Heimskringla - 13.01.1894, Blaðsíða 2

2
HEIMSKIIINGLA 13. JANÚAl'i 1 bVÍ.
Heiinskriugla
kemr út á Laugardögum
Thc Heiinskrin/íla Ptg. & Piibl. Co.
útgefendr. [Publishers.]
Verð blaðsius í Cauada og Bauda-
ríkjunuin :
li n.ánu'Si $2,50 fyrirframborg. $2,00
« ---- $ 1,50------— $1,00
a ---- $0,S0; ----- — $0,50
Kitstjórinu geymir ekki greiuar, sem
eigi verða uppteknar, og endrsendir
poer eigi nema frímerki fyrir eudr-
íending fylgi. Hitstjórinu svarar eng-
um brófum ritstjórn viðkomandi, nema
í biaðinu. Nafnlausum brófuin er
enginn gaurnr geflnn. En ritstj. svar
ar hofundi undir merki eða bókstóf-
um, ef höf. tiltekr slíkt merkl.
Uppsöguógild að lögjin, nema kaup-
andi só alveg skuldlaus við blaffið.
Auglý*ii>f/averð. Prentuð skrá yiir
pað seud iysthafeudum.
Ritstjóri (Editor):
JÓN ÓLAFSSON
renjul. á skrifst. bl. kl. 9— 12 og 1—6
Ráðsmaðr (Busin. Manager):
EIRÍKR GÍSLASON
kl. 9—12 og kl. 1—6 á skrifst.
Utanáskrift á bréf til ritstjórans :
Edilur Ueimskringla. Box 535.
Winnipeg.
Utanáskrift til afgreiðslustofunnar er
The líeimekringla Pi tg. <fc Puhl. C'o.
Bo.x 305 Winnipeg, Man.
Peningar sendist í P.O. Money Or-
der, Registered Letter eða Express
Money Órder. Banka-ávísanir á aðra
banku, en í Winnipeg, eru að eins
teknar með affölluin.
653 Paciíic Ave.
(McWilliam Str.)
Gætið að !
Kaupendr vorir í Bandaríkjun-
lun eru beðnir að gæta að miðunum
með nafrii þeirra, sem eru á iiverju
blaði. Aftan við nafnið stendr mán-
uðr og ártal (t. d. Jan. !)2, Okt. 93 ;
Jul. 91 o. s. frv.) og þýðir það, að
blaðið er borgað upp að byrjun þess
mánaðar það ár.
Kaupendr verða að gera oss að-
vart undir cins, ef þeir hafa nokkuð
að athuga við reikuing þennan; ann-
ars verðr álitið að þeir viðrkenni
liann réttan.
Næstu viku verðr sama fyrirkomul.
á Canada-lilöðum.
íiDITORIAL.
Því þcttbygðara sem land er, því
færri pdsthús þarf það í hlutfalli við
mannfjölda; ogþví strjálbygðara sem
fand er, því fleiri pósthús þarf það í
iilutfalli við mannfjölda. Bandarík-
tn hafa 1 jiósthús fyrir hverja 000
tnenn að jafnaði. Eftir sama Iilnt-
falli ætti ísland að hafa 80 pósthús.
Jín sé tillit tekið til strjálbygðarinnar
á íslandi, þyrfti það miklu fleiri, ef
menn ættu ckki að jafnaði að eiga
lengra þar á pdsthús en í Bandarlkj-
unum.
Hr. Gunnsteinn Eyjólfsson segir í
bréfi sínn til Þjóðólfs, að 10—20
nautgripir og nokkrar kindr sé alt,
sem löndin (jarðirnar) beri í N. ísl.,
og sum varla það; griparæktin s<-
arðlítil o. s. frv.
Mundu jarðirnar ekki bera meira
ef ruddr x-æri skógrinn af þeim ? Og
mundu þ& gripimir ekki gera betra
gagn að sumrinu ? Og er það meira
þrekvirki að rvðja landið í N. ísl. en
víða í Ontario, þar sem allslausir inn-
flytjendr settus.t að í skógunum og
ruddu landið ? Vér bara spyrjum,
til að vekja athygli þeirra, sem séð
liafa, á málinu. Hvað kom Benedikt
i Kjalvík með mikinn eigna-stofn til
N.-ísl.? Er hans land betra en
margra annara í sama bygðarlagi?
Býr hann ekki “blómabúi?" — llvað
hafði Baldvin í Kyrkjubæ mikið til
að sctja saman með ? Er land hans
bctra en margra annara í nánd ?
Býr liann ekki sæmilega? Og lieíir
liann ekki allgott gagn ;if gripuni
sínum ?
Vér erum hræddii- um, að mararir
misskilji orð ins sama heiðr. höfund-
ar, er hann segir: “Sveitarstjórn
liöfum vér einnig . . . Til hennar
gjalda nýlendubúar liátt á þriðja
þúsund dollara á ári.”
Er það virkilega tilgangr höf.s. að
telja mönnum heima á Islandi trú
um það, að það gangi hátt á þriðja
þúsunk doll. til að launa t sveitar-
nefndarm., 1 oddvita og 1 sveitar-
ritara ? Þeir mega halda heiraa að
það borgi sig að sitja í sveitardefnd
liér, og sízt kynja þótt hr. G. E. langj
til að verða einn með öðrum til að
sitja að þeirri krás. Sannleikr-
inn er, að það munu vera öll út-
gjöldin til sveitarþaría, sem höf.
reiknar hér. En því orðar liann þetta
þá svo, að hver ókunnugr maðr Idýtr
að misskilja það ? Við því hefðum
vér ekki búizt af jafn gáfuðum og
pennafærum manni.
Höf. blöskrar vinnutímalengdin að
sumarlagi — “myrkranna á milli . . .
14—16 klukkustundir á sólarhringn-
um.” Inn háttv. höf. er auðsjáan-
lega farinn að gleyma gamla ísiandi
(öllu “neina fjöllunum”). Annars
rendi liann grun í, að 14—16 klukku-
stundir þætti enginn ofsa-langr
vinnutími þar um há-bjargræðistím-
ann.
Það cr Ijótr vitnisburðr, sem höf.
gefr þeiiu vinum sínum, agentum
Manitoba-stjórnar; þeir hljóta auð-
vitað að ciga þessa getu, því að
aldrci liefir agenti Canadastjórnar,
meðan hann var cinn um hitu á Is-
landi, vei'ið brugðið um lygi; enda er
honum ekki launað eftir höfðatölu.
Það er mikið að lir. G. E. skuli
haida áfram að styðja af alefli þá
fylkisstjórn, sem að lians eigin dómi
ver fé fylkisins (og það stórfé) til að
ljúga sakiausa landa Iians út í glötun
og eymd hingað vcstr. En má vera
þetta sé forboði þess, að augu hans
hafi nú upp lokizt, svo að lmnn sé
farinn að sjá, hvernig Greenway-
stjórnin ver fylkisfé. »
TALANDI VOTTR.
Vér lásum nýlega skýrslu þá sem
liér fer á eftir, og oss fanst hún svo
átakanleg, að in snjallasta ræða hefði
ekki fengið meira á oss. I þeirri
von að liún hafi sviplík álirif á aðra,
eða verði að minsta kosti alvarlegt
hugvekju-efni, setjum vér hana hér:
Arið 1874 liafði þýzka ríkisstjórn-
in f'engið merkan lækni til að rann-
saka samhengið milli drykkfeldni og
glæjia, og veitti liún honum það fe,
er hann þurfti mcð. Hann t'ór í því
skyni til Englands og heimsótti
fangahúsin þar. í einu þeirra hitti
liann sex fanga, sem allir vóru ná-
skyldir, og leiddi þetta atvik til þess,
að hann fór að kynna sér ætt þeirra.
Hann gróf það upp, að íorfaðir þeirra
allra var flækingr einn ákaflega
drykkfeldr, er fæðzt haí'ði 1740;
liann lifði fram yfir síðastliðin alda-
mót. Leknirinn gat rakið 834
Ixdna afkomendr lians, en af 709 að
t
eins af þcim gat liann fengið áreið-
anlegar fregnir. Af þcim 709 vóru
100 réttir getnir í lausaleik; 181 vóni
skækjur, 142 betlarar, 64 vóru þurfa-
menn í fátækrahúsum og 70 glæpa-
mcim (7 af þeiin morðingjar). Ef
niaðr lagði saman þau tímabil, sem
afkomendr hans ýmsir höí'ðu setið í
fangelsum, þá nam það 116 árum. I
fjórða lið frá honum var nálcga und-
antekningarlaust hver kona skækýa
og liver karlmaðr glæpamaðr. I lið-
uga öld höfðn afkomendr þessa eina
manns kostað ríkissjóð og sveitarsjóði
um 5 miilíónir króna (o: $1,333,333).
Svona er skýrslan.
Auðvitað verða ekki afleiðingarnaí'
fyrir sérhvem drykkjumann þessar.
En þannig geta þær orðið.
Annars er óþarfi að fjölyrða mikið
um það, sem í skýrslunni liggr. Hún
talar sínu máli sjálf.
Synmgin í Chicago.
Smágreinir eftir Jós Ólafsson.
VI. Iðnaðar-hölum
eða Jlanufacturere Jiuilding, sem hún
nefndist á ensku, var stórfenglegasta
húsið á sýningunni — meira að segja
ið stærsta hús, sem nokkru sinni hefir
verið reist í heiminum. Hún var 1687
feta löng, 787 feta breið ; hún tók yflr
32 ekrur af landi; í gólfinu vóru
7.000.000 feta af viði. Höllin kostaði
albúin 81.700.000. Það gengu upp þrjú
júrnbrautar-vagnhlöss af saum til að
negla gólfið. Hún var þrisvar sinnum
stærri heldr en in mikla Pétrs-kyrkja
í Róm. — Til að reyna að gefa dálítið
ljósari hugmynd um stærð hennar, má
geta þess, að undir þaki hennar hefðu
vel getað staðið 1000 íbúðarhús, 25 x 50
feta á stærð; og ef vér gerum ráð
fyrir, að 5 menn að eins að meðal-
tali hefðu búið í hverju húsi, þá hefði
hún þannig rúmað inni bæ með 5000
íbúum.
Innan á veggjunum vóru veggloft
eða veggpallar (gallerics) hringinn í kring
í öllu húsinu. Gengu stigar á ýms-
um stöðum frá gólfinu upp á hlið-
loftin; vóru stigarnir 30 alls, og hver
12 feta breiðr. Vóru sýningar þar
uppi á pöllunum, og útsýni ið bezta
ofan af þeim niðr á sýninguna niðri.
Niðri var sýningunum skift í
deildir og gangar á milli; vóru gang-
ar þessir eftir húsinu inni kallaðir
“stræti.” Aðal-strætið (C'olumbia Av-
emie) gekk langs eftir allri böllinni
niðri; var það stræti 50 fcta breitt ;
og víða stólar og bekkir á strætinu
til að setjast niðr og livíla sig.
Ef gólfið í hliðloftinu var með
taliö, þá var gólfflötr allrar liallar-
innar um 40 ekrur.
Þakið var alt úr járni og gleri
og hvíldi á stálbogum, Frá góifi til
mænis á höllinni var hæðin 237 3/5
fet.
Höll þessi var bygð í stýl þeim,
er kendr heflr verið við Korinþuborg;
fram með henni allri að utan var
flatt steingólf og gekk þak yfir út frá
veggjunum og hvíldi fremri brún
þess á súlum; var þannig súlnaröð
og bogagöng umhverfis alla höllina,
og mundi nún liafa virzt froinr til-
breytingarlítil að utan, ef eigi hefði
verið alt svo vel og prýðilega skreytt,
og lausa-súlur með standmyndum á
ofan í kvennliki víða umhverfis;
skyldu kvennlíki þau tákna ýmsar
listir og vísindi.
Eigi var annað að sjá, en að
höllin væri öfl af hvitum marmara
ger, en það var þó reyndar ekki,
heldr var í henni mjög ódýrt efni,
það er “staff” er kailað; úr því vóru
veggsteinarnir steyptir og súlurnar
og bogarnir og allaar upphleypu-skreyt-
ingar. Frakkar fumdu það efni fyrstir
og vóru helztu stórhýsi á síðustu
Parísarsýningunni úr því ger.
F'jói'ar vóru aðaldyr á höllinni,
einar á hvorri hlið miðri, og einar á
hvorum gafli. Inngangar þessir flkt-
ust sigrbogum í lagi og vóru 40 feta
breiðir og 80 fet á hæð hver. Yfir
liverjum þeirra var örn úr steini, 18
feta hár, svo stór, að vel mátti
greiua frá uglu þótt prests-augum
væri á litið. A liverju horrii hallnr-
innar vóru og dyr með skrautlegri
porthverlíing fram af.
Fins og óg gat um áðan, hvíldi
alt hallarþakið á stálbognm. Stærstir
eru 27 höfuðbogar, eiv hver þeirra er
211 feta hár, og vega þeir, ásamt
8 smærri bogum, samtals 10,800,000
pund. Bogar þessir vóru settir sam-
an liggjandi og reistir. svo upp með
vinduvél ákaflega stórri, er til var
búin sérstalclega til þessa; hún var
160 feta löng, 120 feta há og 50 feta
breið; svo var eins konar turn á henni
uppi, svo að öll varð hún reyndar
253 fota há; hún óg 20,000 punda og
var hún flutt aftr og. fram á goysi-
digrum brautarteinuna, eða járnspori,
og varð að hlaða sérstakan grunn-
múr, grafinn djúpt í jörð niðr, undir
braut þá, því að ekki fékk gólfið
borið þau þyngsli.. Bogar þessir og
viuduvél eru ið iangstærsta smíði
sinnar tegundar, sem enn hefir unnið
verið á jörðunni.
Alls fóru í höií þessa yfir 10,000,000
punda af járni, 15,000,000 fota af trjá-
við, 100,000 pd. af máli, 30,000 stór-
plötur af gleri og mörg hundruð
járnbrauta-vagnhlöss af “staff”, auk
ýmsra smámsaia, sem ekki þykir
vert að telj;æ Skreytingarnar um-
hverfis einar aðaldyrnar kostuðu 812,-
000; en höllin öll um 81,700,000 svo
sem áðr er sagt, og er það ekki
smáræði fyrir hús, sem ekki átti að
nota nema misseri og rífa svo niðr.
I höll þessari vóru meðal annars
sýndir þessir munir: efnafræðislegir
munir og lyfjavara; málvara og lit-
efni; ritvélar, skrifpappír og alls kon-
ar ritföng; húsbúnaðr og húsgögn og
alt, sem heyrir til hús-skreyting inn-
an stokks; leirvara; minnismörk úr
marmara, steini og málmi o. fl.; lista-
munir úr málmi; gler og glervara,
skrautgler; útskuröarverk í tré, málird
o. s. frv.; gullsmíði og silfrsmíði;
gimmsteinar og áhafnar-skrautmunir;
klukkur og úr; silki og silkidúkar;
dúkar af hampi, líni, baðmull o. s. frv.:
flóki og mottur; fatnaðr; grávam
(loðskinnavara); blúndur, tilbúin blóin
o. s. frv.; alt, sem til heyrir hári,
líkamsþvotti og þvíuml.; ferða-útbún-
aðr; gútta-perka-vörur; leikföng og
glysvara; leðr og skinnvarningr ; vigt
og mál; hervopn ; lýsingaráhöld ; hit-
unar og eldunar-áhöld; eldunarkatlar
og ísskápar; járnþrúðarvara; járn-
smiðs-varningr ; verktól og stálvara ;
vatnsleiðslu-áhöld og haðker, og —
ýmislegt margvíslegt annað.
Af því, sem þar var inni, var
eðlilegt að gömlum pappírs og rit-
fanga-sala eins og mér yrði að gefa
sérstakan gauin að ritvélum, ritpappír
og ritföngum; af pappírstegundum sá
ég fátt, sem mór væri ókunnugt um
áðr, en ritvélar sá ég þar nokkrar
nýjar, er ég þekti áðr að eins að
nafni. Það er furðanlegt fuflkomn-
unarstig, sem þær hafa náð á síðasl-
liðnum 20 árum. 1874 -sá ég í New
York ina fyrstu ritvél, sem varð
verzlunarvara; var hún eigi nærri
svo fuflkomin, sem nú gerist, en þó
“praktísk” mjög; hún kostaði þá á
fjórða hundrað dollars. Nú eru þær
dýrustu varla yfir 880—100; og það
má nú fá vélarr jafngóðar inum beztu,
fyrir 845—60. Þívð má enda fá góðar
vélar talsvert undir því verði. Með
ritvél má rita m i.klti hraðara en maðr
getr skrif^ð liraða-st, og höndin eins
og prent. “Mimeograph” Edisons inn
nýja, sem heyrir undir þessar vólar,
hafði óg' því miðr eigi tíma til að
slcoða; hann er ódývri en aðrar rit-
v<3ar jafngóðar.
Af silfrsmíði tók. ég sérstaklega
eftir fíligrans-smíði fró Japan og frá
Noregi. Japansmenn- bera af öllum í
þeirri grein.og herða msga sumir inir ís-
lenzku gullsmiðir vorir sig til þess að
standa jafnfætis Norðraönnum í þessu,
(Meira).
Bréfi hr. GnnnsteLas Eyjólfs-
sonar..
Ht. G. E. hefir ritað “Þjóðólfi”
mikið- bréf, og tökum -jvér hér helztu
kafla úr því :
“N.ýlenda þessi er elrsi og fjölmenn-
ust alka íslenzkra nýlendna hér í ríki.
Að talca nýlendusvæðið í heiM, þá er það
ifla fallið bæði til akryrkju og kvikfjár-
ræktar. Skógrinn gerir ómögulegt að
stunda akryrkju að nokkrum mun, og
heyskaparlönd eru óviða svo góð, að
hægt séað koma við vélumi.en án þeirra
stundar enginn hér í landi kvikfjárrækt
að nokkruiu mun. Vinnufólk er svo
kaupliátt, að ekki borgar sig aieð nokkru
móti að kaupa menn til að slá með hand-
orfum, ains og gerist hjá ykkr heima.
Er þess vegna búskapr alifleatra svo, að
þeir hafa fáa nautgripi, þetta. frá 10—20
og nokkrar kindr. Þotta er aJlr búsíofn-
inn og bera löndin ckki meira og sum
ekki einu sinni þetta ; og þar sem gripa-
ræktin er arðlítil, gripir og kjöt í iágu
verði, og stundum óseljandi hér, má
nærrigeta.hvort bændr inurú búa blóma-
búum. Er þá vatnið það sem hjálpar
mönnum, og þeir sem við það búa, geta
haft veiði árið um kring að heita má.
Þó skal þcss getið, að undantekiaing-
ar eru frá þessu búskaparlagi. Þó nokk-
ur lönd — helzt i þessari bygð — eru svo
góð heyskapartönd, að bændr geta notaö
heyvélar og hleypt upp grijtunt, Eíisds og
gefr að skilja, búa aflir bændr, sem
þannig er ástatt fyrir, ixúr en binir,
sumir blómabúi. Hér í þessari hygð
(Fljótsbygö) ætla óg mum vera 10—12
sláttuvéMr og nokkru íleiri rakstrarvél-
ar. Giipaflesti bóndinn hér mun eiga
um 50 nautgri])i, annar um. 10, þriðji 3t;
allir eig» þeir einnig talsvert af sauðfé,
vélar og verkfæri og alt skuldlaust.
Þetta mega nú teljast sútaa.samJt g bú,'
og svo-eru allmargir, sem eiga milli 20
og 30 gripi, en f jöldinn ailr af bw^adum
hangir á horriminni, með þetta frá 10—
20 nautgripi og nokkraskindr.
Ailr landbúnaðr er i-betra lagi í bygð
þessari, heldr e'n í öðrum pörtum nýl.
Því hefir ávalt verið haldiðfram, að Ný-
íslendingar væru sku'diausir. Svo mun
og vera, að skuldir bsenda hér komast
ekki í neinn samjöfnuðvið skuldir bænda
sem búa á sléttunni, 211 þó eru verzlun-
arskuldir allmiklar cg aukast ár frá ári.
í bygð þessari mum tivera 80—90 bændr,
og satla ég, að n iverandi verzlunar-
skuldir þeirra muni vi-ra rétt við $2000,
og mun slíkt lítið l.etra en hjá ykkr á
íslaiidi.
Alþýðuskólar eru hér aflmargir, og
mentunarástai.a unglinga í allgóðu lagi,
að því undanski' íu, að kennarar eru oft
léiegir, ómentaðir, hrokafullir gikkir,
sumir hverjir, eu góðir kennarar hafa þó
verið hér. Sveitarstjórn höfum vér einn-
igi gagnslausa og að engu nýta. Til
hennar gjalda aýlendubúar hátt á þriðja
þúsund dollarii á ári.
Áðr en ég skilst við nýlendu þessa,
vil ég minnast lítið eitt á hagskýrslur
Baldvins. Eg ætla þær muni ekki svo
fjærri sanni, h.vað nýl. viðkemr, nema
hvað flestir munu kríta heldr liðugt. Þó
er citt atriði þar, sem ég vil benda á, það
er virðingin á löndunum. Hun er svo
ósanngjörn og vitlaus, að liún nær ekki
nokkurri átt. Ég or svo kunnugr í þess-
ari nýl., að ég þori að ábyrgjast, að það
er eklci eitt einasta land í aflri nýl., sein
mundi seljast fyrir $400, jafnvcl þó hús
og umbætr væri með 1 kaupinu, hvað þa
ef það væri undan dregið. Það hæsta
verð, sem land hefir selzt hér fyrir, eru
$250, og þótti slíkt geipihátt verð. Nokk-
ur veit ég að hnfa selzt fra 8100—$150,
Eu flestir þeirra manna, sem burt hafa
flutt, hafa orðiö að ganga frá löndum
sínum og ekki íengið eitt cent fyrir.
Nú hafa innflytjendr verið að týnast
að þessa síðusta viku. Ég get okki að
því gert, að ég sárkonni í brjóst um þá ;
þega® þeir koma hingað tiDlands, oftasfc
allslassir, ráðlausir, af sór gongnir og
þrælkaðiv eftir ferðina, er þeim haugað
saman á iranflytjendahúsið í Winnipeg,
og sendir í smáhópum, eins og sauðir, út
á landsbygðina.af agentum þeisi og um-
boðsmönnum,sem hafa logið þá úv iandi;
sumir drit'nir í vinnu, kannslce einir sér,
út á járnbrautir eða meðal bænda, mál-
lausir og fákunnandi, og stundum svikn-
ir um kaupið að endaðri vinnu. Þið
heima á Islandi hafið ekki hugmynct um
þá vinnuhörku, sem er alloftast hjá er-
lendum bændum. Maðr verðr að viina
myrkranna á íniliii, að heita má, hvern-
ig sem dagr er, árið um kring. Kg, sem
þetta rita, hef urnaið hjá bændum að
sumarlagi 14 til 16í klst. á sólarhringu-
um, með 15 mínútnai livíld til að borða
miödegismat. Það naá nærri geta. hve
notalegt slíkt muni vera fyrir nýkomna
innflytjendr. Og yfír höfuð fylgja þær
áAyggjur, armæða og fátækt frumbýh
ingsárunum hér vestra, að ef bændr
haima þektu það eins og það er, áðr en
þeir fara af landi, þá es ég hræddr um,
að margir sætu kyrrir í kotum sínum,
og íæru hvergi.
Svo þegar menn eru búnir dálítið að
átta sig hór vestra, þá er það sjálfsagða
fyrir innflytjendr að reyna að ná í lönd.
Þetta or eðlilegt, því landbúnaðr en elcki
háskóli verðr undirstaðan undir fram-
föru.n og velmegun Isíondinga í landi
þessu. Eru þá fiestir, sem heldr setjast
að á sléttunum, heldr en að fara út í
skógena, en á sléttunum< liggr hveiti-
ræktiu til grundvaflar fyrir búskap
manna, en hveitiræktinni ?r þannig var-
ið, að til þess að geta rekií hana í nokk-
uð stóium stíl—og það emmcnn knúðir
að geratil þess að geta lifað af henni,—
þá erú/ fátækir bændr ueydclir til að
hleypa sé'r í stórskuldir fyxir vélar og
vinnudýr, sem ómögulegt er að komast
af án við hveitiræktina. Ég. tek þetta
fram, þvi ég hef svo oft heyrt ónotaorð-
um kactaö til bændanna á sléttun'um
fjrrir skuMabasl þeirra. En það kemr
ekki tiDaf neinni óspilsemi eða fyrir-
hyggjulaysi að menn lenda i skuldum.
Eátækuns mönnum er nær c mögulegt að
byrja hveitiræktina án þess, Og svo
bætir þuðiekki um, að verkfæralánfélög-
in eru alstaðar, og boðin og búin til að
lána mönntim hvaöa verkf tvi sem eru.
Lánsfólög þessi eru sann-nefnd átumein
í búum bæsada.
[Eftir að liafa lýst einsiSísmisfanta-
stryki eins lánsfélags, heldr höf. svo
áframj:
Bændrair hér í Manitób:».eruánauð-
ugir, svínbeygðir þrælar. Þeir vinna
baki brotmu og allr arðrinn af vinnu
þeirra gengr til að safna ístru á nokkra
okrkarla og kitiruttga., sein iigKjtt i nuíti'-
fylkjunum og ranglát lanústj5rn vernd-
ar með samvizkulausum toll-lögum,
móti því aö okrkarlarnir sletti í þá
nokkrum tugum þúsunda dollara, til að
kaupa fyrir sanníæringar manna, þegar
kosningar tara fram.
En “ það borgar sig að búa í Can-
ada,” hróptt agentarnir, sem fyrir
nokkra skit.ua dollara eru lceyptir til að
ljúga í ykkr heima og narra af landi
burt. [Meira].
Konu raunin.
FaRSÆIO. BATI AF ARA. LÖNOUM
ÞJAXINOUM.
Mrs. Bloodin segir sögu, sem er öllum
konu 0, iiugðnæmileg, þúsundir
kvenna þjást af sama sjúkleik sem
hún.—Liliö var nærri óbærilegt.
Úr “Cornwall Ereeholder.”
Síðan birt var fyrir nokkrum
mánuðumi i blaði þessu nákvæm frá-
sögn um kynjalækning þá, sem Dr.
Williams’ Pink Pills for Palo People
veittu Mr. William Mooee, hefir um
þessar slóðir mjög auk'et. eftirspurn
eftir því ágæta lyfi við þeim mörgu
sjúkdómmn, sem mannkynið þjá. Að
Dr. WiUiams’ Pink Pi’Js hafi sannio
kosti tilii að bera, það ©rkar engum
tvímælum. Það líðr engin vika svo, að
eigi só sfcýrt frá lækniug af þeirr*
völdum á langvarandi sjúkdómum, c.g
það rnætti fyfla dálka nieð reyns’l*-
sögum manna, sem htsfa fengið aftr
beztu hcilsu fyrh' lífgjafar-kraft þeii "7».
Frá merkilegu tilfefli hefir “Fnee-
holder” verið skýrt, ag svo að vér
gætum skýrt frá inu, sama, öðiwtm,
sem þjást, til hagsmuna, þá híifum
vér gert oss það ómak að ranusaka
sannanir fyrir því.
Hver maðr í Gomwall iýekkir
.Tohn B. Blondin, sem hefir um mörg
ár ’í.erið i þjónustu Almon B. Vlarners
seiiv umboðssölumaðr saumavéia, hús-
gagna o. s. frv-v sér í lagi í inni
fraitiinesku deild bæjarins, þar sem
hann er gjörkunnugr og mj)ög virtr.
Affir kunningjar Mr. Blonclins sam-
hrygðust honum mjög í þoirri miklu
sorg, sem margsa ára sjúkleiki konu
iíins olli honuics; en hún þjáðist af
fleirkynjuðuin sjúkdómum, sem ollu
að liún gat litla. sem enga aðstoð
veitt lieimiliuu, og varð hann og
þeirra ungu börn að annast það.
Mr. Blondin bjó um þotta leyti í
norðvestr-hluta bæjarins, sem fyrir
ræsaskort er fremr óheilnæmr, og
eignar Mr. Blondin heilsubilun konu
sinnar ineðal annars óhollri legu húss
lians. Mr- Blondin býr nú uppi yfir
gamla pósthúsinu; þegar fregnriti
vor kom þangað, var hann kyntr
Mrs. Blondin, sem leit vel og liraust-
lega út og alls ólík því líkneski, sem
sagt var hún hefði verið fáeinum mán-
uðutn áðr :
VIÐ HENDINA.
Þeyar skjótt ber liættelegt tilfelli ri<>
hönd’um,. er Ayer's Ciierrx Pcctoral íljótt
ad verfea og áreiðanlegt að lækna. Lítil
inntaka tekin undir eins og vart verðr við
fyrstu sótttnerki : 1 f Ciovp (bte naveikl)
eða Bronehitis (hálsbolgu), stöðvar þessa
sjúkdóma. Það mýkir uppganginn, dregr
úr sárindunum oglóttirsvefn. Sem með-
al við kariinga, liósta, hæsi, ilJkynjnðu
kvefi (la gfippe), lungnabólgu og jafnvel
Ueringu a hennar iyrsta stigi, er
AYER'S
Cherry Pectoral
hetra en öll sripuð lyf. Helztu iæknar
mæla með því, þnð er ijúft á bragðið og
skemmir ekki meltinguna oít 'vgnjulegá
þarf.ttd eins sináur inntökur af fví.
„Eg hefi margreynt Ayer’s Cherrv
l’ectoril á lieimili mínu, og li.-fir þah
reynzt ágætt iyi' við kvefi hóstn og ýmis-
légnm lunga o. iiáis sjúkdómum" - A
W. Barblett, Pittsfield. N. Ií.
„Síðastliðin 25 ár liefi Cu tekið afog til
Ayei’s Cherry Peotoral við lungua-veiki,
iog ersannfærðr uia aS það hefir
frclsaö líf mitt.
Eg befi mælt með því við huudruð manna
Y6r hefir reyezt álirit'amest að íaka
smáar og þéttar inntökur“. — T. M.
Matthews, P. M., Kherman, Ont.
„Kona niíri þjáðist »f köldu; ekkert, gat
: lijálpað henni nema Ayer’s Clierry Peot-
orai, það iæknaði hana“. — R. Amero,
Plymptön, N. 8.
’.YER’S CHERSY PECTOEAL.
Tilbúið af Dr. J. C. Ayer & Co., Lowell,
Uítss.
VERKAR FLJÓTT L.EKNAR ÁREIEV
ANL3GA.
“Ég vildi þér vilduð segja mér
eitthvað af sjúklsikstilfefli yðar, Mrs.
Blondin,” mælti fregnritinn, “þótt ég
skyldi ekki ætla eftir útBti yðar, að
þér hefðuð verið heiísulaus.”
“Jæja, herra,” sagði Mrs. Bloudin :
“ég. var í mörg ár sárþjáð. iig iiafði
sífeldan kveljandi liöfuðverk, enga mat-
arlyst; hörundið vár þurt og Skræln-
andi. Ég liafði kvöl í balrinu, hálsin-
um og herðunum og var síþreytt og
sár-þjáð.”
“Já,” tók Mr. Blondin fram í ;
“óg var farinn að gefa frá mér alla
von um að henni mnndi nokkru sinni
ba.tiuu Eg hafði varið ærna fó til
læknishjálpar, en lfenni virtist versna
í stað þess að batna; ég var satt að
segja orðinn sannfærðr um að hún
mundi deyja, og flestir höfðu sama
álit.”
“Hvað læknaði hana ?”
“Jæja,” Sagði Mr. Blondin ; “ég
átti einn dag tnl við granna minn
einn, ðg taxn S'Í _Aí 'Því
ekki þessar Pink Pills, sem svo mikið
er aflátið?’—Eg hafði ekki veitt jieini
mlkla eftirtekt, en fanst vert að reyna
þær.”
“Ég vildi ekki vera að taka inn
meiri lyf,” sagði Mrs. Blondin; “en
eftiv nokkrar fortöluv sendi óg þó
eftiv öskju af Pink Pills, og ég verð
að segja, að ég' var ekki búin með
fyrstu öskjuna þegar ég fór að finna
á mór bata. In fyrsta bót, sem ég
varð vör við, var, að höfuðvei'krinn
var, ekki svo ákafr ; siðan hvarf hann
alveg og með honum kvalir þær, sem
mig höfðu þjáð. Ég fór að annast
meira nni húsið og gat farið að senda
bövnin 1 skóla aftv Nábúar mínir
fótu að sjá' mun á mér, og þegar
ég. hafði tekið inn íir fimm öskjum,
var ég eins hraust oins og ég hafði
nokkurn tíma verið á æíi minni. Ég
hafði verið mjög m'igr, en safnaði nú
smámsaman iiolcluru. og þrótti og fansl
é í vera alveg eins og ný manneskja.
Ég hofi ráðlagt mörgum vinuni og
nábúum inínum 'ár. Williams Pink,
jPjlls, og óg veit af mörgum tilfell-,-
um þar sem þær hafa koinið miklu
góðu til leiðar. Það eru margar kon,-
ur, sem þjást ai' því sama sem að
mér gekk, og ég ræð þe:m alvarlega
til að reyna til fnflnustu Dr. Williams
Pink Pifls,”
Lyfsalar si'gjy að Dr. "W ifliams'
Pink Pills seljist ákaflega, óg hvfiðan-
æva koma hrósygjtýrslur um verianir
af notkun þeirriv. I nijög mörgum
tilfellum hafa Þ»r unnið góðverk sitt
eftir að læknarnir höfðu brugðizt 0»
lýst vonlaust '<ð sjúklingrinn gæti
læknazt. Ranntiókn sýnir, eA Dr.
Wiliiaros’ Pink, Pills innihaldai í sam-
dreginni mynd. öll frumefni þau sem
nauðsynleg era til að endrlífga blóðið
og endrhressa veiktar taugar. Þær
eru óbrigðuiit einka-lyf við öllum.
sjúkdómum sem koma af gæða-rýrn-
un blóðsins. eða af veikiun tauga-
kerfiains, svo sem lystarleysi, þuug-
lyndi, blóðþurð, chlurosin eða bleiksótt,
almennum vöðva-slakleik, drunga,
minnisleysi, locomotor ataxia, magn-
leysi í útlimum, mjaðmaverií, riðu,
aiieiðingum la grippe, öltum sjúkdóm-
um, sein koma af skemdu lilóði, svo
sem kirtlaveiki, iUkynjnðum útbvotmn
o. s. frv. Þær eru og sérstaklega
lyf við sjúkdómunr, sem konuin eru
eiginlegir, þær endrskapa blóðið og
færa aftr heilsu-roðann á bloikar og
fölvar kirinar. Á karlmönnum gjðr-
lækna þeir öll sjúkdónistilfelli, sem
koma af andlegri þreytu, ofreynslu
eða óhófi.
Dr. Williams’ Pink Pills eru tii-
búnar af Dr. Williams’ Medieine
Company, Brockville, ()nt.. °g_ Sclie-
nectady, N. Y., og eru seldar í öskj-
um, sem bera verzlunarmark félagsins
og umbúðir, á 5Qcts. askjan eða sex,
öskjur fyrir 82,50, og fást hjá öllum
lyfsölum eða beint með pósti frá Dr.
Williams’ Medicine Co. frá öðrum hvor-
um staðnum. Varizt eftirlíkingar Og
staðgöngulyf.