Heimskringla - 07.02.1896, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 7. FEBRÚAR 1896.
•••ooc»o»»aaeooo0#e98ooo
Heimskringla |
PUBLISHED I5Y •
The Heimskriagla l’rtg. & Publ. Co. •
• • O® •
Verð blaðsins í Canda og Bandar.: ^
$2 um árið [fyrirfram borgað] •
Sent til íslands [fyrirfram borgað o
af kaupendum bl. hér] $ 1. •
• 99«
Uppsögn ógild að logum nema ©
kaupandi sé skuldlaus við Vilaðið. •
• •«» *
Peningar sendist í P. O. Money •
Order, Registered Letter eða Ex- •
press Money Order. Bankaávis- «
anir á aðra banka en í Winnipeg J
að eins teknar með afföllum. •
•• •• z
EGGERTJOHANNSSON •
EDITOK. •
EINAR OLAFSSON
BUSINESS MANAGER. •
• • ••
OFFICE : •
Corner Ross Ave & Nena Str. •
1» O. Box 305. *
Herbúnaður.
Menn hafa oft hrósað happi yflr því
hvað Ameríka sé langt frá Evrópu.
Hún sé svo langt frá sollinum og ná-
grannakritinum, sem er höfuðorsðk í
hinum endalausa herbúnaði og lier-
mannasæg, að hún þurfi ekki að blanda
sér neitt inn í nokkur þrætumál í Evr-
ópu. Hér sé landrýmið svo mikið, að
nábúakritur geti ekki átt sér stað á lík-
an hátt og í Evrópu, enda ómögulegur
vegna þess, að hér só landið alt í hönd-
um tveggja stjórna, en einnar og sömu
þjóðar, aðallega, og þær stjórnir hugsa
báðar meira um búskap en barsmíð og
óeirðir. Af öllu þessu og af því, enn-
fremur, að landið er svo stórt, að ó-
mögulegt væri fyrir aðkomandi þjóð að
taka það herskildi, hefir verið álitið, að
Ameríka geti um aldur og æfi verið
undanþegin herbúnaðarálögunum, sem
allri annari gjaldbyrði fremur eyðir
þrótti og þoli Evrópumanna og fyll;r þá
óánægju og löngun til að komast í frið-
sældarheimkynnið — Ameríku. Þessari
almennu og að virðist eðlilegu skoðun
var það að þakka, að Bandaríkjastjórn
stuttu ef^ir innanríkisstríðið, fækkaði
stöðuhernum svo nam 40%, færði her-
mannafjöldann úr 50,000 í 30,000.
Ofan á alt þetta má og bæta þeirri
almennu skoðun, að heimurinn, ensku-
mælandi heimurinn að minsta kosti—og
með sameinuðu afli getur hann ráðið ör-
lögum allra annara þjóða — sé nú kom-
inn á það stig, að penninn ætti gorsam-
lega að útrýma sverðinu. eða öðrum
slíkum vopnum. Það hafa engir talað
og ritað meira um það, en Bretar og
Bandaríkjamenn, að öll þrætumál
þjóðanna eigi að leggja 1 gerð, en
ekki framar að beita vopnum, og að ef
Bretar og Bandaríkjamenn vildu gang-
ast fyrir því, gætu þeir auðveldlega lát-
ið Evrópuþjóðir leggja niður vopnin og
þannig létt herveldisokinu af herðum
þjóðanna.
Alt þetta virðist vera gleymt í svip-
inn. Auk þess sem Bandaríkjastjórn á
síðastl. 10—12 árum hefir varið $85 rnilj.
eða um það bil, til herskipagerðar, hafa
nú verið lögð fyrir þjóðþingið frumvörp
til laga, er ákveða öll til samans fjár-
veitingar, er nema um tvö hundruð og
þrjátíu milj. dollars, og öllu því fé á að
verja til herbúnaðar. I einu frumvarp-
inu er beðið um $100 milj, til vopna-
kaupa o. þvl.; i öðru er beðið um $100
milj. til virkisbygginga og strandvarna
og í hinu þriðja er beðið um nær $30
milj. til herskipasmíðis, þrátt fyrir að
Bandaríkjastjórn á nú alt talið um 130
herskip. Verði þetta fé alt veitt. hefir
Bandaríkjastjórn á 10—15 árum varið
yfir $300 milj. til herbúnaðar og her.
skipasmíðis. Er það lagleg upphæð fyr-
ir þjóð, sem að allra áliti stendur svo
langt fyrir utan leiksvið jögunarhólk-
anna í þröngbýlinu fyrir handan At-
lantshaf. Virðist það benda á, að her-
menskuandinn sé óðfiuga að vaxa hér í
“nýja heiminum,” en ekki að því komið,
eins og svo fjölda margir rithöfundar þó
halda fram, að menn séu tilbúnir að
leggja niður vopn öll og láta sáttarétti
úrskurða öll þrætumál. En svo er ekki
þar með búið. í öðru þessu 100 milj. frv.
er ákvæði, sem veitir forsetanum og
sjóflotastjóranum alt að þvi ótakmark-
að vald til að herja á önnur lönd, kaupa
eða leigja öll þau skip til herþjónustu,
sem þeim sýnist o. þvl. Þessi liður
frumvarpsins er þýðingarmestur, þar j
sem hann sviftir fjöldann framkvæmd-
arvaldinu í hermálum, en fær það ein-
um eða tveimur mönnum i hendur.
Þegar Bandaríkjastjórn keppir þann-
ig áfram, þá er eðlilegt að Canadastjórn
geri eitthvað lika, sýni einhvern lit á að
auka sinn herbúnað og kaupa nýjan þar
sem engin ögn var áður. I fyrra veitt
$100,(X)0 eða um það bil til herkostnaðar
alls, að undanskilinni riddaralögregl-
unni vestra. Sú fjárveiting gerði lítið
betur en hrökkva til að viðhalda her-
mannaskólunum og borga fyrir heræf-
ingar sjálfboðaliðsins. Það hefir af viss-
um mönnum verið kvartað um það að
undanförnu, að Canadastjórn vanrækti
að kaupa nýustu rifflana handa her-
mönnum sínum. Nú, meðan járnið er
heitt. meðan allir tala um herbúnað og
hermensku, með meiru slíku. á að láta
þingið bæta úr þessu, því nú er það beð-
ið um $470,000 fjárveiting til herkostn-
aðar. Meginhluti þess fjár, sem er fram
yfir venjulega veitingu, gengur eflaust
til að kanpa nýjustn riffla og 'Magazin’-
byssur eða hríðskeytur. Það verður ht-
ið eftir til virkisbygginga o. þvl., en svo
er ekki rétt að æðrast aðsvostöddu,
því gefiðhefir verið í skyn, að um meira
fé verði beðið til herbúnaðar siðar, ef til
vill, og á ytírstandandi þingi.
Verði þannig haldið áfram til lengd-
ar, fer herkostnaður manna í hinni ó-
hultu, friðsælu Norður-Ameríku, fyrri
en menn varir að slaga upp í herkostn-
aðinn sem alla er að sliga í Norðurálfu.
Frum-orsökin í þessu máli öllu er
Venezuela-þrætan. Sú bóla er nú hjöðn-
uð, i bráðina að minsta kosti. En það
er víst að um tíma voru nokkrir menn
svo gruunhygnir og undireins svo ofsa-
fullir, að þeir töldu víst stríð milli
Breta og Bandaríkjamanna, Þá kom í
Ijós, að ef svo færi voru flestar sjóborg-
ir í Bandaríkjum verjulausar eða þvi
sem næst og sama er um borgírnar við
stórvötnin. Af þessum athugunum
leiðir svo, að fram er komið frumvarþið
um $100 milj. fjárveitinguna til virkis-
bygginga og þykir helzt til lítið, því all-
ir bæir við stórvötnín harma nú yfir
verjuleysi sínu, en stendur ótti af flota
Breta. Vitanlega kemst ekkert herskip
sem herskip getur heitið um skipaskurð-
inn fram með Lavvrencefljótinu, sem
leiða til stórvatnanna, en það gerir
ðngan mun. Óttinn er jafnmikill fyrir
þvíog eins og stendur er svo mikill
vígaiwóður á mörgum 'á þjóðþingi, að
þeir taka alt til greina, sem á einhvern
hátt snertir hermál og hernað.
Canadamenn aftur á móti, á meðan
ekki var um annað talað en yfirvofandi
stríð frændþjóðanna, óttuðust og ekki
að orsakalausu, ef strið kæmi á daginn,
að Bandaríkjamenn byrjuðu með því
að senda lið til Ontarioog Quebec. Tvær
aðal-borgirnar, Montreal og Toronto,
eru gersamlega verjulausar og myndu
því auðfengið herfang. Jafnframt
gerðu þeir sér og stjórninni grein fyrir
því, að þá væri herlið Canadastjórnar
æöi illa búið að vopnum. Af þessu leið-
ir síðan þessa auknu fjárveitingu til
herkostnaðar og loforðið um enn meira
síðar, ef svo vill verkast.
Það er öll ástæða til að vona, að
þeir menn reynist sannspáir, sem segja
að það komi aldrei fyrir, að þeir frænd-
urnir Jón og Jónatan berjist. Þeir séu
of miklir búmenn og hagfræðingar til
þess. Þeir vitanlega halda áfram að
berjast eins og nú með penna og tungu,
en sú barsmíð 'brýtur engin bein’. Það
er sama aðferðin og pólitiskir andstæð-
ingar hafa. Þeir ‘hnakkrífast’ á ræðu-
pallinum, en sjaldgæft að þeir leggi
hendur hver á annan. Að fundi lokn-
nm eru þeir góðir vinir, eða svo góðir
vinir, að þeir geia setiðsaman að sumli,
ef svo stendur á, og haldiðþannig áfram
til þess næsta hreða byrjar. Sama er
um þá Jón og Jónatan. Þeir jagast
meir og minna iðulega, því hvorum sig
vill yfirbuga hinn í viðskiftum öllum og
verzlun og hvor um sig rennir hálfgerð
um öfundaraugum til hins. En svo
gera þeir heldur ekki meira en rífast.
Eigi að síður er auðsætt hvað illu þessi
blástur getur komið til leiðar. Af ó-
verðskulduðum ótta fyrir árás Breta
ráðgera Banda-iíkjamenn að verja hundr
uðum miljóna dollars til að búa sig und-
ir áhlaupið, sem aldrei kemur. Og svo
af óttanum við áhlaup Bandaríkja-
manna verja Canadamenn hundruðum
þúsunda dollars til að byrja með, og
hver veit livar það endar, til að búa sig
undir það ímyndaða áhlauþ. Og með
því, með þeim útbúnaði, styrkja þeir
ofstopamenn í Bandaríkjunum í trúnni
á það.að Bretar séu virkilega að«búa sig
undir stríð við þá, og það verður til
þess, að enn meira fé verður varið til ó-
þarfa herbúnaðar. Þannig bindur hvað
annað og leiðir til þess, ef ekki er því
fyrr snúið við blaðinu, að hvað herbún-
að snertir færist alt hér í sama horfið
og f Evrópu, sem ár eftir ár eykur sinn
herkostnað þangað til þjóðirnar rísa
ekki undir honum.
Iðnaðurí Japan.
Því hefir verið spáð og það fyrir
löngu siðan, að Austurlandaþjóðirnar
verði Evrópu og Ameríkumönnum
skeinuhættar í samkepninni í hverju
sem er. Það leyny sér ekki í Banda-
ríkjunum um þessar mundir, að stjórn-
málamenn alment eru farnir að óttast
Japaníta. Japanítar eru ötulir menn i
hverju sem er og sýna það nú, að þeir
eru til alls búnir hvað iðnað snertir.
Þeir stofnsetja nú hjá sér hvert stór-
verkstæðið á fætur öðru og gera sinn
varning eins vel, ef ekki betur, en hér-
lendír menn og menn á Englandi, en
fyrir tveimur og þVem hlutum minna
verð, eu verksmiðjnfélög í Evrópu og
Ameríku geta gert samskonar varning
fyrir. Orsökin til þess er sú, að í Jap-
an eru vinnulaunin svo lág, að enginn
hérlendur maður gæti fætt sig einan,
hvað þá heldur fætt fjölskyldu, klætt
hana o. s. frv. fyrir alt viku eða mánað-
arkaup starfsmannanna í Japan. Með-
allaun þeirra eru sögð að nemi 6 silfur
“yens,” eða sem svarar $3.50 um mán-
uðinn, eða rúmlega 80 cents fyrir viku-
vinnuna. Það er auðsætt að hér í landi
gæti enginn maður fætt sig fyrir þessa
upphæð, sem Japanítar þó þrífast á og
framfleyta fjölskyldu sinni með.
Eina vonin virðist vera sú, að eftir
því sem japaniskir verkamenn mentast
meir og meir og fá fregnir um laun hér-
lendra manna fyrir sömu vinnu og eftir
því sem meira kemst á fót af stór-verk-
smiðjum eystra, eftir því hraði þeir sér
meir að taka upp hérlendra manna
háttu, bindast í verkamannafélagsskap
og heimta hærri laun fyrir vinnu sína.
En það er hætt við að margur maður
•verði kominn undir græna torfu, um
það að Japanítar fá kaup nokkuð áþekt
þvíerborgað er hér í landi. Jafnhátt
kaup fæst þar náttúrlega aldrei, af því
allir hlutir þar eru svo ódýrir, og léttir
það því fyrir með að framfleyta lífinu.
Það sem Amerikumenn allir *hafa á-
stæðu til aðóttast er það, að Japanítar
eru dverghagir menn í heild sinni. Sjái
þeir einn hlut nýjan, hafa þeir um leið
séð hvernig á að búa hann til og svo
framkvæma þeir það undir eins. Það
er ekki langt siðan þeir fyrst sáu raf-
magnsljós og þann útbúnað allan, en
ferðamenn úr Evrópu hafa tekið eftir
þvi, að þeir búa nú þegar til betri raf-
magnslampa en fást í Ameríku eða Evr-
ópu, en selja þá fyrir einn fjórðung
verðsins. Þannig er um hvaðeina. Það
er ekki langt siðan þeir keyptu héðan
og úr Evrópu mest lérept sín. Nú eru
þeir að koma á fót hjá sér léreptagerðar-
húsum með öllum nýustu tilfærum og
í svö stórum stýl. að þeir innan skamms
fara að flytja lérept hingað í stað þess
að kaupa þau hér. Bandaríkjamenn
óttast þennan aðgang, af því sérstak-
lega, að í nýja samningnum við stjórn-
ina í Japan, er ákveðið, að þeir- skuli
skipa flokk vinaþjóða Bandaríkja. Á
meðan sá samningur er í gildi, geta þeir
þess vegna ekki útbolað japaniskum
verkstæðisvarningi með tollálögum,
nokkuð sem demókratablaðið “Eagle” í
Brooklyn þó segir að jafnvel ákaflynd-
ustu “free trade”-formælendur, þó
mundu álíta óumflýjanlegt verkalýðn-
um í landinu til verndar. Því, sem
sagt, hérlendir menn gætu alls ekki
dregið fram lífið af þeim launum, sem
Japanítar enn eru ánægðir með.
Frísilfur postularnir, sem ekkert
láta ónotað. sem styrkt getur málstað
þeirra, gera sér það sem þeir vona að
verði öflugt vopn úr þessu ástandi. Þótt
þeir sjái að þetta óheyrilega lága verð á
verksmiðjuvarningi Japaníta er að
kenna, eða þakka, hinum einskisverðu
launum verkamannanna, halda þeir því
ótæpt fram, að það sé misskilningur og
ekkert annað. Þeir segja það stafi af
því og engu öðru, að í Japan sé s’lfur-
lögeyrir, en í Ameríku gull. Af því segja
þeir leiði að fyrir hlut sem Japanítar
selja i Ameríku sér í ágóða fyrir $1 og
sem þeir fái gull fyrir, fá: þeir í raun og
veru $2 fyrir hann, þ. e. þeir fái sem
næst $2 virði af silfri fyrir eins dcllars
virði af gulli, þegar þeir vixli peningun-
um. í tilefni af þessu var sú tillaga riý-
lega borin upp á þjóðþinginu, í efri deild
að fyrir þingið yrði ,lögð skýrsla, er
sýndi hvaða áhrif þessi verðmunur gulls
og silfurs 1 austur og vesturlöndum
hefði á akuryrkju og verkstæðisiðnað í
Bandaríkjum. Flutningsmaðurinn
(Senator Stewart frá Newada) lét í ljósi
að þessi verðmunur málmsins, á meðan
Bandarikjóstjórn hefði gull fyrir verð-
miðil, væri verkstæðaeigendum í Jap-
an á við 50% aðflutningstoll. Ef þann-
ig væri haldið áfram og engar skorður
reistar, gæti þetta orðið til þess, að
verkstæði öll færðust úr vesturlöndum
til austurlanda. Stewart er einn af
‘silfurítum’, og eins og aðrir flokks-
bræður hans, þykist hann nú sjá, að
vilji Baudaríkjastjórn halda sínu, verði
hún að fara að eins og Japanítar og
gera sílfur að virðmiðli sínum, en láta
gullið eiga sig.
Framför.
Ef litið er á síðasta blað Lögbergs
í samanburði við það næst-síðasta, frá
sama sjónarmiði og höfundur æfisögu
ritstj. þess hefir hlotið að gera, þegar
hann sagði blaðið betra nú, en undir
ritstjórn Einars Hjörleifssonar, þá má
óhætt segja, að það hafi tekið “all-mikl-
um framförum” á tímabilinufrá 23,—30.
Jan. Blaðið sem út lcom 23. Jan. var
kurteislega ritað, svo kurteislega, að
menn “rak í roga-stanz” og misti þó
málefnið éinskis í fyrir það. Það blað-
ið aftur á móti, sem út kom 30. Jan. var
þvert á móti, — ekkert nema ókurteisi,
sama takmarkalausa ókurteisin, sem
hefir einkent ritstj. þess. Hér er þess
vegna um all-mikla framför” að ræða,
framför, sem augsýnilega er “eftir
hjarta” æfisöguritarans.
I þetta skifti ætlum vér ekki að elta
ólar við allan ósanninda- og illyrða-
austurinn, sem borinn er á borð fyrir al-
menning í þessu síðast útkomna bfiði
Lögbergs. Það er hvort sem er bara
endurtekning þeirra fáryrða, sem ritstj.
hefir áður ausið yfir alla andstæðinga
sina í pólitík, en sem hann mundi fyrir-
verða sig fyrir að framsetja á enskri
tungu í þeirri roynd sem þau birtast í
Lögbergi. Sama er að segja um það,
sem hann spinnur um skólamálið. Það
er alt endurtekning þess, sem hann hefir
áður sagt. Oghvað það snertir, að hann
enn einu sinni kallar Hkr. ,‘kaþólska
málgagnið”, þá dettur oss ekki í hug
fyrr eða síðar að andæfa því. Ef hann
fmyndar sér að það geri sér eða hans
fylgismönnum annaðhvort gagn eða á-
nægju, þá er honum sannarlega ekki of
gott að beita því fyrir. Afstaða Hkr,
er svo greinileg í því máli, að allir full-
vitamenn sjá hana og skilja. Það næg-
ir oss.
Það eru að eins 2 atriði í dellunni í
siðasta blaði Lögbergs, sem vér vildum
minnast á í þetta skifti. Hann segir
að Roblin hafi verið ‘kosinn með at-
kvæðum franskaþólskra manna nærri
eingöngu’. Þetta er ekki nema hálfur
sannleikur, réttur og sléttur Lögbergs
sannleikur, þegar um stjórnraál er að
ræða, sannleikur, semviðurkent er að
sé skaðlegri en eintóm lýgi. Óblandinn
sannleikur í þessu efni er sá, að Roblin
hafði fleiri atkv. í öllum kjördeildum
í kjördæminu, að einni undanskilinni.
Kjördeildirnar eru 8 alls og af þeim eru
4 eingöngu bygðar af protestöntum, 3
bygðar kaþólíkum eingöngu og 1 hvoru
tveggjum. I protestantabygðunum
hafði hann fleirtölu atkvæða svo nam 69
alls, er sýnir, að þó protestantar hefðu
eingöngu bygt kjördæmið, hefði hann
borið sigur úr býtum eigi að síður og
með sæmilegum atkvæðamun. í kjör-
dæmi. sem telur 2 protestanta á móti 1
kaþólskum, getur Lögbeig ekki státað
af öðru en því, að í [einni kjördeildinni
hafi Greenwayingurinn þó marið 20 at-
kvæði umfram gagnsækjandann.
Hitt atriðið, sem vér vildum minn-
ast [á er endahnúturinn í þessari grein,
og sem Lögberg eflaust hugsar að sé
‘bráðdrepandi’. Vér höfðum sagt, og
vér segjum það enn, að andstæðingarn-
ir sem sátu á seinasta þingi, hafi verið
lélegir til að herja. Af þessu vill Lög-
berg gera sér mat, álíta að með þessu
höfum vér ófrægt Hugh Armstrong,
Dominionþingmannsefni í Selkirk-kjör-
dæmi. Vér sjáum ekki að svo sé, fyrr
en ef það er nú, er vér látum þess getið
að á síðasta þingi sat enginn þingm.
styttri stund, ’en hann, að undanskild-
um F. W. Colcleugh. Vér höfum ekki
gumað neitt af hæfileikum Armstrongs,
en það ætlum vér víst, að hann hafi þá
eins mikla og gagnsækjandi hans vænt-
anlegur, McDonnell, sem kjósendur
hans forðum ekki vildu nýta, eftir að
hann hafði álpast á fylkisþingi eitt kjör
tímabil. Það kann að vera að McDon-
nell haf} meiri hæfileika til að lofa um-
bótum í umboði Greenwavs og efna sem
minst af þeim, heldur en Armstrong.
Vér látum það ósagt, en það eru til ís-
lenflingar og þeir margir, sem reynt
hafa viðskifti og loforð beggja og geta
af eigin reynd borið um hvorum er bet-
ur gefið að lofa og efna ekki.
Þá er hið opna bréf ritstj. Lögbergs
til kjósenda sinna afbragðið eitt í sinni
röð. Það sem ekki er sjálfshól, það
eru dóna-skammir og óverðskuldaðar
getsakir um andvígjsmennina og brigl-
yrði á Islendinga í kjördæminu. Væri
hann krafinn til sagna mundi honum
veita jafnlétt að sanna hvorttveggja : i'.ð
“afturhaldsflokkurinn” og “kaþólska
kyrkjan og klerkar hennar” hafi lagt
“fram krafta sína á móti” sér, og að
það hafi verið óupplýstustu mennirnir,
sem greiddu atkv. á móti sér, en það
gerði meiri hluti allra Islendinga í kjör-
dæminu. og hefðu þó orðið mun fleiri,
ef Mr. Baldwinson hefði haft efni á að
senda eftir fylgismönnum sínum norður
á vatn, þar sem þeir voru við fiskveið-
ár. Að tala þannig til landsmanna
sinna og það í þakkarávarpi, það er
virkilega það semkallað er að “dríta í
sitt eigið hreiður”. Það má líklega full-
yrða að hér í landi hafi aldrei sést ann-
að eins þakklætisávarp frá þeim manni.
sem sigurinn hefir borið úr býtum.
Maður sem semur jafn þursalegt þakk-
lætisávarp til kjósendanna, hann aug-
sýnilega kann einusinni ekki að sigra.
Vér gætum sagt sitt af hverju áhrær-
andi ýms atriði í þessu makalausa “pro-
dukti”, þar sem öllu er “snúið öfugt
við”, en vér sleppum því að svo stöddu,
þrátt fyrir það, að eftirleikurinn er ætíð
óvandari.
Populistarnir.
Eftir því sem blaðið ‘Pioneer Ex-
press’ í Pembina segir frá, er heldur
að kastast í kekki fyrir Populistunum í
Pembina County. Þeir eru þar mann-
margir, og f fyrra (haustið 1894) náðu
þeir flestum helztu embættunum við
County stjórnina. í ráðinu hafa þeir
tvo menn (af 5) og af þeirra flokki eru
ritari, féhirðir, yfirskoðunarmaður og
sheriff. Nú þegar þeir í fyrsta skifti
hafa völdin tekst svo óheppilega til, að
einn þeirra maður, Sheriff McCabe,
hugsar miklu meira um eigin hagsmuni
en countýisins, ef rétt er sem ‘Pioneer
Express’ segir.
Það er svo að sjá af blaðinu (dags.
31.Jan.), að County-ráðið hafi kært
McCabe fyrir fjárdrátt og að blaöið hafi
gert það ekki síður. Populista-blöðin í
countíinu ruku þá til og sögðu kærurn-
ar ástæðulausar og frambornar í því
skyni einu, að kasta skugga á Popu-
lista. Þessum kærum svarar svo blað-
ið, með því að tilfæra dæmi, sem sýni,
að Sheriff McCabe hafi reynt að ‘maka
krókinn’. Þannig sýnir blaðið, að hann
setti upp $20,40 fyrir að taka einn
mann fastan, tvívegis að vísu, en í
seinna skiftið í réttarsalnum, er hann
var kallaður sem vitni. Segir blaðið að
í þessu eina atriði séu að minsta kosti
$10 ólögleg krafa og efasamt að sumir
aðrir liðir í reikningunum geti staðist.
Annað dæmi er það, að 7. Des. síð-
astl. voru 3 menn í Walhalla teknir fast
ir fyrir að selja vín, þrátt fyrir laga-
bannið, Þeir voru sama daginn fluttir
til Bathgate, yfirheyrðir og látnir svo
lausir gegn ábyrgð—alt þetta samdæg-
urs. Samt sem áður setur McCabe í
reikninginn $9, sem fæðispeninga þess-
ara manna, $4 fyrireinn, $4 fyrir ann-
an $1 fyrir þann þriðja. Ef til vill er
þetta prentvilla í ‘Pioneer Exþress’, að
þar eigi að vera $4 enda líklegra að jöfn
sé upphæð allra. En hvort heldur sem
hér er um að ræða $9 eða $12, þykir upp
hæðin ótrúlega há fyrir eins dags fæði
3 manna. En ekki þar með búið. Á
móti hvorum þessara þrigg:a manna
voru tvær kærur og þær vitanlega báð-
ar fluttar í eitt og sama skiftið—7. Des.,
en ekki gerðar tvær ferðir eftir þeim.
Eigi að síður sýna reikningarnir að
þennan eina dag liafi sheriif McCabe
farið tvær ferðir fram og aftur eftir
hvorum manni oger mílnatalið þannig:
90, 60» 90, 80, 80, 80, — alls á einum
degi 480! Þegar athugað er, að sheriff
fær 10 cents fyrir míluna hvora leið,
sem hann fer í embættiserindum, er
auðsætt að hér var um rífleg daglaun
að tefla—480 milur+10 cts. =$48. Enn
fremur setur hann 3 daga laun fyrir
þetta eina dagsverk við réttarhaldið í
Bathgate, eða $6 alls. Lögin leyfa hon
umaðtaka$2 fyrir lxvert dagsverk í
sambandi við réttarhald, og hér gerir
hann heilt dagsverk fyrir hvern þessara
þriggja Walhalla-manna, sem allir voru
yfirheyrðir sama daginn. I Júlí síðast-
liðnum hafði einn þessara manna verið
dreginn fyrir lögogdóm. í það skifti
stefndi sheriff 10 mönnum sem vitnum
og tók fyrir það $60; kraðst hafa ferð-
ast 600 milur til að stefna þeim. í sama
skiftið (í Juli) stefndi bann 11 vitnum í
öðru máli, og ferðaðist í þeim erindum
690 mílur ! Mílugjald þar af leiðandi
$69. En flest þau vitni segir ‘Pioneer
Express’ að búi rétt í grendinni við
Walhalla.
“Þetta er sýnishorn einungis”, seg-
ir blaðið. Og þaðer nógtil af samskon-
ar reikningum. Vér höfum dregið fram
þessi sýnishorn eingöngu vegna þess, að
einfaldir ritstjórar og vinir McCabes
hafa sagt, að ver hefðum enga ástæðu
til að segja réttlátt af county-ráðinu að
heimta útskýringar að McCabe, og eftir
að hann hefir neitað að koma með þær
útskýringar, eða ekki hirt um það, að
hafa sagt réttlátt að kalla hann fyrir
þau yfirvöld, er gætu knúð hann til að
svara kærunum, eða þola afleiðingarn-
ar”.
Blaðið segir að mál þetta muni vera
i höndum dómsmálastjóra ríkisins nú
og muni koma fyrir rétt í Marzmánuði
næstkomandi. Geti McCabe þá ekki
hreinsað hendur sínar, er búist við að
hann verði rekinn frá.
MINNI
Stephans Sigurðssonar,
kaupmanns í Breiðuvík. Flutt í sam-
kvæmi að Hnausum í Nóv. 1894,
af A. J. Skagfeld.
Sem fátækt barn af föðurlandi þínu
Þú fluttir burt á vesturræna storð.
Með þrek og fjör þá lífsins gekst þú línu
Er lét þig heyra vina’ og frelsis-orð.
Þú starfaðir það starf, er veitti gróða,
Svo stóðstu framar mörgum virtum hal.
Þú hreptir konu, gáfaða og góða,
Sem gleður líf þitt hér í tára-dal.
Fast við vatn á fögru skógarlandi,
Þú festir, vinur, bústað þér um stund.
Þótt bylgjur falli fast að ægissandi,
Þær fá ei raskað þínum væra blund.
En morgunsólin sendir geisla fríða,
A svæfil þinn og vekur frjálsa lund,
Sem örskot þú ert upp þá, til að stríða
Og ætíð sigur vinnur heppin mund.
Fram þitt lífið fjörug æskan leiðir,
Þú finnur glögt hvert tímans spursmál
Úr vanans flækju viturlega greiðir, [er.
Og velur beztu menn til fylgis þér.
Þeir oddvita í sveit sinni þig settu,
Þeir sáu glögt hvar hygni var og dáð.
Þeir vinarhönd fram viljugir þér réttu,
Það var sú bezta gjöf ,er fékstu þáð.
Þótt stormur þjóti um visinn bjarkar
Og beygi niður marga fasta eik, [bala,
Þú æðrast ei, en ert með ró að tala,
Um alheimsmál og ga!dan þjóðaleik.
Þótt lífsins öldur skelli fast á skeiði
Og skapi þunga mannlífs hildarför,
Þá aldr3i bregst þér ágætt fararleiði,
Og að landi stýrir völdum knör.
Þig vefji gæfan gullnum armi finum,
Og gleðiljós æ tendri á þinni braut,
Svo ellin köld með ama-færum sinum,
Ei þér skapað fái neina þraut;
Hún styrki þig í striti stjórnarfára,
Og starf þitt leiði fram hjá mannlífs-
eymd.
Svo minning þín um marga tugi ára,
Að mönnum verði í hjarta og minni
geymd.
Jatnes E. Nicholson.
JSærri ótrúlegt.
Mr. Jos. E. Nicholson, FlorenceviIIe,
N. B., þjáðist í Sjö ár af
krabbameini í vörinni
- og batnaði af
AVCD’Q Sarsa-
M I Llri O parilla.
Mr. Nicholson segir : “Eg fór til
lækna, sem gáfu mér meðöl, en
það hafði enga þýðingu, krabbinn
fiór að grafa um sig
og færðist út á kinnina, og þannig
þjáðist ég í heil sjö ár. Loks fór
ég að brúka Ayer’s Sarsaparilla.
Innan viku fann ég á mór
fcöluverðan bata.
Við þetta óx mér kjarkur svo ég
hélt áfram, og eftir mánaðar tima
var sárið á kinninni á mér farið að
batna. Eftir þrjá mánuði fór vör-
in að gróa, og eftir 6 mánuði voru
öll einkenni sjúkdómsins horfin.”
AYER’S SARSAPARILLA
HIN EINA Á SÝNINGUNNI.
Ayer’s Pills lækna innýflin.