Heimskringla - 10.02.1898, Qupperneq 2

2
HEIMSRKIMtLA, 10 FEBRUAR 1898
Heimskringla.
Pablished by
Walters, Swanson & Co.
Verð blaðsins í Canada og Bandar. $1.50
árið (fyrirfram borgað). Sent til
nds (fyrirfram borgað af kaupend-
~m blaðsins hér) $1.00.
Peningar seudist í P. O. Money Order,
Registered Letter eða Express Money
Order. Bankaávisanir á aðra banka en í
Winnipeg að eins teknar með afföllum.
Einar Olafsson,
Editor.
B. F. Walters,
Business Manager.
Office: Corner Princess & James.
P O BOX 305
Stickinefljóts-brautin.
Eins og drepið var á I síðasta
blaði, heflr allmikið umtal spunnizt
ht af samning-i stjórnarinnar í Ottawa
við þá Mann & MacKenzie, sem hafa
tekið að sór að bygg-ja brautina frá
Stickinefljótinu til Teslin Lake, sem
á að opna mönnum greiðan veg til
Yukonhéraðanna. Ráðlag hennar
þykir ærið viðsjárvert og ef fréttir
þær sem komið bafa um það eru
sannar, þá er meira en lítil hæfa í
því.
Það kemur víst engum til hug-
ar að átuæla stjórninni fyrir að flýta
sér sem mest að opna leiðina norður,
og af því fljótlegra var að gera þessa
leið vestan fjailanna heldur en Ed-
montonleiðina, sökum stöðuvatna og
fta sem nota má mikinn hluta leiðar
innar, og sökum mannvirkja sem
þegar er búið að vinna þar, þá var
það fyrirgefanlegt að stjórnin hlynti
fyrst að þeirri leið, er.da þótt hún sé
mörgum annmörkum bnndin, og
verði ekki óháð öðrum ríkjum, þar
eð Bandankin eiga ströndina Þar
sem aðal-lendingarstaðurinn við sjó
inn er. Að vísu hefir Canada leyfl
samkvæmt samningi til að fleyta
skipum eftir Stickinefljótinu, sem
fellur úr kanadiskum landeignum
gegnum landeignir Bandaríkjanna á
ströndinni, en það verða samt óþæg-
indi að því að flytja varning frá og
að brautinni gegnum landeignirann-
ara þjóða, og samningurinn sem leyf-
ir kanadiskum skipum umferð um
fljótið gæti orðið upphaflnn, þó ekki
séu sjáanlegar líkur til þess sem
stendur.
Iklmontonleiðin hefðí þann kost,
að hún yrði algerlega óhsð öðrum
þjóðum, og óefað mundi hún gefa
Canada meira tækifæri til að verzla
við Yukon og hafa hag af öllum
flutningura þangað, heldur en Stick-
inefijótsbrautin. Ef sú leið væri í
góðu lagi, mundi ógrynni af matvæl-
um og afurðum bcenda hér í Norð-
vesturlandinu verða flutt þangað, og
olyti það að verða ómetanlegur hag-
ur fyrir þá. En aftur á móti kemur
Stickinefljótsbrautin þeim að litlum
notum, þar eð kostnaðurinn við að
senda vörur með járnbraut, fyrst
vestur að hafl og síðan með skipum
norður eftir, hlyti að éta upp mikið
af ágóðanum. Þá er það einnig sjá-
anlegt, að mikið færri kanadisk verzl-
unarfélög geta ábatast á verzlun við
Yukon fyrir það, að brautin er vest-
an fjallanna, og gefur þannig öðrum
þjöðum tækifæri til samkepni, þjóð-
um sem eiga mikið hægra með að
flytja varning til hrautarinnar held-
ur en Canadamenn sjálfir, að undan-
skildum þeim er fyrir vestan fjöllin
eru (British ColU'ubia), en British
Coluinbiamenn hafa lítið af bænda-
afurðum, og verður það því aðallega
i gegnuin atvinnuna sem verzlunin
gefur, að hagnaður þeirra kemur.
Fjárhagslega skoðað er því vafa-
samt, hvort rétt var að byrja á braut-
arbyggingunni vestra, í stað þess að
byrja á heuni eystra, enda þótt aust-
urleiðin hefði kostað meiri fyrirhöfn
og orðið dálitið seinna fullgerð því
það eitt er þó víst, að ef fólk heldur
áfram að streyma til Yukon og land-
ið reynist sú gullþúfa sem filitið er
að það sé, þá er brautarlagning norð-
vestur þangað eitt hið þýðingarmesta
fyrirtæki fyrir Norðvesturlandið, sem
hægt væri að vinna, og það er als
ekki ófyrirsynjn að stjórninni sé hik-
laust sýnt, að hennar fyrsta skylda
við þetta land sé að gera leiðina frá
Edmonten greiðfæra, þó önnur leið
sé kómin vestra. Það er ekki ólík-
legt að stjómin sjái og viðurkenni
þetta, en hvort hún getur nú nokkuð
að gert síðan samningurinn um
Stickinefljótsbrautina var gerður,
getur verið vafasamt, því eltir því
að dæma sem frétzt hefir af þeim
samningi, væri ekki óhugsandi að
stjórnin hefði lofað að gefa engu öðru
brautarfélagi leyfi til að leggja braut
til Yukon, fyrst um sinn að minnsta
kosti. Þetta værí rétt eftir iiðrum
hlunnindum sem félngið hefir að sögn
fengið, og sem keyra fram úr öllu
viti. Brautin frá Stickinefljótinu til
Teslin Lake verður um 130 mílurog
liggur í gegnum smáhæðótt land,sem
er tiltölulega auðvelt að leggja braut
yfir. Að þeim enda brautarinnar
sem liggur að Stickinefljótinu er
greið umferð og ganga skip þangað
reglulega, og á vatninu við norður-
endann eru þegar komnir gufubátar,
svo umferðin hlyti undir eins að
verða mikil og ai’ðsöm fyrir brautina
þegar þessar 130 mílur eru full-
gerðar, og ætti félagið því ekki að
þurfa á miklum stjórnarstyrk að
halda, þar eð svo virðist sem brautar-
lagningin gæti verið gróðafyrirtæki
án nokkurrar verulegrar hjálpar frft
Dominionstjórninni.
Að áliti verkfræðinga fer kostn-
aðurinn við mílu hverja af brautinni
ekkí yflr 810,000 til 812,000, og með
þeim styrk sem British Columbia-
stjórnin heflr lofað, 82,500 fyrir míl-
una, og með þeirri upphæð sem fé-
lagið gæti fengið fyrir hlutabréf sín,
ætti að fást því sem næst eða alveg
nægilegt fé til að byggja brautina
fyrir, og hefði Dominionstjórnin því
ekki átt að þurfa að ausa út meiri
landeignum til Þéssa félags heldur en
annara brautarfélaga, né heldur gefa
því önnur óhevrð hlunnindi. En í
staðinn fyrir þetta hefir stjórnin gef-
ið félaginu í hendur tuttugu og fimm
þúsund ekrur af landi fyrir mílu
hverja, og verður það til samans
3,500,000 ekrur, eða 5078 ferhvrn-
ingsmílur fyrir þennan brautarstúf,
130 mílur, og getur félagið að vild
sinni valið þessi lönd í gulllandinu
sjálfu. Félagið hefir rétt til þess
guls sem á löndum þess finst, en
gjalda verður það stjórninni 1% af
gulli því er þar fæst. Til saman-
burðar við þetta má geta þess, að
gullnemar verða að borga stjórninni
10% af þ”í gulli er þeir afla sér, og
fá þó ekki eignarrétt á námalóðum
sínum. Og ennfremur mætti benda
á, að vanaleg landgjöf stjórna til
járnbrautafélaga er frá 6 til 12 þús-
und ekrur á míluna. Það var t. d.
ætlast til þess, að Iludsonsflóabrautin
sæla fengi 6400 ekrur fyrir míluna
innan takmarka Manitobafylkis, en
12800 utan þeirra, og þótti það þó
rífleg veiting. f sambandi við þetta
má taka það fram, að stjórnin hefir
að undanförnu áskilið sérrétt til allra
dýrra málma sem á járnbrautarlönd-
um flnnast, en«her eru löndin látin af
héndi með því eina skilyrði, að stjórn-
in fái 1% af því gulli sem á þeim er.
tekið. Yerðmæti landanna liggur
auðvitað mikið f því, að þau eru
gulllönd, og hefði því ekki verið rétt
að fyrirmuna félaginu að nota sér
það sem helzt var fémætt á þeim, en
það getur hver maður séð, að ef fá-
tækir gullgrafar geta staðið sig við
að borga stjórninni 10% af því sem
þeir finna, þá hefði félagið átt aðgeta
staðið sig við það líka, og það þó því
hefði ekki veríð gefnar 25,000 ekrur
á míluna.
Landið sem þessu óskabarnistjórn-
arinnar heflr verið fengið I hendur til
þess að ráðast í fyrirtæki, sem að öll-
nm líkindum margborgar böfuðstól-
inn á fáum árum, og sem þar að auki
fær peningalega hjálp annarstaðar
frá, er nokkuð meira að stærð heldur
en | hluti als íslands, eða eins og
helmingurinn af Belgíu eða þriðjung-
urinn af Danmörku, og á öllu þessu
svæði verður auðvitað ómögulegt
fyrir almenning að fi námalóðir,
nem með því að kaupa þær að félag-
inu, sem, eftir samningnam, hefir
leyfi til að velja land sitt þar sem
mest útlit er fyrir að gull sé í jörðu.
I viðbót við þessa landgjöf, hefir
félagið verið undanþegið ákvæðum
hinna almennu jámbrautarlaga, við-
víkjandi takmörkun á fiutningsgjaldi
með brautinni, sem “Liberalar” hafa
þó altaf verið svo dæmalaust strangir
með að væri beitt gagnvart C. P. R.
brautinni, og sem líka er rétt að
stranglega sé fylgt.
Af þessu geta menn séð hvort
ekki er ráðlauslega farið að. Það gat
verið nauðsynlegt að gera eitthvað
til þess að brautin yrði sem fyrst
lögð, eu að það sé óréttlátt að eyða
stjórnarlandi svona takmarkalaust,
og gefa önnur óheyrð hlunnindi fyrir
braut, sem að eins lítill hluti ríkisins
hetir hag af, það getur engum dulizt,
og það er með öllu óskiljanlegt, að
ekki hefði verið hægt að fá eitthvert
félag til að byggja þessa braut fyrir
minna en stjórnin hefir gefið.
Um það, hvort félaginu heflr
verið gefið loforð um, að engu öðru
félagi skyldi leyft að byggja braut
til Yukon innan viss árafjölda, er
ekki hægt að segja neitt með vissu
ennþá, en ef svo er, þá kastar tólf-
unum.
Nýr fundur.
Þeir sem bygðu Pyraroidana
átu mannakjöt. Ný upp
götvun um gamla sidu.
Professor \V. M. Flinders Petrie,
sem lengi heflr verið við fornmenjarann-
sóknir á Egyptalandi. hefir nýlega gert
einhverja hina einkennilegustu uppgötv-
un sem gerð hefir verið á þessari öld.
Hann hefir, að því er séð verður, fundið
sannanir fyrir því, að Faraoarnir, og
konungar þeir sem á undan þeim voiu,
hafi verið mannætur — að þessi þjóð,
sem bygði hinar undraverðu hallir og
minnisvarða fornaldarinnar, og sem að
mörgu leyti hefir verið á afarháu ment-
unarstigi. hefir étið líkami hinnadauðu.
Hann hefir hrotið upp 150 grafir og fund-
ið í þeim sundurslitnar leifar þeirra sem
étnir hafa verið. Prófessor Henrich
Brugsch hefir haldið áfram rannsókn-
unum, og segist hann vera á sömu skoð-
un um að Forn-Etyptar hafi verið
mannætur í stórum stýl, og kemur hann
fram með sannanir fyrir því að þeir hafi
ekki einungis fórnað mönnum á altari
guðanna, heldur líka brúkað manna-
kjöt til átu.
I margar aldir hafa Forn-Egyptar,
sem fyrir löngu eru liðnir undir lok,
verið skoðaðir sem hin mentaðasta og
göfugasta þjóð fornaldarinnar. Engin
önnur þjóð hefir fyr eða síðar gert jafn
stórkostlogar byggingar, né gert önnur
eins stórvirki i satnbandi við þær. Mörg
af verkum þeirra standa enn, að mestu
óskemd, og bera vott um fjölhæfni og
dugnað þeirra er þau gerðu, og bera um
leið af mörgum stærri mannvirkjum
nútímans.
Ao verða þess vísari nú, eftir allan
þennan tíma og öll þau lofsyrði sem
lögð hafa verið í garð þessarar fornu
þjóðar, að hún hafi verið mannætur,
kemur óefað eins og. reiðarslag yfir
menn úr ollum áttum. Að þetta fólk,
sem frá fegurðarfræðislegu sjónarmiði
skoðað, hefir staðið á mjög háu stigi.
hafi étið líkami hinna dauðu, er harla
ótrúlegt, en alt um það eru nú fengnar
svo sterkar sannanir fyrir því, að því
verður ekki neitað.
Síðastliðið ár hefir Prof. Flinders
Petrie grafið upp grafreit í nánd við
þorpið Deshaheh, sem hann segir að sé
frá því hér um bil 3500 fyrir Kristsfæð-
ingu. í grafreit þessum opnaði hann
150 grafir, eins og áður er frá sagt, sem
enginn liafði þekt til áður, og í þeim
fundust leifar þeirra sem étnir höfðu
verið—líkamir sem holdið hafði verið
tekið af áður en þeir voru grafnir, og
beinin síðan vafin í líndúkum og gengíð
frá þeim á venjulegan hátt. Lík þessi
voru í öllum mögulegum stellingum, og
á sum þeirra vantaði ýmislegt, svo sem
fingur, hendur og fleira, sem að líkind-
um hefir glatast meðan hin hroðalega
uppskurðarathöfn fór fram.
A hvaða tíma var þessi siður ríkj-
andi ? Próf. Petrie segir það hafi verið
á dögum Faraoanna, sem bygðu Pyra-
midana, og konunga þeirra sem voru
næstir á undan þeim. Og hver var or-
sökin til þessarar hryllilegu yenju ?
Hann segir: “Sú, að Egyptar trúðu
því, að sá sem æti mannakjöt. yxi að
þekkingu og viti, þar eð sálargáfur hins
dána flyttust með holdinu í þann sem
át það.”
Þannig var þá ekki þetta manna-
kjötsát Egypta til þess að næra líksm-
ann, heldur til þess að skerpa sálargáf-
urnar, með því aðauka sálargáfum hins
dauða við gáfur þess sem át hann.
Aður en Prof. Petrie fann menjar
þessar, hafði mönnum aldrei komið til
hugar að svona viðbjóðslegar venjur
hefðu átt sér stað á Egyptalandi til
forna, en sannanirnar sem nú eru komn-
ar i ljós eru svo sterkar, að enginn efi
er á þvi að þessar venjur hafa verið
ríkjandi í margar aldir. Viðvíkjandi
þessum fundi sínum, og mannakjötsát-
inu til forna, segir Prof. Petrie :
“Þegar ég var að róta í gröfunnm,
á að gizka frá 3500 fyrir Krist, í nánd
við þorpið Deshasheh, saxtíu mílur suð-
ur frá Kairo, fann ég fyrst hauga af
beinum sem hafði verið dyngjað saman
í klettaskorum og voru höfuðkúpurnar
sumstaðar ofan á dyngjunum. Eg
hugsaði auðvitað að þetta væri komið
þarna fyrir einhverjar sérstakar orsakir
og ætti ekkert skylt við hina vönduðu
greftrun Egyfta til forna. En það sem
ég fann I næstu gröf var mér óskiljan-
legra en svo, að ég gæci áttað mig í
bráðina á því sem ég hafði i raun og
veru uppgötvað.
Utan í hæð einni rétt hjá fundum
við garð úr stórum björgum bundnum
saman með sterku steinlimi. Þegar
við vorum búnir að brjóta veeginn nið-
ur, fundum við göng inn í klettinn sem
enn voru byrgð með sams konar vegg.
Við rifum hann einnig niður. og komum
við þá í klet.tahús allmikið, en í því stóð
líkkista úr tré, og var það að öðru leyti
tómt. I kistunni var lík af fullorðnum
karlmanni vandlega vafið línvoðum. Eg
fór þegar að reyna að ná I eitthvað af
beinunum, því ég ætlaði mér að geyma
þau ; en mér til mestu furðu fann ég þá
að hendurnar höfðu verið teknar af
handleggjimum og lagðar ofan á brjóst
hins dána, en haudleggirnir lágu ofan
með síðunum eins og vani var til. Hné-
skeljarnar fann ég neðan við bringu-
beinið, og fæturnir voru í kviðarholinu,
fótleggirnir, sem vaföir voru þéttum
líndúkum, lágu I eðblegum stellingum,
svo að vlð fyrstu skoðun leit líkið út
eins og það væri óskaddað. Þetta hlaut
að hafa verið ríkismaður, kistan og her-
bergið báru greinilega vott um það, og
auðsjáanlega hafði aldrei verið hróflað
við þessari grafhvelfingu frá því hinn
dauði hafði verið færður þangað. En
þrátt fyrir þessa viðhöfn höfðu ýmsir
hlutar líkamans varið skornir af og
látnir á vissa staði eftir vissum reglum.
Næsta gröfin var ennþá einkenni-
legri. Inngangurinn í hana lá út úr
herberginu sem þægar hefir verið lýst,
og var hann byrgður með bundnum
steinvegg. I þessari gröf var önnur
trékista og í henni lík af kvennmanni,
sömuleiðis vafið líndúkum og vel frá
gengið. Hálsinn hafði verið skorinn
sundur, annar fóturinn og önnur hné-
skelin voru innan í holinu. Á báðum
handleggjunum var annað spörubeinið
tekið burt og lögð meðfram upphand-
leggsbeinunum, og hendurnar vantaði
alveg. Það vantaði þannig tölnvert á
þetta lík og frágangnrinn á því var ekk’
eins skipulegur eins og búast mátti við,
og þó var grafhvelfingin vönduð og bar
vott um óalgenga greftrun.
Eg sá nú strax að hér var ekki að
ræða um eitt sérstakt einkennilegt til-
felli, heldur hlaut hér að hnfa verið fylgt
einhverri vissri reglu. Af 36 líkum sem
fundust þarna í grendinni, voru 14 sem
að meiru eða minna leyti höfðu verið
skorin í sundur áður en þau höfðu verið
grafin í línumbúðum sínum. Mörg af
þessum líkum voru af kvennfólki.
Hér um bil helmingurinn af líkum
þessum voru i trékistum. Hin voru að
eins vafin líndúkum og lögð á gólfið í
grafhvelfingunum. Sum þeirra voru í
steinhólfum Sem lágu út frá gröfum
sem grafnar voru beint niður í jörðina.
en önnur voru í gröfum sem lágu í röð-
um hver við endann á annari. í einni
gröfinni fundum við fallega kistu alveg
óskemda. I kringum haua voru stein-
ker nokkur, og í henni var trjábolur
sem höfuð líksins hvíldi á. Þegar farið
var að hrófla við höfðinu, losnaði það
frá og fylgdu því þá fjórir hálsliðir; við
endann á þeim hafði verið bætt fjögra
þumlunga löngum vafning úr þykkum
duk til þess að tengja höfuðið víð bolinn
Handleggirnir höfðu ekki verið teknir af
en hendurnar voru lausar frá og lágu á
f ramhandleggnum, og hnéskeljarnar
voru undir herðum á líkinu. Mjaðma-
beinin voru sundurlaus, lærleggirnir
lausir frá og öklabeinin voru með öllu
týnd.
Á þessu líki sást einnig greinilega
að holdið hafði verið tekið af beinunum
áður en það var grafið, því frágangur-
inn á umbúðunum, sem var mjög vand-
aður, sýndi það, og' sést af því, að hver
sem hefir tekið holdið af beinunum, hefir
gert það eftir einhverium ákveðnum
forskriftum, því annars mundi hann
ekki hafa gengið eins vandlega frá bein-
unum og grafið þau með jafnmikilli við-
höfn. í annari gröf var barn grafið
með fullorðnum manni. Barnslíkaminn
var óskaddaður, en líkami fuilorðna
mannsins hafði verið meðhöndlaður á
sömu leið og hinir. Á sumum stóðum
voru beinin alveg hvít og skafin, en lágu
þó í nokkurnvegin réttri röð og voru
vandlega vafin líkklæðum.
Hvaðan Egyptum kom þess siður
er vafamál, en líkur eru til að þeir hafi
fengið hann frá Libyumönnum, ná-
grönnum sínum, sem herjuðu á land
þeirra og höfðu einmitt til siðs að fara
þannig með lík sin. Libyumenn, sem
réðu yfir Suður Egyptalandi um 850U
fyrir Krist, skáru oft höfuð og hendur
af líkum, eða þá að þeir skáru þ u öll í
stykki. I einni gröf fundust bein af
fimm möunum til samans og voru sum
þeirra brotin, en það virðist bendaá það
að ein af greftruuarathöfnunum hafi
verið það, að éta holdið af líkunum.
Hvort Forn-Egyptar hafa étið hold-
ið undir eins áður e i teinin voru grafin,
eða geymt það, verður ekki sagt með
vissu, en það virðist áreiðanlegt, að lík-
amirnir hafi verið soðnir, þar oð ekki
var hægt að losa holdið við beinin með
nokkru öðru móti fljótara og betur.
Að sjóða skrokkana hefði verið hið
bezta ráð til að hreinsa beinin, og er því
góð ástæða til að ímynda sér, að þeir
hafi haldið áfram að sjóða holdið meðan
verið var að búa beinin undir greftrun,
hafi þeir annars ekki étið það, eins og
margt bendir á,
Á dögum Rómaveldis var til munn-
mælasaga sem sagði. að Osiris hefði
kent Egyptum garðrækt og látið þá
hætta mannakjöts áti.
Hvaða ályktun getum vér svo dreg-
ið út af þessari tilbreytni í greftrunar-
siðunum a Egyptalandi á þeim tíma sem
Pyramidarnir voru bygðir ? Vér sjáum
á fornleifum þessum að greftrunarsið-
irnii hafa verið brúkaðir því sem næst
jöfnum höndum, oe bendir það á sam-
bland tveggja ólíkra trúarbragða eða
venja. Mismunurinn á frógangi líkanna
hefir liklega verið kominn af misiöfnum
trúarskoðunum, sem þó að líkindum
hafa verið í nokkurnvegin jöfnu áliti
meðal almennings, þar eð mismunandi
greftrunarreglum hefir verið fylgt við
sarna grafreitinn.
Þegar búið er að skoða Egyptaland
visindalega, verða menn margs vísari
um fornöid þess. Nú þegar eru fyrstu
ávextir rannsóknanna komnir I Ijós, og
getum vér nú staðhæft að konungarnir
sem bygðu pyramidana, hafi verið
mannætur.”
Prof. Petrie álítur að betta manna-
kjötsát hafi fluzt til Egyptalands með
Lybiumönnum, sem tóku landið her-
skildi 3000 árum fyrir Krist, og segir
hann líklegt að Egyptalandsmenn hafi
haldið áfram að sjóða holdið af beinun-
um um næstu aldir eftir að þeir losuð--
ust undan yfirráðum þeirra, enda þótt
þeir kunni að hafa hætt við að éta það
eins og forfeður þeirra gerðu.
Það ér alkunnugt, að til forna skoð-
uðu allar þjóðir fórnfæringar hina há-
leitustu guðsdýrkun. Því meira sem
um var beðið af guði þeim sem dýrkað-
ur var, því kostuglegri þurfti fórnin að
vera sem fram var borin,og urðu mann-
blótin þannig tíð mjög á meðal margra
þjóða. Og því ástfólgnari sem sá var
sem fórnað var þeim er bar fórnina
fram, því meiri var sjálfsafneitun hans,
og því geðfeldari var fórnin guðinum
sem hún var borin fram fyrir. Þessar
fórnfæringar voru algengar til forna.
Amoritarnir, Moabitarnir og aðrir ná-
búar gömlu Gyðinga brúkuðu þær.einn-
ig voru þær algengar hjá Cartagóborg-
armönnum, sem gáfu börn sín hinum
mikla Molech, — eldguðinum— og létu
brenna þau á báli. Mannblót voru
einnig tíð hjá Rómverjum og Grikkjum
til forna og þau gengu ekki úr gildi fyr
en þjóðir þessar höfðu náð töluverðum
rroska og skoðanir manna á keuningum
reim sem siður þessi bygðist á, voru
orðnar gersamlega breyttar. Germanir
höfðu þann sið að fórnfæra herteknum
mönnum, jafnvel eftir að þeir höfðu tek-
ið kristni, og sami riðurinn var mjög al-
gengur meðal Mexico-manna.
Exchange Hotel.
612 nSÆ^IJST ST.
Þegar þið viljið fá GÓÐANN DRYKK,
Þegar þið viljið fá GÓÐA MÁLTÍÐ,
Þegar þið viljið fá GÓÐAN NÁTTSTAÐ
þá munið eftir því, að þið
fáið hvergi betri aðbúnað
að öllu leyti, en hjá.
H. MTHIU RN,
EXCHANGE HOTEL.
612 liain Str,
OLI SIMONSON
MÆLIR MEÐ SÍNU NÝJA
718 ITIain Str.
Fæði 81.00 á dag.
Brnuswick ilotcl,
á horninu á Maiu og Rupert St.
Er eitt hið ódýrasta og bezta gistihús í
bænum. Allslags vín og vindlar fást
þar mót *anrigjarnri borgun.
McLaren Hro’s, eigendur.
Islending'ar !
Þegar þið kornið til Pembina, þá
munið eftir því að þið fáið þrjár góðar
máltíðir á dag og gott og hreint rúm til
að sofa í, alt fyrir $1.00, á
Headquarters Hote/,
II. A. iTlnrrel, eigandi.
Pembina, N. Dak.
Lítið á eft rfylgjandi verðlista á
hinni nafnfrægu Lisk’s Blikkvöru,
sem er ábyrgst, að riðga aldrei. Hún
fæst í harðvörubúðinni hans
TRUEMNER,
.... i Cavalier.
Mr. Truemner ábyrgist vöruna sjálfur
og lofar að gefa ykkur nýjann hlut fyrir
sérhvað eina sem þið kaupið af Lisks
Blikkvöru og sem riðgar hjá ykkur með
sómasamlegri brúkun.
Áður seldar Nú á
16 potta fötur 90 cts. 67 cts.
14 potta fötur 75 “ 55 “
12 potta fötur 70 “ 52 "
14 " “ með sigti $1.10 78 “
17 potta diskapönnur 90 ct. 70 “
No. 9 þvatta Boilers $2.50 $1.90
i. E. Truemner,
Cavalier, N-Dak.
THE GREAT
NORTH-WEST
SADDLERY HOUSE
er staðurinn þar sem hægt er að
kaupa alt sem lýtur að aktýgjum
og hnökkum, einnig leður Qg
allan útbúnað sem brúkaður er
við hesta, og svo kistur, töskur
og svipur og' stígvélaleður af
öllum tegundum.
Sendið eftir verðlistanum okk-
ar. Það kostar ekkert.
Corner Main og
Market Street.
WINNIPEG, MAN.
PIidiio 111
Þegar þú þarfnast fyrir BRAUÐ af
hvaða tegund sem er, eða “candy” og
“chocolates,” þá láttu oss vita það
Hvað sem þú biður um verður fiutt
heim til þín samstundis. Við höfum
altaf mikið að gera, en getum þó ætíð
uppfylt óskir viðskiftavina vorra.
En það að Egyptar, sem greftruðu
lík sin með svo mikilli umhyggjusemi
og með svo frábærum hagleik og til-
kostnaði, skyldu endur fyrir löngu hafa
skorið af þeim holdið og ótið sumt af
þvi, gefur manni alveg nýja hugmynd
um þjóð þessa dularfulla lands. Prof.
Henrich Brugsch, hinn merki þýzki
fornfræðingur, segist halda að Forn-
Egyptar hafi á sínum tíma verið hinir
verstu villumenn, og kemur hann með
ástæður fyrir því að þeir hafi brúkað
KOL! KOL!
Beztu Bandaríkja harðkol $10 tonnið.
Beztu Hocking Valley linkol $7 tonnið
Pocabontas reiklausu kolin $8 tonnið.
Winnipeg Coal Co.
C. A. Hutchinson,
ráðsmaður
Vöruhús og skriftsofá á
Htggins og May strætftm.
Phone 700.