Heimskringla - 29.09.1894, Blaðsíða 2

Heimskringla - 29.09.1894, Blaðsíða 2
HEIMSKRINGLA 29. SEPTEMBER 1894. lcomr út á Laugardögum. The Heiraskringla Ptg. & Publ. Co. útgefendr. [Públishers.] Ritstjórinn geymir ekki greinar, sem eigi verða uppteknar, og endrsendir þær eigi nema frímerki fyrir endr- sending Íylgi. Ritstjórinn svarar eng- um brófum ritstjórn viðkomandi, nema í blaðinu. Nafnlausum brófuin er enginn gaumr geflnn. En ritstj. svar- ar liöfundi undir merki eða bókstöf- um, ef höf. tiltek. olíkt merki. Uppsögnógild að lögjm,nemakaup- andi 8é alveg skuldlaus við biatiið. Ritsjóri (Editor): EGGERT JÓHANNSSON. Ráðsmaðr (Busin. Manager): J. W. FINNF.Y 653 Pacific Ave. (McWilliam Str.) And tfion also, Bratus. Canada is doing her utmost to at- tract both immierants and capital. The former she needs to till her untold acres of fertile land, and the latter to develope her hidden mineral wealth, convert her enormous forests into ar- ticles of Commerce, establish factories etc., etc. Every Governrnent in the country has tried to contribute its share, necessary to gain the desired goal. One administration has attempt- ed to advance the cause by "utilizing the water stretches,”. another by a continental Railway and various works of utility for all time to corne, _ and another still, last but not least, by put- ing up a tavern in Chicago to last as long as the ,,show“! So far, however, the result of all this strife is unsatisfac tory to a great many. Immigrants ar- rive at our shores in considerable num- bers, it is true, but the major portion merely as birds of passage to points bo- yond our jurisdiction. And capital, by sheer force of necessity, follows in the wake, passing close by our boundaries, but entering our doininion for invest- ment only in few and comparitively shallow streams. Why this non-success, has been and is yet an unsolved riddle. One has an idea that our cold-temperate climate is the cause, another that it is our British connection, and still another that it is our customs tariff that is doing all the míschief. All these things, severally and collectively, maybeanevfl. But if so, it is not the question just now. It seems to us that one cause has yet to be counted, and one that doubtless is a factor, if the others are. It is ultra- partyisin. Unfortunatly for Canada some of her politicians, and even some of her statesmen, have time and again in the heat of debate allowed words to slip that in the end have proved baleful to Canadas interests. By this vanton care- lessness political aspirants present, en- dowed with limited intellect but a great deal of malignity have been encouraged to efjual and if possible to excel their masters in constructing high-sounding but injurious words and terms. We do not say that Mr. Laurier in- tentionally favors words and state ments condemning tho country througli which he is at present passing. We are on the contrary willing to be: lieve the reverse to be the case. It is possible, indeed more than likely, that in his heart he despices, as he should, the political desperadoes stabbing their country by infamous falsehoods. At the same time he is by no means guiltless, as long as he repeats the damning false- hoods over and over again with appar- ent satisfaction, instead of frowning them down and demanding retraction. Since coming to the west he has had many an opportunity to frown on fools and knaves willing to sacrifice country to party. One of these chances was given him last saturday in Calgary, ac- c ording to liís own words. He says : “Here you tell us that if people are here at all, it’ is only because they can not get away”. Circulate this iniquitous statement, made by one of Canadas chief statesmen, in regard to the favor- ed province of Alberta, among intend- ing immigrants to the district, and their evil influence will be felt, no matt- er how ably contradicted. It will not do to explain the statement by say- ing it was made in reference to customs tariff only, and not to the land it self, for, but few minntes previously Mr. Hj'man, the would be member for Lon- don, stated that in the west the average tariff was 22, while in the east it was only 17 per cent. Since Mr. Hyman made this statement it is quite safe to say the average is no higher than 22 per cent. An explanation of this kind does not improve matters, for, side b.y side with Alberta is the State of Montana, in nowise better favord by nature and carrying an average tariff of 35 to 40 pereent. It is quite safe to say, that in all Montana there is not a man so uttei" ly devoid of patriotic sentiment as to express himself as did this inhuman human being of Calgary, or Alberta. Nor, if so degraded a being were found, is there a man in the United States and laying claim to statemanship. who would dare repeat such monstrous false- hood, that every one would leave Mon- tana if they could. because of a tariff averaging 35 percent, much less then if the average was only 22 per cent, as in Alberta. It is clear, therefore, that those un- ucquainted with Canadian partyism, must arrive at the conclusion, that Alberta is totally unfit for settle- ment, ihrough some natural disad- vantages. Or else, if this is thought doubtful, that the people of Western Canada are of a class so inferior, that tliey can not possibly exist under a tariff of 22 per cent, while their neighbors in the westem States are thriving under a, tariff of 35 percent. One of these con- clusions, ór both, must be reached and it is plain what effect it must have on immigration and the investment of capital. And tliis work receives the sanc- tion and support of the patriotic, the noble-minded, the honorable Wilfred Laurier. Well may Canada exclaim with Cesar : Et tu, Brute ! “ LÍTIÐ UM ÍSLAND.” [Niðurlag]. Þegar þingið og stjórnin voru búin að rífast um “Stöðulög íslands" í mörg ár, skar loksins stjórnin á þennan Gor- diska hnút með því, að gefa út, að al- þingi óaðspurðu, lög um stöðu íslands í ríkinu, í rauninni að undirlagi þáver- andi stiptamtmapns Hilmar Finsens. Þessi stöðulög kváðu svo á, að ísland væri óaðskiljanlegur hluti Danaveldis, með sérstökum landsréttindum. Þessu var mjög illa tekið á Islandi og alþingi bað hátíölega um, í áv'arpi til konungs 1873, að þessi lög gengju ekki í gildi. Samt sem áður vorðum við nú að viður- kenna, að þessi lög eru sá grundvöllur sem öll núverandi íslenzk sjálfstjórn hvílir á. Að vísu vantar mikið á að ís- land fengi með þeim þau einkaréttindi, sem því eðlilega báru, en þrátt fyrir það tóku þau þó langt fram öllu því, sem Danir höfðu verið viljugir að veita þangað til. í þeim var gerður nákvæm ur greinarmunur á milli íslands sér- stöku málefna og sameiginlegra mál- efna Islendinga og Dana. Sérstök íslands málefni voru : at- vinnuvcgir, verzlun. póstflutningar og vegagerð, kyrkju og kennslu málefni, sveitarstjórnarmál, lögreglumál, skatta- mál og tollinál og lögL'jafarvald í öllu því, er kom íslandi sérstaklega við. Löggjafarvaldið er hjá alþingi og kon- ungi í sameiningu, framkvæmdarvaldið hjá ráðgjafa íslands og dómsvaldið hjá dómstólunum. En hæsti réttur Dana er æðsti róttur Islands. Breyting á þessu getur að eins orðið moð sam- þykki alþingis og ríkisdags Dana. Á íslandi var settur landshöfðingi, sem er æöstur framkvæmdarstjóri í þeim málefnum, sem ráðgjafi íslands felur honum á hendur og á ábyrgð hans. ís- land leggur ekkort til sameiginlegra út- gjalda ríkisins á meðan það hefir enga fulltrúa á þingi Dana. En lög um það geta að einsnáð gildi með samþykki al- þingis og ríkisdagsins. Af þessum ástæðum lagði stjórnin fyrir alþingi frumvarp til grundvallar- laga um íslands sérslöku málefni 1873. Þetta frumvarp, sem að mörgu leyti féll íslondingum f geð, gat þó alþingi ekki algerlega felt sig við og gerði þvi töluverðar breytingar við [það. Um það leyti sendi þingið ávarptil konungs og var hann þar beðinn, ef hann gæti ekki með öllu fallist á þær breytingar, sem þingið hefði gert við frumvarpið, þá að gefa íslandi grundvallarlög, sem næst því að vera mætti. Um leið var hann mlnntur á, að 1000 ár væru liðin frá byggincu íslands og að það væri sérlega heppilegt að þetta timabil end- aði með fengnu sjálfsforræði fyrir ís- land. Afleiðingin af því varð sú, að 2. Janúar 1874 gaf konungur Kristján IX. íslandi grundvallarlög, sem skyldu ganga í gildi 1. Ágúst, þann dag, sem opinberlega hafði verið ákveðinn sem hátíðisdagur til minningar um 1000 ára afmæli Islands. Konungurinn lieim- sótti ísland við það tækifæri, í íyrsta og seinasta skiptið, • sem ríkjanki kon- ungur hefir komið til íslands. Við þetta tækifæri var auðvitað uppi fótur og fit á öllum. Það var tek- ið við konungi og stjórnarskránni með mestu virktum og án aðfinninga, en það leið ekki á löngu áður en menn urðu þess varir, að stjórnarskrá þessi var í meira lagi ófullkomin. Þá byrj- aði og liin nýja orusta um stjórnar- skrármálið, sem stendur yfir enn. 1 kvöld hefi ég ekki tíma til að fara út í það mál ítarlega. Það er nóg að segja, að alþingið (sem fyrst kom saman 1875) komst fljót- lega að þeirri niðurstöðu, að vilji þjóð- arinnar gat að eins komið þar fram á mjög ófullkominn hátt, og að hið ís- lenzka ráðaneyti var hreinasta “grín”- mynd. Það var og er í raun og veru ekkert islenzkt ráðaneyti tfl. Danski dómsmálaráðgjafinn er ráðgjafi íslands að nafninu tfl, án þess hann hafi kom- ið til íslands og án þess að vita nokkuð hæti um hvað Islands blöð segja um pólitík. Hann er settur að eins með til liti til vilja Dana. Ef ráðgjafi Islands næði hylli Islendinga og færi að vilja al- þingis, beggja þingdeilda, mundi hann neyðast til þess að fara frá embætti sínu, þar eð hann með því mundi ó- vingast ríkisþingi Dana. Á hinn bóg- inn, hversu illa kynntur sem ráðgjafi Is- lands kynni að vera á Islandi og hversu mjög sem hann væri andvígur alþingi, mundi hann samt sitjafastur i sessi svo lengi sem hann geðjaðist danska þing- inu. Þetta er jú hin hreinasta háð- mynd af parlamentariskum grundvall- arreglum. En í samanburði við ástand- ið sem áður var, mátti þó þetta heita mikil umbót, og ef við berum saman grundvallarlög Islands við hin þýzku, þá sjáum við hér sama pólitíska frelsi og Þjóðverjar. Ekkert getur auðvitað orðið að lögum nema með samþykki stjórnarinnar, en svo getur stjórnin ekki heldur sett nein lög nema með sam þykki alþingis, Samkvæmt grundvallarlögum Is- lands sitja á alþingi 30 þjóðkjörnir og 6 konungkjörnir þingmenn. Þetta er nú altsaman gott og blessað. En nú er sá hængur á þessu, að alþingi skiftist í tvær deildir, efri og neðri. I efri deild- inni eru 0 hinir konungkjörnu og 6 af hinum þjóðkjörnu, sem eru valdir til þess af alþingi sameinuðu. Efri deild- in samanstendur þannig af 12 þing- mönnum og er helminguriun af þeim konungkjörinn. Til þess að hafa meiri hluta atkv. verðum við Islendingar þess vegna að kjósa forseta efri deildar úr flokki hinna konungkjörnu. Ráð- gjafi Islands hefir ekki sæti á þingi, en aftur á móti fulltrúi hans, landshöfðing- inn. En nú hefir Island ekkert tele- graf-samband við útlönd og er þvi auð- skilið hve ófullkomin afskifti stjórnar- innar liljóta að vera. í stuttu máli má segja, að Island hafi stjórnarskipun, en ekki þingræði. Stjórnarflokkurinn hef- ir ávalt verið í minni hluta á þingi, oft- ast ekki verið nema hinir konungkjörnu þingmenn. ísland er fátækt. Skógur þekkist varla nema aðnafninu til og akuryrkja er engin, en hagi er víðast góður og kvikfjárrækt þess vegna aðal-atvinnu- vegur landsins og þá næst fiskiveiðarn- ar. Samgöngur eru lélegar. Vegirnir fiestir eru bara stígir eftir hófa hest- anna og alt ferðalag á landi verður að gerast á hestum. íslenzkir hestar eru af norsku kyni, enda mjög líkir norður- fjarðahestunum í Noregi- Ein af aðal-mótbárum Dana gegn sjálfsstjórn íslands var, að ísland fá- tæktar vegna gæti ekki borið sig sjúlft, og að íslendÍDgar kynnu ekki að færa sér sjálfsstjórn í nýt. Þeir sögðu að Island mundi verða gjaldþrota, ef ís- lendingar sjálfir fengju völdin í hendur. En þvert ú móti hefir það nú sýnt sig> síðan íslendingar fengu sjálfsstjórn, að þeim hefir i mörgu fariö stórum fram. Og allir spádómar um að Islendingar kynnu ekki að hagnýta réttindi sín hafa fallið um sjálft sig. Fyrir 1874 voru á íslandi einn lat- ínuskóli og einn prestaskóli. Voru það allir þeir skólar, sem til voru á íslandi að undanteknum tveimur barnaskólum. Foreldrarnir urðu (og verða enn að miklu leyti) að sjá um uppfræðslu barn- anna, en alt um það var fágætt að hitta íslending. sem ekki gatlesiðog skrifað og reiknað töluvert. Á landinu voru til 5 læknar ; póstur gekk á milli höfuðstaðarins og annara landshluta fjórum eða fimm sinnum á ári og til útlanda gekk póstur 5 eða 6 sinnurn á ári frá Reykjavík. Aðrir landshlutir höfðu ekkert póstsamband við önnur lönd. Oll opinber gjöld landsins voru 150,000 krónur, undir stjórn Dana, og tekjurnar hrukku ekki fyrir gjöldunum, eftir því er stjórnínni reiknaðist. Nú hefir ísland 21 fasta lækna, og þar að auki noklcra lækna, sem að eins fá styrk úr landssjóði. Póst- ur gengur hálfsmánaðarlega um land alt og mánaðarlega til útlanda, en 3 gufuskip ganga reglulega kring um landið og koma við á öllum aðalhöfn- um. I Reykjavík er latínuskóli, presta- skóli, læknaskóli, stýrimannaskóli, barnaskóli, kvennaskóli, og verzlunar- skóli. I landinu eru tveir opinberir lcvennaskólar, 4 búnaðarskólar, 2 real skólar og margir barnaskólar. Brýr hafa verið bygðar, sem kosta hundruð þúsunda króna, og alþingis- hús sem kostar 130,000 krónur. í landinu eru 3 opinber bókasöfn, sem fá árlegan styrk úr landssjóði og eitt ágætt forngripasafn. Við höfum nú landsbanka, sem stendur sig ágætlega. Alt þetta hefir komist á fót síðan við fengum sjálfsforræði. Tekjur landsins ná hér um bil hálfri milj. króna ár- lega og Islendingar eru nú eina pjóö í hinum mentaða heimi sem enga þjóð- skuld hefir. Þvert á móti eigum við í sjóði e tthvað um 1 milj. króna og sézt á því, að síðan við fengum sjálf- stjórn höfum við fjárhagslega staðið okkur vél, þrátt fyrir hið slæma ár- ferði á árunum frá 1880 til 1890. Við vorum hin fyrsta þjóð í heimi til að gefa konum atkvæðisrétt í sveita- málum. í safnaðarmalum hafa konur bæði kosningarrétt og kjörgengi. Gáfnalega standa íslendingar á hái> stigi og ég efast jafnvel um, að nokk- ur þjóð í heimi eigi jafnmarga gáfu- menn, þegar tekið er tillit til fólks- fjöldans. Emilio Castelar hefir nýlega, og ekki að ástæðulausu, kallaðNoreg heilabú Norðurálfunnar. Nú eru ísl. ekki einungis norðmenn að uppruna, heldur voru hinir gömlu landnáms- menn af hinum ríkjandi ættum í Nor- egi. Og það verður ekki betur séð, en að Noregur liafi orðið andlega fá- tækari eftir útflutningana til íslands- Það er einkennilegt, að öll hirðskáld í Noregi, Danmörku og Svíaríki, á 11. 12. og 13. öldinni, að einni einustu undantekning, voru íslendingar. Engar norskar bókmenntir, svo teljandi séu, voru á því tímabili. Það var á íslandi að þær blómguðust. Hér um bil allar gamlar sögur frá þeim tím- um eru íslenzkar og án íslendinga mundu Skandinavisku þjóðirnar þekkja mjög lítið til forntíðar sinnar. Jafnvel í myrkri miðaldanna risu upp á íslandi fræðimenn, sem skara langt fram úr samtíðarmönnum sínum í öðrum lönd- um, t. d., þeir byskup Vidalín og Hall- grímur prestur Pétursson, ef til vill heimsins mesta sálmaskáld. í kvöld liefi ég ekki tíma til að fara út í nútíðar bókmenntir íslands, en þess skal þo getið, að fyrir 30—40 árum voru hinar latnesk-dönsku, grísk-dönsku og dansk-ensku orðabækur, sem brúkaöar voru í skólunum í Danmörku, eftir tvo Islendinga Pál Arnesen og....Repp. Við Kaupmannahaínar haskóla eru stöðugt tieir til fjórir islenzkir kennar- arar og á Englandi hafa íslendingar verið háskólakennarar og bókaverðir. Islendingar tala enn þá svo að segja óbre/tt það mál, sem talað var fyrir 1000 árum síðan í Noregi. Að vísu hafa nokkrar breytiijgar orðið á því, sérstsklega á framburðinum, en all- ar breytmgarnar í framburði og beyg- ingum eru samt ekki meiii en það, að sá sem kann gamla málið, getur á hálf- um degi sett sig inn í nýja málið. Og því til sönnunar er það, að skemtibæk- ur almennings á íslandi eru að mestu fornsögurwar ritaðar á hinu forna máli. Að við töpuðum aldrei málinu eins og til dæmis Norðmenn og Færeyingar, er óefað þvi að þakka. að danskan var aldrei höfð um hönd í kyrkjunum og skólunum. Orða-belgrinn. [Ollum, sem sómasamlega rita, er velkomið að “leggja orð í belg;” en nafn- gi-eina verðr hver höf. sig viö ritstj., þótt ekki vilji nafngreina sig í blaðinu. Engin áfellis-ummæli um einstaka inenn verða tekin nema með fullu naíni undir. Ritstj. afsalar sér allri ábyrgð á skoðun- umþeim, sem koma fram í þessum bálki], Ný hlið á kvennfrelsismólinu Sjá "LOgberg.” Mætti eins vel segja : 'Ný hhð á vís- indunum. Hvað þýoir sumanburður þessara tveggja Lögbergs snilhnga á hfsskilyrði kvennkynsins í manndýra og dýraríkinu ? Vita ekki ahii- að konur eru öðrum lífsskilyröumháðar en kvenn dýr hinna lægri dyrategunda V Þau síð arnefndu þurla ekki annað en fullnæg- ingu sinna hkamlegu þarfa eftir eöh sínu, en konur þurfa ekki síður full- nægingu sinna svo köliuðu sálarlegu þarfar, nema því að eins, að þær sóu sálarlausar eða of daufar til að hugsa, og með því eina skilyrði er hægt að taka til greina hina mjög svo fræðandi ritgerð þeirra herra Cesire Lombrose og A. Ferrero, sem Lögberg fiytur lesend- um sínurn, og þó larigt frá að húii geti staðist, af þeirri oinföldu ástæðu, að all- ur fjöldinn af konum, sem ekki eru svo lieppnar að vera fæddar af ríkum for- eldrum, verða annaðhvort að vinna fyr- ir brauði lianda sér sjálfar eða deyja að öðrum kosti, og yröi það því 'iitölu- lega iáar konur, sem ættu því láni að íagna að verða höfuðprýði bænda sinna, og þannig njóta góðrar menningar í iöjulausu sællífi. Það er skrítin kenning, að vilja leysa konur frá allri vinnu, nátturlega andlegri og líkainlegri. Látum nú svo vera, að þaö væri nægt, og að karl- mennirnir af náð sinni gæfu hinum van- styrku verum að borða ; en hverjar yrðu svo afleiðingarnar ? Sjáum nú til. Hversu væri það heimili farið, sem ætti slíka konu fyrirhúsmóður? konu, sem á æskualdri liefði aldrei numið neitt, ald- rei hugsað neitt, aldrei gert neitt, og sem kona héldi áfram þessu iðjuleysis- lífi. Hver ætti að annast um börnin, metta þau þegar þau eru hungruð, þvo 742 Jafet í föður-leit. hún yrði eiginkona þess manns, er ég kom svo nærri að svipta lífi ? Á morgun skal ég biðja föður niinn um vagninn og skal ég koma við hjá yður og taka yður meö, klukkan tt ö eftir miðdag, ef sá tími er yður haganlcgur. Þegar við svo erum komnir til lafði de Clare skal ég segja yöur frá öllu sem á mína daga hefir drifið síöan ég strauk íorðum. Á þann hátt segi ég ykkur öhum söguna í einu.” Svo kvaddi Harcourt og fór, en ég gekk inn til föður míns og var Wjndermear lávaröur þar fyrir. “Komið þér sælir, de Benyon”, sagði hann við mig, “mér þvkir vænt um að sjá yður aftur. Eg hefi verið að gefa yður allra bezta vitnisburð, og ég voua þér haldið áfram að eiga hann skilið”. “Þaö vona ég lika, herra minn”, svaraði ég. “Eg væri óþakklátur í fylista skilningi, ef ég reyndi ekki til þess, eftir öll þau gæði er faðir minn hefir sýnt mér”. Mr. Masterton kom þá inn og heilsaöi Win- dermear lávarður horium þægilega, talaði við hann um stund og kvaddi évo. “Jafet”, sagði þá Mr. Masterton við mig. “Eg hefi dálítið erindi að reka við föður yðar og vil ég því að þér hafið yður burtu úr herberginu á hvern þann veg sem yður þykir heppilegast”. “Til þess veit ég tvo vegi einungis, djcrnar og gluggann, og með yðar leyfi, kýs ég heldur að fara út um dyrnar”, sagði ég og gekk til iier- bergja minna. Hvað þeir töluðust við, faðir Jafet í föður-leit. 747 litist mér á hana, að þar sem ég enga af- komendur ætti væri ég að hugsa um að arf- eiöa hana, Að sjálfsögðu ætlaði ég að gefa henni ærlega brúðargjöf, ef hún giptist yður.“ “Því sögðuð þér ekki eins og var, kæri Mr. Masterton, ’ sagði ég þá, “að þegar Sú- sanna var sjö ára fókk liún talsverðan arf, er allt af síöan hefur legið ósnertur og ávaxt- ast? Eptir því sem Cophagus segir, er það hreint ekki lítilsverð upphæð. Auk þess ráð- gerir Cophagus að arfieiða hana og hann á talsverðar eignir.” “Þetta þykir mér vænt að heyra, Jafet”, svaraði Mr. Masterton, “og skal ekki bregð- ast að óg láti föður yðar vita það. En þrátt fyrir allt sé ég ekki því ég má ekki fara með inínar eignir eins og mér sýnist — og ég sannarlega elska Súsönnu. Eftír á að hyggja, hafið þér sagt nokkuð við hana?” “Já, við erum trúlofuö.” “Það er ágætt. Mér datt þotta í hug þegar ég sá ykkur halda saman höndum í vagninum. En nú vil ég samt ráða þér til að sýna kæruleysi, en ekki beinlínis mótþróa. þegar faðir yðar færir þetta mál til tals. Það kveikir enn meiri löngun hjá honum og þegar þér svo gangið að boðinu verður hann yður þeim mun þakklátari. Ég hefi lofað honum að koma á morgun og tala við hann um betta mál og fleiri og væri því vel að þér ’æruð hvergi viðstaddur.” 740 Jafet í föður-leit. boðum væri ekki hægt að neita nema til að fá á sig þykkju. Ég í stuttu máli lót hann skilja það, að þér hlytuð að skipa yðar rétta sæti í fé- lagsskapnum og að það væri skylda hans að taka því með þolínmæði. í fyrstu tók liann því ekki meir en vel, og sagðist vonast eftir öðru af yðar hálfu, en ég svaraði því, að þaö væri engum manni unnt að skipta um oðli sitt, að kvennþjóð- in hlyti að hafa sitt eðlilega aðdráttarafl, sem þér gætuð ekki staðið á móti og að allt þetta drægi hug yðar frá honum. ,,Eini vegurinn'1, sagði ég, ,,til þess að trýggja heiinasetu hans hjá yð- ur, er, að fá honum fyrir eiginkonu góða, stöð- uslynda stúlku, stúlku sem ekki er sokkinn í liringstraum tískunnar og gjálífisins, og sem mundi af alúð stunda heimilið og bústjórn. Sonur yðar yrði þá öldungis eins heimiliskær og þór fengjuð ósk yðar uiipfyllta". Faðir yðar var mjer samdóma og sýndi innilega löngun til þess að af þessu gæti orðið. Hag- aði óg þá talinu svo að Miss Temple var nefnd og lót ég hann fá þá hugmynd að þér væruð ekki frá því að hugsa tíl hennar og hældi óg henni mjög fyrir háttprýði, kvennlega fegurð o. s. frv. Eg sagði honum að ég hefði tekist ferð á hendur’út í sveit til þess að kynnast henni, að hún nú væri til heimilis í borginlii, að ég liefði lagt mig eptir að kynnast henni síðan og a0 þess betur sein ég kynntist henni þess sannfærðari væri ég um að hún væri eptirsóknarverðasta kona fyrir yður. Svo vel Jafet í föður-leit. 743 minn og Mr. Masterton, það frétti ég ekki fyrr en seinna, en þeir sátu'á eintali fulla klukku- stund. Sendi þá Masterton eftir mér og sagði óg hofði lofað að koina með sór og heyra til nýja prestsins. “Við höfum engum tíma að tapa”, sagði hann, “svo ég ætla, herra hershöfðingi, að hlauj>a burtu með son yðar tafarlaust”. Við ókum svo beina leið til húss Cophagusar og beið Súsanna J>ar ferðbúin. Hún vissi ekki uf mér fyrri en Mr. Masterton kom með liana út og hún sá mig í vagninum. Heilsaði hún mér moð blíðu brosi og léttur roði fiaug um kinuar liennar. Við íórum af stað og fyrir einhverja tilviJjun liittust hendur okkar aftur og skildu ekki fyrr en við kyrkjudyrnar. Við sátum sam- an í kyrkjunni, lásuin á sömu bókina og sungum og svöruðum prestinuni saman. Og aldrei á æfi minni heíi ég verið eins guðrækilega hugsandi eins og ]>á, því ég var ánægður eins og framast mátti verða og guði ]>akklátur fyrir hamingju mína. Þegar við að guðsþjónustunni lokinni vorum í þann veginn að fara upp í vagninn, kom llarcourt eins og skollinn úr sauðarleggnum og ávarpaði okkur: “Þér eruð hissa á að sjá mig hér”, sagði hann við Mr. Masterton. “En ég þóttist vita að um oittlivað sérlegt væri að gera, þegar þér buð- uð Jafet að konia til kyrkjunnar. Og af því ég er sérlega gefinn fyrir að hlusta á góða ræðu, þá kom ég líka, til að heyra prestinn”.

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.