Heimskringla - 04.01.1893, Blaðsíða 1

Yerð árgangsins :
$ 2,50.
OGr
AFSLÁTTR EF BORGAÐ ER
FYRIR JANÚARLOK,
50 cts.
AN ICELANDIC SEMI-WEEKLY NEWSPAPER PUBLISHED ON WEDNESDAYS AND SATURDAVb
VII. ÁR. 1VR..3.
KVEÐJA
til gamla ársins.
Farðu vel, gamla, góða ár,
með gleði’ og sorg og bros og tár
og endurminningar helgar, hlýjar
og heimskar vonir fornar, nýjar
og dýrmæta vini’, er dauðinn stal
og djúpt i grafar húmi fal.
Farðu vel, aldna ár; oss nýtt
annað heilsar með viðmót blítt;
golan á hú0a þaki þýtur
Og þýðu auga’ oss stjarnan lítur
og tunglið, sem er í skýi’ að skjótast,
það skín oss stundum allra fljótast
alt eins og prestur óviljandi
augnablik kveiki’ á sannleiks brandi
og slökkvi svo fljótt sem höldi’ að hey
heimurinn væri; en það er nú ei.
Nei; bér er ekkert eldfimt nú;
öllu hlífir in rétta trú;
á öllum stöðum er ætíð við
ið evangeliska slökkvilið,
að kæfa niður, ef kviknar í;
á, kanske þeir reyni að sjá við því!
Farðu vel, gamla, góða ár,
með grallarasöng og lyga-spár,
með eintrjáningsskap og afturhald,
með alþýðusvefn og kyrkjuvald
og allan helvítis hógómann,
sem hylur fyrir oss sannleikann.
S. R. Benedictsson.
FRÉTTIR._____________
u’tlönd.
— Frakkland. t>ar rekr hver
nýjiingin aðra um uppljóstr Pana-
rna-svikanna. 20. f. m. vóru settir
undir ákæru 5 þingmenn í neðri
málstofu og 5 þingmenn í efri mál-
stofu, og liafa tveir af þessum síðar-
nefndu verið ráðgjafar Frakklands
áðr. Meðal þessara kærðu rnanna
skal fyrst frægan telja: Rouvier, er
var fjármálaráðgjafi í stjórninni
fyrir fám vikum. Annar, er nafn-
kendr má heita, er Albert Grevy,
bróðir Grevy’s, er var forseti þjóð-
veldisins næst á undan Carnot, sem
nú er það. Þá mí* enn nefna Jui-
es Roche, er var áðr verzlunarmála-
ráðgjafi. Rouvier hólt snjalla ræðu
til varnar sór í þinginu, en varð þó
að kannast við, að hrnn hefði þeg-
'ð tillög frá ónefndum einstökum
mönnum til leyndarsjóðsins, sem
svo er nefndr, en það er fó, sem
stjórnin hefir nndir höndum til að
auka sór fylgi, og þarf ekki að gera
opinbera grein fyrir. ■
Sama dag kom inn nafnkendi æs-
ingamaðr og einvaldssinni Paul
Derouledc fram í neðri málstofu og
sagði, að enn væri ónefndr sá maðr,
er sekastr væri allra, þvf að hann
þyrði enginn að nefna, hann hóldi
öllum í ótta og aga með sverði
sínu, skammbyssu og penna. E>essi
niaðr væri Clemenceau. En Gl.
er einna nafnkendastr stjórnmála-
maðr af inum y3ta flokki vinstri
manna, og foringi þess flokks; hann
er útgefandi og ritstjóri blaðsins
La Justice, og vitr maðr, en fjarr-
gengr í skoðunum; hann er í raun-
inni einn af merkustu og ágætustu
þingnrönnum. Á. liann oftjí einvíg-
um, þvi að hann er tannhvass maðr
bæði með tungu og penna, en vígr
vel og kann eigi að æðrast. Cle-
menceau stóð þegar á fætr og lýsti
Deroulede lygara, og skoraði D.
hann þá á hólm. Cl. fór og hörð-
um orðum um fyfgismenn Boulan-
gers heitins, og svívirti þá svo í
orðum, að Millevoge þingmaör
skoraði hann og á hólm. Clemen-
ceau hetir nú lokið einvíginu við
Deroulede, en á eftir að berjast við
Millevoge.
Clemenceau var frá barnsbeini
þjóðvaldssinni, varð hann því að
fara landflótta af ættjörðu sinni,
er Louis Napoleon sat að völdum,
og fór þá til New York. Lifði
hanti þar sem læknir, því að það er
hann. Síðar varð hann kennari í
franskri tungu og bókmentum við
kvennaskóla í Stamford íJConnecti-
cut. Þar kyntist hann Miss Plum-
tner, dóttur Dr. Plummers í Durand
í Wisconsin, er þá var nafnkendr
maðr mjög. Gekk hann að eiga
hana, en aldrei varð það hjónaband
lánsamt, og eru þau skilin fyrir
nokkrum árum. Hún á nú heima
hjá föðurbróður sínum í Rockford í
Illinois. Eftir að Louis Napoleon
veltist úr keisaradómi hélt Clemen-
ceau aftr tíl Frakklands og vann
hann sór fljótt fó og álit bæði sem
læknir, blaðamaðr og þingmaðr.
Andrieux, sem fyrir skömmu var
yfirmaðr lögregluliðsins, er grunaðr
af stjórninni ttm að vera bendlaðr
við æsingar og landráð; hann er
einvaldssinni talir.n, og hefir verið
haft við orð að taka hann fastan.
Stjórnin hefir komizt að því, að
ýmislegt landráöabrugg er í ein-
veldismönnum; mun það vera von
þeirra, að þjóðin sé svo leið og
þreytt á svikum þeim, sem eru að
komast upp um ýtnsa þjóðvalds-
sinna í Panamamálinu, að hún muni
fegins hendi taka við boðum einvalds
sinna um að „frelsa“ landið. En
nýlega lýsti þingið yfir trausti sínu
á stjórninni með 353 atkv. gegn
91, og er það vottr þess, að stjórn-
in liafi öruggt þingfylgi, og mun
því mega telja ið frakkneska þjóð-
veldi úr háska.
—Hallœri á Finnlandi. Þar
geysar mesta hungr og kvalræði.
Fólkið í Norðr-Finnlandi hefiv ekk-
ert að borða og gripir gjörfallnir,
alt sakir uppskerubrests síðasta ár.
Snjókyngi og ófærur liggja yfir
landinu, og menn komast ekki fram
nó aftr. Þannig eru heilar sveitir
margar, sem menn hafa engar fregn-
ir af haft um lengri tíma sakir sam-
gönguleysis, og eru menn hræddir
um að fólkið í sumum þeirra muni
ef til vill vera gjörfallið.
—Hússland. Megn óánægja er í
herforingjum í rússneska liðinu yfir
inum langgmða friði í Norðrálfunni.
Þykir þeim Rússakeisari alt of frið-
lyndr, og segja sór einskis frama von
né upphefðar um fyrirsjáanlega tíð,
nema Rússland lendi í styrjöld
nokkurri. Er það ein afleiðingin af
inum mikla fasta-her, að hermenn-
irnir sjálfir verða frömuðar ófriðar-
anda og revna að steypa löndunum
f styrjaldir, til að fá upphefð og
fremd og aukin laun.
Ofsóknir gegn gyðingum fara
heldr vaxandi en þverrandi í Rúss-
landi. Óvíða er harðara að gengið
í því efni en í Moscow, þar sem
Sergíus stór-hertogi, bróðir Rússa-
keisara er forsprakki ofsóknanna.
Hann er fylkisstjóri í Moscow, og
síðan hann tók við því embætti hefir
gyðingum í þeirri borg fækkað úr
80,000 niðr í 30,000. Menn í sið-
uðum löndum eiga örðugt með að
trúa, hve æðislegri grimd er beitt
við gyðingana. Allslausir menn,
gamalmenni, börn og konur, eru
hraktir matarlausir og kiæðlitlir út
í frost og kulda og reknir út á
gaddinn; deyr margt úr harðrótti,
sem von er til, en konur og meyjar
eru svfvirtar að ósekju af hermönn-
um, þvf að engum rótti er að hugsa
að ná fyrir gyðing í þessu landi.
— Kóleran er að breiðast út á
ný í Póllandi og fram með landa-
mærum Austrríkis. Við landamær-
in lætr Austrríkis-stjórn halda
WIKKIPEG, MAN.,
strangan sóttvörð; en engum efa
þykir það bundið, að margir af
þeim, er flýja reyna frá Póllandi,
muni sleppa inn í Gallizíu og Austr-
ríki sjálft.—í Hamborg er sýkin að
breiðast út á ný. 29. f. m. komu
fyrir sjö ný sjúkdómstilfelli af kól-
eru og eitt mannslát.
BANDARÍKIN.
— Blaitie virðist vera á batavegi,
þótt hægt fari.
—Harrison forseti hefir í hót un
að svifta járnbrautarfólög frá Ca-
nada róttinumtfl að flytja tollskyld-
ar vörur undir innsigli („in bond“)
yfir landainærin alla leið til mót-
tökustaða í Bandaríkjunum.
CANADA.
-- Inn merki þingmaðr Dalton
McCrthyúr flokki íhaldsmanna, hefir
látið í ljósi, að hann gæti ekki lengr
fylgt stjórninni í tollverndar-stefnu
hennar. Stjórnarblaðið Empire
veltir sór yfir hann með sköminum
út af þessu, og lætr í veðri vaka,
að enginn geti tekið mark áneinu,
sem hann segi. En sjálf árás blaðs
ins er ljósastr vottr þess, að stjórn-
in er ákaflega smeik við Mr. Dalton
McCarthy; enda eru nú loks farnir
að fjölgá þeir menn í íhaldsflokknum,
sem fráhverfast tollverndar-stefnuna.
RADDIR ALMENNINCS.
Mountain-fundrinn.
Það er hvorttveggja að það er
nýiunda, að heyra samskonar fyrir-
lestr fluttan, og það af presti, eins
og þann er séra Jlagnús Skaftason
flutti að Mountain, N. D„ þann 29.
Nóv. síðastl., enda ætlar mönnum
að verða all-skrafdrjúgt um hann
og ræður þær sem út af honum
spunnust þar á fundinum, og er
slíkt í sannleika ekki vítavert, ef
sanngirni og sannleiksandi róði þar
mestu um; en það virðist alt ann-
ar andi hafa stýrt huga og hönd
fróttaritara Winnipeg-blaðanna fs-
lenzku. Meðan þeir vóru að sjóða
saman þvætting þann, er út kom
bæði í Hkr. og einkum Lögbergi
um atferli manna á fundi þessum,
er líkara að andi sá, er Jehóvasendi
í munn spámanna sinna, ogsem tókst
að ginna Akab til að leggja út í
sína hinstu herferð (fyrri Kon.bók,
22. kap.), og sem minst er á í fyr-
irlestrinum,—hafi haft meiri áhrif á
þá en andi sannleikans. Þaðer sök-
um ranghermis fróttaritara þessara,að
óg finn hvöt hjá mór til að taka til
máls og bera sannleikanum vitni.
Um fyrirlestrinn skal óg ekki vera
fjölorðr, einkum þar líklegt er að
hann komi fvrir almenningssjónir
áðr langt um líðr, en að hann hafi
verið sá „níðslegasti og dónalegasti
samsetningr og guðlast, er heyrst
hefir“, get óg ekki samþykzt, nema
ef slaðir þeir úr biblfunni, sem þar
eru tilfærðir, eiga þann titil skilið,
og er þá ekki fyrirlesaranum um að
kenna, heldr rithöfundum biblfunn-
ar.
Auðvitað er fyrirlestrinn únítar-
iskr í anda, en að hann þurfi að
teljast guðlast fyrir það, get ég
ekki skilið, heldr þvert á móti.
Hann að sönnu lýsir ekki guði sem
grimdarfullum og miskunnarlausum
harðstjóra, eins og ritningin gerir,
heldr sem miskunnsömum,alvísum og
algóðum guði og föðr, en eigi slíkt
að teljast ið mesta guðlast, þykir
mór guðshugmyndin fara að fara út
um þúfur.
Að svo mæltu sleppi óg fyrir-
lestrinum að sinni, en ætla að koma
með dálítið ágrip af ræðum manna
eins og það var tekið niðr þar á
fundinum.
4. JANTlAR, 1893.
Að loknurn fyrirlestrinum tók
sóra F. J. Bergmann til máls, hann
kvað þeúnan fyrirlestr að sumu leyti
gera mikið gott, þvf nú væri engum
ivafa butidið, hvar sóra M. Skaftason
stæði; hann hefði nú tekið af öll
tvímæli um það, og um leið sann-
að alt, sem hann (sóra Fr. B.)
hefði um hann sagt. Áðr hefði menn
skilið að það væri bara kenningin
um eilífa útskúfun,er sóra M. greindi
á um við lút. kyrkjufélagið, en nú
kæmi það f ljós, að haun tryði ekki
innblæstri biblíunnar; hann kvað
kyrkjufólagið ekki uppástanda að
hver punktur og komma f biblíunni
væri snnblásin; hann kvað biblíuna
►
oft hafa orðið fyrir þunguin árásum
af hendi vantrúarmanna, en samt
stæði hún enn föstum fótum, engin
pók í heimi hefði mætt jafnmikilli
mótspyrnu sem hún, og engin bók
hefði líka haft jafnmikil áhrif og
náð jafnmiklum völdum í heiminum
sem hún; hann kvað merkilegt að
Kristr hefði trúað þessari bók og
fylgt henni, en séra M. virtist að trúa
á hann. Ræðum. kvaðst geta svar-
að fyrirlestrínum ef hann vildi og
tími ieyfði, en sagðist þó ætla að
leiða það hjá sór. Hann sagði fyr-
irlesarann hneikslast á því að Jaaob
hefði glímt við guð, en slíkt væri als
ekki hneykslanlegt, glfman hefði
verið andleg, Jakob hefði glimt við
guð f bæninni; líka fór ræðum.
nokkrum orðum um inar fornu sög-
ur íslendinga, en óg skildi ekki sam"
band þeirra við aðalefnið og sleppi
því svo.
Næstr tók til máls Hon. Skafti
,'Vynjólfsson. Hann kvaðst hafa
hlustað á fyrirlestrinn og langa ræðu
sem svar upp á hann, en sagðist
ekki sjá það hefði verið mikið svar,
þar sem við aðalefni fyrirlestrsins
hefði ekki verið hreyft. E>að liti
svo út sem ræðum. hefði ætlað að
tala nógu mikið og nógu lengi til
þess að aðalefni fyrirlestrsins yrði
gleymt. Ræðum. lót sig ekki furða
þótt ritningin stæði enn og hefðj
náð miklum völdum í heiminum, þar
sem valdstjórnir landanna hefðu
skipað öllum, æðri sem lægri, að
halda hana heilaga og trúa henni eða
láta lífið að öðrum kosti; það væri
óttinn og hræðslan, sem hefði gefið
henni völdin; hann kvað ekkert
sannara en það sem E>orsteinn Er-
lingsson hefði sagt í kvæðinu
„Örlög guðanna“, þetta:
Næst var svo krossinn með nau’Sung og
praut
Að norrænu þjóðunum borinn,
Og svipan og morðvopnin brutu ’onum
braut
Og blóðug og mörg vóru sporin.
Það væri svipan og morðvopniu sem
hefðu gefið biblíunni yfirráðin. Hann
neitaði því, að biblían hefði mest
völd allra bóka heitnsins, þvi in
helgu rit heiðingja hefðu miklu
fleiri fylgjendr en hún. Hvað því
viðvóki, að Kristr hefði trúað ritn-
ingunni, þá kvaðst hann sjá,að hann
hefði oft verið I vandræðum með að
komast í kring um suma staði henn-
ar, því mannúðartilfinniugar hans
hefðu ekki leyft honum að fylgja
þeim, en á hinn bóginn hefði hann
verið viss um, að gyðingar mundu
grýta sig í hel ef hann mótmælti
nokkrum stað hennar, og sem dæmi
upp á þetta benti hann á þegar
gyðingar færðu hórkonuna til hans
(Jóh. 8. kap.). Ræðum. kvað það
geta skeð, að glíma Jakobs við
guð hefði verið andleg, að Jakob
hefði glímt við guð í bæninni, en
óþarfi virtist sór það hafa verið af
Jehóvaaðsetja Jakob úr liðií mjöðm-
inni þó hann hefði verið að biðja
hann heila nótt, að minsta kosti
hefði það verið álitið óþokkabragð
af sór undir sömu kringumstæðum.
Ræðum. sagði að kyrkjufól. íslenzka
hóldi því fram, að ritningin væri öll
bókstaflega innblásin, því forseti
þess hefði sagt í Sam., að „heilagr
andi stæði á bak við ina mannlegu
höfunda og stýrði öllu þeirra máli,
róði öllum þeirra orðatiltækjum“.
Svo- tók sóra F. Bergmann til
máls aftr. Hann kvaðst ekki vita?
hvort hann ætti að taka til máls
aftr eða ekki, því hann vildi ekki
eyða inum dýrmæta tíma Mr. Brynj-
ólfssons, þar honum fyndist svo litlu
að svara í ræðum sinum; hann lét
sig furða á, hversn lengi Mr. Brynj-
ólfsson hefði verið að tala út í þessa
ræðu sfna, sem honum hefði þó ekki
þótt svara verð. Hann kvað ritö-
inguna ekki hafa stuðzt við morð og
blóðsúthellingar á inum fyrstu tím-
um. Kristindómrinn hefði byrjað
með friði og á mjög svo lítilfjörleg-
an hátt, og samt hefði hann lagt
undir sig allan inn siðaða heim;
Hann kvað annars eitt sérlega ein-
kennilegt við þennan fyrirlestr, hann
væri svo mjög líkr því, að hann
væri eftir mann, sem svo oft hefði
verið talað um hér í þessu húsi og
sem væri orðinn hór svo ákaflega
frægr, það væri rótt eins og hann
væri eftir Robert Ingersoll; það
væri líka auðsóð sambandið milli
sóra Magnúsar og Skafta Brynjólfs-
sonar, það væri auðsóð, hvert sóra
M. stefndi, hann stefndi inn I Menn-
ingarfólagið og ætlaði sór að líkind-
um að gerast forseti þess; að vísu
væri það nú dautt. Gaman væri
að vita, hvernig söfnuðum sóra M.
litist á, ef þeir vissu þessa fram-
koinu hans, (séra M. úr sæti sínu:
Ég flutti þennan fyrirlestr fyrir
löngu síðan í Nýja íslandi). Það
væri annars furða, ekki meiri vits-
munaniaðr en sóra Magnús væri,
að hann skyldi alt í einu hafa upp-
götvað svona ákaflega mikinn sann-
leika, en við hinir veslingarnir, sem
trúum því að biblían só innblásin,
ó, hve vór erum brjóstumkennanlcg-
ir! Mr. Brynjólfsson segir að það
sóu ekki nema fáfræðingar, heimsk-
ingjar og börn, sem trúi þessari
vitleysu lengr. (S. Br. úr sæti sínu:
Hvenær hefi óg sagt það?) Þú
hefir svo oft sagt það. (S. Br. úr
sæti sínu: Ég leyfi mór undir alla
þá votta, sem hór eru viðstaddir, að
lýsa slík ummæli herra klerksins hel-
ber ósannindi).
Svo tók Mr. Þorl. G. Jónsson til
máls. Hann vildi vita, hvenær séra
M. hefði breytt skoðun sinni, hvort
hér eða á íslandi. Hann sagði biblí-
una vera sór ina dýrmætustu bók
heimsins; já, dýrmætari en alt gull
heimsins, með öllum hennar hryðju-
verkum og blóðsúthellingum, sem
fyrirlesarinn talaði um, þá væri hún
sér svo kær. Þessi tími væri eaki
mikið betri, ef maðr færi að skoða
allar þær svívirðingar, sem nú ættu
sór stað. Það væri ekki víst að nú-
tíðin yrði neitt glæsilegri ef rótt
væri saman borið.
Svo tók S. B. Brynjólfsson enn
til máls Hann kvaðst vel vita, að
hryðjuverk ættu sór enn allvíða
stað, enn sá væri þó munrinn, að
menn segðu nú ekki með jafnaði að
guð hefði skipað sór að breyta þann-
ig; enn Móses gleymdi aldrei að
segja »Svo segir drottinn guð“, þeg-
ar hann var að segja fyrir um ein-
hver skammaverkin. Hann kvaðst
ekki geta að því gert, að hann áliti
Móses að hafa verið bæði fant og
lygara, því hann gæti ekki trúað
þvl, að guð hefði skipað honum að
ljúga, myrða og stela og svívirða
saklausar meyjar. Guiteau, morð-
ingi Garfields, hefði sagt að guð
hefði blásið honum I brjóst að drepa
Garfield, en 12 manna nefndiu, sem
sat I dómi yfir honum, trúði því
ekki og lót hengja hann. Ræðum.
kvaðst álíta, að hann hefði inn sama
rétt til að efast um sannsögli Mós-
esar, sem dómnefndin hafði til að
efast um sannsögli Guiteaus. Hann
sagðist vilja taka það fram, að það
skyldiekki valda neinni misklíð milli
TÖLVBL. 357
sín og nokkurs manns, þótt hann
tryði a guð, bara ef hann tryði á
góðan guð, en ekki á skrifli og níð-
ing, eins og Jehova væri látinn vera.
Hann kvað sóra Fr. vera að leitast
við að gera séra M. tortryggilegan
með því að gefa I skyn, að hann
sigldi undir fölsku flaggi meðal safn-
aða sinna i N. íslafidi, og líka með
því að sýna, að samband væri milli
hans (sér M.) og sín; enn séra M.
hefði flutt þennan fyrirlestr I Nýja
Islandi fyrir löngu síðan. Hann
kvaðst vera glaðr að játa, að sóra
M stæði nær sór I trúarbragðalegu
tiHiti enn aðrir íslenzkir prestar hór,
og þess vegna sagðist hann styðja
mál hans, enn væru þeir kunnleikar
af sór I þessu nágrenni, að það skað-
aði menn að hafa kunningskap af
sór, þá, gott og vel, kyrkjufólagið
íslenzka hlyti að græða á því, enn
væri því ekki þannig varið, þá græddi
kyrkjufólagið heldr ekkert. Ræðum.
vildi spyrja sóra Fr. spurningar,
og kvaðst vilja fá beint svar. Hann
vildi vita, hvort sóra Fr. tryði því,
að guð hefði sagt Móses, að ef faðir
manns, sonr, bróðir eða kona, eða
einhver annar ástvinr vildi lokka
mann til að trúa á aðra guði, þá
skuli maðr lemja þá með grjóti til
heljar, sjá 5. Mós. bók, 13. kap., 6.
til 10. v. og sömu bók 17. kap. 23
v. Ræðum. þagði svo um stund og
be ð svars. (Sóra Fr. úr sæti sínu:
vantar þig svarið strax?) Ræðum.:
Já, nú strax. (Sér Fr. úr sæti sínu:
Já, óg trúi því). Ræðum.: Ef nö
hann eða einhver annar hlýddi þessu
boði og dræpi konu sína fyrir þess-
ar sakir, þá mundi sá inn sami vafa-
lanst verða hengdr og lög Jehova
mundu ekki stoða hann. Hvers
vegna væru menn nú líflátnir fyrir
aS fyigja lögum guðs?
Svo tók sóra Fr. enn til ináls. Hann
kvað Mr. Brynjólfsson fara mjög
svo strákslegum orðum um þá hluti
sem öðrum væru heilagir; hann tæki
engan vara á tilfinningum manna;
hann kallaði guð níðing og skrifli.
(S. Br. úr sæti sínu: Það er undir
vissurn skilyrðum). Hann færi feti
framar enn aðrir menn af hans fiokki,
þar sem hann kallaði Móses fant,
lygara og druslu. (S. Br. úr sæti
sínu: Ég hef aldrei sagt, að Móses
væri drusla, menn geta verið rnikil-
menni, þó þeir sóu fantar og lygar-
ar, og óg álít Móses hafa verið mik-
ilmenni). Ræðutn. sagði, að S. Br.
bríxlaði sór um, að hann (ræðum.)
leitaðist við að gera þá tortryggi-
lega, en hann kvaðst vilja óska, að
Mr. S. Br. hefði ekki gert meira I
þá átt en hann. Ræðum. vildi, að
Mr Br. hefði eins hreina samvizku
og sjálfr hann I því að hafa ekki
baktalað sig
Svo tók Mr. S. B. Brynjólfsson
enn til máls. Hann kvag ræðu þessa
taka að gerast áheyrilega. (Sóra
Fr. úr sæti sínu: Jæja, bara einu
sinni). Ræðum.: Já, bara einu sinni.
Hann kvað sóra Fr. gefa I skyn, að
hann (S. B.) hefði baktalað hann, en
hann kvaðst aldrei hafa sagt neitt um
hann, sem hamn væri ekki reiðubú-
inn að segja við hann; og kvaðst
mana alla, að sanna nokkuð til ins
gagnstæða. Annars áliti hann, að
séra Fr. færist ekki að bríxla öðrum
um bakmælgi, ef hann myndi til
sinnar eigin framkomu I þessu húsi
fyrir nokkrum mánuðum síðan. Ilann
hefði miklu heldr ástæðu til að fyr-
verða sig en bríxla öðrum. (Sóra Fr.
úr sæti sínu: Hvaðvarþað?) Ræðu-
maðr: Það var það sem þú sagðir
um Jón Ólafsson. (Séra Fr.:Oghvað
sagði óg?) Ræðum.: Það gerir ekki
inikið til, hvað það var. (Sóra Fr.:
Ég vil fá að vita það). Ræðum.:
Þú sagðir öldina og ritstjóra henn-
ar vera eitthvað það svívirðilegasta,
sem til væri, að Jón Ólafsson væri
svo ómerkilegr, að eftir að menn
hefðu hjálpað honum á marga vegu,
(Niðrl. á 4. bls.