yfirmanns
okkar skömtnu eftir að eg fór burtu
og tilnefnt pá ið retta númer (46).
Lögreglupjónarnir brugðu strax við,
en pegar peir konui pangað var fugl-
inn floginn; en stelpurnar, sem ann-
að h' ort hafa verið hræddar eða
keyjitT til að segja pað sem pær
vissu, og ináske meira til, sögðu
lögreglupjónuniim frá pvf sem J»ær
heyrðu mig segj i. ug fóru mörgum
orðuni iiin, hve laiiinulega og lágt
eg hefði talað petta. Og vitið pið
til! Lögreglupjónarnir, og par
á meðal stjúpi minn, letu ekki 1
segja sór petta tvisvar, heldr putu
af stað að vörmu spori til Deal og
Ramsgate, og komu ekki heitn aftr
fyr en eftir 48 klukkustundir. En
áðr en sá tími var liðinn, höfðum
við Watson komið ár okkar svo fyr-
ir borð, pótt við segjum sjálfir frá,
að óvinum vorum mundi verða örð-
ug eftirsóknin.
Nóttiu leið f kvfðafullri eftirvænt-
ing fyrir okkr félögunum. Þegar
dagr ljómaði, reis ég úr rekkju, og
eftir að ég hafði lokað veslings
Watson inni í kolaskápnum, hrað-
aði óg mér til Bowstrætis, og par
heyrði óg pessar frtótir, sem að
framan eru greindar. Og ég var
innilega pakklátr inni góðviljuðu
forsjón fyrir handleiðslu hennar á
inni hrörlegu snekkju okkar gegn
utn sker og boðaföll; en samt sem
áðr pótti tnér vissast, pví ég var
sanntrúaðr á [>á setningu, að guð
bjálpar peim sem hjálpnr sór sjálfr,
að finna upp á einhverju sérstöku
ráði sem trygði tnór sigrinn fram-
vegis. Þessi viðreign hafði pegar
vakið til fulls drambsemi mína, sem
náttúran hafði veitt mér í ríkuin
mæli. Þetta var einvígi—verulegt
(Framhald).
HIIV
“MUNGO”
“KICKER”
“CABLE.”
Er hvervetna viðrkend að vera
í öllu tilliti betri en allrr aðrar
tóbakstegundir. In stórkostlega
sala þessarar tóbakstegundar
sannar betur gæði hennar og
álit en nokkuð annað, pví þrátt
fyrir katS pótt vér höfum um
hundrað tuttugu og fimm keppl-
nauta, eykstpó salan stöðugt.
Þetta mælir með brúkun pessa
tóbaksbetren nokkuð annað. Vér
búum ekki til ódýra vindla.
S. DAVIS & SONS
Telcphono 64». p. o. Box 96
Otflce and Yard: Wesley St. opp. St. Msry St., close toN. P. & M. liy. Freight Oflices.
GEO. H. BROWN & CO,
Timbur, Lath, Spónn, gard-skíð,
Stólpar, Hælar, Brenni, Kol, &c.
278 MAIN STR. 278
GAGNVART MANITOBA HOTEL.
VER höfum að eins verið hér við verzlan rúmt ár, eg þegar haft nokkur
viðskifti við Islendinga, og fallið mjög vel við þá. Vér vonum að
þeir haldt áfrarn að venjn komur sínar bingað. Nú höfdm vér líka
a reiðum höndum miklar byrgðir af Hardviiru sem vér getum selt
með lægra verði en flestir aðrir í borginni. Gerið oss þann greiðu að
koma og skoða vörurnur, svo þér getið sannfærst um, að vér förum ekk
með ófgar. Þegar þér heimsækið oss, þá minnist á þessa auglýsing.
DESPARS & BLEAU.
278 MAIN STR., OECNT MANITOBA HOTEL.
MONTREAL.
MeHta i>k be/.ta vindiagerda-
hns i Canada. [7]
l>oiniiiion of Oanada.
ATHLETE
oo DERBY
SICARETTUR
Seljast gæðanna vegna.
Allir vita að pær J
eru hinar beztu
Allir reykja pær. Það er
ekkert á borð við pæf.
JL PME
[10]
[M)
iMsjarflir okeypis iyrir miljonir rnanna-
200,000,000 ekra
af hveiti- og beitilandi í Manitoba og Yestur Territónunum í Canada ókeypls fyrir
landnema. Djúpur og frábærlega frjóvsamur jarðvegur, D«gí af vatni og skógi
og meginhlutinn nálægt járnbrautum. Afrakstur hveitis af ekrunni 30 bush ef
vel er umbúið ’’
IHINU FRJoVsn BELTI,
í Rauðár-dalnum, Saskatchewan-dalnum, Peace River-dalnum, og umhverfl. ggl-
andi sljettlendi, eru felkna mlklir flákar af ágætasta akurlandi. engi otr beitilandi
-hinn viðáttumesti fláki í heimi af lítt byggðulandi.
t
Malm-nama land.
Gull, silfur, járn, kopar, salt, steinolia, o. s. frv. fJÓmæidir flákar af [kolanámalandi
aldivi'Sur pvi tryggður um allan aldur.
J.4RKKBAUT frÁ. hfi til, hfs.
Canada Kyrrahafs-járnbrautin í samhandi viS Grand Trunk og Inter-Coloniai braut-
irnar mynda óslitna járnbraut frá öllum hafustöðum við Atlanzhaf í Canada tfl
Kyrrahafs. Sú braut liggur um miðhlut frjóv»ama beltisint eptir pví endilöngu og
um hina hrikalegu, tignarlegu fjallaklasa, norður og vestur af Efra-vatni og um hÍL
nafnfrægu Klettafjöll Vesturheims.
Heilnæmt leptNlng.
Loptslagið í Manitoba og NoriSvesturlandinu er viðurkennt hið heilnæmasta"'?
Ameríku. Hreinviðri og purrviðri vetur og sumar; veturinn kaldur, en bjartut
og staðviðrasamur. Aldrei pokaog súld, og aldrei fellibyljir eins og sunnarí landinu,
•
SARBAMASSTJORXIX l' CAXADA
gefur hverjum karlmanni yflr 18 ára gömlum og hverjum kvennmann. «em hefð
fyrirfamilíu að sjá
r 1 00 ekrur aí landi
alveg ókeypis. Hiuir einu skilmálar eru, að landnemi búi á landinu og \ .-ki pau
A pann hátt gefst hverjum manni kostur á að verða eigandi sinnarj áb ýflsjar ðar og
sjalfstæður t efnalegu lilliti. *
ISLEX/KAKXYLENDUR
Manitoba og canadiska Norðvesturlandinu eru nú pegar stofnaðar í 6 stoðum
Þeirra stærst er N7JA ISLAND liggjandi 45—80 mílv.r norðcr frá Winnipeg á’
vestur strönd Winuipeg-vatns. Vestur frá Nýja slandi, í 30—35 mílna fiarlæeð
«r Al.PTAVATNS-NYLENDAN. > báðum pessum nýiendum er mikið af 7
numdu landi, og báðar pessar nýlendur liggja nær höfuðstað fvlkisins en nokkn
hiuna. AUOYLK-NYLENDAN er 110 mílnr suðvestur frá Wpg ÞíNCh
VAL1.A-NYLKNDAN 260 mílur i norðvestur frá Wpg.. QU’APPKLLK-NY-
LENDAN um 20 mílur suðurfráÞingvafla-nýlendu, og M.IiRHTA-NÝL.KNDAN
•un 70 mílur norður frá Calgary, en um 900 mílur vestur frá Winnipeg. 1 siða?‘ ■
íöldu 3 nýlendunum er mikfð af óbyggðu, égætu akur- og beitiiandi.
Frekari upplýsingar i pessu efni getur hver sem viii fengið meö pví að sktlía
um pað:
Tioiias Bennett
\DOM. GOV'T. 'IMMIGliATION AGE/11
Rda 13. I-i. Baldwlnson, (islevzlvr vrnlodsmadt).
DOM. GOV'T IMMIOItATION OFFICES
Wiiinipeg, - - - Canada.
2t>8 Er þetta sonr yðar?
ef þér haldið að það geti orðið yðr að
nokkru liði; og geti ég svo gert nokkuð
fyrir yðr á eftir, þá vitið þór að það mundi
vera mór ánægja að gera það. Ég hefi trú
á yðr, Preston, gantli kuuningi", hætti ég
við og lagði höudina á öxl homnn. ,,Ég
held þér hafið aldrei haft hálft tækifæri
í lífinu. Má vera að það só enn eigi um
seinan að byrja á ný. Tilhneigingar yðar
og samvizka hafa aldrei verið í samræmi
við uppeldi yðar. Það or að minsta kosti
góðs viti“.
„Nei, mér veittist aldrei sanngjarnt færi
á að hyrja rétt Iílið“, eagði hann örvænt-
ingarfullr; „en nú er það um seinan. Les-
ið þetta“.
Hann rótti ntér brófið, sem liann hafði
fengið daginn áðr.
„Ég var nærri farinn að byrja að gloynia
og vera ánægðr. Ég vai úti að aka með
Nellie, og ætlaði að fara að ráðfæra mig
við hana urn, hvað óg ætti að gera við
Dellie—óg var flón, að fara nokkurn tíma
að bjóða Harmon hingað—og í því var mór
fært þetta bróf af pósthúsinu. Ég varð að
halda í hestinn, svo að Nellie sté niðr úr
vagninum og fór inn á pésthúsið. Hún tók
Er þetta sonr yðar? 209
þar við hrófinu og afhenti mér það“; hann
stundi þungan við, er hann mintist á þetta.
Ég las brófið þegjandi. Þav stóð svo :
„Hr. Mansfield. Loksins hefi ég koin-
izt að yðar rétta heimilisfiingi ; og ef þér
sendið mér ekki undir eins þúsund dollara,
þá kem óg og heimsæki yðr. Börnunum
líðr báðum vel, I. s. g., ég spurði eftir þeim
í skólanum í gær. Eg sá þau auguablik.
Þau þektu mig ekki, og óg sagði bara, að
ég hefði verið send til að spyrja, hvern-
inn þeim liði, og hvort þau þörfnuðust
einskis. Mér þykir vænt um, að þú manst
að minsta kosti svo mikið til þeirra, að
þú vanrækir ekki að leggja þeim til það
sem þau þurfa“.
Ég í’ótti honum bréfið aftr og var að
liugsa um, hvað óg gæti sagt, sem ekki
væri særandi fyrir hann. En hann varð
fyrri til máls :
„Sýnist yðt' þetta mundi vera efnilegt
bróf að fá Nellie í hendr að lesa 1 Ég
hefi nú fast ásett mér það, að ganga aldrei
að eiga neina stúlku, til þess að ljúga að
henni, hvorki um fortíð mína, nútíð nó
framtíð. Ég hefi fengið nóg af vanvirðu
hræsninnar, og vil hvorki svívirða gjálfan
272 £r þetta sonr yðar?
karlmannsins; og svo þykjast karlmennirnir
góðir af að svíkja þær. Þeim dettr ekki í
hug að skamtnast sín fyrir þaö. Tökum
hana móðr mína til dæmis. Faðir ntinn
hefði myrt hana, ef hún hefði gert helm-
ingiun af því sem hann gerði. Og hanu
hafði enga hugmynd um að hann ætti að
skammast stn.
„Hvað gaf hann henni í staðinn fyrir
heiðvirðleik hennar og trúmenskul Van-
heiðr. llvað gaf hann henni fyrir sann-
sögli hennar i Lygar. Eg skal segja yðr
nokkuð, lækuir; óg held enginn sá karl-
maðr sé til, sem elskar konuna sína nógu
mikið til að vera alveg sannr gagnvart
henni — sýna henni í krók og kring í
hjarta síuu og lífi bæði úðr en og eftir
að þau urðu hjón“. Svo snóri hann sér
alt í einu að mér oe spurði: • „Hvað hald-
ið þór ? “
Ég ætlaði að svara, en hann tók frarn í.
„Nei, svarið mér ekki, þvl að það
mundi — það kynni — setja sjálfan yðr í
santa flokk sem hina. Bíðið þar til ég hefi
sagt yðr sögu þessarar stúlku, sem bréfið
hefir skrifað".
Er þetta sonr ydar? 265
menningr er vanr að sætta sig við. Hann
mundi ekki hafa neina samvizku af því,
meðan heldra fólk héldi áfram að hrosa við
honum. Þór vitið hvernig heldra fólkið er,
sem fylgir tísku-straumnum. Kurteisleg ytri
framkoma er alt, sem af karlmanni er heimt-
að, að því er til mannkostanna kemr. En
talli inn minsti sknggi á orðróm kvenn-
manns, þá ofsækir alt mannfélagið hana og
misbýðr henni, þangað til hún drepr sig
sjálf—eða fer enn verr“.
Hann hólt báðum höndum fyrir andlit
sór um hríð; svo hélt hann áfram:
„Ég hef farið svona að minsta kosti
með eina stúlku ; fað------maðrinn þarua
úti í gröfinni—og ég—við báðir. Ég get
ekki gengið að eiga hana. Það er enginn
vegr til fyrir mig að bæta úr þeim glæp
—alls enginn—og þó er hún nú úrhrak
mannkynsins, nú í dag, og þeir sem ganga
með fyrirlitning fram hjá henni, heilsa mér
og bjóða mig velkominn. Og þó var það
engin hennar skuld—aldrei nokkurn tíma
var hún í neinni sök!“
Þetta var nýstárleg lilið á málinu. Hann
sá á mór, að mig furðaði.
„Bíðið þér við“, mælti hrnn, „þar til