Heimskringla - 14.03.1901, Blaðsíða 1

♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦•©
♦ ♦
Heimskrliiglaergef- ♦
in út hveru tiiutudag af: Ý
Heimskringla News and ♦
Publishiug Co., ad 547 Main ♦
St., Winnipeg, Man. Kost- Ý
ar uin árið #1.50. Borgað ♦
fyrirfram.
^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^
©♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦#
Nýfr kaupendur fti i
k-nruphvntir sögu Duake
Standish eða Lajla og jöla-
biix'' Hkr. l!KiO. Verd 35 og
35 ceuts, ef sekiar, setidM:
til íalands fyrir 5 cects
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦i
XV. ÁR WINNIPEG, MANITOBA 14. MAKZ 1901. Nr. 23.
Frjettir.
Markverðustu viðburðir
hvaðanæfa.
Um helgina sem leið komu um 100
liðsmenn heim til Canada aftur frá
Snður-Afríku, af liði því sem Strath-
cona lagði til. Þeim var vel fagnað
þegar þeir stigu á land 1 Halifax. Lá-
varður Strathcona hefir látið borga
þeim öllum mála þeirra og fyrir 2 mán-
aða frí og far gjald heim til sín með
járnbrautum hér i Canada.
Stjórnin hefir loks fært námagjöldin í
Yukon niður um helming. Það hafa
verið 10pc., en eru 6 pc. Stjórnin í
Ottawa viðurkennir nú að námuskatt-
urinn í Yukon hafi verið langt um
meiri en að borga lögreglukostnað og
annan stjómarkostnað.
Sum þlöð drag a það í efa. að sam-
tal Botha og Kitcheners geri enda á
stríðið. Þau segja að meðan Bretar
nái ekki De Wet á sitt vald, þá verði
alveg ómögulegt að leggja friðarsamn-
inginn við Búa yfirleitt. Og önnur á-
stæðan sé sú, að á meðan brezka stjórn-
inbindi sig ekki til að ábyrgjast Búum
eða fleiri iSuður’Afríku skaðabætur og
bráðabyrgðar uppeldi, þá sættist þeir
ekki.
í stríðinu sé búið að eyðileggja hý-
býli þeirra og lönd að meira og mlnna
leyti, á sumum stöðum algerlega, og
þar að auki hafi peningur þeirra verið
tekinn af þeim, oftast með ráni. Þeir
standi því allslausir uppi, og annað Sé
ekki fyrir hendí en berjast upp á líf og
dauða, sér til lífs eða dauða. Konur,
börn og annað oliðgengt fólk sé á mörg-
um stöðum geymt með herverði. Sum
blöð segja, að það mætti að minsta
kosti ekki vera minna eu Bretar byðu
Búum að skila þeim öllum lífandí pen-
ingi, sauðfé, nautum og hestum og
leggja til bráðabyrgðar matvæli. um
leið og þeir heimta alment vopnahlé af
þeim. Þetta sé lélegasta tilboð sem
Bretar geti boðið gagnvart sóma sínum.
Moelter að Sir Alfred Millner landstjóri
Breta vilji enn fremur láta brezku
stjórnina flytja Búa til héraða sinna og
heimila aftur og hjálpa þeim til að setja
sig þar niður í lífvænlega stöðu,
Verkstjóri yfir skógar höggsmönn-
um austur í Outariofylki rak einn af
verkamönnum sínum út úr kofa skóg-
arhöggsmanna í ófæru veðri. Maður-
inn fraus i hel áður enn hann náði
mannabygðum. Þegar formaðurinn
vissi að maðurinn hafði orðið úti.strauk
hann suður til Baudaríkja, Er lög-
reglan á slóð hans þar, og eru allar lík-
ur til að hann fái sín makleg málagjöld.
—Líkið fanst vegna þess að hundur,
aem fylgdi þessum roanni, lá við líkið,
og hljóp upp með gelti, þá hann varð
var mannaferða.
Frá Palmero á Sikileyer skrifað 10.
þ. m.: I dag hefir hiinininn yfir þess-
um bæ verið blóðrauður Er farið að
rigna, og eru regndroparnir blóðlita&ir.
Það hefir borið við örsjaldan áður að
blóðlitað regn hefir fallið hér og þar, og
er sá viðburður nefndur “blóðregn'1.
Haldið er hér að þessi rauði litur regns
ins stafi af dusti sem borist hefir í loft-
inu sunnan úr eyðimörkum, lengst inn
f Afríku. Hefir vindstaðan að undan-
förnu verið úr þeirri átt.
Prá Róm 10. þ. m. fréttist að loft-
viðburðurinn, sem hvílt hefir yfir
nokkrum hluta Sikileyjar í dag, sé þar
liklega sjáanlegur. í Róm er sagt að
loftið sé þrungið gulrauðum l>j irma, en
í Neapel sé regnfali sandi blandið, en
himininn dökkrauður á litinn.
Þann 10. þ. m. æddi voðalegur felli
bylur yfir ýmsa staði i syrði hluta
Bandaríkjanna. Gerði hann hinn mesta
skaða, bæði á lifi og eignum manna.
Pellibylur þessi eyðilagii samgöngu-
færi og freguþræði. Nákvæmar frétt-
ir um manntjón og skaða eru enn þá
ekki fengnar.
Gamli Li Hung Cbang er mikið
veikur, og segja læknar hans að lif hans
hangi á veikum þræði,
í vikunni sem leið fórst gufubátur
r Svartahafinu, og drukknuðu þar 72
pílagrimar.
Mr. M. Lyons í Queensland í Ástr-
alíu, á þann ’friðasta og stærsta gim-
stein, sem nú er til, og er fullyrt að
hann ætli að gefa Englakonungi hann.
Er hann talinn k50,000 virði.
Um helgina voru stormar og óveð-
ur í sundinu milli Frakklands og Eng-
lands. Fórst þar töluvert af skipum
og varð manntjón nokkurt, þrátt fyrir
ötular björgunar tilraunir.
Þann 2. þ. m. var páfinn í Róm 91
árs gamall. Var þá heilmikið um dýrð
ir á meðal kaþólskra manna. Sagt er
að páfinn sé enn þá við undraverða
góða heilsu. Hélt páfinn þá ræðu og
lýst.i hann því að hann er með heil-
brigðum sönzum enn þá. Sum blöð
segja að margir kaþólskir séu orðnir
gramir yfir langlífi páfans ogsýnijafn
vel óverðskuldada fyrirlitningu og ó
þolinmæði.
Manntal hefir nýlega verið tekiðá
Þýzkalandi. Er fólkstalan þar nú
56,345,14 menn. Fólksfjölgunin um
síðustu 5 ár hefir verið 7%, þó hefir
útflutningur þaðan verið töluverður,
en innflutningur enginn. Svo þessi
fólksfjölgun er innbyrðis meðal þjóðar-
innar sjálfrar, Rússar sem eru mikið
fólksfl eiri eiu ekki nándar nærri eins
frjósamir fólksfjölgandi, sem Þjóðverj-
ar.
Kitchener lávarðnrcg Botha hers-
höfðingi eiga að hafa komið sér saman
um 7 daga vopnahlé. Sumir segja að
það þýði ófriðinn endaðan.
Bretar og Búar háðu orustu við
Lichtenburg í vikunni sem leið. Báru
Bretar af Búum. Herforingi Búa,
Celliers er sagtað hefi faliiðí þeirri or-
ustu. Br etar náðu þar m klu af her-
gögnum cg vistum, aðsagter.
Efti nýútkominni skýrslu frá
hermálaskrifstofunni ætlar Bretastjórn
að senda 12,500 hjálparlið til Afriku á
tímabilinu á milli 8. og 25. þ. m. Meira
en 9000 af þessu liði verður ríðandi lið,
Fréttir frá Pretoria segja að þeir
Kitchener lávarðu og Botlia hershöfð-
i ngi hafi átt langan samtalsfund á Gun
Hill 8. þ. m. Mætti Botha einn síns
liðs, en lávarðurinn hafði skrifara sinn
me sér. Ekki vita menn enn þá hvað
þeir hafa ráðgert né hver endalokin
verða.
Þann4. þ . m. var forseti Banda.
ríkjanna McKinley settur í forsetastöð
una í annaðskifti. Það hafa ætíð ver-
ið mikil fagnaðailæti—mikið um dýrð-
ir -þegar forsetar Bandaríkjanna hafa
verið settir í embætti, en aldrei kvað
hafa verið j fnmikið um víðhöfn og
fagnað sen nú. Um 46,000 manna voru
viðstaddir innsetninguna. Seinnipart
dagsins rigndi dálítið, en stytti upp um
kveldið.
Mælt er að Eugland, Bandarikin
og Japau ætli að standa saman á móti
kröfum Rússa i Kina. Kínverjar fara
sér hægt og berja ýmsu við, að gera
nokkuð endilegt í friðarsamningunum
enn þá sem komið er.
Fyrrverandi forseti Bandaríkjanna
Benjamin Harrisou er hættulega veik-
ur.
Þann 8. þ. m. var byrjað á undir-
stöðunni undir sýningarskála Canada i
Buífalo, sem bygður er í sambandivið
Pan sýningarhöllina þar. Canada-
stjórnin leggur $13,000 til þessarar
byggingar, og verður hún fögur og vel
gerð.
Kýlapestin i Cape Town fer vax-
andi þrátt fyxir aliar sóttvainir. í
ráði er að taka hverja sál í burtu úr
þriðjung borgarinnar og hreinsa þann
hlutaeftir beztu föngum.
SINCLAIR, MAN., 28. FEBR. 1901.
(Frá fréttaritara Hkr.).
Herra ritstj.
Þökk fyrir Jólablað yðar síðasta.
Það er aðmötgu leyti ágætt og líxlega
hið frumlegasta og fullkomnasta rit-
gírðablað, sem Hkr. hefir noxkurntima
gefið út. Margir óska að mörg álíka
J ólablöð veröi gefin út af blöðum yðar
á þessari nýju öld.
Tíðarfarið í vetar hefir yfirleitt ver-
ið mjög gott, að undanteknum nokkr-
um dögum, einkanlega seinni hluta þ.
m., að frost voru skörp og renningar
miklir, I dag er gott veður og vona
margir að senn komi vorið og grund-
irnar grói, Snjór er orðinn miHll á
jörðu, og bendir því alt á, með bleyt-
unni sem var í jörðinni í haust, að
spretta geti orðið góð næstkomandi
sumar. Fóðurlitlir verða margir hér
fyrir að skepnur manna þurfi að liða úr
þessu, því stðku maður hefir hey í af-
gangi. — Vesöld hefir gengið alment
um tima, illkynjað kvef, eða influenza,
mun það hafa verið.
Skilvindusali herra Gunnar Sveins
son var á ferð fyrir x.okkum tíma um
bygðina; mun hann hafa selt vindur
upp á $6—700 meðal íslendinga.—Lesta
og póstgöneur hafa verið í allmiklu ó-
lagi seinnipart vetrarins, sökum snjóa.
Úr þessu hugsa menn ,að hyortceggja
lagist með hnignun vetrarveðranna,—
Sorgarfregn þótti flestum að heyra lát
hinnar göfugu konu Victoriu drottning-
ar og mjög álít ég það bera vott um
þegnhollustu, ást og virðing, að Mani-
tobaraenn vilja reisa minnisvarða íhöf-
uðstaðnum í minningu um hina látnu
drottningu. Skyldu íslendingar taka
nokkurn þátt í því fyrirtæki? l’að er
kanske an„ar minnisvarði, sem þeir
eru að hugsa um, eða ættu að hugsa
um að koma upp á þessari nýju öld,
það er minnisvarði Leifs Eiríkssonar, i
minningu um að íslendingar fundu
Ameríku. Væri það ekki tilhlýðilegt
og sómasamlegt af islenzku þjóðinni í
þessu landi, að koma þessu í fram-
kvæmd á 20. öldinni frekar fyr en
seinna.
Kctfli úr Aldaraótaljóðum.
Eftir Einar Benediktsson.
Iíecitativ).
Xrdagsins stund gefur auðinn i mund.
A aldarmorgni skal risið af blund —
húmtjöldin falla og hylja alt liðið,
vér hringju ,i út öldina gömlu i kvöld.
—I æfinnar leik sjast atvik og þættir
i eilifri skifting. Alt byrjar og hættir.
En landsins börn kveikja ljós yfir grund
og ljóma upp framtiðarsviðið.
Þau tindra hátt yfir húsanna fjöld,
þau horfa til uppheimins þúsundföld.
Með söngum og ljóði og lágt í hljóði
að landið vort biður þau himneskn völd
að styrkja vort fámenni og fylkja nú
liðið,
í framsókn á rétta nxiðid.
Vor hólmi er snauður, svo hart er um
brauð,
nxargt hérað.sem eyðimörk köld og dauð.
Sú öld, sem nú hefst, á hiutverk að inna
sjá hjálpráð til alls.varna þjóðinni falls.
En sýnir ei oss allur siðaður heimur,
hvað sárlegast þarf þessi strjálbygði
geimur,
að hér er ei stoð að stafkarlsins auð?
Nei, stórfé ! Hér dugar ei minna!
Oss vantar hér lykil hins gullna gjalds,
að græða upp lardið frá hafi til fjalls.
Hann opnar oss hliðin til heiðanna, á
miðin,
í honum býr kjarni þess jarðneska valds,
þann lykil skal Island á öldinni finna —
fá afl þeirra hluta’ er s-.al vinna.
Orga með dygð reisi bæi eg bygð,
hver búi að sínu með föðurlands trygð.
Frelsi og ijós yfir landsins strendur,
ei lausung, né tálsnörur liálfleiks o&
prjáls!
Því menning er eining, sem öllum ljær
hagnað,
með einstaklingsmenntun.sem heildinni’
er gagn að,
og frelsi þarf táps móti tæling og lygð,
ei trúgirni’ á laudsins féndur.
Þá verður vor móðir og fóstra frjáls
er fjöldinn í þjóðinni nýtur sín sjálfs.
Er kraftarnir safnast og sundrungin
jafnast
í sambuga fyigi þess almenna máls.
Og timinn er kominn aðtakasti hendur
að tengja p að samband er stendur.
—Því veldur vor fátækt, oss vantar að
sjá,
hvað visird' yprin hér. hjóðÞo: oghl,
Sja u'vUÚX'U laxidsiua VOía .-.'.luiiiu haca
sjá not þeirrar menntar, sem oss væri
hent.
Og hugmyndir vantar. Með eins manns
anda
ávannst opt stórvirki þúsund handa.
Skal gabba þann krapt. Er ei grátlegt
að sjá,
göfuga hugsjón smáða, —
sjá heilbrigða tréö vera höggið og brennt
en hirt það visna? Það þekkjum vér
tvennt.
Að virða listir og framtak er fyrsta,
sem fólkinu’ á íslandi skyldi kennt.
Með vísindum alþjóð eflist til dáða;
það æðra því lægra skal ráða; —
Vér óskum hér bóta við aldanna mót,
en alt þó með gát og á þjóðlegri rót;
með rækt við fortíð og fótsporin þungu,
sem fyrst hafa strítt yfir veglaust og
grýtt.
Vér eigum sjálfir á eftir að dæmast,
af oss skulu forfeður heiðrast og sæmast,
sem studdu á lífsins leið vorn fót
sem ljóðin við vöggurnar sungu. —
Það fagra, sem var.skal ei lastað og lýtt,
en lypt upp í framför, hafið og prýtt.
Að fortíð skal hyggja, ef frumlegt skal
byggja,
án fræðslu þese liðna sést ei, hvað er
nýtt,
Vort land, það á eldforna lifandi tungu,
hér lifi það gamla' í þeim ungu!
Sá veglegi arfur hvers íslending ; þarf
að ávaxtastgegnum vort lif og vort starf,
sem sterkasti þáttur alls þjóðarbands-
ins.
við þrautirnar stríðu og lífskjörin blíð.
L t fyllast hljóm þeirra fornu strengja,
lát frumstoíninn baldast, en nýtt þó
tengja
við kjarnann, sem gerði, að kyn vort ei
hvarf,
sem korn eitt i hafi sandsins.
Fegurra mál á ei veröldin víð
né varðveitt betur á raunanna tíð;
og þrátt fyrir tízkur og lenzkur og
lýzkur
það lifa skal ómengað fyr og síð.
An þess týnast einkenni og þjóðerni
mannsins,
án þess glatast metnaður landsins.
Öld! Kom sem bragur með lyptandi lag
og leiddu oss upp í þann sólbjarta dag.
Láttu oss tómlæti’ í tilfinning snúa.
í trú, sem er fær það, sem andinn einær.
Því gullið sjálft veslast og visnar í
augum
þess vonlaus, trúlaus, dauðaúr taugum.
Að elska, að finna æðanna slag
að æskunn, í sálinni hlúa,
það bætir oss meinin svo heimurjnn
hlær,
svo höllinni bjaitar skin kotungsins bær.
Sjálft hugvitið, þekkingin hjaðnar sem
blekking,
sé hjarta ei með, sem undir slær.
Hverþjóð, sem i gæfu oggengi villbúa
á guð sinn og land sitt skal trúa.
Sól! Við þinn yl signist allt, sem er til,
i afdalsins skugga, í sædjúpsins hyl.
Og öflin hefjast hjá færum og fleygum.
með fagnandi þrá upp í viðsýnin há.
Sóttkveikjumollan í sólskini eyðist.
A sviðið fram það heilbrigða leiðist,
með æskunnar kapp yfiraldanna bil
aðelli óg heiðursins sveíguia.
Lyptist úr moldinni litblómin smá,
loptblærinn andi krafti’ í hvert strá.
Yngist jörðin við faðmlag um fjörðinn,
með fosslokkinn gyltan við heiðarbrá.
og drekki iífið í löngum teigum
af ljósbrunnsins glitrandi veigum.
Hugur vor bindist þér, himneska mynd,
sem háfjalliðljómar þessrótogþesstind,
sem opt lézt i fólksins framtiðar veiki
eitt frækorn sroátt eiga voldugan þátt.
Láttu vor frækorn lifna og dafua,
láttu þau vaxa og oinníg þeim safna.
Skapaðu’ úr klakanum læk og lind
og lífsflóð úr jökulsins serki.
Glæddu í brjóstunum bróðerni’ og sátt,
brœddu úr heiptinni kærleikans mátt.
Hreinsaðu landiðmeð heilnæmum anda,
en horfðu i náð á allt kúgað og lágt.
Ljómaðu í hjörtunum, ljóssins merki,
hjá landslýð, hjá valdsmanni og klerki
Sögnr og ævintýri.
Smásaga eftir: Snæ Snæland.
Ég fann engan að máli, en lagði
mig fyrir til svefns. Eg svaf ekki
mjög lengi. Sólin var lítið eitt
komin úr hádegisstað þegar ég vakn-
aði aftur. Ég gekk ofan í stofuna.
Þar var fóstra mín stödd. Hún var
að vanda alvarleg en þó ætíð þægi-
leg og fiæðandi viðtals, þegar ég
átti tal við hana einsamall. Húnfór
að spyrja mig úr ferðinni. Ég lét
fátt af' förinni, og kvaðst lítils haía
orðið vísari. Hún spurði mig ýmsra
spnrninrrn, og leysti ég úr þeim eftir
iOiiguiii. iiun spurði hvort ég hefði
ekki séð neitt nýtt á heimleiðinni
þar í4dalnum. Eg sagði frá nautinu
sem ég hafði séð, þegar ég fór ofan
af Sauðárrananum, ogkvaðþað hafa
látið Álla. Ég sá strax að henni
þyngdist svipur við sögu mína, og
vissi égtekki hvað olli. Eftir litla
þögn segir hún alvarleg:
“Við skulum koma og sjá nautið”.
Við fórum. Þegar við komum
í ltrykann, spurðihún:
“Veizt þú hvað skepna þessi
merkir?”
Nei, það veit ég ekki. Ég
held|það sé bara nautkind.
“Segðu mér hvað hún merkir!”
Eg sá ég átti ekki að fá undan-
færi írá svarinu. Ég svaraði þess-
vegna f mesta ráðaleysi, ég held
það sé líking af einveldinu,—kon-
ungdómi, — eða keisaradómi — eða
afhjúpaðurmáttur harðstjórans.
“Hvf heldur þú það” spurði
hún myndug.
Af þvf,—þvf að stjórn Englands
er kölluð “Jón Boli”—
“Nokkuð fleira”?
Ég veit ekhi.—Uxinn Apis?
“Skýringar!”
í dagrennirgunni—tilbað mann
kynið guð sinn í uxalíki —Þegar
ögn birti slepti það guði úr þvf, en
klæddi einvaldshöfðingja sína í það.
—Síðan hefir nautslíkið fylgt kon-
ungum og keisurum—í vöku og
svefni.—Mun nautið merkja styrk-
leika. —Nú er það meira hvftt að
aftan og neðan en Apis var forðum,
En — margar, margar aldir verða
þangaðtil það ber ekki kápuna svörtu.
“Vita fleiri þetta en þú”, spurði
húri og hvesti á mig augun.
Ekki svo ég viti. Það hefir
enginn talað um það við mig.
Við gengum þegjandi heimleið-
is aftur. Þegar við komum suður
fyrir Skollhól blöstu rollurnar við
okkur. Hún tók strax eftir að ég
var að veita þeim eftirtekt. Þær
göptu af mæði,—nýbúnar að berjast
upp á líf og dauða. Þær voru úfnar
og blóðugar, og ullin hangdi f drusl-
um á þeim, og var hálftuggin í
snepla. Onnur var alveg komin að
niðurfalli. Hún hafði haft það versta
af viðskiftuuum f þetta skifti. Hin
var samt hætt að lemja hana,
og stóð á hærri 6tallinum, sem hin
hefir eflaust haldið næst á undan.
“Ilvað merkja þessar ær eða
rollur”, spurði fóstra mín mig. Nú
fór að fara um mig. Ég hafði litla
hugmynd um hverju ég ætti að
svara. Hvert er aðal einkenni
sauðskepnnnnar, hugsaði ég með
sjálfum mér. “Sauðþráinn” var
svarið.
Þær — þær merkja einhverja
stétt eða flokk, sem einlægt er að
berjast upp á líf og dauða af eintóm-
um þráa,—og vitleysu.—
“Hvaða stétt, hvaða flokk,
merkjaþessar rollur”, spyrég.
Pólitiskan flokkadrátt.—Liber-
ala og Konservativa? — svaraði ég
hikandi.
Hún greiðkaði sporið. Ég
fann það á henni að hún matti ekki
þessar rollur mikils.
Þegar við komum heim virtist
sem hænsnaþingið standa enn, eða
vera sezt af'lur. Hanarnir og hæn-
an var alt í sama stað, og löt eins og
áður. Fóstra mín greip í öxlina á
mér um leið og við gengum fram hjá
þinginu, og sagði:
“Þú getur vist sagt mér hvað
þessi garg-hænsni merkja? Já,
segðu mér það!”
r
Eg held að haninn sem stendur
þarna á gamla glerbrotinu merki þá,
sem trúa á gamla bókstafinn en af-
neita þeim nýja. Kennimenn og
klerkaveldi. — Hænan merkir
fylgilið hans og tilheyrendnr. En
haninn sem er á topnum held ég
merki þann, sem alt rífna niður og á
ðllu treður, en tilbiður sjálfan sig. —
Trúníðingur.
"Hvernig veiztu þetta”?
Ég veit það ekki, en ég þýði
það svona.----
Við gengum heim. Eftir stund
horflr hún út um gluggann, og styð-
ur hönd undir kinn. Hún sýndist
hugsa mjög djúpt. Og var um leið
áhyggjuleg á svipinn. Þung end-
urminningarský svifu fyrir í svip
hennar.Ég ætlaði að byrja á að taia
um góða veðrið og kvöldfegurðina,
og leiða talið að því, sem f'yrir okkur
bar á leiðlnni heim. En hún varð
fyrri til máls og sagði:
Þarna kemur hann”.—
Hver þá, spurði ég.
“Skólameistarinn,—hann er á-
ferðinni”.—
Hvað heitir hann, spurði ég.
“Tfmi—hann er hálærður heim-
spekingur. vísindamaður og pófessor.
Hann rannsakar alla hluti — leitar
eftir öllu, smáu og stóru”.—
Hún þagði um stund, síðan
byrjaði húr. aftur.
r
“Eg fann hann og talaði við
hann í gær, um þig.—Ég bað hann
fyrir þig uin tíma. Ég veit að þú
ert sólginn í að vita og skilja sem
flest, og hans tilsögn er þér meira
verð en nokkur önnur. Ég verð
svo önnum kafln að skrifa S ö g u n a
nú um tíma—það gengur svo margt
á í Þessum litlaheimi—að ég get ekki
annast að öllu levti um kenslu þfna.
En vertu iðinn og mundu það sem
þú sér og heyrir”.—
Prófessorinn kom inn til okkar.
Hann heilsaði fóstru minni kunnug-
lega. Hún sagði honum að ég væri
piltur^in sem hún mintist á við hann.
Hann leit við mér, og mér fanst
leggja kuldasúg af tillitinu, svo inér
fór ékki að lítast á blikuna.—Ég
hélt með sjálfum mér að hann yrði
einhverntíma útinn á svipinn þegar
hann færi að kenna mér, úr því
hann gat ekki litið mig hýrari aug-
um í fyrsta skiptið. En fóstra mín
hafði stundum verið allharðdræg við
mig, svo ég örvænti ekki um, að ég
kynni að þola aga þessa skóla-
meistara.
Ég fór með þessum ekólameist-
ara beim uil hans um kvöldið. Þegar
við komum fram úr dalnum,—blöstu
við okkur miklir og fríðir vellir. Á
þeim miðjnm stó$ himingnæfandi
bygging eða turn. Þóttist ég vita
að hér mundi skólameistarin n eiga
heima. Qkkur bar fljótt að Hlið-
skjálfi þessu. Neðsti hluti turnsins
var dimmur og drungalegur. Daufa
Ijósglætu lagði fyrir innan við glugg-
ana sem allir voru smáir og í fornum
stíl. Þegar ég leit hærra, sá ég birt-
una aukast, og turninn fríkka. Efst
upp við himinblámann sýndist mér
turn þessi renna saman í afarstóra
ljósakrónu, og var það dýrðleg sjón
og undraþrungin í kvölddimmunni.
Turn.inn var minstur um sig að neð-
an, en stækkaði um sig eftir því sem
ofar dró, jafnt alt í kring. Þess
vegna sýndist, sem hann væri bygð-
ur á stólpa. Við gengum inn i turn
þenna og voru dyraar láréttar við
jörð- Þær voru frekar lágar og litl-
ar um sig, og rökkur var á þá inn
kom. Hafði eg nóg með að fylgjast
meðskólameistaranumí raiðjmnturn-
inum komum við að stiga sem vafð-
ist uppum stöpul. Var fólksumferð
þar ekki mikil. Prófesforinn gekk
að stöplkium og drap hendi við.
Luktust þar upp dyr, og gengum við
inn, Rann þar lyfta upp og niður,
Gengum við í hana og rann hún upp
með okkur all lengi. Þar sem hún
stansaði voru auðsæileg bygginga-
mót á turninum. Gengum við af
lyftunni, og sá ég þá að tvær lyftur
tóku við þar ofan við. Var þarna
allbjart um að litast. Sú lyfta sem
við gengum í, var dregin gyltum
rúnum all víða. en þó var það ekki
gert nf list og s ui.ræmi. R.irm hún
með meiri h- aða og sléttar, en sú
sem flutti okkur áður. Lyftumað-
urinn spurði: “Hvaða tala”? Pró-
fessorinn svaraði: “1900”. Á leið-
inni sá ég að birtan fór óðum vax-
andi og umsýnin varð æ friðari og
skemtilegri. Framh.
VINSAMLEG TILMÆLI.
Eg undirritadur bið hér rueð herra
S. Benediktsson ritstj. blaðsins "Sel-
kirkings” aðgera svo vel og leiðrétta á
prenti við fyrsta tækifæri, að vísan:
"Hjörðin þá talin herraxis þar1' etc. er
ekkieftir mig, heldur eftir mann
mér að öllu óskildan. Ég treysti því
að hra S. Benediktsson verði við þess-
um tilmælum mínum hið allra fyrsta,
og gefl “Lögbergi" þóknanlega leið-
beiningu líka, að hafa ekki þesta mis-
sögn eftir neinum, fordæmdum eða
réttlátu mmanni.
Vinsamlegast.
Kiustjín’ Jónsson.
Frá Geitareyjum.
einkum ef seint vorar; ekki lítur þó út