Heimskringla - 18.01.1893, Blaðsíða 2

UEIJyCSIKIIKIIlSr G-XiA.
OG
OLDIN, 'W^Iiq'JSriFjEGI-, 18. JAH189a
I>að ketnr af fjölda pantananna og|bezta,og fanst hann verafei
, , i• ___<i„: skaldbundinn fyrir skemtiferoi
nn svo
Ö1 <1 i 11 ”
kemr út á Miðvikud. og Ijtugard.
TA Semi-weekly Newawper pub-
lished on Wednesdays & Saturdays ]
The Heimskringla ftg. & Co.
útgefendr. [Publisbers.]
>ar af leiðandi annriki.
Vér ætlum ekkert að illyrða
Lötjberg né skattyrðast við f>að út
aff>essum atvmnurógi. Framanrituð
skýrsla er nóg hirting á J>að.
Verö blaðsins í Oanada og Banda-
ríkjunum : .
12 mánu'Si »2,50; fyrirfram borg. |2,00
6 ----- $1,50;--------------
3 ---- $0,80; ---- —
k Englandi kostar bl. 8s. 6d ; Á
Norðrlímdum 7 kr. 50 au.; a Islandi 6
kr. — boririst fyrirfram.
Senttil Islands, en borgaðhér, kost
árg. $1,50 fyrirfram (eila $2,00).
yag~Kaupendr, sem vóru skuldlausir 1
.;an. þ. á. þurfa eigi að borga nema $2 fyr
ir þennan árg., ef þeir borga fyrir 1. .'úl
p. á. (eða síðar á árinu, ef þeir æskjaþess
skritiega).
Kaunandi, sem skiftir um bústað
ver-fir afi geta um garnla posthus sitt
dttamt nýja utanáskriftinni.
__ E>að eru til blöð, sem ljúga
og rægja án afiáts t J>v£ örugga
trausti, að enginn muni virða sig
andmæla og eitthvað kunni a endan
um við að loða.
__{>að er undarlegt andlegt hungr
til í sumum mönnum, sem sjálfir hafa
aldrei neitt ærlegt gert um dagana,
en áunnið sér með prettum og ódreDg
skap allra góðra manna fyrirlitning.
Þeim finst eins og sér vera svölun og
saðning í að kasta saur og rógi á þá,
seín að einhverju leyti hafa lifað nýt
skuldbundinn fyrir skemtiferðina, að
hann lofaði að stöðva fyrirætlun
lioutwells.
En pað lítr út fyrir að Boutwell
hafi eitthvaó lilerað, hvað á seyði
var, f>ví að pegar Grant sendi eftir
fjármálaráðgjafa sínuin, pá fanst
iiann hvergi.
t>að er sagt, að Corbin gamli, er
átti systr Grai ts, hafi ekki getað
pagað yfir pvf, að Gould hafi af
hent sér $25,000, sern hann færði
Mrs. Grant heim í hvita húsið
Þegar svarta-frjádags-hörmungin
var afstaðin, var rannsókn hafin á
eftir út af ýmsu sviksamlegu atferli
er par stóð í sambandi við. Var
peirri rannsókn fram haldið, par
til fór að grillaí „hvíta húsið“. Þá
var alt í einu skelt botni í alt rann
sóknarstarfið.
Önnur nafnkendasta ferð Goulds
BCIU ttU ciuu vu.j.. -------- j
aralífienþeir. „Baula slettir halan-1 Wash.ngton-sagðt gamall em-
l.mttÍD.vuiAr com var hnnnm T) M -
um og vill alla'jafn-skitna sór“.
Ritstjórinn geymir ekki greinar, sein
eigi verða uppteknar, og endrsemlir
hær eigi nema frímerki fynr endr-
sending fylgi. Ritstjórinn svarar eng-
um bréfum ritstjórn viðkomandi, nema
í blaðinu. Nafnlausum byéfuin er
enginn gaumr getiur. En ritstj. svar
ar höfundi undir merki eða bokstot-
um, ef höf. tiltekr siíkt merkn_________
Uppsögnógild að lög jm, nema kaup-
andi sé alveg skuldlaus við blatiið.
Auglýsingaverð. Prentuð skrá yfii
pað send lysthafenduin. ____
Ritstjóri (Editor):
JÓN ÓLAFSSON
venjul. á skrifst. Id. kl. 9- 12 og 1-6
Ráðsmaðr (Bnsin. Manager):
EINAR ÓEAE8SON
kl. 9—12 og kl. 1—6 á skrifst. .
Auglýsinga-agent og innköilunarni.
EIRÍKR GÍSLASON
Advertis. Agent & Collector.
Utanáskrift á bréf til ritstjórans :
Editor Heimskringla. Box 535.
Winnipeg.
Utanáskrift til afgreidslustofunnar er:
The Heirrntkrinyla l' tg. d' Ptthl. 6 o.
Box 305 Winnipeg, Man.
Peningar sendist í P O. Money Or-
der, Kegistered l.etter eöa Express
jlonev Örder. Banka-ávísanir á aðra
banká, en i Winnipeg, eru að eins
teknar með atföllum.
Þegar Jay Gould fór
að múta bandaþinginu
< Iffick :
I4<» I’riiu ess Str.
Jolagjöf Heimskringlu
og atvinnurógrinn í Lögbergi.
tör «ttrn o-ts gntnndi ttm
\6l»gjöt Heimskringltt. Itá" reyiul-
ist he'/óminn einberií, segir síðast
5t komið Lögberg. Til að leiðrétta
>e-.sa staðhæfing, læt ég pess hér
:neð get'ð, að ég* hefi orðið pess
neiðrs aðnjótandi að meðtaka jóla-
gjöf Heimskringlu í laglegr' olíu-
nynd frá W.^Jennings Demorest í
New York.
Winnipeg, 16. Jan. 1893.
iS. J. Mugnú.'sso i.
II.
Hér í bæ hefir hver maðr, sem
vér höfum til frén, af peim sem
sent höfðu frímerki og fylt rétt út
eyðublaðið og ritað rétt utan á,
fengið jólagjöf Hkii., nema ef vera
skyldi Árni kroppinbakr einn — ef
hann hefir pá kunnað að skrifa rétt
utan á. Án nokkurra fyrirspurna
frá vorri hálfu hefir oss verið skýrt
frá að ýmsir kaupendr og lesendr
blaðs vors hafi meðtekið jólagjöfina
skilvislega. Vér skuluin nefna til
(lœmis : Bjarni Jónsson, snikkari,
.Teinima Str.; Guðm. Ólafsson, 5ÍIS
McWilliam Str.; Miss Jónina Kristj-
ánsdóttir, Koss Str.; Mrs. Perry, 1 i9
Lomhard Str.; Jón Iieykdal, Jem-
ima Str.; Mrs. Johanna Johnson,
Young Str.
III.
Herra Björn Bjömsson frá Du-
lutb, Minn., sem hér er á ferð, getr
Þegar .1. Gould dó um daginn,
var lítið um lofræður eftir hann.
Allir virtust hafa ilt til hans að
segja, og pað var eins og pjóðinni
létti fyrir brjóstinu, er pessi mam-
monspúki var ekki lengr í lifeudra
tölu.
En eins og eðlilegt var, gaf and-
lát Goulds tilefni til pess að inenn
fóru að minnast ýmsra söguiegra
atriða úr æfi hans.
Hkr. íiutti nýlega lesendurn sin-
um söguna um „tröllabardagann“
(eftir blaðinu ,,Skuld“), og gaf sú
saga dálitla hugmynd um fjár-
glæfra brögðin peirra auðtýfiij... ■
aiiiia í Wall Street, enda koin -lin
Gould við pá Sfign.
Hér skulum vér nú eftir hér-
lendu blaði segja frá pvi, hvernig
jntð fór, er Jay Gould fór að múta
handapinginn. Sagan er sönn og
hefir ekki verið s'lgð á íslenzku
fyrri-
Tii síðari árin bar pað sjaldan
við að .lay Gould kaoni til Wash-
iligton, D. C. iiann kom pannað
slðast í fyrra vetr snöggva ferð og
hufði með ‘ér dætr sinar. Harrison
forseti liauð honum heim til sín í
hvíta húsið, ecda hefir pað jafnan
verið síðr forsetanua (neina ekki
Clevelands), að bjóða Gould henn,
er hanu kom til Washington. T>að
iiiá pó fullyrða, að ekki hefði
manni nieð niannorð: Jay Goul/ls
verið sýnd sú virðing, ef iiarin hefði
ekki verið svo ákaflega auðugr.
En ljóminn af hunilrað millión-
urn dollara blindar sjónina, og í
landi, par sem gullkálfrinn er al-
ment tilbeðinn, er pað ekki nema
skiljanlegt, að forseti Bandaríkj-
anna sem frernsti fuiltrúi pjóðar
sinnar stigi líka dansinn í kring um
hann og sýni honum lotningu.
En fyrr á árum var Jay Gould
alkendr gestr í höfuðborg Banda-
ríkjanna. Nafnfrægasta ferð hans
pangað var um pað leyti sem
„svarta frjádags“ skelfingin stóð
sem hæst. Hann hafði heyrt, að
Boutwell, er pá var fjármálaráð-
gjafi, mundi ætla að nota rétt sinn
til að bjóða fram stórupphæðir af
gulli ámarkaðinum, og hlaut pað
að hamla tilgangi Goulds, sein var
sá að valda gullpurð á markaðinum
og græða svo á gullpörf annara.
Éf Boutwell gerði pítta, var ekki
annað fyrirsjáanlegt en að peir
Gould o<r Fisk munilu verða af
öllum peim mikla ávinningi, setn
peir vóru rétt við að hreppa. Gould
hraðaði sér pví til Washington til
bættismaðr, sem var honum
kunnugr—, var gerð í peim til
gangi, að múta pingmönmim. Hann
langaði pá til að ná valdi á Union
Paeific járnbrautinni. Hún sknld-
aði Bandaríkjastjórninni pá $100-
000,000. Gould vildi koma í gegn
um pingið lagafrutnvarpi, sem heim
ilaði félaginu ákaflega létt afborg-
unarkjör og gæfi pví upp mikinn
hlut skuldarinnar. Huntington, far-
seti félagsins, kom ásamt með Gould
og jusu peir peningum út eins og
sandi á báðar hendr. „Þeir vóru
svo örir áfénu“, sagði einn maðr, cr
fengið hafði nokkurn hlut af pví,
„að menn purft svo að segja ekki
annað en að rétta út hendina og
taka á móti pví sem í hana var lagt‘.
Gould var svo hrifinn yfir pví,
hvað sendisveinum hans gekk vel, að
hann ta’di víst að auðvelt væri að
kaupa upp atkvæði meiri hluta
pinginanna, hann lét enda á sór
h-yra, að.hami gæti keypt upp aila
bintrrrienn, ef haiin vildi. .
' ~j hálsiun
Á 14. stræti bjó mikilsvirtr ping- j-,að
maðr úr efri málstofu, sá er Gould
var málkunniigr nokkuð. Gould fór
að finna hann að máli og kvaðst
vilja tala dilítifl við hann um járn-
brautarfélags-frumvarpið, sem fyrir
pingi l.i. *
„Um slfkt ræði ég ekki her heima
hjá mér, Mr. Gould-‘, s.araði ping-
maðrinn, “ef ]>ér viljið finna rarg
að máli uin alinenn pingiiiál, l>á
Gould, og rak hann mál Goulds í
>ingdeildinni. Hann hafði haldið
langa ræðu til meðmælis fruinvarp-
inu, pegar Thurman stóð upp til að
halda sfðustu ræðuna áðr en til at
kvæðayrði gengið. Ég var ááheyr-
endapalii fregnritanna, en Gould og
Huntington á öðrum álieyrenda
palli og héldu peir á sinni afskrift-
inni hvor af nafnaskránni, viðbúnir
að gera merki við nafn livers ping-
deildarmanns og sjá, hvort hver um
sig greiddi nú atkvæði eftir loforð
pví sem hann iiafði gefið. og pegið
borgun fyrir. Þeir brostu hálf-rneð
aurnkunarlega ltvor framan i annan
er „inu gamli Rómverji“ (Th'jrman)
byrjaði ræðu sína. Þeir höfðu enga
trú á ráðvendni mannnnna og
drengskap. í peirra augum var
hver maðr falr fyrir eitthvert verð,
að eins misdýrir; og peir vissu með
sór, að peir höfðu skilvíslega borgað
h'-erjum af sínum 43 pingdeildar-
mönnum pað verð, sem upp liafði
verið sett; peir áttu vísan meiri
iilutann, og hvað gat [>á ræða
Thurmans skaðað pá? Gamli Thur-
man hélt einhverja sína ágætustu
ræðu. Hann tók á öllu sem hann
hafði til og lók á alla strengi
drykk meðan á vinnutfma hans | fólksins sjálfs, sem ráða mundu úr-
nt/M. /1 «, u l> ii n n o M 17 n r U 11 m U M L' 1 1111 m K MfCi LL T>.. .. n , . f. . C. f. L 1 l-í S t
stendr. Kveðst hann aðvara um, að
allir deilda-yfirmenn, (heads ot de-
partments) í fólaginu verði látnir
sæta ábyrgð fyrir, ef peir gangi
ekki stranglega eftir að fyrirmæl-
um pessum só hlýtt. „Menn, sein
móti pessari reglu brjóta, ber að
reka tafarlaust úr pjónustu fólags-
ins. Og sannist pað, að maðr S fó-
lagsins pjónustu gangi inn á veit-
ingastað, par sem áfengir drykkir
eru seldir, á peim tíma, sem er
vinnutími hans, er pað næg ástæða
til að reka hatin burt að vörmu
spori. Meira að segja: inenn, sem
pað er kunnugt um, að peir venja
komur sínar á slíka staði eða drekka
sig kenda á frítímum sínum, ber að
reka úr pjónustu féla.gsins“.
Eun fremr segir hanii: „Þá er
ráða skal nýja menn í félagsins
pjónustu, ber að grenslast nákværn-
lega eftir háttsemi peirra, og skulu
peir ávalt í fyrirrúmi sitja, sem
ekki neita áfengra drykkja.“
E>ó að petta sé nokkuð röggsam-
legar að gengið en ef til vill al-
ment tíðkast, pá er pað sarnt al-
gengt, að járnbrautafélög yfir höfuð
til að halda pjónustu-
slitum pess.“ Það eru sárfá blöð í
pessu landi, pau er nokkurs eru
metin, sem ekki hafa sama álit á
pessu máli, sein vér oft höfum í
ljósi látið í hlaði pessu. Blaðið
(Burlington, Vt.) Free Press kemst
ágætlega að orði um pað á pessa
Ileið:
) hyggilegasta fyrir fylgismenu
pessa máls er pað, að leggja sig
fram um að uppfræða kvennfólkið
sjálft og sannfæra pað í pessu máli.
Þegar meiri hluti kvenna í pessu
laridi er orðinn sannfærðr um, að
pað sé rétt að konur rái atkvæðis-
rétt, og pegar pær fara ulment
alvarlega að heimta pennan rétt,
pá er ekki hætt við kð peim veTði
lengi neitað um hann En pangað
til svo langt er kornið, verðr ekki
sagt að málið liggi strangt tekið
fyrir til úrslita“.
í mönnum síiiuiu í bindindi.— Það er
| von. Svo margra líf og heilsa er
1 komin uhdir gætni og áreiðanleik
Andlitið var svipmikið, yfirbragðið : Kera a 1
drengilegt og ráðvendiiissvip’,inn
vakti traust og tiltrú; raustin var|von'
alvarleg, maðrinn stórvaxinn og \
, , ° ... » , m . i járnbrautar starfsmanna, að pað er
preklegr, sópaði mjög að honum og I ■> ’ r
,, , . , , von rnenn fc/ancri eftir pví, að peir
rar sem eldr brynm úr augum hans; p< n > . 1
margir af peim pingmönnum, er
atkvæði sitt höfðu selt, hrukku
saman, og gerðist peitn órótt undir
ræðunni, og pví meir, er áleið.
Það var bersýnilegt að ræðan hafði
djúp áhrif. Það smá-hvarf brosið
af vörum Goulds, en kvíði og óró
fór að lýsa sér á svip hans.
rótti gamli maðrinn úr sér, og var
fleygi 6kki frá sér vitinu vi.jandi.
Félögin bera líka ábyrgð á hand-
vömm ogskeytingarleysi pjóna sinna.
[iY. V. Euen. Post\.
q - Sérhver Svíi d6. „Fyrir hverja
mílu af járnbraut, sem lögð heflr
verið í Panama, hafa hundruð inanns-
sér, og var. 1Jfa yerið j ð j söluniar“, sagð
sein hann hækkaði yfir vöxt fram, | „ " . , c T„ <
_ ., , • ’I Thos. S. McCarthy í San José, Cal.
og mælti: „Það hehr venð sagt, að | . ,.. »
s „ , „þeíjar Panamabrautin var lögð,
hafi kevut at- ’r," . , . , Ci.
! hafði ég tekið að mér verk eftir samn-
ingi og lajcði ég nokkuð af braut-
inni fyrir félugið. Á svæði pví,
sem ég bafði uudir, vóru 300 Svíar
I við viiinu. Höfðu peir allir komið
pangað til lands beinlínis ti'
að viniia á brautinni. Sv ar eiu
punnhærðir og Ijóshærðir og með-
tækileviri fyrir eitrun af iim óholla
, ioftf, hehlr en svartliærðir inenii.
■ Af pessum 300 Svium komst engiirn
einasti lífs af. Sex vikuin eftir að
margr pingmaðr peir höfðu tekið til starfa var hver
einasti peirra koinilln undir græáa
torfu.
[,s'r. Louis Itepublic].
voldug,r auðmenn hafi keypt at
kvæði meirihluta pingmaiina í saln-
um og að peir hafi siiiiruna uin
á 43 pingdeild irmöiinuiii.
er ýmislegt, sem iiendir til að
petta sé satt, pót.t eigi sé full
siinniin fyrir pví. Getr pað verið,
að tilhæfa geti verið fyrir slíku?
Menn iiafa ritað upp skrá ylir ni'ifn
]>eirra 43 piiigmaniia, sem petta er
uiii sagt; hún er liér.“
Thurman dróg nafnaskrám upp
úr vasa síniim, og
biiknaði, er liaiin las huna upp.
Hann pagnaði ofrlitla stuud, erhann
gerið svo vel að hitta mig í piug- )esið upp siðasta nafuið; var
husinu1. 1 j>a SV() |i|jótt í saliiuin, að „aldrei j
,.E11 pangað vil ég ekki fara í meiri pögn varð í heimi“. , Svoj
pessu erimli'4, svaraði Gould. „Ég sagði hann: ,.Og nú fáum við að
vildi fá aðstoð yðar og vildi gjarn- j sjá, hiort pessi ásökun er sönn.“
an uera yðr skiljanlegt að pað er
ómaksins vert að lij.tlpa niér“.
Þinginaðrinn stóð upp, benti á
dyrnar og mælti: ,.pér gerið mér
mikinn greiða irieð að fara liéðan út
að vörmu spori“.
■h Minn., sem ner er a rero, geir i ' , „ ,, .» . ,
’ ’ . , ,, , , %. \ að revna að fá Bontwell raðgjafa
ss við oss, að er hann fór frá Du , . ■ . , »
ss viu «, _ . I (Jfan af fynrætlan hans. En að
th í síðustu viku, hah ymsir land- , ,, ,, ,
[iii siuuBt. > J j tala um fvnr Boutwell reyndist
tala um fyrir Boutwell reyndist
honum eins árangrslaust eins og
! að berja höfðinu við steininn. Það
n | J . .
j var ekki nema einn maðr í heimin-
um, sem fengið gat Boutwell til
að láta af áformi sínu, og pað var
Grant forseti. Geuld lét Fisk fé-
laga sinn vita petta, og buðu peir
frábóksöluhúsum inum stærstu í féiagar Grant á lystiferð með einum
mdaríkjunum á pað sér venjulega af lysti-gufuhátum síimm. C,raiit
,ð, einkum u,n nýjársleitið, að páði boðfð og tók Fisk á móti ho„-
5 'llða frá 14—20 dagar frá pví um, er hann kom uin borð. Fisk
nn senda peim pöntun og pangað var pá á einkennisbúniiigi hers-
maðr fær pað, sem maðr pantar. höfðingja. Grant skemti sér ið
par, sem pantað höfðu jólagjöf
7cr., verið búnir að fá hana, pó !
ifði hann ekki fengið sína, ei
óst við hún yrði komin, er naun j
emi heim aftr.
IV.
ér skulum geta pess,að meðpantan
Svs settist liann niðr og atkvæða-
greiðslan byrjaði. Hún var skamt á
veg koinin áðr en flestir af peim 43
pingmönmini voru horfnir úr saln-
uin; af peim urðu að eins örfáir
eftir inni og greidd i atkvæði ineð
Gould vnr sem prumu lostinn og Gould; pegar upp vóru talin at-
hypjaði sig á dyr. En hann fékk kvæðin, vóru pað einir 15, sem
betri viðtökur og greiðari eriudisúr- höfðu greitt atkvæði með frum
lausn hjá öðrum. Hann purfti 40 varpiim. Gould var rauðr sem blóð
tkvæði í efri mál3tofu. Daginn, af biæði, og Huntington var ekki
sem atkvæðagreiðsla átti frani að síðr reiðr. Það var lirakfalls dagr
fara—sagði inn áðrnefndi embættis-j fyrir pá; en p.,ð var heiðrs-dagr
maðr—fékk ég að sjá nafnaskrá, og fyrir Gamla Ttmrin ,n, og landið
stóðu á henni nöfn 43 pingdeildar* I átti honum stóra pökk að gjalda.
rnanna, sem lofað höfgu (og fengið
borgun fyrir, auðvitað), að greiða
atkvæði með frumvarpinu. Ég
sendi orð inn í salinn til Thurman’s
gamla, og bað hann að finna mig
fram. Ég sagði honuni, er hann
kom frain, að hann muudi bíða
lægra hlut í dag í orustunni. [Inn
gainli sérveldismaðr Thurman var
nafntogaðr fyrir srmvizkusemi sína
og róttvísi, og fékk hann af pyí
kenningarnafnið „inn garnli Kóm-
verji'1]. Ég sagði honum að Gould
<,g Huntington hefðu fengið at-
kvæðisloforð 43 pingdeildarmanna.
„Það getr ekki verið,“ sagði hann.
Ég sagði lionuin frá nafnasnránn,.
Hann vildi endilega fá að sjá hana.
„Ff ég að elns gæti náð í hana!“ |
svaraði ég. „Pir megið til að ná i
I hana,“ sagði hann.—Ég var fregn-
riti fyrir dagblað eitt og tókst mér !
eftir litla stund, að fá að sjá nafua- j
skrána aftr, og tók ég afskrift af
lieuni.
Aftr koin Gould til Wnshington,
er utn pað var að gera að gera
Stanley Mathews (pann er áðr er
nefndr) að hæstaróttar-dómara
I>að var almælt, að Mathews hefði
átt pað Gould að pakka, að Garfield
forseti nefndi hann til pessa em-
bættis, pví að Gould hafði lagt
drjúgum fram fó til að styðja kosn-
ing Garfields. Utnefning slíks
manns sem Mathews til hæstaréttar-
dómara vakti megn mótmæli I
blöðunum, og pað var að eins með
eins atkvæðis mun að efri málstofan
staðfesti tilnefninguna.
(Eftir „Skanúinaven“ o. fl. bl.)
Frá lesborðinu.
— Bindindis-frömvðir mega járn-
. „ . brautafólögin heita, sainkvætnt ný-
Ég sendi boð eftir 1 hurman útkoininni skýrslu Mr. Corbins, for-
á ný og sýndi honum skrana. llaim seja Eong Isiand járnbrautarfélags-
setti upp gleraugun, tók I neíið og jng Hann hefir ritað liréf til ytír-
rendi auguin ytír nafnaskráim. r/’tflsinanns (tíerteral Mtinager) fé-
„Þetta var einmitt |>að sem
purfti,“ sagði hann og flýtti
inn I pingsalinn. 1 hafi komið fvrir inóti peirri reglu
Stanley Mathews var einn, sem félagsins, að enginn maðr í pjón-
stærstu mútuna hafð pegið af ustu pess megi bragða áfengan
sór
atrsins, og kveðst hafa lieyrt pess
getið af nýjungu, að nokkur brot
__ Koenvfre/sið. KosningHrrétt
arkveunfólauið í Maine hélt nvleya
ársfund sinn. ForseTi pess gaf all
fróðlega skýrslu á fundinum. Það
eru um 500 bæir í Maine,' og hafði
skattheimtuiiiaðrinn í hverjuin bæ
verið spurðr að pvl skrillega. hve
inargar konur væri skattgreiðendr í
hans bæ, og hvfe mikið skattskyldar
eignir peirra væru metnar. Þegar
fundrinu var haldinn, vóru svör
komin frá 200 skattheimlumönnum.
Sýna pau, að í bæjum pelrra eru
7,956 konur, sem greiða skatt af
eign, sem inét’n er samtals á $4,-
627,457.—Hver skattheimtinnaðr.
hafði jafnfraint veiið að spurðt,
bvort lnnu vissi nokkra senmlega á
stæóu til pess, að pessar kouur
skyldu vera sviftar atkvæðisrétti I
sveitamálum eða bæjarmftlum. 146
höfðu svarab: ,.Nei“; einir II „Já“;
en 43 létu spurningunni ósvarað.—
Forseti kvennfélagsins taldi petta
vott iim inikla framför I hugsunar-
hætti manna; kvað hún og fjölda
manna af öllum stjórnmálaflokkum
liafa látið I ljósi við sig, að peir
sæju engu ástæóu framar gegn pví,
að konur hefi5u allar kosningarrétt
og kjörgengi til embætta sem karlar
Flestir héldu nú pann tíma nálæg-
an, a® ríkispingin mundu fara að
viðrkenna rótt kver.na I lög
sinni,-—The N. V. Even. Post,
sem petta er tekið eftir segir um
petta;
Þessi ftrangr af fyrirspurnunum I
Maine er sannlega gleðilegr fyrir
kvennfrelsisflokkinn, að pví er til
skoðana Jearlmannctnna keinr. Þaf'
væri fróólegt, að safna álíka skýrsl-
uui um álit kvenna sjálfra. Keynsl-
an hetír sýnt, að Cliarles Sumner
hafði rétt að inæla, er hann sagði
fyrir fjórðungi aldar, „að atkvæðis
réttr kvenna væri auðsjftanlega eitt
af >num mikln frarntíðarmáluin, og
að pað yrðu að lokum óskir kvenn-
Sögur Yaleygs
lögreglu-spæjara.
— *
5. Kaga.
Charles Fordsham.
II. KAP.
Sekr eða sýkn.
Niðrl.
Hmítrinn leystr. Yfir afluntshaf
l annað sinn.
„Asetningstnorð!“ æpti mann-
garmrinn I dauðans ofboði og leit
spyrjandi augum á Frazeri „Guð
minn góðr!—“
„En I pví lagði Frazer fiiigrinn á
munn sér (handjárnin höfðu verið
tekin af tonum)og pá pagnaði Miles
undir eins. Hann horfði vandræða-
lega í allar áttir og vissi auðsjáan—
lega hvorki upp nó niðr I pessu
öllu saman. Ég hafði til vonar og
vara fengið löglega heimild hjá
brezka konsúlnuiu til að handtaka
Toin Sawkins Hka, út af tjrun utn
ásetn.ngSiiiorð, Vit,Hsku!*l iu*r 6<r
sj'ilfral a áhyrgð á prl, en paðfékk
mér ekki mikillar áhyggju, er ég
sannfærðist uin, að hann var einmitt
sá maðr. er ég bjóst við.
*
* *
Snemma rnorgnns heimsótti móður-
bróðir ininn mig til að taka við pen-
inguiri sínum. Ég borgaði honum
púsnnd dollars mntalslaust, og er
li iiin hafði „fengið sér duglega neð-
an I pví“, labbaði hann I burt aftr í
allra bezta skapi. Þegar hann var
farinn, tók ég að skygnast um í
handtösku Frazers. Hún var troð-
f ii 11 af
penirgum.
seðlmn os verð-
brjefum, en ekki var par ið allra
minnsta, er bendlaði eigandann við
nokkuð glæpsamlegt athæfi, hvorkf
MusgrHve’s-morð né aimnð. Þvert
á móti faun ég I töskunni prjú bréf
frá Musyrave, er vóru dagsett
löngu áðr en hnnn hvarf, er öll báru
vott um, að góðr kunningsskapr
hefði verið n.eð peim. Ég hafði
pví ekki annað að styfijast, við en
fölsun sk jalaviðrkenninganna, er
hægt var að sanna nægilega fyrir
enskuin dóinstólum- Fn mundi
inn ameríkaiiski dótrian , er átti að
úrskurða, hvort Frazer skyldi fram-
seldr, állta pað nægil«ga sannað?
Það mátti búast við, að málafærslu-
maðr ins kærða héldi pví fram, að
fiappírsgerðarmennirnir enskn væru
ekki óskeikulir. Að minnsta kosti'
yrði pað að öllum líkindum heimtað,
að peir bæru vitni persóntilega, pví
skriflega vitnisburði er ekki hægt
að gagnspyrja eða flækja. Það var
pví alt útlit fyrir, að langt yrði
pangað til við Frazer gætum látið
I haf.
pessar
hvörfiuðu
oir bví líkar huj/sanir
sife t um í huga infnum
utn daginn, og iiienn geta pví getið
nærri, hve glaðr ég varö, er ég fékk
orð frá Sawkins rnorgiiiiinn eftir
pess efuis, að liann óskaði að gera
játningu sína. lig flýtti mértil fang-
els sins, og fv.ls<di vörðrinn mér inn
I kiefa fangans. Sawkins var mjög
hugsjúkr og sanna-t að segja dró ég
hehlr ekki úr hættunni, er yfir hon-
iiiii vofði. Hann gerði játningu
sína, og var pað aðalinntak hennary
að hvofl i Mr. Edninnd Mnsgrave
né nokkur annar mttðr hefði verið
myrtr. Frazer hefði komið pessu